Πιστεύοντας ότι δεν είμαι ο μόνος που έχω ταλαιπωρηθεί από το βεραμάν, το σωμόν, το ραφ, το ζαχαρί, το σιέλ (και όχι το γαλάζιο) και όλη την χρωματική παλέτα, καταθέτω τον παρακάτω πίνακα-σκονάκι προς διευκόλυνση των απανταχού συνεννοήσεων, γιατί άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας.
Καθώς είμαι κομπιουτεράς, περιορίζομαι στο RGB άντε βαριά στο CMYK.
Τώρα που τα εμπέδωσες, μπορείς κι εσύ να μου πεις τα χρώματα του παρακάτω βίντεΟΥ που γυρίστηκε στο αρχιπέλαγο Λοφότεν στη Νορβηγία. (από μικρός απορώ με το "αρχιπέλαγος". Θα το γκουγκλίσω στα βαθειά γεράματα)
Στο πάρκο σήμερα έτρεχε ένα απίστευτο γκομενάκι, αν εξαιρέσεις ότι ήταν βαμμένο σαν να πήγαινε σε γάμο. Μάλλον άργησε κι όλας - γι αυτό έτρεχε.
Λίγο αλητεία δε έβλαψε κανέναν ρε κορίτσΑ.
"Αποβλακώσου με ένα κορίτσι γλύκισμα με δυο μάτια, τα πιο ομιλητικά της ζωής σου. Που δεν έχει πρόβλημα να χαμογελάει 16 συνεχόμενες φορές στο λεπτό, όσο αντέχει δηλαδή, κομμένη μπροστά της η αναπνοή σου, που μιλάει με ενθουσιασμό για τα πάντα, ακόμη και εκείνα που υπό άλλες συνθήκες θεωρούσες χαζά.
Βρες ένα κορίτσι γλύκισμα με χίλια φύλλα παιδικής αθωότητας, πασπαλισμένα με πικάντικη γοητεία, με δυο μάγουλα σαν τα κεράσια που κρέμονται από τα αυτιά της.
Θα την καταλάβεις από τον τρόπο που σταυρώνει τα χέρια της περιμένοντας στην ουρά. Είναι αυτή που στέκεται με το πιο περίεργο στυλ πάνω στα πέδιλά της, χαμηλώνει τα μπλε γυαλιά ηλίου της και σε περιεργάζεται από την κορφή ως τα παπούτσια. Είναι το κορίτσι με το φλοράλ φουστάνι, εκείνο που σέρνει μαζί του στη μέση των δρόμων ένα φανταστικό τοκ-τοκ, καθώς περπατά στις μύτες των τακουνιών της. Είναι αυτή που στέκεται απέναντι από ένα κόκκινο φανάρι με ελαφρά ανασηκωμένη τη μύτη και καθώς τη φυσά το καυσαέριο της πόλης, χαμογελαστή και κουνιστή περιμένει με τα χέρια στη μέση μια νέα συγκίνηση.
Κάθισε δίπλα της. Πες της ότι είναι όμορφη η ημέρα, και ας λες ψέματα, είναι ανάγκη να πεις ένα ωραίο ψέμα σε ένα τέτοιο κορίτσι. Ρώτα την αν θα ήθελε λίγο ακόμη γαλατάκι στον καφέ της. Βλέπεις; Είναι τόσο εύκολο να πιάσεις κουβέντα με ένα κορίτσι γλύκισμα, μην έχεις άγχος.
Μίλα της απλά, έξυπνα και ταπεινά, λιγάκι πονηρά σα να της κλείνεις το μάτι και ταυτόχρονα της κάνεις μια μικρή υπόκλιση. Και κυρίως γίνε αστείος. Γιατί ένα κορίτσι γλύκισμα απολαμβάνει μονάχα εκείνους που μπορούν να είναι ανά πάσα στιγμή αστείοι και γοητεύεται μόνο από εκείνους που μπορούν να είναι απλοί και δύσκολοι συνάμα, σα ναυτικοί κόμποι.
Κέρασέ την ένα ποτήρι νερό και καθώς θα χώνει τη μουρίτσα της μες το ποτήρι κοίταξέ την σαν πίνακα: μοιάζει γλυκιά και εύθρυπτη καθώς σε κοιτά, και ύστερα άκου το γέλιο της και βάλτο κατευθείαν στην καρδιά σου.
