Αν διάλεγα μία μόνο ευχή...

θα ήταν η παρακάτω:

Αυτό έμαθα φέτος.
Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει

Wishing on a star

Το ακούω συχνά τελευταία, μέχρι που το έπαιξε και το ράδιο πριν λίγο.
Αρα ήρθε η ώρα να το κάψω.

Ανήμερα της μέρας της αγάπης.

Για χρόνια (πολλά περισσότερα από 30 ) νόμιζα ότι "ανήμερα" σημαίνει "την προηγούμενη".
"Γι αυτό αργούσαν όλοι!" λέει...

Ανήμερα των Χριστουγέννων λοιπόν (σήμερα ντε!), έβαλα το κόκκινο σκουφί μου και τα τρεξιματικά μου και ξαμολύθηκα στον Υμηττό, ωσάν άλλος Αη Βασίλης, fit μεν, πάταξον δε, για κοπάνημα στη κλασσική διαδρομή Παπάγου, Μονή Καισαριανής, γύρω γύρω, χωματόδρομοι και μονοπάτια.

Λίγοι και καλοί περιπατητές, κρυαδάκι, παγωμένος αέρας και τα έφτυσα big time. Περισσότερο από όσο περίμενα.

Επιστροφή, καυτό μπάνιο και μπωτέ γιατί ακολούθούσε οικογενειακή φιέστα. Βέβαια!

Μετά τα βαλς και αφού οι μπατλερς μας έφεραν ροδόνερο για να πλυθούμε, σερβιρίστηκε το γεμιστό κοτόπουλο με τα σηκωτάκια του και τις πατατούλες του, αλλά και η σουπίτσα του στην αρχή και ξαναφόρτισα ενέργεια.

Στο τέλος, αφού παίξαμε πιάνο και άρπα τραγουδώντας Μαρία Κάλλας και Καρούζο, αλλά και μερικές εστουδιαντίνες της Ιωνίας για να τιμήσουμε τις ρίζες της Δυναστείας μας, μερικά ροξ με βιενέζικο καφέ* ολοκλήρωσαν τη γιορτή.

Κονόμησα και ένα Αλεξανδρινό (κάθε χρόνο μου φέρνουν ένα) για το οποίο μόλις έμαθα ότι είναι Μεξικάνικο φυτό και ότι το έθιμο του στολισμού των Χριστουγέννων με αυτό, είναι Αμερικάνικο. (Οπως και η γαλοπούλα και ο Αη Βασίλης. Το δέντρο είναι από την Αλσατία μη φοβάσαι.)

Αυτά.

Κατά τα άλλα, έχω βαρεθεί να παίρνω και να δίνω ευχές σήμερα: γυφτάκια στα φανάρια, ποδηλάτες, περιπατητές, θείτσες, κύριοι, με κλαριά, με μπατόν, με iphone, με σκυλιά, χαμός! Δεν θα το συνέχιζα, αλλά μια που είναι ημέρα της αγάπης σήμερα (δεν είναι;), εύχομαι ολόψυχα και από τα βάθη της καρδιάς μου στους από πάνω ενοίκους, να πάνε να γαμηθούνε όλοι μαζί, παρέα με ότι κοπανάνε από το πρωί και μου έχουν σπάσει τα νεύρα.
Εναλλακτικά, εύχομαι ο κομήτης του 2012 να πέσει πάνω τους, αλλά εγώ να λείπω.


* Φρεσκοκομμένος καφές φίλτρου από ένα φίλιο καφεκοπτείο στην Ευριππίδου, του οποίου του χαρμάνι ονομάζεται έτσι.

Φάτα όλα!

Ευχές από τον Βασιλιά.

Τίποτε άλλο...

Οσα τα σπυριά, τόσα τα καλά.

 Οσα τα σπυριά, τόσα τα καλά.

Μ' αυτό το ξόρκι έσπαγαν ένα ρόδι στο κατώφλι τους.

Αυτό θα συμβεί και φέτος, 

καθώς είναι σχεδόν έτοιμα τα "γούρια" στην κουζίνα μου.

Μετά τη βράβευση.

Με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά για το βραβείο μου, από την absentminded, σου δείχνω με καμάρι τα μπαλάκια μου, επειδή τώρα είναι mix μαζί με κόκκινα.

