Στον ίσκιο της Βελανιδιάς...

.. καθότανε ο Νεύτων.

καθότανε και αγνάτευε

και βελανίδια πέφτΟν.  (ποιητική αδεία)

Ητο χονδρά, ήτο βαρειά,

ήτο πολλά κι ολούθε

βρε μπας και τα χρειάζεται

κανείθ να τα πουλούθε;

Καλάρεσε η ιδέα του

σε φίλους και γειτόνους

κι αγοραστής εβρέθηκε

που 'θελε κάποιους τόνους.

Ετσι λοιπόν τα μάζεψαν

τα φόρτωσαν στο κάρο,

τα ξύναν που τα ξύνανε

τσιγάρο το τσιγάρο.

Με λίγο ομαδική δουλειά

ζυγίσαν και φορτώσαν

ξυπνήσανε τα αίματα

τα χέρια τους  ματώσαν.

"Υπαγε οπίσω σατανά"

φωνάξαν στην ανέχεια 

βάλαν κάτω τον κώλο τους

και είχαν και συνέχεια.

Μη τρομάζεις - σταματάω.

Αρκετός λυρισμός βλέπεις για μία μέρα.

Είναι που πονάει το γόνατο κι έχω μειώσει τα τρεξίματα μάλλον.

Η αλήθεια είναι ότι τον Νεύτωνα στην περίπτωση μας, τον έλεγαν Marcie Mayer, ήτο εξ' Αμερικής, κάπως ξώκειλε στην Κέα, παντρεύτηκε και την παλεύει εκεί.

Βρήκε τρόπο να εκμεταλευτεί στο έπακρο τις βελανιδιές του νησιού, απείρως καλύτερο από το να κάνει καυσόξυλα τα αιωνόβια δέντρα.

H Marcie - προφανής ηγέτης στη ζωή, κι αυτό δεν είναι δικαιολογία - τρύπωσε σε μία κοινωνία "που αμα δεν είσαι ντόπιος θα σε φάνε λάχανο", ανακάλυψε ένα "άχρηστο και πεθαμένο" προϊόν της φύσης, βρήκε "ανύπαρκτο" αγοραστή και από αυτή την "ανώφελη και χωρίς μέλλον" ενέργεια, κατέληξε να φτιάξει από τη "φύρα" υποπροϊόντα όπως το αλεύρι, τη βάση της διατροφής.

Στο επόμενο δες την ομιλία της σε ένα TEDx συνέδριο. Περιλαμβάνει και το πρώτο.



Κάνε σου μια χάρη και κάτσε δες τα προσεκτικά. Εχει και εκπλήξεις.

Αυτές και άλλες παρόμοιες ιδέες και συμπεριφορές πρέπει να υιοθετούμε με σειρά προτεραιότητας.
Χωρίς να περιμένουμε από κανέναν, με πρωτοβουλίες και σχέδιο, να φτιάξουμε πρώτα δουλειές και έπειτα ας χαρούμε τους κόπους μας.
Οχι αντίστροφα, όπως τόσα χρόνια τώρα.

Κι αφού μιλάμε για τη φύση, ας ξαναζήσουν τα παρατημένα αμπέλια, οι παρατημένες ελιές, ας μην εκχερσωθούν άλλες εκτάσεις για αμφίβολα φωτοβολταϊκά, ας μειώσουμε τις καταναλώσεις, ας φυτέψουμε φαγητό, ας ξαναμπούνε αιγοπρόβατα στις στάνες, λίγο ντόπιο γνήσιο γάλα και τυριά στα τοπικά μπακάλικα, ας μπούνε καρποφόρα στις αυλές και πέντε κότες σε μια γωνιά δίπλα στο μπαχτσέ.

Οικογενειακή/συλλογική αυτονομία. Αυτή θα οδηγήσει παραπέρα και αυτό θα ξεχωρίσει τους ικανούς.
Και μη το πολιτικοποιήσεις, ξεκόλα από τις ταμπέλες.
Αναφέρομαι στη κοινή λογική και όχι στην πολιτική.

Ας θυμηθούμε ξανά να συνεργαζόμαστε και να διαπραγματευόμαστε, να στηριζόμαστε, να στηρίζουμε και όχι να επιβαρύνουμε, να υποχωρούμε όταν πρέπει, να πιέζουμε για το σωστό, να προσπαθούμε, να κοπιάζουμε για τα όνειρα μας, να θέτουμε ρεαλιστικούς και βραχυπρόθεσμους στόχους με όραμα, να αφήνουμε χώρο και για όλους, να μοιραζόμαστε τη γνώση, να μην επαναπαυόμαστε, να υπομένουμε και να επιμένουμε, να μένουμε "hungry & foolish" όπως λέει ο τίτλος του μπλόΝγκ.
Πόσο λυπάμαι που δεν βρίσκω την ακριβή έκφραση στα ελληνικά γι αυτό. Πλούσια γλώσσα αλλά γερασμένη; Δεν ξέρω...

(αν το ξαναδιαβάσεις, δεν είναι σαν οδηγός επιβίωσης σχέσεων;;;)

Αρκετά με το όνειρο της αμοιβόμενης απραξίας. Δεν βαρέθηκε κανείς;
Δεν τρόμαξε έστω, τώρα που κόβεται η επιδότηση και ανοχή της κακώς εννοούμενης bella vita;

Αυτά τα ολίγα, και στα δικά μας οι ελεύθερες, δεν το τραβάω άλλο γιατί οι γήινοι είναι περίεργοι.

Εγώ τώρα σ' αφήνω για λίγο καιρό, γιατί με περιμένουν ίσκιοι.