... στο νησί κι επιστροφή για την τρίτη μετακόμιση μέσα σε τέσσερις μήνες. Αυτή τη φορά του αδερφού. Αντε πάλι κούτες... ήδη ξεκίνησαν τα όργανα.
Στο νησί πάντως πανσέληνος, πανάνοιξη, πανλιακάδες, πανάκεια για τα πάντα.
Τουλάχιστον όσο είσαι επισκέπτης και δεν μεταφέρεις εκεί την καθημερινότητα σου.
Προβατάκια, κατσικάκια, ζέστη, βόλτες, ψάρεμα, ύπνος και -παραδόξως- καθόλου τρέξιμο!
Φωτό δεν έχει ακόμα -με τα πακεταρίσματα δεν έχω προλάβει ούτε να τις δω- έχει όμως ζεστό νερό ο θερμοσίφωνας, οπότε τσάκω τραγουδάκι και πάω για μπάνιο και ύπνο τέζα από την κούραση.
άντε καλά..
Μόνο μία όμως:
11μιση το βράδυ, φως πανσέληνου, 20s, f:3,5, ISO125
Ο γέρος ήρεμος, χαλαρός, έκανε πως ψάρευε, χαζεύοντας τον ορίζοντα.
Παραπέρα ο υγροβιότοπος ήταν ήρεμος όσο ποτέ.
Εγώ, όχι και τόσο.
Ομορφη βόλτα.
Το πρώτο interview για δουλειά, ένα πολύ γρήγορο οχτάρι στο βουνό να κάψει τις σκέψεις, σπανακόρυζο με αυγά μάτια κι ένα μπιφτέκι, ένα πονεμένο γόνατο τώρα, γενέθλια ενός φίλου, μια χαμένη κυρία με αλσχάιμερ, άριστες -και με τόνο- αιματολογικές εξετάσεις, μεσημεριανός ύπνος κι ένας καθαρισμός που ξέχασα να πάω.
Ωραίο το σημερινό τρέξιμο γύρω γύρω στο Παναθηναϊκό στάδιο, (γιατί μέσα απαγορεύεται - σαν τη γιαγιά μου που δεν έστρωνε χαλιά για να μην της τα πατάνε) ωραία κι η παρέα, κι ας ήμουν πεινασμένος άυπνος και ξύπνιος από τις εφτά για δουλειές, κλπ.
Πείνα ανελέητη μετά, έφαγα δυο μακαρονάδες, δύο μπανάνες, ένα πορτοκάλι, ένα μανταρίνι, μισό καθαρισμένο ρόδι, νερά, πολλά νερά, ένα καπνιστό φιλετό ρέγγας, τρία σοκολατάκια, δύο σαλάτες λάχανο και έβαλα και δύο τρία πλυντήρια.
Αν ποτέ -αν- μαζευτούν σπίτι σου καμιά δεκαριά κιλά λεμόνια από αυλές κήπους και μπαξέδες φίλων, και αποφασίσεις να στίψεις 4-5 κιλά και να τα βάλεις σε παγοθήκες για να έχεις καβάτζα και να μην χαλάσουν κυρίως, τότε βεβαιώσου ότι έχεις πάρει τις καλές τις παγοθήκες, τις ακριβές και όχι τις μούφα που είναι τρύπιες και αδειάζει το λεμονόζουμο στην κατάψυξη και τα πέριξ.
Αστα διάλα για οικονομία ρπμ.
Κατα τα άλλα το κόλπο με το καθάρισμα ροδιού που με μύησε ο e-Προβατίνα επιβεβαιώνω ότι ισχύει στο 100%, απλά θέλει λίγο βαριά κουτάλα και αν είναι ώριμο το ρόδι το ξεζουμίζει ελαφρώς.
Αν δε, τα κουταλοσκάμπιλα γίνουν μέσα στον νεροχύτη δεν θα βαφτεί τίποτα κόκκινο για πάντα.
Εξω μπουμπουνίζει, ο δρόμος έγινε ποτάμι, χτες είχα μια πολύ ωραία συζήτηση περί νέων ξεκινημάτων, είδα και όνειρο που όμως δεν θυμάμαι και σήμερα με τον πρωινό καφέ μου πέτυχα στο ιντερνετς το παρακάτω κομιξάκι, που με τη σειρά του μου θύμισε τα εξης:
Πρώτη ανάμνηση.