Κατά τα άλλα: τρέξιμο υπό βροχή - ωραιότατον, μία αλλεργία στο μέτωπο από ένα σκουφί που φορούσα για πρώτη φορά, από μαλλί Μέρινο απαλό σαν μετάξι τρομάρα τους, μακαρονάδα στο στέκι της Ράνιας, μπουγάδα τα βρωμερά τρεξιματικά μου και μια κτηνώδη τζαμποσακούλα με δώρα για τρία πιτσιρίκια που πρέπει να πακετάρω, αλλά λουφάρω μέχρι τελευταία στιγμή.

Και μη ξεχνάς να παίζεις.

You've got mail.

Από γονείς:

'Η είσαι τυχερός ή δεν είσαι...

σλουρπ!

Μέρες που 'ρχονται...

Ι Love You (Me Either) by Cat Power & Karen Elson)

I Love You (Me Either) by Cat Power & Karen Elson by VarWara

Υ.Γ. Την Cat Power ψάξτην.

Κάντο μόνος σου.

Ως συνήθως Κυριακάτικο τρεξιματάκι (στα πρώην βασιλικά κτήματα στο Τατόι αυτή τη φορά - αν δεν έχεις πάει βόλτα να πας), δηλώσαμε άδεια για να πάρουμε τα βουνά στις γιορτές, κάτι τζαμποψώνια μείνανε μόνο και κάτι ρόδια, έφαγα μπόλικη βροχή με το μηχανάκι σήμερα, όλα καλά.

Σ' αφήνω εγώ χωρίς χάρτη;

Χτες πήγα στο Frown Tails κι έμαθα (τρόπος του λέγειν) να φτιάχνω σαπούνι από ελαιόλαδο με ψυχρή σαπωνοποίηση.

Κράτησα το ότι είναι εύκολο σχετικά (αν εξαιρέσεις τον κίνδυνο έκρηξης, τον κίνδυνο εγκαύματος, την πιθανότητα να κάψεις το μίξερ σου και τέλος να πάθεις καμιά δηλητηρίαση ή τοξικά εγκαύματα).

Κράτησα επίσης ότι από ένα κιλό λάδι, βγάζεις ένα κιλό σαπούνι (αν αυτό σου λέει κάτι) και τέλος ότι αξίζει το άρωμα του να είναι σκέτο χωρίς μυρωδικά και άντε στην χειρότερη να βάλεις καμιά λεβάντα με άρωμα ντουλάπας.

Εμαθα επίσης ότι το αγνό σαπούνι είναι λευκό, ενώ το πράσινο χρώμα οφείλεται σε χρωστικές αλλά οι εταιρίες λένε ότι είναι από τις χρωστικές των φύλων της ελιάς.
Ποιός ξέρει...

Για θέμα ποιότητας και ευεργετικών για το δέρμα σου ιδιοτήτων δεν το συζητάμε, αν και δεν έχω επιχειρήματα να στο υποστηρίξω.

Δες εδώ αν θες, πως το φτιάχναν οι παλιές και μάλιστα χωρίς εκρήξεις.

Αργότερα στο Γκαζάκι, μερικά Gordon's ξέπλυναν το μυαλό μου, όχι όμως και τη μπογιά μου.

Ολες οι ταινίες του 2011

Οπως πέρσι έτσι και φέτος, θα δεις στο γνωστό ποτ πουρί, 254 ταινίες από αυτές.




Το λυσάρι φέτος είναι εδώ.

Στου Φιλοπάππου.

Σεμινάρια τέλος.
Καθόλου άσχημα κι όλας: 10 μέρες εκτός γραφείου, νέες γνώσεις, μία μελλοντική πιστοποίηση για το βιογραφικό και θα κάνουμε τη δουλειά μας και λίγο καλύτερα.

Το εντυπωσιακό ήταν ότι σχόλαγα στις 4μιση, αντί για τις 7-8 που σχολάω συνήθως.
Ετσι σχόλαγα, ψώνιζα κάνα σουπερμάρκετ, γύριζα σπίτι, άλλαζα, εβγαινα για τρέξιμο, γύριζα, μαγείρευα, έκανα μπανιο, έτρωγα και ήταν ακόμα 7μιση, και είχα όλο το απόγευμα μπροστά μου!!!
Υπο κανονικές συνθήκες - και στην καλύτερη των περιπτώσεων - μόλις θα είχα σχολάσει.
Απίστευτο!