Αν βρεις ένα κορίτσι γλύκισμα αγάπησε αυτά τα νάζια και τις υπερβολές της, γιατί τούτο το κορίτσι είναι εκ φύσεως ναζιάρα και αν και ξέρει καλά την αλήθεια, προτιμά τις πιο ηρωικές εκδοχές των ανθρώπων γιατί είναι γενναιόδωρη μαζί τους και της αρέσει να τους βλέπει σημαντικούς και λιγάκι ήρωες.
Αν βρεις ένα κορίτσι γλύκισμα κράτα το δίπλα σου, διαρκώς, όλο και πιο σφικτά και ρούφα λίγη από τη γενναιοδωρία της. Και όταν τη βρεις να κλαψουρίζει, πάρτην αμέσως μια μεγάλη αγκαλιά, γιατί είναι εύθραυστη πολλές φορές και καμιά φορά νιώθει λιγάκι μοναξιά, ίσως πιο έντονα από άλλα κορίτσια.
Σαν πιάσεις ένα κορίτσι γλύκισμα στα μισά μιας σκάλας κόλλησέ την στον τοίχο και αφού χουφτώσεις με το χέρι σου το δεξί μηρό της, δάγκωσέ την ολόκληρη, από το λαιμό ως το πιο ακρινό δάκτυλο της, γιατί η γεύση ενός τέτοιου κοριτσιού είναι στα αλήθεια γλύκισμα, το καλύτερο που μπορείς να δωρίσεις στον ουρανίσκο σου. Βρες ένα κορίτσι γλύκισμα. Γιατί το σεξ με ένα κορίτσι γλύκισμα είναι η ίδια η ποίηση. Και καθώς εκείνη θα αρπάζει το χέρι σου, θα γελάει και θα στρίβει για πλάκα τον καρπό σου έτσι για να δει πόσο ανθεκτικός είσαι στα συναισθήματα, βάλε εσύ αυτή τη φορά τα κλάματα, γιατί και ένας συνηθισμένος άνδρας δικαιούται να γίνει έστω και μια φορά στη ζωή του σπουδαίος ή ηρωικός.
Αν βρεις ένα κορίτσι γλύκισμα φάτο… και αν δεν επιτρέπεται να το φας, επωφελήσου την παρέα του. Γιατί ο ζωγραφικός εξορκισμός ενός άνδρα είναι ένα κορίτσι γλύκισμα."
Αναρωτιέστε γιατί δεν µπορείτε να κοιµηθείτε ενώ είστε… πτώµα;
Βρείτε τις αιτίες παρακάτω και αναζητήστε λύση.
Μεγάλο γεύµα πριν … από τον ύπνο Ένα µεγάλο ή βαρύ γεύµα κοντά στην ώρα του ύπνου µπορεί να προκαλέσει φούσκωµα, καούρα ή δυσπεψία µόλις ξαπλώσετε στο κρεβάτι. Γι’ αυτό καλό είναι να µην τρώτε αργά το βραδινό σας και οπωσδήποτε όχι πριν κοιµηθείτε. Σε συγκεκριµένες µάλιστα παθήσεις, όπως για παράδειγµα στη γαστροοισοφαγική παλινδρόµηση, συστήνεται το τελευταίο γεύµα να είναι σε απόσταση δύο έως τριών ωρών από τον ύπνο.
Λάθος ατµόσφαιρα Ένας χώρος µε υπερβολικό κρύο ή υπερβολική ζέστη, θόρυβο ή αναµµένα φώτα δεν σας βοηθά να χαλαρώσετε και να αποκοιµηθείτε ή µπορεί να ευθύνεται για το διαταραγµένο ύπνο αν έχετε ήδη αποκοιµηθεί.
Κατανάλωση πολλών υγρών Είναι φυσικό η κατανάλωση πολλών υγρών πριν κοιµηθείτε να αυξάνει την ανάγκη να επισκεφτείτε την τουαλέτα, γεγονός που διαταράσσει τον ύπνο. Γι’ αυτό υγρά όπως ροφήµατα, αναψυκτικά, αλκοόλ που πολλοί καταναλώνουν τις βραδινές ώρες καλό είναι να πίνονται σε απόσταση από αυτόν.
