Ημέρες Ραδιοφώνου

Γράφω , αλλάζω, σβήνω, σώζω, ξεκινάω άλλο...
Κάτι θέλω να πω, αλλά καταλήγω να ακούω μουσικές στο ΥΤ.

Σήμερα δεν θέλω να γράψω κάτι, είναι τόσα πολλά που μπερδεύεται το πληκτρολόγιο και η τεντούρα δεν βοηθάει.
Σήμερα αυτό που θέλω είναι να μιλάω με μουσική. Κάτι σαν ραδιόφωνο...

Οχι με στίχους, ούτε με ρυθμούς, αλλά με τη γεύση που αφήνει.
Με κλειστά μάτια, να παίξω με εικόνες, με μνήμες, με τη φαντασία.

Θυμήθηκα λοιπόν τα ραδιοφωνικά μου χρόνια, όταν μετά από μερικούς ανατιναγμένους πομπούς και άπειρα ξενύχτια με Αφροδίτη Μάνου, Μαριτίνα Πάσσαρη, Ηχώ FM, αλλά και πάμπολους πειρατές, αποφάσια να απαντήσω σε μια αγγελία όπου ζητούσαν εκφωνητές για έναν νέο σταθμό.
Πλέον υπήρχε ελεύθερη ραδιοφωνία.

Πρέπει να ήμασταν λίγο μετά το '87, ίσως και το '90 όταν έγινε αυτό και κλήθηκα για δοκιμαστικά.
Βρέθηκα - για πρώτη μου φορά - σε ένα studio κάπου στα Πατήσια.
Τεράστιος χώρος, όργανα παντού, και μπορεί και 150 άτομα να περιμένουμε.

Τα στούντιο - αν δεν έχεις μπει - προκαλούν περίεργη αίσθηση. Η μόνωση τους, οι μοκέτες, οι βαριές πόρτες, η τέλεια ακουστική σου προκαλούν -ας το πούμε- δέος και σε προδιαθέτουν θετικά και σοβαρά.
Εμένα τουλάχιστον.

Επρεπε να διαβάσουμε ένα κείμενο με δύο φωνές. Πρωινή και βραδυνή. Ζωντανή φωνή δηλαδή και μια πιο ζεστή χωρίς όμως να καταλήξει και τσόντα.
Το κείμενο ήταν μια τυπική παράγραφος τύπου "αγαπητοί φίλοι, σας καλωσορίζουμε στην εκπομπή τάδε που παρουσιάζει ο τσοκορέλος, κλπ κλπ"

Από το πρωί, φτάσαμε να νυχτώσουμε οπότε αρχισαν να μας ξεπετάνε οι ηχολήπτες, ενώ μέχρι τότε - είχαμε πλήρη εικόνα και ήχο - έκαναν πλάκα και ήταν χαλαροί.

"Δεσποινίς παρακαλώ, το ξαναλέτε;"
"Δεσποινίς παρακαλώ μετρήστε αργά μέχρι το 10"
"Δεσποινίς, παρακαλώ πείτε το τηλέφωνο σας...."

Με τα πολλά, ήρθε η σειρά μου, τα είπα μία και μόνη φορά και πέρασαν στον επόμενο.

"Θα σας ειδοποιήσουμε"
"Ευχαριστώ - γειά σας"

Μερικές εβδομάδες μετά, με πήρε τηλέφωνο κάποιος κύριος για να συναντηθούμε για τη θέση του εκφωνητή.

Eίχα χεστεί πάνω μου - εννοείται κι όλας!