Ολες αυτές τις μέρες λοιπόν, από το Κουκάκι που ήμουν, έβλεπα κρυφά από το παράθυρο το μνημείο του Φιλοπάππου.
Μάλιστα όλο και κάποιον έβλεπα στον λόφο να φωτογραφίζει πανοραμικά την πόλη.

Σήμερα λοιπόν, μετά τη βιαστική χαιρετούρα των "συμμαθητών" μου, ανέβηκα στο λόφο που τόσες μέρες χάζευα μέσα στα χασμουρητά, έτσι για να με ανταμείψω για τα σεμινάρια.

Προς τιμή μου, η πρωινή βροχή με τον αέρα είχαν καθαρίσει την ατμόσφαιρα, αφήνοντας μόνο μερικά σύννεφα για ντεκόρ - αυτά που μου αρέσουν...

Στην αρχή ο ήλιος ήταν ψηλά ακομα.

ανέβηκα κι εγώ στο κολωνάκι και φωτογράφισα γύρω μου.

μαζί μου ένας πιτσιρικάς τουρίστας, ένας άλλος ρομαντικός σαν κι εμένα, ένα τσούρμο αμερικανίδες πιτσιρίκες που δεν βάλανε γλώσσα και μερικοί κόπροι. (δεκάδες για την ακρίβεια)

 Κι έπεσε ο ήλιος,

κι ανάψανε τα φώτα,

και φύγαν και τα πλοία της Παρασκευής...

 κι έμεινα με τα σύννεφα, 

τις σκέψεις μου,

κι έναν κόπρο.

 ουστ!

Πάρε άλλο ένα της ιδίας, παρόλο που μου θυμίζει τραβεστί.

Η μάχη του Μαραθώνα

Σύντομο Κυριακάτικο τρεξιματάκι για ξεπιάσιμο από τον κανιβαλισμό του Σαββάτου, αλλά αυτή τη φορά γύρω γύρω από το κωπηλατοδρόμιο.



Λιακάδα, ισιάδα, παπάκια, ωραίες οικογένειες με ποδήλατα - παιδάκια κλπ. Επισκέψιμο τα ΣΚ και αν έχεις ποδήλατο, πάρτο μαζί σου.
Πάρε και κάτι να φας/πιείς γιατί το κυλικείο δεν κατάλαβα αν λειτουργεί.
Εναλλακτικά φάε κάνα παπάκι. Εχει δισεκατομμύρια...

Κλασσικά μαναβο-ψώνια φεύγοντας, από τους πακιστανούς της περιοχής: "Παρει μαρούλι, οχι βάζει φάρμακο"
Βάλει τέσσερα λοιπόν, βάλει και μικρό λάχανο, βάλει και σπανάκι.
"Κάνει (μουμπλε μουμπλε-υπολογισμοί στα πακιστανικά) : 5 εουρό. (σκεπτική παύση) όχι όχι! (μουμπλε μουμπλε) : 4 εουρό!"
Ωραία , βάλει κι ενα εουρό λεμόνι - ευχαριστώ.

Σπανακόρυζο χτες και σήμερα και μαρουλοσαλάτα με "όχι βάζει φάρμακο", κάππαρη, ελιές και μπαλσάμικο, χοντρό αλάτι -φυσικά- και μπουρτζοβλαχοελαιόλαδο.

Οσο έτρεχα σήμερα όμως σκεφτόμουν το φαγητό (πείνα λέμε!), οπότε στο σημερινό μπήκανε και δυο αυγά μάτια από πάνω και φρέσκο χωριάτικο ψωμί που είχα να φάω μήνες!!!

Και μετά χαλβά σιμιγδαλένιο και μπανάνα και πορτοκάλια, και τώρα με βλέπω για τίποτα γιαούρτια για να μη βαρύνω - καταλαβαίνεις....

