Πίτσα, Χάικου και Τάμτα

Ο Κ. με έψηνε να κάνω πίτσα μερικές μέρες πριν, όπερ και εγένετο.

Στον γυρισμό από το γραφείο, μία σύντομη στάση σε σούπερ μαρκετ της Ευελπίδων.
Πολύ θα ήθελα ένα αντίγραφο από τις κάμερες ασφαλείας του, καθώς είχα πάρει από πίσω (συμπτωματικά μάλλον, καθώς συνέπιπταν τα ψώνια μας) μία πολύ εντυπωσιακή κοπέλα, που ήταν ντυμένη μάλλον πρόωρο καρναβάλι.
Φούξια παπούτσια, με κάτι χοντροκώλικες φόρμες, λαχανί κάλτσες από πάνω από τη γκρι φόρμα αλλά μαλλί και βάψιμο για γάμο.
Ποιά είσαι ρε κοπελιά; η Τάμτα;

Βάλε αυτό να παίζει (αφού άκουγα Supertramp συνέχεια σήμερα) και συνεχίζω.



Τέλος πάντων, γέμισα το κράνος μου με δυο μοτσαρέλες, ένα κιλό αλεύρι Λήμνου, ένα κεσεδάκι μανιτάρια, αυγά που δεν είχα και πήρα αγκαλιά και δυο πακέτα corn flakes χωρίς ζάχαρη και μούσλι για τα πρωινά μου.
Πρέπει να παίρνω καλάθι τελικά, αν και μάλλον θα έμοιαζα με την κοκκινοσκουφίτσα που πάει τα φαγητά στη γιαγιά της.


Στο σπίτι, κατ΄ αρχάς αποφάσισα οριστικά και αμετάκλητα να κάνω πίτσα και ορκίστηκα να μην μετανοιώσω στην πορεία. Βασικό αυτό.
Στη συνέχεια έψαξα τα βιβλία μου και το μισό ιντερνετ για συνταγή ζύμης. Τι λάδια, τι δεντρολίβανα, τι τσάγια στις ζύμες, αλκοόλ ο άλλος, ότι του κατέβει του καθενός - αηδία.

Επειδή όμως η πίτσα αρχικά ήταν το φαγητό των φτωχών δεν θα έκανα υπερπαραγωγή και ούτε θα κάνω ποτέ μου, σε ότι αφορά τη ζύμη τουλάχιστον. Οπότε εφάρμοσα την απλούστερη συνταγή που βρήκα.

Ζύμωσα 250γρ σκληρό αλεύρι, 200ml νερό ελάχιστα χλιαρό, ένα φακελάκι μαγιά, μία πρέζα αλάτι θαλασσινό και μία πρέζα ζάχαρη, και συμπλήρωσα λίγο αλεύρι μέχρι να αρχίσει να ξεκολλάει από τα χέρια. 
Στο τέλος μία στάλα λάδι και ένα ζύμωμα ακόμα.

Εκανα το ζυμάρι μπάλα και το έβαλα στο φούρνο στους 50 για να φουσκώσει για μία ώρα.


Εν τω μεταξύ κάτι καβάτζα βάζα με λιωμένη ντομάτα που είχα από το καλοκαίρι, έβραζαν σε ένα κατσαρολάκι με λίγο αλάτι, πάπρικα, καλό βασιλικό και την πιο μυρωδάτη ρίγανη που μπορείτε να φανταστείτε, που μου την έδωσε η Μαίρη από ένα χωριό στο Πογώνι.
Αυτό θα ήταν η σάλτσα μου, αλλά αν δεν είχα ντομάτα θα έφτιαχνα σάλτσα με κονσέρβα με ολόκληρα πομοντόρια.
Επίσης τα μανιτάρια περίμεναν ψιλοκομμένα στην άκρη και είχα τσατσαλιάσει τις μοτσαρέλες σε μικρά κομμάτια.

Μέχρι να κάνω τα τηλέφωνα μου, τα σέα μου και τα μέα μου η σάλτσα είχε βράσει και το ζυμάρι είχε φουσκώσει.

Του έριξα ένα ακόμα ζύμωμα αφού άναψα τον φούρνο στην κάτω αντίσταση στο τέρμα.
Αλεύρωσα το μικρό ταψάκι, και άπλωσα μέσα τη μισή ζύμη, περιέλουσα με λίγη σάλτσα (η υπόλοιπη κονσερβοποιήθηκε για χρήση στις επόμενες πίτσες) άπλωσα το ζαμπόν που είχα πάρει το Σάββατο από του Μιράν, από πάνω τα κομμένα σε λεπτές φέτες φρέσκα μανιτάρια και ακόμα πιο πάνω, τα τρίμματα μοτσαρέλας.

Εβαλα το ταψί να ακουμπάει στον πάτο του φούρνου για 15 λεπτά, και στο τέλος το άφησα άλλα 2' στο τέρμα γκριλ.

Με το υπόλοιπο ζυμάρι και υλικά, έφτιαξα άλλη μια ίδια πίτσα, η οποία τυλιγμένη σε λαδόκολλα μπήκε στην κατάψυξη ωμή, για κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Η δικιά μας πίτσα μόλις βγήκε από τον φούρνο, κρύωσε πάνω σε πετσέτα για να μην παπαριάσει.
Έτσι έλεγε η συνταγή, αλλά ίσως ήταν και περιττό. (άρτιο ήταν σίγουρα πάντως)

Ακολουθούν φωτογραφίες με λεζάντες χάικου. 

Βραδυά Ποίησης - Είσοδος Ελεύθερη

 Η ανοξείδωτη κατσαρόλα

έβρασε τη ντομάτα

ενώ έκανα σέα και μέα.

 

Αρμεξε άγαρμπα τον βούβαλο

ο Τζουζέπε.

Ετρεχε όντως γρήγορα.

 Πολυπροπυλένιο

πως γράφεσαι άραγε;

(C3H6)n ?

 

 Λαδόκολλα, 

ζυμάρι με νερό

ο μύκητας ξύπνησε μέσα του.

Καμβάς αγνός,

μπογιές άφθονες,

αν έχεις λεφτά γι αυτό.

Ο ποντικός περδεύτηκε 

κι ας ήτανε χορτάτος.

Εγώ όχι.

 

Ζεστή φωλιά,

μεταναστεύει το πουλί

στο στομάχι μου.

Εμπόδια υψώνονται

ανάμεσα μας ποντικέ.

Ας τα καταστρέψουμε.