Πάω στο ραντεβού σε μία κλασσική πολυκατοικία της Μπενάκη.
Με υποδέχεται ένας κλασσικός ευγενικός κύριος της Μπενάκη, καθόμαστε σε ένα κλασσικό γραφείο μιας κλασσικής πολυκατοικίας της Μπενάκη, σβήνουν τα χαμόγελα, σκύβει ελαφρά μπροστά και μου λέει:

(Φαντάσου τόνο ερώτησης, αλλά με περιττό το ερωτηματικό, όντας βέβαιος εκ των προτέρων για την καταφατική μου απάντηση)


"Κύριε Τσοκορέλε, γράφετε ποίηση, ε;"

Βέβαια -σκέφτηκα- "σ' έβλεπα που ερχόσουνα κι έλαμπε η αρχοντιά σου, μα πιο πολύ χαιρόμουνα τα κουνιστά βυζιά σου".

"Εεεεε, ξέρετε όχι...."
Θα μπορούσα να πω και ότι ντράπηκα λίγο, αλλά πάρα πολύ λίγο.

"Χμμμ..." - συνοφρυώθηκε ελαφρά και συνέχισε με την ίδια σιγουριά: "διαβάζετε ποίηση όμως φυσικά."

"Εεεεε, όχι... ούτε διαβάζω."
Τώρα τη βάψαμε. Ούτε ζωγραφίζω, ούτε μπαλλέτο πάω. Λίγο πιάνο μόνο αλλά σε επίπεδο σολφέζ...

Τον είδα και στεναχωρήθηκε. Πραγματικά.
Ξεφύσηξε και με ρώτησε σαν να προσπαθούσε να πιαστεί από κάπου:

"Λογοτεχνία διαβάζετε τουλάχιστον;"

"Οχι." (πιο ξερό και από του Μεταξά)

Θα μπορούσε να σηκωθεί και να βγει στο μπαλκόνι για γιόγκα, αλλά στάθηκε κύριος.
Ακούμπησε πίσω, πήρε διαφραγματικές αναπνοές και είπε:

"Λοιπον Κε Τσοκορέλε, σας διαλέξαμε μαζί με άλλους 3 για εκφωνητές ενός νέου ιδιωτικού σταθμού. Ονομάζεται Μουσικός Γαλαξίας (μετέπειτα Galaxy) και θα παίζει αποκλειστικά μουσική χωρίς ειδήσεις."

Αν υπάρχει εσωτερικό χαμόγελο, πρέπει να είχε βγει έξω και να είχε γίνει φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι μου. Ακου "σας διαλέξαμε"!!!

"Πολύ χαίρομαι. Τι μουσική θέλετε να παίζω;"

Πτωχέ Τσοκορέλλε.... άσχετε μπουρτζόβλαχε των εταιρικών ερτζιανών...

"Μουσική δεν θα επιλέγετε εσείς, αλλά ο ηχολήπτης με playlist, εσείς απλά θα εκφωνείτε κείμενα και θα παρουσιάζετε τα τραγούδια"

Αργόστροφο δε με λές, οπότε συμπλήρωσα "τα οποία κείμενα θα μου τα δίνει ο ηχολήπτης. Σωστά;"

Σωστά!

Πως να σου εξηγήσω, πόσο πολύ άδειασα;
Σαν να σου λέει το κορίτσι των ονείρων σου που επιτέλους βρίσκεις το θάρρος να της μιλήσεις, ότι τα έχει με άλλον και το απόγευμα φεύγει για την Ανταρκτική.

Τα υπόλοιπα χειρότερα: 4 φερέφωνοι εκφωνητές, σε 4 εξάωρες βάρδιες, 7 μέρες την εβδομάδα!
Τι μου λέτε ?!?!

Ενημέρωσα ότι δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο και δεν συμφωνώ με καμία παράμετρο και χαιρέτησα με κλασσική ευγένεια της Μπενάκη, χωρίς να μάθω καν τους οικονομικούς όρους.

Ετσι έληξε η μοναδική μου απόπειρα να κάνω κάνω ραδιόφωνο επι πληρωμή.
Ούτε άδοξα γιατί ήμουν στην τετράδα, ούτε άδικα γιατί δεν έχασα τον χρόνο μου σε κούφιες παρουσίασεις.

Απο την άλλη πλευρά όμως, ίσως και ο Πετρίδης να είχε το ίδιο δίλημα κάποτε...