Υ.Γ. 
Δημήτρη (ξέρεις εσύ) δοκίμασε αυτό εδώ. Είναι δωρεάν. Δεν το έχω δοκιμάσει αλλά τα άλλα τους προιόντα είναι καλά. Γιατί όχι και αυτό;

Ενα κατά παραγγελία  βίντεο για ένα TED συνέδριο, το οποίο αποτυπώνει τις λέξεις που αποτελούν τα αρχικά: Technology - Entertainment - Design.

Απίστευτες ικανότητες, απίστευτες κατασκευές μέσα στο δάσος, όμορφη σκηνοθεσία, εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Εγώ κρατάω τα φιλαράκια που κάνουν πράγματα μαζί και πάνε του σκοτωμού ρόδα με ρόδα, για να μην πω φτερό με φτερό, σε απίστευτο δάσος με αρχαίες σεκόγιες - νομίζω - που αν προσέξεις θα δεις μερικές που εχουν περίμετρο δεκάδες μέτρα.

Θυμάμαι να πηγαίνουμε του σκοτωμού με τον Π. στη Βασιλική, ακουμπώντας ο ένας στον άλλον και να κάθεται στη μύτη της σανίδας μου ή να κατεβαίνω με τον άλλον Π. πάλι του σκοτωμού με στόχο τα πέδιλα του πίσω να χτυπάνε αυτά του πρώτου.
Γέλιο, λαχάνιασμα και ευτυχία μέχρι τελικής πτώσης.

Δεν θυμάμαι γιατί σταμάτησα να το κάνω όμως...

Χτες κατέβαινα μαλλιοκούβαρα την Πάρνηθα προς τη μονή Στομίου με τον αδερφό μου κατά πόδας.
(φανταστικό μονοπάτι με τμήμα του να περνάει μέσα από αρχαίο υδραγωγείο - θα βάλω φωτο στο τέλος )

Ισως τα πράματα να κάνουν τον κύκλο τους.
Μια πιρουέτα και να χάνονται οριστικά, ή μια πιρούετα και να ξαναεμφανίζονται μεταλλαγμένα.

Μετά σκέφτηκα τα πονέμενα μου πόδια από χτες και ότι έχει γαμώ τις λιακάδες έξω. Πάω θάλασσα να με δει ο ήλιος.

Εν τω μεταξύ ο Bobby Mc Ferrin βγάζει από τον κόσμο νότες που δεν ήξεραν ότι υπάρχουν.



Παρά λίγω να εντυπωσιαστώ που οι "μαλάκες" οι αμερικάνοι μπορούν και πατάνε σωστά στις νότες, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι αυτοί κάνουν μουσική στα σχολεία τους κι έχουν χορωδίες, ενώ εμείς απλά τραγουδάμε όταν μας το ζητάει ο Πλούταρχος και η Νατάσσα ή όταν σκυλοβρίζουμε τις απέναντι κερκίδες...

Αμφιβάλλεις; Δοκίμασε να το κάνεις ηχογραφόντας τον εαυτό σου.

Κοινωνικές Αναζητήσεις Ερυθρού Στραβού

Αν έχω κάποιο συγγενή στην Αυστραλία ή στον Καναδά, παρακαλώ να μου στείλει μήνυμα. 
Υγειέστατος, σας μαγειρεύω, σας σκουπίζω, σας καθαρίζω, τρέχω μαζί σας, τρομερός κομπιουτεράς, έχω και υπνόσακκο, ούτε σεντόνια θα λερώνω ούτε πετσέτες - προλάβετε.
Δώρο ποδήλατο mountain bike.

Και τέλος, μερικές παλιότερες φωτό από το μονοπάτι/υδραγωγείο που λέγαμε:

Ο στολισμός.

"Κρεμάω τα μπαλάκια μου σήμερα. Ελάτε!"

Κάτι τέτοιο έγραψα στο SMS και -παραδόξως- μαζεύτηκαν οι γνωστοί - και άγνωστοι - άγνωστοι σπίτι μου για τον εορταστικό στολισμό του Τσοκορελέικου.

Πέρσι δεν στόλισα, γιατί λανθασμένα προτίμησα να γλεντήσω τη μιζέρια ενός χωρισμού, οπότε μου το χρώσταγα.