Πριν τέσσερις χιλιάδες χρόνια, πήρα τα μπρατσάκια μου, πήρα τα κουβαδάκια μου, έβαλα το καπέλο μου και με τη μητέρα μου μαζί κατεβήκαμε για μπάνιο στη θάλασσα, κάπου στο Χαλκούτσι.
Αλλά είχαμε πάρει μαζί και μια γειτονοπούλα - της ηλικίας μου και της αρεσκείας μου κι όλας - η οποία αφήνει τα πράματα της και -τσουπ- βουτάει στη θάλασσα χωρίς μπρατσάκια.
Γύρισα στη μάνα μου που κράταγε τα μπρατσάκια μου φουσκωμένα, της είπα από μέσα μου να μη μιλήσει και έτσι έμαθα κολύμπι χωρίς μπρατσάκια.
Δεύτερη ανάμνηση.
Την ίδια πάνω κάτω περίοδο σε μια ελαφρώς κατηφορική πλατεία στα Θυμαράκια, ο παππούς μου αφαίρεσε εντελώς τις βοηθητικές από το σπαστό ποδηλατάκι μου και με μια σπρωξιά με έστειλε μπροστά. Κύλισα πολύ καλά στην ευθεία και μάλιστα έστριψα και καταπληκτικά γύρω από κάτι χορτάρια κι έτσι έμαθα ποδήλατο χωρίς βοηθητικές.
Αφορμές, δηλαδή ευκαιρίες να υπερβεί κανείς εαυτόν.
Να κάνει πράματα που δεν (θα) έκανε. edit: ή που δεν ήξερε αν είχε έρθει η ώρα να κάνει.
Ευκαιρίες να πάει παραπέρα, να ανεβάσει τα όρια, να επεκτείνει το comfort zone του.
Κι έτσι όλα κάπως έδεσαν μεταξύ τους, αλλά όχι μόνα τους.
Οπως έχεις καταλάβει ανεβάζω που και που κανα ποστ, όπως ακριβώς πάνε οι γέροι κάθε δυο τρεις μέρες και βάζουν μπρος το αμάξι τους στο ρελαντί για κανα 10λεπτο -και καλά- για να φορτίσει η μπαταρία.
Κι αφού δεν τραβάω φωτογραφίες τελευταία, πάρε άλλων που όμως τις θαύμασα όσο και μερικές δικές μου.
(λίγες μην ανησυχείς - ίσως μάλιστα μέχρι να τις βρω, να έχω σκεφτεί και καμιά εξυπνάδα)
Ααααα... κοίτα τι ωραία:
ένα κοράλι
ένας αστερίας
ένας ξερός βάλτος με λαμπάκια
γιν και γιανγκ, ταίζαμε τις πάπιες
ένας τουλιπώνας στην Ολλανδία
αλλά αυτό εμένα δε με νοιάζει.
Ούτε αυτό, ούτε το άλλο που τις Παρασκευές πρέπει να πετάς από τη χαρά σου που τέλειωσε η βδομάδα. Και δεν έχω καταλάβει αν είναι καλό.
Το σπίτι τέλειωσε κατά 99,9997%. Μένει μόνο να βιδώσω μια κρεμάστρα δίπλα στην είσοδο που θα γίνει άμεσα και μετά απομένουν μόνο εκκαθαρίσεις βιβλίων, ρούχων και κάτι τακτοποιήσεις ντουλαπιών και γραφείου που πρέπει να γίνουν κάποια στιγμή. Δηλαδή ποτέ.
Βρήκα γυμναστήριο επίσης -δημοτικό- με 35€ το δίμηνο.
Μείον 50% για ανέργους, πάει 17μιση ευρώ για δυο μήνες ενώ το άλλο με τα γκομενάκια έχει 50 το μήνα.
Μια χαρά - θεωρούμε ότι γραφτήκαμε και πήγαμε κι όλας, διαγράφεται από τη λίστα και πάμε στο επόμενο.
Φωτογραφική μηχανή.
Κατέληξα επιτέλους.
