Για πρώτη φορά φέτος, ο ασταμάτητος νοτιάς αφήνει τα ίχνη του πάνω μου. Γόνατο, αστράγαλος, οπίσθιοι μηριαίοι, πλάτη και -κυρίως- μέση με έχουν σκίσει και αλοιφές, παυσίπονα, μαλάξεις, φυσιοθεραπείες και λοιπά γιατροσόφια, προσφέρουν μόνο προσωρινή ανακούφιση.
Για να καταλάβεις, μέσα στον Μάρτιο έτρεξα μόνο τέσσερις φορές μόνο κι ακόμα δεν το τολμάω. Φυσικά, δεν μπόρεσα να τρέξω ούτε στον ημιμαραθώνιο ούτε στο 20άρι του ΣΔΥΑ.
"Μα ρε γμτ, δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τον καιρό" είπα σχεδόν κλαμένος στον φυσιοθεραπευτή μου.
"Μεγαλώνουμε ρε φιλαράκο, μεγαλώνουμε..." μου απάντησε.
(*) Μετεωροαστάθεια:
Το φαινόμενο της ευαισθησίας στις αλλαγές του καιρού.
Τις τελευταίες μέρες λοιπόν και πάντα ενάντια στις συμβουλές του για ξεκούραση (τι ξέρουν αυτοί;) άρχισα τα περπατήματα στον Υμηττό. Βρήκα ένα ωραίο κάθετο μονοπάτι που βγάζει στο διάσελο και μέρα με τη μέρα το πάω όλο και ψηλότερα.
Ευθεία πάνω - ευθεία κάτω στον γυρισμό. Σβέλτα αλλά όχι στα όρια, ώστε σιγά σιγά να τα ανεβάσουμε.
Την επόμενη εβδομάδα θα βγω διάσελο, μετά στις κεραίες του ΟΤΕ και αργότερα στον μήνα και στις τηλεοπτικές. Παράλληλα λίγο ψευτογυμναστικούλα και ελπίζω να τρέξουμε κάνα αγώνα μέσα στον Απρίλιο και το 26άρι του trailrace τον Μάιο για δεύτερη χρονιά.
Τι άλλα;
Κοτόπουλα με πατάτες στο φούρνο, σαλάτες, φρούτα, ζυμαρικά ολικής, ρύζια καστανά, πολλά νερά.
Και τώρα δες τους "δίδυμους" που φωτογράφησε ο Φρανσουά, οι οποίοι δεν είναι δίδυμοι τελικά -ούτε καν συγγενείς- παρά απολύτως ξένοι μεταξύ τους.
Edit:
Η ιστορία με τους ψευτοδιδύμους μου θύμησε μια ιστορία που συνέβη πριν 444 χρόνια:Είχα αρνηθεί να πάω για ποτάκι στο Επιτόκιο με άλλα δύο καθάρματα γιατί βαριόμουν. Ηταν από αυτές τις μέρες που βαριέσαι να τρέχεις. (δηλαδή μέρα παρά μέρα) Τέλος πάντων, αυτοί πήγανε οπότε την άλλη μέρα με παίρνει τηλέφωνο ο ένας εκ των δύο.
"Μαλάκα χτες έχασες!"
"?!?!"
"Ηταν μια γκόμενα, ίδια με εσένα!!!"
κι εγώ του απάντησα
"Τώρα αυτό δεν είναι καλό για κανέναν μας, μάλλον...."
8 σχόλια:
Ένας Μαροκινός που ήταν για ένα φεγγάρι στα Γιάννενα μου είχε πει πως στο Κοράνι γράφει (ή δεν το γράφει και απλά το λένε, δεν θυμάμαι) πως στον κόσμο υπάρχουν άλλοι 30 άνθρωποι, ίδιοι εμφανισιακά αλλά και στον χαρακτήρα.
Μάλιστα μου είπε ότι ξέρει τον έναν από αυτούς που μου μοιάζουν. Αργότερα κάποιος άλλος μου είχε πει το ίδιο.
Αναζητώ πλέον ακόμη 28.
Δεν ξέρω πόσοι είναι, αλλά παρατηρώ χρόνια τώρα συγκεκριμένα πακέτα χαρακτηριστικών (για χαρακτήρα δε μιλάμε) που επαναλαμβάνονται. Μάλλον αυτό που παρατηρούσα το περιγράφει καλύτερα ο Φρανσουάς.
Από την άλλη πάντως, μερικές φάτσες βγάζουν μια οικειότητα. Νομίζεις πως τους ξέρεις ή σου θυμίζουν αδιόρατα κάποιον γνωστό σου.
Ε, μα του πούστη: Πόσα καλούπια να υπάρχουν;
Σαλάμ αλέκουμ.
Είσαι ένας μετεωροασταθής, λοιπόν.. :Ρ
Ψάρωσα με τον όρο (μετεωροαστάθεια), δεν τον είχα ξανακούσει, περισσότερο και από το πρότζεκτ τού Φρανσουά.
Στο χρώσταγα από τότε με το "καλλίπυγος"...
(είμαι και δεν φαίνομαι)
Θυμήσου: μετά τα 40, κάθε πρωί που ξυπνάς με πόνους, σημαίνει ότι ζεις!
Πράγμα που, στην περιπτωσάρα μου, σημαίνει ότι ζώ πολύ έντονα. Πρόσφατα με θυμήθηκε κι ένα γόνατο που το είχα στουμπήξει σε μια σαβούρδα με τη μηχανή πριν 30 χρόνια κι 60 κιλά.
"It's alive...."
Και αν εξαιρέσεις το χρωματισό μάτι μοιάεις με αυτόν: http://oscarnominations2013.com/best-actor-overview/daniel-day-lewis/
το μάθαμε κι αυτό...
Δημοσίευση σχολίου