Μένετε στο κρεβάτι ξύπνιοι Αν έχετε ξαπλώσει και δυσκολεύεστε να αποκοιµηθείτε, το χειρότερο που µπορείτε να κάνετε είναι να συνεχίσετε να µένετε στο κρεβάτι, καθώς έτσι αγχώνεστε και επιπλέον συνδέετε τον ύπνο µε την αγωνία για το αν θα καταφέρετε να αποκοιµηθείτε. Το καλύτερο που µπορείτε να κάνετε είναι να σηκωθείτε και να ασχοληθείτε µε κάτι που είναι πιθανό να σας νυστάξει, π.χ. να διαβάσετε ένα βιβλίο.
∆ιεγερτικά ροφήµατα και τρόφιµα µετά το απόγευµα Η καφεΐνη είναι γνωστό διεγερτικό του νευρικού συστήµατος που µπορεί να δυσκολέψει τον ύπνο. Γι’ αυτό θα πρέπει να αποφεύγετε την κατανάλωσή της περίπου 5 µε 6 ώρες πριν από τον ύπνο, ειδικά αν αντιµετωπίζετε πρόβληµα. Να θυµάστε ότι, εκτός από τον καφέ, καφεΐνη έχει και το τσάι, τα αναψυκτικά τύπου κόλα και τροφές όπως η σοκολάτα, τα οποία καλό είναι να µην καταναλώνονται στο δεύτερο µισό της ηµέρας.
Κοιµάστε το µεσηµέρι Παρόλο που οι Έλληνες ανήκουν στους λαούς που έχουν αδυναµία στο µεσηµεριανό ύπνο, η αλήθεια είναι ότι ο ύπνος κατά τη διάρκεια της ηµέρας µπορεί να δυσκολέψει το βραδινό. Φυσικά µπορείτε να απολαύσετε µια µικρή σιέστα (µισή ώρα έως τρία τέταρτα) αν δεν δυσκολεύεστε να αποκοιµηθείτε το βράδυ. Αν όµως έχετε διαπιστώσει το αντίθετο, καλό είναι να αποφεύγετε να κοιµάστε την ηµέρα. Η υπνηλία, από την άλλη, που πιθανόν σας πολιορκεί πριν από το βράδυ µπορεί να είναι σύµπτωµα κάποιας διαταραχής ύπνου.
Γυµναστική το βράδυ Πολλοί νοµίζουν ότι η γυµναστική είναι ένας καλός τρόπος για να αποβάλουν την ένταση αλλά και να κουραστούν περισσότερο, γεγονός που µπορεί να τους βοηθήσει να κοιµηθούν πιο γρήγορα. Ωστόσο, παρόλο που γενικά η γυµναστική µπορεί να βοηθήσει στη ρύθµιση του ύπνου επειδή τονώνει τις οργανικές λειτουργίες, καλό είναι να αποφεύγεται τις βραδινές ώρες.
Ακατάλληλος χώρος Πολλές φορές η έλλειψη χώρου στο σπίτι µάς αναγκάζει να χρησιµοποιούµε την κρεβατοκάµαρα όχι αποκλειστικά ως χώρο για ύπνο ή σεξ αλλά και ως καθιστικό ή γραφείο. Κι όµως, τηλεόραση ή υπολογιστής, βιντεοπαιχνίδια και τηλέφωνα, ιδιαίτερα όταν χρησιµοποιούνται λίγο πριν κοιµηθείτε, κρατούν τον εγκέφαλό σας σε εγρήγορση δυσκολεύοντας τη χαλάρωση που απαιτεί η διέλευση του ύπνου.
Άτακτα ωράρια ύπνου Ο ύπνος ρυθµίζεται από ένα φυσικό βιολογικό ρολόι το οποίο όταν κοιµόµαστε κάθε µέρα διαφορετική ώρα απορρυθµίζεται. Αν κοιµάστε δηλαδή κάθε βράδυ διαφορετική ώρα, το σώµα σας δυσκολεύεται να αναγνωρίσει πότε ακριβώς νιώθει την ανάγκη να κοιµηθεί. Αντίθετα, όταν κοιµάστε κάθε µέρα την ίδια ώρα, είναι πιο πιθανό να αποκοιµιέστε πιο γρήγορα.
Αλκοόλ πριν από το κρεβάτι Oι περισσότεροι νοµίζουµε ότι ένα ή δύο ποτηράκια µάς βοηθούν να νυστάξουµε και να κοιµηθούµε πιο γρήγορα. Πράγµατι το αλκοόλ µπορεί να χαλαρώνει και να φέρνει πιο γρήγορα τον ύπνο. Αυτό όµως που δεν γνωρίζουµε είναι ότι η κατανάλωσή του µπορεί να διαταράξει τα στάδια ύπνου µε αποτέλεσµα αυτός να είναι συχνά πιο ανήσυχος και µε εφιαλτικά όνειρα στο δεύτερο µισό της νύχτας.
