Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Pavlov's dog




Φορούσε μια μακριά λαμέ πουκαμίσα με βάτες, τεράστια ζώνη, παντελόνι φαρδύ πάνω - στενό κάτω (δεν ξέρω πως λέγεται), γόβες, τεράστια σκουλαρίκια, και πολύ κραγιόν.

Πάρα πολύ κραγιόν και πάρα πολύ άρωμα.
Το θυμάμαι από το 1980κάτι, σαν χτες. Ηταν τόσο σοκαριστικό.

Εγώ μέσος άβγαλτος 16άρης, παίζει να φόραγα και μποτάκι του μπασκετ ή τα άλλα τα κρεπ. Αλλά μάλλον ήταν η ροκαμπίλι εποχή μου που σημαδεύτηκε από τιράντες, μπριλκριμ, καρώ πουκάμισα και  κόκκινα converse.

Εν πάσει περιτπωσει, ήταν η πρώτη κοπέλα που γούσταρα πραγματικά, οπότε δε με πείραζε που ήταν σα τσίρκο.
Ασε που το να είναι μαζί μου τέτοιος κορίτσαρος, αρκούσε για να ανεχτώ τα πάντα.

Περπατάγαμε που λες χέρι χέρι στην Πλάκα, μπροστά στη Μητρόπολη ακριβώς, όταν κάτι θα σκέφτηκε. Το κατάλαβα γιατί γύρισε, με σταμάτησε και με φίλησε πολύ παθιασμένα, όσο παθιασμένα γίνεται μπροστά στη Μητρόπολη ακριβώς - αν με αντιλαμβάνεσαι.

Ενα τσούρμο τουρίστες που πέρναγε, μας είδε κι άρχισε να τραγουδάει ομαδικά τη μελωδία του σαξόφωνου από το "Latest trick".
Σα flash mob ήταν - ακούγονταν μέχρι το Σύνταγμα.

Έφτυνα κραγιόν για ώρες και από τότε όποτε ακούω το κομμάτι αυτό, θυμάμαι τη σκηνή.
Και το κραγιόν.

Σαν το σκύλο του Πάβλωφ.
Υ.Γ. 
Δεν είναι η Αφροδίτη. 
Σίγουρο. 
Είναι που ότι θυμάμαι χαίρομαι.

6 σχόλια:

M είπε...

Τι όμορφο!!!

Εμένα πάλι με ταξίδεψε ο τίτλος σου σε αυτό: http://youtu.be/R6uexPmL0fk.
Τι αξεπέραστο κομμάτι!

Η μνήμη του ενός σιγοντάρει τη μνήμη του άλλου. Αλυσιδωτές μνήμες :-)

Τις καλημέρες μου!

Chocorello είπε...

Καλησπέρα Μ. :-)

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Αχχχ... είδα τον τίτλο και νόμισα πως είχες κάτι από Pavlov's Dog.
Καλοί και οι Dire Straits, όμως.

Ακόμα καλύτερη η Κατερίνα εκείνης της εποχής, που είχε κερδίσει και διαγωνιζμό σωσία της Μαντόνας.
Ιφ γιού νόου γουάτ άι μίιν...

Chocorello είπε...

Δεν είχα κάτι από Pavlov's Dog, ΕΙΜΑΙ κάτι από Pavlov's Dog...

AnD είπε...

Μπορεί όλοι να είμαστε σκύλοι στο ίδιο πείραμα.
Να νομίζουμε οτι είμαστε μεταξύ μας διαφορετικοί, να είμαστε απρόβλεπτοι και ενδιαφέροντες κι ο Pavlov να μας παρατηρεί και να γελάει με το πόσο προβλέψιμοι και διαχειρίσιμοι είμαστε.
Οκ, τι να λέει...

angie philosopher είπε...

Εμένα πάλι μου θύμισες κάτι εφηβικές ασυγκράτητες περιπτύξεις πίσω από το θέατρο Ηρώδου του Αττικού. Ευτυχώς στην εποχή μου της μόδας ήταν τα μποτάκια Timberland, ένα κι ένα για κατσάβραχα!
:D