Τα μπαλάκια

Γέμισε ο τόπος γιρλάντες και άλλα τζαμποστολίδια, 4-5 αγιοβασίληδες, κόψαμε από το τράβηγμα τα καλώδια από ένα σετ λαμπάκια (αυτά που δεν ξεμπλέκουν με τίποτα) και αναγκαστικά - αλλά και ευτυχώς - πήγαν για ανακύκλωση, οι άλλες δυο σειρές όμως παίζουν μια χαρά.
Δέντρο δεν βάζω γιατί δεν χωράμε, προτιμώ να τα επισκέπτομαι στο βουνό.

Ξεσκίστηκα (όχι πολύ) να σερβίρω μεζέδες και τσίπουρα - ούτε καφενείο να είχα - ξέχασα τα φυρίκια όμως.
Ο μόνος που δεν έφαγε τίποτα ήταν η 10χρονη Σ. η οποία όμως συνομώτησε με τον Λεμονοστίφτη και μου κρύψανε τα μπαλάκια μου.

Επειδή όμως με τον Λεμ. από μικροί κρύβαμε τα καλλυντικά της αδερφής του Π. σε διάφορα μέρη, ήξερα που να βρω τα περισσότερα απο τα μπαλάκια μου: πάνω στην κουρτίνα του μπάνιου (τρελή ισορροπία μιλάμε), μέσα σε κουτί από αλοιφή, στις τσέπες του μπουρνουζιού, στο ντουλαπάκι του μπάνιου, αλλά περίμενα να βρω και μέσα στο πλυντήριο και στην κατάψυξη, που δεν βρήκα...

Ελειπαν τρία μπαλάκια όμως τα οποία τα βρήκα με καθυστέρηση: ένα μέσα στο κωλόχαρτο (καλό!), ένα στο τσεπάκι της πυτζάμας κι ένα μέσα στο ένα γάντι της μηχανής και το κυνήγαγα στην πυλωτή πρωινιάτικα.

Αξιοι!!!

Ομορφη βραδιά, υπό το φως κεριών και λαμπιονιών, ήχους μπαλαντών και κουβεντών περί ανέμων και υδατών.

Σειρά τώρα, έχουν οι χριστουγενιάτικες κάρτες όπως πέρσι.

Κανονικές όμορφες χάρτινες χριστουγεννιάτικες κάρτες, σταλμένες με το ταχυδρομείο που πλέον μόνο λογαριασμούς φέρνει.
Αν τις αγοράσεις/φτιάξεις/στείλεις μέσα στην άλλη εβδομάδα θα τις παραλάβουν όλοι έγκαιρα και όχι στα Φώτα.

Αντε να σε δω...


Σαν πρώτη ευχή για φέτος, σου μεταφέρω έναν τοίχο από το Κουκάκι.

Πολύ κοντά στο "Παγκάκι", που παίρνω τον καφέ μου όσο διαρκούν τα σεμινάρια, έναν πολύ ενδιαφέροντα χώρο.

Σε ένα μόνο δευτερόλεπτο...

... πρέπει να αποτυπώσεις την ομορφιά - όποια κι αν νομίζεις ότι είναι.

Και να την στείλεις στον διαγωνισμό της Mont Blanc.

Δες την ανακοίνωση

(Ναι, ο Βιμ Βέντερς ήταν αυτός.)

Τώρα δες και τις πρώτες συμμετοχές.

Τι θα τράβαγες άραγε;

Αλλαγή θέματος:
Εγώ σήμερα τράβηξα τα πάνδεινα στη δεύτερη μέρα δεκαπενθημερου σεμιναρίου περί δουλειάς. 
Στο καπάκι και με άδεια καρδιά, υπερπληροφορήθηκα περί της οικονομικής κατάστασης από μέγα καταστροφολόγο, πλην όμως σχετικότατο.
Μετά με άδεια ψυχή και άδεια καρδιά, πήγα να πληρώσω το νοίκι.
Μετά με άδεια ψυχή και άδεια καρδιά και άδειο πορτοφόλι, γύρισα σπίτι για να φάω και κόντευα να σκάσω από τη στεναχώρια που μάζεψα.
Κράνος, μπουφάν, μηχανάκι, σπίτι του Νίκου για μερικές ευχές Chivas Regal.
Σε λίγο μαζεύτηκε κόσμος, έσκασαν τα πρώτα χαμόγελα και τράβηξε όμορφα η νύχτα.