Το σύγχρονο lifestyle Πολλές φορές το φορτωµένο πρόγραµµα µας αναγκάζει να κοιµόµαστε πιο αργά ή να ξυπνάµε πιο νωρίς (ή και τα δύο) προκειµένου να προλάβουµε όλες τις υποχρεώσεις µε αποτέλεσµα να κοιµόµαστε λιγότερες ώρες. Άλλοτε πάλι αργούµε να κοιµηθούµε γιατί προτιµούµε να διασκεδάσουµε σε µια βραδινή έξοδο. Με αυτό τον τρόπο όµως µειώνονται οι ώρες ύπνου που έχουµε ανάγκη και καταλήγουµε να νιώθουµε περισσότερο κουρασµένοι και νυσταγµένοι κατά τη διάρκεια της µέρας.
Καπνίζετε πριν κοιµηθείτε Η νικοτίνη είναι γνωστό ότι διεγείρει τον εγκέφαλο και γι’ αυτό το κάπνισµα πριν κοιµηθείτε µπορεί να δυσκολέψει τον ύπνο. Επίσης στους βαρείς καπνιστές η ανάγκη για κάπνισµα µπορεί να τους ξυπνήσει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Γι’ αυτό καλό είναι να αποφεύγεται το κάπνισµα δύο-τρεις ώρες πριν κοιµηθείτε.
Στην… τσίτα όλη µέρα Η διέλευση του ύπνου απαιτεί να είµαστε χαλαροί και όχι σε υπερένταση. Αν είµαστε ενεργητικοί και αεικίνητοι µέχρι την ώρα που θα πέσουµε στο κρεβάτι είτε κάνοντας δουλειές του σπιτιού είτε δουλεύοντας στον υπολογιστή, δυσκολεύουµε το σώµα και τον εγκέφαλό µας να χαλαρώσουν και να προσαρµοστούν στην κατάσταση που απαιτεί η διέλευση του ύπνου. Γι’ αυτό καλό είναι λίγες ώρες πριν από τον ύπνο να περάσετε σε φάση χαλάρωσης µε ήρεµες δραστηριότητες όπως διάβασµα, απαλή µουσική, ένα χαλαρωτικό µπάνιο κ.λπ.
5 εµπόδια του ύπνου
-Πόνος: Κάθε είδους πόνος, όπως στο στοµάχι, ηµικρανία ή πονοκέφαλος αλλά και στους µυς, µπορεί να δυσκολέψει ή να διαταράξει τον ύπνο. -Κατάθλιψη και στρες: Η αϋπνία είναι ένα από τα βασικά συµπτώµατα των ατόµων που πάσχουν από κατάθλιψη ή αγχώδεις διαταραχές. -Ορµονικές διαταραχές: Γυναίκες στην εγκυµοσύνη αλλά και στην εµµηνόπαυση µπορεί να δυσκολεύονται να κοιµηθούν, γεγονός που οφείλεται στο ότι διαταράσσονται τα επίπεδα των ορµονών τους. -Χρόνιες ασθένειες: Ιδιαίτερα εκείνες που αφορούν στο αναπνευστικό σύστηµα όπως άσθµα ή Χρόνια Αποφρακτική Πνευµονοπάθεια. Επίσης άτοµα µε καρδιαγγειακά προβλήµατα ή νευρολογικές ασθένειες όπως νόσο Πάρκινσον ή Αλτσχάιµερ µπορεί να µην έχουν καλό ύπνο. -Φάρµακα: Μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά τον ύπνο, ειδικά όταν τα παίρνουµε κοντά στην ώρα που συνήθως κοιµόµαστε. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να ενηµερώσετε τον γιατρό σας.
