Στον ίσκιο της ομπρέλας.

... κι εκεί που κοιτούσα μία τα χτυπημένα μου πόδια, μία κάτι σερφίστες, μία τα γκομενάκια παραδίπλα και μία την ανηψιά μου που μαγείρευε άμμο με βότσαλα, πέρασαν από το αφυδατωμένο μου νου όλες (και μάλλον δεν υπερβάλλω) οι παραλίες της ζωής μου πιο ζωντανές ακόμα και από τις αναμνήσεις που θα ξυπνούσαν δεκάδες σακούλια αποδείξεων.

"O Ισκιος Της Ομπρέλας"

Αν μάλιστα χρησιμοποιήσω το ειδικό φίλτρο αναμνήσεων και αφαιρεθούν αναμνήσεις που περιέχουν: τζιτζίκια, τσούχτρες, φραπέδες, μπύρες, μπάφους, κιθάρες, φωτιές, κουνούπια, συγκάματα, καψίματα, κΟψίματα, ψαροντούφεκα, σερφ, μήλα, άμπρεσολέρ, αφυδάτωση, κορμιά, ηλίαση, βουτιές, ιδρώτα, καρπούζι, καράβια, αντίσκηνα, παρεό, αιώρες, καλάμια, τσιτσίδι, νυχτερινά μπάνια, το πλανγκτόν που φωσφωρίζει, νέα μέρη, δροσερά ταβερνάκια, ψάθινα καπέλα, παρέες, πετσέτες - γιαλόχαρτα, ξανθιές τριχίτσες παντού, ηλιοβασιλέματα, γαλήνη, τι να σου λέω - κοντεύω να βουρκώσω....

Αν λοιπόν αφαιρεθούν αυτά, μου μένει αυτή η αίσθηση ελευθερίας που δίνει η παραλία όταν είσαι χυμένος εκεί από το πρωί ως το βράδυ.
Αυτό.

Αυτό μου έχει λείψει: η Παραλία.

Και παλιότερα μου έλειπε τώρα που το θυμάμαι...

Οψόμεθα...

Υ.Γ. Το ομότιτλο έργο είναι δημιούργημα της μεγάλης εικαστικού Ανηψιάς Τσοκορέλου. Το υλικό είναι μαρκαδόροι Καριόκα σε λευκή επιφάνεια Α4 και εμπνεύστηκε από κυκλαδίτικη Παραλία.
Το πρωτότυπο εκτίθεται και φυλάσσεται στην μόνιμη έκθεση του ιδρύματος Πίτσος aka ψυγείο Τσοκορέλου.