Παρεάκι.

Μόλις καθάρισα δυο ρόδια και τα 'βαλα στο ψυγείο (καμιά ιδέα τι να τα κάνω;) πιο πριν έφαγα fish sticks με ωραία παντζάρια ψητά (κάνουν καταπληκτική μυρωδιά όταν ψήνονται στο φούρνο λόγω υψηλής περιεκτικότητας σε σάκχαρα), κάπως είμαι σήμερα σαν άρρωστος αλλά εντελώς σαν, ακόμα πιο πριν ετοίμασα ζελέ για να ΄χω γλυκάκι (δυο φακελάκια πάντα, σήμερα ανανά αλλά το λεμόνι με γιαούρτι ήταν κλάσεις ανώτερο) βαριέμαι να κάνω οτιδήποτε σήμερα (έβαλα μόνο κάτι πλαστικά ποδαράκια στο τραπεζάκι του σαλονιού για να γλιστράει στο χαλί) κι έχω κάνει λίστα με τις χαζοδουλειές γιατί ο εγκέφαλος τελευταία δεν συγκρατεί πολλά και αναβάλλει άλλα τόσα.

Μου φαίνεται ήρθε η ώρα για να ανοίξει το επόμενο βιβλίο.
Αρκετά με μία μία τις σελίδες.

Και τώρα: κάμπιες.

Μελισσοφάγοι λέγονται αυτοί.

Τώρα αλλάζουμε θέμα:

"Μην παίζεις με το φαί σου"





Σου θύμισε την έκρηξη του Τσάλεντζερ;


Αυτό του Ζέπελιν;


Κι αυτό του Ναγκασάκι;
(όλες από κουνουπίδια, ε;)



Moby Dick
(άσχετο)



αυτά....

Υ.Γ.
Παλιά τα βράδια όταν 'βαριόμουν' έτσι, έμπαινα μόνος στο αμάξι (πάντα αμάξι - δε θυμάμαι ποτέ μηχανή - και πάντα μόνος) κι άρχιζα τις βόλτες μετά μουσικής. Στην αρχή δειλά δειλά ανέβαινα στην Πεντέλη και χάζευα την πόλη με τις ώρες, μετά άρχισα να ανεβαίνω πρώτα Πεντέλη και μετά Πάρνηθα, ύστερα είχαμε Πεντέλη, Πάρνηθα και Υμηττό, μετά έβαλα και θάλασσες τύπου Πεντέλη, Πάρνηθα, Σχοινιά που αργότερα έγινε Πειραϊκή που αργότερα αντικαταστάθηκε από Σούνιο που δεν είχε και κίνηση, (έγραφα 200χλμ και βάλε σε μία νύχτα) το οποίο αντικαταστάθηκε από τη Διώρυγα κι αυτή από Ωρωπό, Χαλκίδα κλπ, μέχρι που άρχισα τα υπεραστικά. Κάποτε που έμενα κοντά στη Ραφήνα και βαριόμουν, ξεκίνησα έντεκα η ώρα το βράδυ πήγα Καλάβρυτα, ανέβηκα στο χιονοδρομικό, κατέβηκα, πήγα σπήλαιο λιμνών, ξημέρωσε κάπου πριν το Λάδωνα, πήρα ζεστό ψωμί από ένα φούρνο και ντομάτες από ένα κλειστό μανάβικο δίπλα, πήγα Ολυμπία, πέρασα Πύργο, Πάτρα και γύρισα πίσω την άλλη μέρα μετά από 15ώρες σερί οδήγημα. Μιαν άλλη φορά με γύρισε η εξπρές από την Υπάτη με διαλυμένο σαζμάν μετά από ολονύχτιους λασπόδρομους - μεγάλη ανωμαλάρα, ποτέ δεν έμαθα τι σκατά γύρευα εκείνο το βράδυ.

Τώρα πια δεν ξέρω αν φταίει το κόστος, μου λέω πάντως κάτι δικαιολογίες τύπου 'μεγάλωσες' και 'βάρυνες' και 'κάθε πράμα στον καιρό του' και 'ότι έχει κανείς καλό είναι' και άλλα τέτοια μικροπρεπή, αλλά δεν με πείθω. Και νομίζω ούτε και μπροθ. Και υπάρχει μια αδιόρατη κούραση και μια διάχυτη στασιμότητα χωρίς όμως να είναι τίποτα στάσιμο, αλλά σα να θέλω να κινούμαι με 350 και όχι με 140, σα μια λαχτάρα ένα πράμα, μέσα μου, στο στήθος, αστα διάλα...