Pavlov's dog

Φορούσε μια μακριά λαμέ πουκαμίσα με βάτες, τεράστια ζώνη, παντελόνι φαρδύ πάνω - στενό κάτω (δεν ξέρω πως λέγεται), γόβες, τεράστια σκουλαρίκια, και πολύ κραγιόν.

Πάρα πολύ κραγιόν και πάρα πολύ άρωμα.
Το θυμάμαι από το 1980κάτι, σαν χτες. Ηταν τόσο σοκαριστικό.

Εγώ μέσος άβγαλτος 16άρης, παίζει να φόραγα και μποτάκι του μπασκετ ή τα άλλα τα κρεπ. Αλλά μάλλον ήταν η ροκαμπίλι εποχή μου που σημαδεύτηκε από τιράντες, μπριλκριμ, καρώ πουκάμισα και  κόκκινα converse.

Εν πάσει περιτπωσει, ήταν η πρώτη κοπέλα που γούσταρα πραγματικά, οπότε δε με πείραζε που ήταν σα τσίρκο.
Ασε που το να είναι μαζί μου τέτοιος κορίτσαρος, αρκούσε για να ανεχτώ τα πάντα.

Περπατάγαμε που λες χέρι χέρι στην Πλάκα, μπροστά στη Μητρόπολη ακριβώς, όταν κάτι θα σκέφτηκε. Το κατάλαβα γιατί γύρισε, με σταμάτησε και με φίλησε πολύ παθιασμένα, όσο παθιασμένα γίνεται μπροστά στη Μητρόπολη ακριβώς - αν με αντιλαμβάνεσαι.

Ενα τσούρμο τουρίστες που πέρναγε, μας είδε κι άρχισε να τραγουδάει ομαδικά τη μελωδία του σαξόφωνου από το "Latest trick".
Σα flash mob ήταν - ακούγονταν μέχρι το Σύνταγμα.

Έφτυνα κραγιόν για ώρες και από τότε όποτε ακούω το κομμάτι αυτό, θυμάμαι τη σκηνή.
Και το κραγιόν.

Σαν το σκύλο του Πάβλωφ.

Υ.Γ. 
Δεν είναι η Αφροδίτη. 
Σίγουρο. 
Είναι που ότι θυμάμαι χαίρομαι.