Σε μία από τρεις. Δυο Νικον και μια Σονυ. Σε κάνα δυο μήνες θα τις περιορίσω σε δύο. (αν δεν έχει βγει κάνα νέο μοντέλο μέχρι τότε)
Παρένθεση:
Αυτουνού του βλαμένου, του πήρε τριάντα ώρες να φτιάξει μια ουρανοξυστούπολη από ανταλλακτικά συρραπτικού.
"Είμαι στο Χάρλεμ.Εκεί που οι πορτουρίκοι σνιφάρουν με ένα τεράστιο
καλάμι, τις άσπρες διαχωριστικές γραμμές του δρόμου, περνώντας τις για
ράγες κόκας... Και σπρώχνω το τελευταίο bale, σε ένα τοξότη, 10.000
bucks!Και όπως είμαι φορτωμένο, νιώθω τη λαίδη Αμέρικα να μου χαιδεύει
το μάτσο «εδώ» λέω, «από σήμερα στο radio της Αστόρια δε θα ακούτε τη φωνή της Αμερικής, αλλα την κραυγή μου» Το ξέρω, το ξέρω, ήμουν ιπτάμενος αλλά όχι gentleman! Κατηφορίζω στο bar και βλέπω πίσω απ'τη μπάρα την πιο ζόρικη αφρο-αμερικάνα του Brooklyn: -«Ε,» λέω «μάμα, πως σε λένε?» -«Γερτρούδη» μου λέει «καλε πατερούλη» -Είσαι μόνος, μου λέει , σ'αυτή την πόλη? -Oh no, ειμαι μαζι με την Mari τον Juan και την Anna -Τι δουλειά κάνεις George, Μου λέει -Ότι έκανε ο Peter Fonda στον «Ξένοιαστο Καβαλάρη».Δουλειές με φούντες beautiful lady. -Και δε δουλεύεις? Μου λέει -Δεν έχω χρόνο, λέω -Και πως ζείς? Μου λέει -Από φιλοδωρία ,της λέω, και κάνω έτσι και βγάζω το σακούλι με το κακό χορτάρι... -Τι είναι αυτό george?, μου λέει -Είναι
αυτό, λέω, που έκανε τον Barry White, που ξάσπρισε τον μαυρούλη Barry,
αυτό που έκανε τον William Burroughs writer, συγγραφέα, που έκανε τον
Πώλ, Σιδηρό... -Είναι κανείς που να νοιάζεται αληθινά σ'αυτή τη πόλη για σένα μωρό μου, της λέω -Αυτή
την εποχή έχω μόνο φίλους, δεν έχω καλούς μου, είμαι αέρας αλλα την έχω
δει να δέσω.Είχα έναν άνθρωπο που ήμουν καψούρα πιο πολύ κι απ'το παιδί
μου,αλλα έδεσε μια της μέρας... -Εγώ τις κυρίες της μέρας τις κάνω της νύχτας και τους τα παίρνω -Χαλόου,
μου λέει, darling, έχω ένα καλό προαίσθημα για μας.Περίμενε να χύσω τα
ξίδια απ'τις γαλότσες και θα σε κάνω διάσημο και πλούσιο. Βάζω την
κυρά στο κάρο και πηγαίνουμε στο motel της.Νοικιάζω τη γαμήλια σουίτα
και χαιρετίζω όλους τους ενοίκους, το μισό αμερικάνικα στρατά, τα
κορίτσια, τις μπαλαρίνες, τους φοιτητές του Stanford που έβλεπες στα
μάτια τους τα βουνά Παντέρμα της California. -Σαββατοκύριακο δεν έχω
φέρει κανέναν george, μου λέει, μόνο τις καθημερινές, για να
ξεκουμπίζονται νωρίς το πρωί για τις δουλειές τους.Είσαι ο μόνος
άνθρωπος που έρχεται στο weekend καλε πατερούλη... Πάω να βγάλω τα παπούτσια και ακούω τις φωνές της μιστερ Εσθερ: «Ξεκωλιάρη αντρα,θα με σκοτώσεις απόψε» Εεε ,λέω,τι γίνεται δίπλα?Σκοτώνουν τα call girl όταν γεράσουν? -Είμαι κουρασμένη απόψε george,δε θέλω να κάνουμε τίποτα, θέλω να κοιμηθούμε σαν αδερφάκια... ...αλλά...βγάζω
πουκάμισο, παντελόνι , βλέπει κορμάκι ζόρικο, πλακώνει με χαιδεύει, τη
χαιδεύω και γω, και την ώρα που νει-χυ η γυναίκα, εγώ τη λαχανεύω με το
πόδι, κοζάρω που είναι το πορτοφόλι, και με το πόδι προσπαθώ και το
τζουρνεύω. Αποτέλεσμα? Με τη γυναίκα αγαπηθήκαμε, αλλα όπως μονίμως,
άνθρωποι σαν κι εμένα δεν έχουν ριζικό.Πάνε κι έρχονται οι δρόμοι μου,
αστέρι μου... Και φεύγω για το Τσεκάγκο, που 'ναι η California του Blues.Και φτιάχνω μια wonderful μπάντα, και παίρνω όλο το χαρτί..."