Ή αλλιώς, πως μία αλυσσίδα κινηματογράφων πήρε τα παράπονα μερικών πελατών της και τα γύρισε προς όφελος της (και των υπολοίπων πελατών)
Τα παράπονα αφορούσαν, στη χρήση κινητού κατά τη διάρκεια της προβολής, η πελάτισσα πετάχτηκε έξω κλωτσηδόν, τους πήρε τηλέφωνο για να τους βρίσει κι έτσι το μάθαμε ακόμα και στον τρίτο κόσμο. (από θέμα καλών τρόπων των σινεφιλ μόνο, γιατί κατά τα άλλα έχουμε φτιάξει την ακρόπολη και πατεντάρει την δημοκρατία)
Μόλις φτάσαμε στο σημείο κατασκήνωσης ενώ ξαφνικά δεκάδες προσκοπάκια ακροβολισμένα στους γύρω λόφους προσπαθούν να ανασυνταχτούν σε ομάδα βγάζοντας μακρόσυρτα «έοοοοο» και «άουουουου».
μόλις φτάσαμε
Κουβαλάνε - τα καημένα - ότι τζάντζαλο υπάρχει από καζάνια μέχρι ξύλινα πτυσσόμενα τραπέζια, είναι μικρά και έχουν μπλέξει άσχημα.
πηγές Βοϊδομάτη
Εχουν χαθεί μεταξύ τους και δεν έχουν πολύ ώρα για να ξαναβρεθούν, μέχρι να πέσει η νύχτα.
Λουφάρουμε τη βοήθεια στους αρχηγούς τους για να τα μαντρώσουμε ξανά, και συνεχίζουμε να στήνουμε τσαντίρι, στις πηγές του Βοϊδομάτη, μέσα στο φαράγγι του Βίκου.
Πηγές. η κατασκήνωση
Τελείωσαν τα στησίματα, κάποιοι πήγανε βόλτα, κάποιοι βγάζαν φωτογραφίες και κάποιοι πείνασαν.
Δεν ήταν η ώρα του φαγητού (μαγειρέματος δηλαδή) αλλά από τα 25κιλα σακίδια, βγήκαν σάντουιτς με Flair Cottage cheese, καπνιστές γαλοπούλες, παριζάκια κλπ.
Ο νορμάλ άνθρωπος δεν κουβαλάει τέτοια πράματα στο βουνό, γιατί απλά χαλάνε. Τέλος πάντων, ένα ζευγάρι έφερε μπορεί και 25 τέτοια μικρά στρογγυλά σάντουιτς για όλους. Σαν του Πόλντο!
Και τα άφησαν έξω.
Πάνω σε ένα βράχο.
Και έφυγαν για λίγη ώρα.
Μακρυά.
(ξέρεις εσύ... )
και κάποιος είχε πάθει λιγούρα μόνο με την ιδέα.
Γιατί κατά τα άλλα είναι σαβουροφάγος.
Και εξηγούμαι:
Όταν ενημέρωνα τηλεφωνικά τον lemonostifti για το τι χρειάζεται να φέρει, αφού μου πρότεινε να φέρει κονσέρβα σαρδέλες, κονσέρβα καλαμαράκια, κονσέρβα φασόλια, κονσέρβα σπαράγγια, κονσέρβα ζβαν και πουρέ (αυτό δεν βγαίνει σε κονσέρβα; ) και του τα αρνήθηκα όλα αηδιασμένος, βεβαιώθηκα ότι δεν θα κουβαλήσει κάνα σακίδιο τέρας γεμάτο με άχρηστα και πήρα την ευθύνη του φαγητού.
Είχαμε μόνο μία διανυκτέρευση οπότε πήρα ένα πακέτο τορτελίνια (υδατάνθρακες κάργα), ένα κρεμμύδι γιατι είναι δυναμωτικό, αλάτι και λίγο λάδι. Ισως είχα φτιάξει και δύο σάντουιτς ή μπισκότα για το πρωί - δεν θυμάμαι. Καφέ είχαμε σίγουρα. Επίσης τα κατσαρολικά, πιάτικα, γκαζάκι βενζίνης, αυτά!
Καθόλου γκουρμέ το ομολογώ, αλλά είμασταν μέσα το φαράγγι. Χελόου;
Ο λιγούρης λοιπόν, που είχε κάνει lock στην σακούλα με τα πολντοσάντουϊστ, βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία και πήρε ένα.
Σε 4 δευτερόλεπτα γύρισε και πήρε κι άλλο ένα, δύο, τρία, σύνολο τέσσερα!
Μάλιστα αν θυμάμαι καλά έθαψε και τα νάυλον στο δάσος για να μην βρεθούν τα ενοχοποιητικά στοιχεία!
Ετσι φτιάχτηκε ο μύθος του κλέφτη αρκούδου, καθώς χρεώσαμε την κλοπή στην μικρή άρκτο, μερικοί όμως γελάγαμε.
