Office fortune tellers

Θα είχε πάει 6 και κάτι στο γραφείο σήμερα.
Είναι πάντα η ώρα που χαλαρώνει ο πανικός και μπορείς πλέον να δουλέψεις.
Εχει μεγαλώσει η μέρα και έξω έχει ακόμα φως. Τι τυχερός είμαι που έχω παράθυρο...

Εχω ένα κεφάλι καζάνι, είναι επιτέλους Παρασκευή, έχω άλλες δύο ώρες μέχρι να τελειώσω κάτι πράματα και να κλείσω άλλη μία εβδομάδα.

Πάντα έχουμε μουσική να σιγοπαίζει σε ένα pc που του έχουμε βάλει καλά ηχεία 2.1 με ένα ωραίο subwooferάκι, άλλο πράμα.. γεμίζει ο τόπος μελωδία.

Γυρίζω από την κουζίνα με ένα φλυτζάνι τσάι και στο δωμάτιο είμαι εγώ με έναν συνάδελφο που ετοιμάζεται κι αυτός γιατί την δευτέρα πετάει για δουλειά.

Τότε ακούμε να παίζει ένα κομμάτι με καθαρές μελωδικές κιθάρες.
Κανείς δεν παρατήρησε τι ήταν. Πιθανώς να ήταν το Linger των Cranberries.



Δεν έπαιζε ρόλο. Αρκούσε η κιθάρα, η μελωδία, το άρωμα κι η γεύση που σου άφηνε.
Σταματάμε, κοιταζόμαστε και αρχίζουμε:

Και που να ήσουν τώρα;



Να οδηγάς σίγουρα...

σε επαρχιακό...

δεξιά κι αριστερά βουνά, κάμποι, λίμνες.

Στροφές...

λίγο βροχή...

σύννεφα μαύρα με τρύπες ουρανού...

στο πλάι το ηλιοβασίλεμα να φωτίζει κάτω από τα σύννεφα...

Το νου σου παντού και πουθενά...
Μακρυά από εκεί που έρχεσαι κι ακόμα μακρυά από εκεί που πας.
Αλλά πας!

Πας χαλαρά...
Απολαυστικά...
Με τον κινητήρα ξεκούραστο, τη μουσική δυνατά τόσο όσο να καλύπτει τις παραφωνίες σου και το βλέμα να σκανάρει δεξιά αριστερά για εικόνες.

Χαλαρώσαμε και συνεχίσαμε.

Τώρα που το θυμάμαι χαμογελάω.

γιατί σε 10 ώρες από τώρα θα κάνω ακριβώς αυτό!