Στο καινούργιο σπίτι -επιτέλους- αρχίζω σιγά σιγά να περιπλανιέμαι στα σκοτάδια χωρίς να κουτουλάω στα κουφώματα, χωρίς να κλωτσάω καρέκλες και το βασικότερο: αρχίζω να πετυχαίνω σιγά σιγά τους διακόπτες χωρίς να κοιτάω.
Καταπληκτικό!
Αρχίζω επίσης να βλέπω όνειρα.
Οχι πολλά όμως, μέσα σε ένα μήνα που μένω εδώ έχω δει μόνο μια τσόντα υπερπαραγωγή και άλλο ένα σήμερα το οποίο αφού με ξύπνησε ο αδερφός μου για να μου πει να πάω να μας γράψω σε έναν αγώνα, μετά δεν θυμόμουν καν τι ήταν για να προσπαθήσω να δω τη συνέχεια.
Εχω επίσης πολύ καιρό να δω όνειρα με μηχανές και με τρέξιμο.
Tip ημέρας:
Πάρε ένα τέτοιο για να φτιάχνεις τον καφέ σου, ειδικά αν φτιάχνεις ένα φΥΛτζάνι μόνο οπότε πάει τζάμπα το λέρωμα της καφετιέρας ή της πρέσσας. Το βάζεις πάνω από την κούπα σου, βάζεις μέσα το χάρτινο φίλτρο, καφέ, βραστό νερό και στάζει μέσα.
Δες εδώ κι εδώ και αν κατέβεις στην Ευριπίδου θα το βρεις φθηνότερα από 2€.
Σταμάτα επιτελους αυτόν τον άθλιο στιγμιαίο νες - φραπέ. Δοκίμασε
φίλτρου ή τον εσπρέσσο, παίξε με τα αρώματα, δοκίμασε φρεσκοαλεσμένους
καφέδες από καφεκοπτεία σε μικρές ποσότητες (50-100γρ το πολύ) για να
βρεις τι σου αρέσει.
Κι αν δεις πουθενά ντηζαϊνάτα coffee drippers σαν αυτά εδώ, πες μου σε παρακαλώ. Ναι;
Μόλις καθάρισα δυο ρόδια και τα 'βαλα στο ψυγείο (καμιά ιδέα τι να τα κάνω;) πιο πριν έφαγα fish sticks με ωραία παντζάρια ψητά (κάνουν καταπληκτική μυρωδιά όταν ψήνονται στο φούρνο λόγω υψηλής περιεκτικότητας σε σάκχαρα), κάπως είμαι σήμερα σαν άρρωστος αλλά εντελώς σαν, ακόμα πιο πριν ετοίμασα ζελέ για να ΄χω γλυκάκι (δυο φακελάκια πάντα, σήμερα ανανά αλλά το λεμόνι με γιαούρτι ήταν κλάσεις ανώτερο) βαριέμαι να κάνω οτιδήποτε σήμερα (έβαλα μόνο κάτι πλαστικά ποδαράκια στο τραπεζάκι του σαλονιού για να γλιστράει στο χαλί) κι έχω κάνει λίστα με τις χαζοδουλειές γιατί ο εγκέφαλος τελευταία δεν συγκρατεί πολλά και αναβάλλει άλλα τόσα.
Μου φαίνεται ήρθε η ώρα για να ανοίξει το επόμενο βιβλίο.
Αρκετά με μία μία τις σελίδες.
Υ.Γ.
