ο κλέφτης αρκούδος - η άλλη άποψη.

 (πρώτα διάβασε αυτό)

Αρχές του '90, Φαράγγι του Βίκου.

στο μονοπάτι

Μόλις φτάσαμε στο σημείο κατασκήνωσης ενώ ξαφνικά δεκάδες προσκοπάκια ακροβολισμένα στους γύρω λόφους προσπαθούν να ανασυνταχτούν σε ομάδα βγάζοντας μακρόσυρτα «έοοοοο» και «άουουουου».

μόλις φτάσαμε

Κουβαλάνε - τα καημένα - ότι τζάντζαλο υπάρχει από καζάνια μέχρι ξύλινα πτυσσόμενα τραπέζια, είναι μικρά και έχουν μπλέξει άσχημα.

πηγές Βοϊδομάτη

 
Εχουν χαθεί μεταξύ τους και δεν έχουν πολύ ώρα για να ξαναβρεθούν, μέχρι να πέσει η νύχτα.
Λουφάρουμε τη βοήθεια στους αρχηγούς τους για να τα μαντρώσουμε ξανά, και συνεχίζουμε να στήνουμε τσαντίρι, στις πηγές του Βοϊδομάτη, μέσα στο φαράγγι του Βίκου.

Πηγές. η κατασκήνωση

Τελείωσαν τα στησίματα, κάποιοι πήγανε βόλτα, κάποιοι βγάζαν φωτογραφίες και κάποιοι πείνασαν.

Δεν ήταν η ώρα του φαγητού (μαγειρέματος δηλαδή) αλλά από τα 25κιλα σακίδια, βγήκαν σάντουιτς με Flair Cottage cheese, καπνιστές γαλοπούλες, παριζάκια κλπ.
Ο νορμάλ άνθρωπος δεν κουβαλάει τέτοια πράματα στο βουνό, γιατί απλά χαλάνε. Τέλος πάντων, ένα ζευγάρι έφερε μπορεί και 25 τέτοια μικρά στρογγυλά σάντουιτς για όλους. Σαν του Πόλντο!

Και τα άφησαν έξω.

Πάνω σε ένα βράχο.

Και έφυγαν για λίγη ώρα.

Μακρυά.

(ξέρεις εσύ... )

και κάποιος είχε πάθει λιγούρα μόνο με την ιδέα.
Γιατί κατά τα άλλα είναι σαβουροφάγος.

Και εξηγούμαι:
Όταν ενημέρωνα τηλεφωνικά τον lemonostifti για το τι χρειάζεται να φέρει, αφού μου πρότεινε να φέρει κονσέρβα σαρδέλες, κονσέρβα καλαμαράκια, κονσέρβα φασόλια, κονσέρβα σπαράγγια, κονσέρβα ζβαν και πουρέ (αυτό δεν βγαίνει σε κονσέρβα; ) και του τα αρνήθηκα όλα αηδιασμένος, βεβαιώθηκα ότι δεν θα κουβαλήσει κάνα σακίδιο τέρας γεμάτο με άχρηστα και πήρα την ευθύνη του φαγητού.

Είχαμε μόνο μία διανυκτέρευση οπότε πήρα ένα πακέτο τορτελίνια (υδατάνθρακες κάργα), ένα κρεμμύδι γιατι είναι δυναμωτικό, αλάτι και λίγο λάδι. Ισως είχα φτιάξει και δύο σάντουιτς ή μπισκότα για το πρωί - δεν θυμάμαι. Καφέ είχαμε σίγουρα. Επίσης τα κατσαρολικά, πιάτικα, γκαζάκι βενζίνης, αυτά!
Καθόλου γκουρμέ το ομολογώ, αλλά είμασταν μέσα το φαράγγι. Χελόου;

Ο λιγούρης λοιπόν, που είχε κάνει lock στην σακούλα με τα πολντοσάντουϊστ, βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία και πήρε ένα.
Σε 4 δευτερόλεπτα γύρισε και πήρε κι άλλο ένα, δύο, τρία, σύνολο τέσσερα!

Μάλιστα αν θυμάμαι καλά έθαψε και τα νάυλον στο δάσος για να μην βρεθούν τα ενοχοποιητικά στοιχεία!

Ετσι φτιάχτηκε ο μύθος του κλέφτη αρκούδου, καθώς χρεώσαμε την κλοπή στην μικρή άρκτο, μερικοί όμως γελάγαμε.

Εξτρα Κανονάκι:
Αργότερα έπρεπε να μαζέψουμε ξύλα για τη βραδυνή φωτιά.
Μοιραστήκαμε στο δάσος σε διάφορες κατευθύνσεις.
"Ξερά κούτσουρα, ξερά κλαδιά"

Είχαμε στοιβάξει ήδη τα ξύλα, όταν διαπιστώσαμε ότι δεν είχε έρθει ο lemonostiftis .

Σχεδόν ταυτόχρονα ακούμε σαματά μέσα από το δάσος, κλαδιά να σπάνε, βογγητά,  τα δέντρα να κουνιούνται, οπότε ξαφνικά πετιέται στο ξέφωτο το γκόλουμ που βλέπετε παρακάτω, κουβαλώντας με καμάρι, το πιο μεγάλο και το πιο χλωρό κλαρί που υπήρχε σε όλο το φαραγγι.

Το χλωρότερο κλαρί όλων.