Θεσσαλονίκη 1946, από τον Χαρισιάδη.
Είδα το μέγεθος που έχουν τα χωνάκια - μια κουταλιά όλη κι όλη - το ξυπολυταριό γιατί τα παπούτσια ήταν για τις Κυριακές, το αλάνι που μάλλον ζηλεύει παρά περιμένει τη σειρά του, το στραπατσαρισμένο καροτσάκι με τις φτιαγμένες από καρφωμένα ξύλα ρόδες, τα διαλυμένα παράθυρα στα σπίτια, χωμάτινος δρόμος, ανοιχτός ορίζοντας.
4 σχόλια:
Τότε ήταν ολόκληρο παγωτό, σήμερα σχεδόν μια μπουκιά ε;
Είδες;
Χτες πάντως λυμπίστηκα (πως γράφεται αυτό;) πατάτες τηγανητές και καθάρισα και τηγάνισα ΜΙΑ.
Μόνο μία. Σε ροδέλες. Ετσι για τη γεύση.
Μετά ξανά'δα τη φωτογραφία, τα συνέδεσα (κι έκανα παγωτό πατάτα λέει!!! όχι - νταξ) και επιβεβαίωσα το αρχαίο "Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ".
Πολύ ωραία η πατάτα μου...
Χτες το μεσημέρι τρώγαμε πατάτες, σε θυμόμουν και γελούσα.
Αν είναι ένα πράμα που κατάφερα να κάνω τα τελευταία χρόνια είναι να ετοιμάζω ακριβώς όσο φαγητό χρειαζόμαστε για να φάμε και ούτε μισό πιάτο παραπάνω. Δεν είναι εύκολο αλλά όταν μάθεις δίνει ικανοποίηση.
:-)
Σωστός.
Στεναχωριέμαι όταν μπαγιατεύει το φαγητό, πόσο μάλλον όταν πετιέται.
Δημοσίευση σχολίου