Παλιά τα βράδια όταν 'βαριόμουν' έτσι, έμπαινα μόνος στο αμάξι (πάντα αμάξι - δε θυμάμαι ποτέ μηχανή - και πάντα μόνος) κι άρχιζα τις βόλτες μετά μουσικής. Στην αρχή δειλά δειλά ανέβαινα στην Πεντέλη και χάζευα την πόλη με τις ώρες, μετά άρχισα να ανεβαίνω πρώτα Πεντέλη και μετά Πάρνηθα, ύστερα είχαμε Πεντέλη, Πάρνηθα και Υμηττό, μετά έβαλα και θάλασσες τύπου Πεντέλη, Πάρνηθα, Σχοινιά που αργότερα έγινε Πειραϊκή που αργότερα αντικαταστάθηκε από Σούνιο που δεν είχε και κίνηση, (έγραφα 200χλμ και βάλε σε μία νύχτα) το οποίο αντικαταστάθηκε από τη Διώρυγα κι αυτή από Ωρωπό, Χαλκίδα κλπ, μέχρι που άρχισα τα υπεραστικά. Κάποτε που έμενα κοντά στη Ραφήνα και βαριόμουν, ξεκίνησα έντεκα η ώρα το βράδυ πήγα Καλάβρυτα, ανέβηκα στο χιονοδρομικό, κατέβηκα, πήγα σπήλαιο λιμνών, ξημέρωσε κάπου πριν το Λάδωνα, πήρα ζεστό ψωμί από ένα φούρνο και ντομάτες από ένα κλειστό μανάβικο δίπλα, πήγα Ολυμπία, πέρασα Πύργο, Πάτρα και γύρισα πίσω την άλλη μέρα μετά από 15ώρες σερί οδήγημα. Μιαν άλλη φορά με γύρισε η εξπρές από την Υπάτη με διαλυμένο σαζμάν μετά από ολονύχτιους λασπόδρομους - μεγάλη ανωμαλάρα, ποτέ δεν έμαθα τι σκατά γύρευα εκείνο το βράδυ.
Τώρα πια δεν ξέρω αν φταίει το κόστος, μου λέω πάντως κάτι δικαιολογίες τύπου 'μεγάλωσες' και 'βάρυνες' και 'κάθε πράμα στον καιρό του' και 'ότι έχει κανείς καλό είναι' και άλλα τέτοια μικροπρεπή, αλλά δεν με πείθω. Και νομίζω ούτε και μπροθ. Και υπάρχει μια αδιόρατη κούραση και μια διάχυτη στασιμότητα χωρίς όμως να είναι τίποτα στάσιμο, αλλά σα να θέλω να κινούμαι με 350 και όχι με 140, σα μια λαχτάρα ένα πράμα, μέσα μου, στο στήθος, αστα διάλα...
Σαββάτο πρωί.
Πίνω εσπρεσάκι (τελευταία παίρνω από τα coffeway έναν καφέ από Costa Rica - δοκίμασε τον: με έκανε να σταματήσω τον Lavazza Oro που έπαιρνα μέχρι πρότινος) κι ετοιμάζομαι να βγω για να αλλάξω τα δύο τελευταία δώρα, να πάρω coffee drippers από το κέντρο -αν βρω- για καφέ φίλτρου και κάνα Ικέα ή/και Μερλουά για τις προτελευταίες πινελιές στο σπίτι.
Και τώρα, βίντεα που θα σ' αρέσουν:
Λανς Αρμστρονγκ είσαι κάθαρμα, αλλά χαλάλι η ντόπα για αυτό το βίντεο:
Ενα πρωτοποριακό -τεχνικά- μικρό, που συνδιάζει γραφικά CGI με παραδοσιακό animation, προτάθηκε και για οσκαρ και είναι και πολύ ωραίο επίσης: Paperman.
Ενα κυριολεκτικά σπλάτερ που κατεβαίνει στο Sundance '13, όπου κάτι συμβαίνει και ο κόσμος έχει "deadly ideas" όπως λεν κι οι Αμερκάνοι:
Τέλος, ακόμα κι αν δεν είσαι του μηχανοκίνητου αθλητισμού, νομίζω θα εκτιμήσεις (μην είσαι σίγουρος Τσοκορέλε) αυτό το βίντεο. Στο τρίτο λεπτό ξεκινάει το χάζι και χάνεις το χρόνο, τσίμπα λίγο τη μουσική και δές το απ' την αρχή.