Εξτρα Κανονάκι:
Αργότερα έπρεπε να μαζέψουμε ξύλα για τη βραδυνή φωτιά.
Μοιραστήκαμε στο δάσος σε διάφορες κατευθύνσεις.
"Ξερά κούτσουρα, ξερά κλαδιά"
Είχαμε στοιβάξει ήδη τα ξύλα, όταν διαπιστώσαμε ότι δεν είχε έρθει ο lemonostiftis .
Σχεδόν ταυτόχρονα ακούμε σαματά μέσα από το δάσος, κλαδιά να σπάνε, βογγητά, τα δέντρα να κουνιούνται, οπότε ξαφνικά πετιέται στο ξέφωτο το γκόλουμ που βλέπετε παρακάτω, κουβαλώντας με καμάρι, το πιο μεγάλο και το πιο χλωρό κλαρί που υπήρχε σε όλο το φαραγγι.
Νεύρα, τσατίλα, σιχτίριασμα.
Ηταν ώρα για αναπλήρωση ενδορφινών.
8 χιλιόμετρα τρέξιμο στο βουνό.
Στο κατέβασμα, από τη μία το ηλιοβασίλεμα και από την άλλη η ανατολή του σχεδόν γεμάτου αυγουστιάτικου φεγγαριού, μεγάλου σαν μπάλα.
Αποχαύνωση.
Ενα ντούς και κρύα μπύρα με φίλο για ξέσπασμα γκρίνιας.
Ελα μου όμως που με τη πρώτη γουλιά, έσβησαν όλα και ήρθαν στη σωστή τους διάσταση, δηλαδή το απόλυτο τίποτα.
Δεν ξέρω αν ήταν η φάτσα του, που δυσφόρησε διακριτικά με τη γκρίνα μου ή αν ο συμπυκνωμένος πρόλογος που έκανα (σε 6 λέξεις), ξέπλυνε ότι άφησαν οι ενδορφίνες και παρήγγειλα τη δεύτερη μπύρα ανακουφισμένος.
Στο ανέβασμα της Συγγρού, ο αέρας με ταχύτητα 50 μέτρα το δευτερόλεπτο, εξανέμισε και τους τελευταίους κόκκους μιζέριας και γκρίνιας.
Το @ τριγυρνάει στα γραφεία, με βλαμένο ύφος (ως συνήθως), αργό βήμα (ως συνήθως) και επαναλαμβανόμενες τυπικές ερωτήσεις, δείγμα του ότι δεν καταγράφει ο εγκέφαλος τίποτα από τις τυπικές απαντήσεις. (ως συνήθως)
"Πότε θα πάρεις άδεια;"
"Τα 'χουμε ξαναπεί: όταν τελειώσει το πρόΝτζεκτ - τέλη Οκτωβρίου."
και ξανά στην επόμενη συνάντηση και ξανά, και ξανά...
Τις προάλλες τον είδα μπροστά από το ασανσέρ.
Μαρμαρωμένο.
Με μισή ντομάτα στο χέρι.
Να προσπαθεί να αποφασίσει αν θα πάει στον αριστερό διάδρομο ή στον δεξί.
Αυτόματα σχεδόν, η φαντασία μου επεξεργάστηκε την εικόνα, αντικατέστησε τους τοίχους με λιόδεντρα, το ασανσέρ με μινι μαρκετ, το παρκέ με χαλίκι, τα γραφεία με αντίσκηνα, τους ήχους του γραφείου με τζιτζίκια και τα ρούχα του με σετ βερμούδα, παντόφλα μπεζ, ξεχειλωμένη φανέλα μινέρβα με πασαλειμένα καρπούζια και μισό κωλόχαρτο στη τσέπη.
Μαλάκα μου, ναι! Αυτό είναι!
Ο τύπος ζει ένα κάμπινγκ!
Τριγυρνάει από αντίσκηνο σε αντίσκηνο και πιάνει φορτικές κουβέντες.
Διασκεδάζει να κλωτσάει τα σχοινάκια των αντίσκηνων και κοιτάει κρυφά -νομίζει- μέσα στις σίτες.
Που και που, πάει στο μινι μαρκετ παίρνει καμιά φέτα καρπούζι, κάθεται στο σβέρκο κανενός κακομοίρη, του κάνει μια πατητή κι όταν βγει στην επιφάνεια τον περιμένει να τον φτύσει με νερό στα μούτρα.