Ετσι η άδεια ψυχή, κι η άδεια καρδιά ξαναγέμισαν γνήσια και αυθεντικά.
Το άδειο πορτοφόλι το γεμίζω και μόνος μου.

περίμενες να βάλω τρύπες, ε;

Ξύλα αυτοί, ξύλα κι εγώ!

Μετά αυτό και αυτό, αλλά κι αυτό, ήταν θέμα χρόνου πια,

να βρω και μια δικιά μου φωτό. (ελεύθερου)

Κάπου βόρειοανατολικά των Σερρών, γύρω στο '94.

(έχει μεγάλη εκδρομική ιστορία πίσω της, αλλά θα σου πω μιαν άλλη)

Δυο τρία τέσσερα χρόνια μετά, με άλλο αμόρε, άλλη παρέα και δύο τετρακίνητα πλέον, κάναμε έναν φανταστικό γύρο βορείου Ελλάδος με απ' όλα. 

Μπήκαμε από Εβρο, και από όσο πιο κοντά στα σύνορα γινόταν και πάνω στα βουνά, βγήκαμε σχεδόν στις Σέρρες μετά από 10 μέρες χωματόδρομου και λάσπης.

Θα μπορούσα να σου αφηγηθώ δεκάδες αναμνήσεις, τρόμου, χαράς ή "απλής" περιπέτειας, για χασίματα σε αχαρτογράφητες λάσπες, για κατακόκκινα δάση από οξιές, για παρατημένους ανθώπους στα πομακοχώρια, για ατέλειωτες ομίχλες, για τους πομάκους τους ίδιους και τα χωριά τους, για τζαμιά και φερετζέδες, για τις διανυκτερεύσεις στα διαλυμένα σπιτάκια δασαρχείου, για περπατήματα στη Ζαγκραντένια και στον Λειβαδίτη, για το τι βλέπεις το βράδυ από τα βουνά του παρθένου δάσους, αλλά θα μείνω για την ώρα στο εξής:

Η μία από τις δύο διανυκτέρευσεις του δεκαημέρου σε κανονικά κρεββάτια, ήταν στον ξενώνα του κέντρου ενημέρωσης της Δαδιάς.

Συρματαετός στο καταφύγιο της Δαδιάς

Μετά τα καθέκαστα με τα όρνια και τα κυάλια (άλλο όμως να τα βλέπεις σε καταφύγιο και άλλο να πετάνε από πάνω σου κράζοντας σε καμιά ερημιά) καταλήξαμε το βράδυ στο καφενείο της Δαδιάς.

Ο καφετζής, ο πρόεδρος και ο παπάς - άπαντες παρόντες - 5 αθηναίοι πιτσιρικάδες (εμείς), μερικοί ακόμα ντόπιοι, μια ξυλόσομπα και μια τηλεόραση να παίζει.

"Καλώς τα παιδιά - από που είστε;", και μετά δοκίμασαν να μας κάνουν πλάκα ποτίζοντας μας με τα -χάλια θυμάμαι- τσίπουρα τους, αλλά μάταια. Ημασταν προπονημένοι.

Πριν μερικά χρόνια από τότε, είχε πιάσει μια μεγάλη φωτιά στην περιοχή. Δεν θυμάμαι που ακριβώς, αλλά θυμάμαι ότι έκαιγε πάνω από ένα μήνα, ότι δεν πήγε ούτε ένα αεροπλάνο από Αθήνα γιατί τα είχαν επιφυλακή για αλλού, οι χερσαίες δυνάμεις δεν πιάνουν μία στα βουνά της Ροδόπης και γενικώς στους κύκλους των ορειβατων παύλα φυσιολατρών, θυμάμαι είχε γίνει σκάνδαλο η μή επέμβαση του κράτους.

Πιάνουμε λοιπόν το θέμα με τους προύχοντες. 

"Τα μάθαμε με τη φωτιά... Τι κρίμα, τέτοια ωραία δάση και τι ωραία μέρη. Και σας έχει γραμμένους στα παπάρια της η κυβέρνηση και το κράτος και η χώρα ολόκληρη. Και τι έγινε τελικά με τη φωτιά; Πάθατε ζημιά;"

Τους έβλεπα να μας κοιτάνε λίγο περίεργα και να κοιτάζονται με απορία, ώσπου κατάλαβα τα πάντα κι ακόμα λίγα από την απάντηση τους.