Εχει γεμίσει τον τόπο καρπουζόφλουδες και κατά συνέπεια σφίγκες και παίζει σκυλάδικα στο αμάξι του γιατί νομίζει ότι προσφέρει ψυχαγωγία.
Μια φωνή από κάποιο γραφείο - πιο δυνατή από τα τζιτζίκια της φαντασίας μου - διέλυσε ένα - ένα τα πίξελς του σκηνικού κι έστριψα γρήγορα για την τουαλέτα για να αποφύγω τη συνάντηση.
Μια 'βδομάδα λιγότερη, σιχτήρια στο γραφείο, κεφάλι που σπάει, μια βόλτα αντιστρές στον εθνικό κήπο με τα χέρια στις τσέπες, τέρμα γκάζια στο άδειο κέντρο, μανάβης, ένα κρύο ντους, μερικά αποφάγια κι ο Kenwood στο 8.
Γράφω , αλλάζω, σβήνω, σώζω, ξεκινάω άλλο...
Κάτι θέλω να πω, αλλά καταλήγω να ακούω μουσικές στο ΥΤ.
Σήμερα δεν θέλω να γράψω κάτι, είναι τόσα πολλά που μπερδεύεται το πληκτρολόγιο και η τεντούρα δεν βοηθάει.
Σήμερα αυτό που θέλω είναι να μιλάω με μουσική. Κάτι σαν ραδιόφωνο...
Οχι με στίχους, ούτε με ρυθμούς, αλλά με τη γεύση που αφήνει.
Με κλειστά μάτια, να παίξω με εικόνες, με μνήμες, με τη φαντασία.
Θυμήθηκα λοιπόν τα ραδιοφωνικά μου χρόνια, όταν μετά από μερικούς ανατιναγμένους πομπούς και άπειρα ξενύχτια με Αφροδίτη Μάνου, Μαριτίνα Πάσσαρη, Ηχώ FM, αλλά και πάμπολους πειρατές, αποφάσια να απαντήσω σε μια αγγελία όπου ζητούσαν εκφωνητές για έναν νέο σταθμό.
Πλέον υπήρχε ελεύθερη ραδιοφωνία.
Πρέπει να ήμασταν λίγο μετά το '87, ίσως και το '90 όταν έγινε αυτό και κλήθηκα για δοκιμαστικά.
Βρέθηκα - για πρώτη μου φορά - σε ένα studio κάπου στα Πατήσια.
Τεράστιος χώρος, όργανα παντού, και μπορεί και 150 άτομα να περιμένουμε.
Τα στούντιο - αν δεν έχεις μπει - προκαλούν περίεργη αίσθηση. Η μόνωση τους, οι μοκέτες, οι βαριές πόρτες, η τέλεια ακουστική σου προκαλούν -ας το πούμε- δέος και σε προδιαθέτουν θετικά και σοβαρά.
Εμένα τουλάχιστον.
Επρεπε να διαβάσουμε ένα κείμενο με δύο φωνές. Πρωινή και βραδυνή. Ζωντανή φωνή δηλαδή και μια πιο ζεστή χωρίς όμως να καταλήξει και τσόντα.
Το κείμενο ήταν μια τυπική παράγραφος τύπου "αγαπητοί φίλοι, σας καλωσορίζουμε στην εκπομπή τάδε που παρουσιάζει ο τσοκορέλος, κλπ κλπ"
Από το πρωί, φτάσαμε να νυχτώσουμε οπότε αρχισαν να μας ξεπετάνε οι ηχολήπτες, ενώ μέχρι τότε - είχαμε πλήρη εικόνα και ήχο - έκαναν πλάκα και ήταν χαλαροί.
"Δεσποινίς παρακαλώ, το ξαναλέτε;" "Δεσποινίς παρακαλώ μετρήστε αργά μέχρι το 10" "Δεσποινίς, παρακαλώ πείτε το τηλέφωνο σας...."
Με τα πολλά, ήρθε η σειρά μου, τα είπα μία και μόνη φορά και πέρασαν στον επόμενο.
"Θα σας ειδοποιήσουμε" "Ευχαριστώ - γειά σας"
Μερικές εβδομάδες μετά, με πήρε τηλέφωνο κάποιος κύριος για να συναντηθούμε για τη θέση του εκφωνητή.
Eίχα χεστεί πάνω μου - εννοείται κι όλας!
Πάω στο ραντεβού σε μία κλασσική πολυκατοικία της Μπενάκη.
Με υποδέχεται ένας κλασσικός ευγενικός κύριος της Μπενάκη, καθόμαστε σε ένα κλασσικό γραφείο μιας κλασσικής πολυκατοικίας της Μπενάκη, σβήνουν τα χαμόγελα, σκύβει ελαφρά μπροστά και μου λέει:
(Φαντάσου τόνο ερώτησης, αλλά με περιττό το ερωτηματικό, όντας βέβαιος εκ των προτέρων για την καταφατική μου απάντηση)
"Κύριε Τσοκορέλε, γράφετε ποίηση, ε;"
Βέβαια -σκέφτηκα- "σ' έβλεπα που ερχόσουνα κι έλαμπε η αρχοντιά σου, μα πιο πολύ χαιρόμουνα τα κουνιστά βυζιά σου".
"Εεεεε, ξέρετε όχι...."
Θα μπορούσα να πω και ότι ντράπηκα λίγο, αλλά πάρα πολύ λίγο.
"Χμμμ..." - συνοφρυώθηκε ελαφρά και συνέχισε με την ίδια σιγουριά: "διαβάζετε ποίηση όμως φυσικά."
"Εεεεε, όχι... ούτε διαβάζω."
Τώρα τη βάψαμε. Ούτε ζωγραφίζω, ούτε μπαλλέτο πάω. Λίγο πιάνο μόνο αλλά σε επίπεδο σολφέζ...
Τον είδα και στεναχωρήθηκε. Πραγματικά.
Ξεφύσηξε και με ρώτησε σαν να προσπαθούσε να πιαστεί από κάπου:
"Λογοτεχνία διαβάζετε τουλάχιστον;"
"Οχι." (πιο ξερό και από του Μεταξά)
Θα μπορούσε να σηκωθεί και να βγει στο μπαλκόνι για γιόγκα, αλλά στάθηκε κύριος.
Ακούμπησε πίσω, πήρε διαφραγματικές αναπνοές και είπε:
"Λοιπον Κε Τσοκορέλε, σας διαλέξαμε μαζί με άλλους 3 για εκφωνητές ενός νέου ιδιωτικού σταθμού. Ονομάζεται Μουσικός Γαλαξίας (μετέπειτα Galaxy) και θα παίζει αποκλειστικά μουσική χωρίς ειδήσεις."
Αν υπάρχει εσωτερικό χαμόγελο, πρέπει να είχε βγει έξω και να είχε γίνει φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι μου. Ακου "σας διαλέξαμε"!!!
"Πολύ χαίρομαι. Τι μουσική θέλετε να παίζω;"
Πτωχέ Τσοκορέλλε.... άσχετε μπουρτζόβλαχε των εταιρικών ερτζιανών...
"Μουσική δεν θα επιλέγετε εσείς, αλλά ο ηχολήπτης με playlist, εσείς απλά θα εκφωνείτε κείμενα και θα παρουσιάζετε τα τραγούδια"
Αργόστροφο δε με λές, οπότε συμπλήρωσα "τα οποία κείμενα θα μου τα δίνει ο ηχολήπτης. Σωστά;"
Σωστά!
Πως να σου εξηγήσω, πόσο πολύ άδειασα;
Σαν να σου λέει το κορίτσι των ονείρων σου που επιτέλους βρίσκεις το θάρρος να της μιλήσεις, ότι τα έχει με άλλον και το απόγευμα φεύγει για την Ανταρκτική.
Τα υπόλοιπα χειρότερα: 4 φερέφωνοι εκφωνητές, σε 4 εξάωρες βάρδιες, 7 μέρες την εβδομάδα!
Τι μου λέτε ?!?!
Ενημέρωσα ότι δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο και δεν συμφωνώ με καμία παράμετρο και χαιρέτησα με κλασσική ευγένεια της Μπενάκη, χωρίς να μάθω καν τους οικονομικούς όρους.
Ετσι έληξε η μοναδική μου απόπειρα να κάνω κάνω ραδιόφωνο επι πληρωμή.
Ούτε άδοξα γιατί ήμουν στην τετράδα, ούτε άδικα γιατί δεν έχασα τον χρόνο μου σε κούφιες παρουσίασεις.
Απο την άλλη πλευρά όμως, ίσως και ο Πετρίδης να είχε το ίδιο δίλημα κάποτε...