Διανυκτέρευση μετ΄επισκευών σε φυλάκιο του Δασαρχείου

"Λουκούμι μας έκατσε η φωτιά παιδιά. Κάθε κορμό τον αγοράζε η ΔΕΗ για κολώνες, 30.000δρχ τον έναν. 

Βρήκαν δουλειά όλες σχεδόν οι οικογένειες της περιοχής από την υλοτομία. 

Ημασταν στα όρια της ανεργίας, πολλοί είχαν φύγει για τα εργοστάσια που πολλά έκλεισαν τελικά, αλλά φυσικά ο κόσμος παρέμενε στις πόλεις. 

Με την υλοτομία εκείνης της πυρκαϊάς, φτιάχτηκαν σπίτια, έγιναν οικογένειες, δούλεψαν τα μαγαζιά."

Μόκο οι Αθηναίοι - αδειάσαμε τα τσίπουρα μας και πήγαμε για νάνι. 

Αργότερα στην ίδια εκδρομή, πήρα για δεύτερη φορά παρόμοιο μάθημα στο σπήλαιο της Αλιστράτης. 

Θα στο πω αλλη φορά όμως...

Το κρίνο

Ενα ωραίο πάρτυ από ένα ωραίο ζευγάρι, λίγες ώρες ύπνο, κούρεμα για να ελαφρύνω και 11χιλιόμετρα τρέξιμο στα μονοπάτια του Υμηττού με τον αδερφό σήμερα, γύρω γύρω από τις κεραίες.

(Πρέπει να εντείνω λίγο τις προπονήσεις γιατί ο αδερφός μου ρίχνει ελαφρώς, από ότι είδα σήμερα.)

Τι με νοιάζει κι αν πονώ

αφού θα χω γίνει κρίνο

φέρτε μου ένα μαντολίνο.

Ομορφη μέρα, δροσερή λιακάδα, μιάμιση ώρα κοπάνημα, μερικές κουμαριές, ένα τηλεφώνημα με πολύ καλά νέα, όλα καλά.

Πάω να στολίσω σε κάτι φίλους, τώρα.
Ευκαιρία να φάμε και τα φυρίκια.

Μουσική:

Κομματάρα Johnny Cash, ε;

Edit επόμενης μέρας: Πολύ ωραία έγιναν τα Φυρίκια.

Some folks

Griff + Scott = Depon

Σήμερα ξύπνησα μούσκεμα (από τη μέση και πάνω, ε!) εν μέσω εφιάλτΩΝ.
Ναι, είδα δύο εφιάλτες ταυτόχρονα και μάλιστα εφιάλτες γραφείου, οι οποίοι είναι οι χειρότεροι γιατί μετά πας δουλειά και τους βλέπεις όλους με μισό μάτι, ενώ μπαμπούλα, αράχνες ή πτώση από τον πύργο του άιφελ - στατιστικά τουλάχιστον - αποκλείεται να δεις στην ίδια μέρα.

Δύο που λές...
Πως κάνεις ζάπινγκ και βλέπεις - και καλά - δύο κανάλια ταυτόχρονα; Ετσι!
Λίγο στον ένα, λίγο στον άλλο, γαμήθηκε και ο ύπνος μου και ο ξύπνιος μου και όλη η μέρα κύλησε (και κυλάει ακόμα) με τον πονοκέφαλο Catrina να ζβουρνάει σε όλο το κεφάλι μου.
Πρώτη φορά στη ζωή μου ήπια τρία ντεπόν, τα οποία ούτε πλασέμπο δεν έκαναν.

Τώρα θέλω λίγο βαριά κουλτούρα για αποκοιμηθώ νωρίς, κάτι σαν τα παρακάτω.

Αν τότε σου άρεσε ο "Scott Pilgrim vs the world" θα σου αρέσει και ο "Griff the invisible"

'Η το αντίθετο.


'Η και όχι - δεν ξέρω.

(και καλό μήνα - θυμήσου να στολίσεις)