Την προηγούμενη Κυριακή το πρωί, μαζευτήκαμε πάνω από εφτακόσιοι νοματέοι στο Γκάζι, δηλωθήκαμε, πήραμε τα τέσσερα -και φέτος- φωτογραφικά θέματα και ξαμολυθήκαμε για να επιστρέψουμε στις έξι το απόγευμα με τα φωτογραφικά μας λάφυρα, προς κρίση και συμμόρφωση.
Τα θέματα ήτο:
- Close to you
Κοντά σου, κοντά μας, κοντά τους, κοντύτερα, πλησίασε, κι άλλο, ώπα!
- Leaving utopia
Φεύγουμε από την αφθονία/ουτοπία της προ κρίσης εποχής και βαδίζουμε πλέον εν μέσω κρίσης.
- Echoes
Η ηχώ είναι μία μετέωρη φωνή που έχει φύγει από την πηγή της και ταξιδεύει, ταξιδευει, ταξιδεύει, στο χώρο και το χρόνο, μπλα μπλα μπλα...
- Your title here
Ελεύθερο θέμα (σχεδόν)
Ξεκινάμε λοιπόν, καβαλάω το μηχανάκι, κατεβαίνω την Πειραιώς προς Δραπετσώνες κλπ, πατάω ένα μαύρο πράμα σε μια στροφή, διαλύεται το πίσω λάστιχο, κάνω κάτι ακροβατικά, δεν πέφτω όμως, χώνομαι σε βενζινάδικο, έρχεται η εξπρές, με φορτώνει, άντε πάλι ωραίες κουβέντες με τον μάστορα, με πάει βάζω κυριακάτικα ένα μεταχειρισμένο ότι βρήκα, ξανακαβαλάω, φτάνω θάλασσα, παρκάρω, ηρεμώ, τρεις ανάσες, ξανακοιτάω τα θέματα, κάνω τρία ζεν και δύο τάι τσι κόνγκ και τραβάω τις νικήτριες φωτογραφίες του διαγωνισμού.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου πάει το στυλ "τράβα τώρα και φωτογράφισε μου το τάδε θέμα".
Είναι σα να σου λένε "γράψε μου ένα ποίημα. τώρα!"
Ετσι είναι οι κανόνες όμως και είχε πολύ πλάκα, πολύ κόσμο από όλες τις φυλές, και αν κερδίσω τελικά θα πρέπει να αναθεωρήσω τα παραπάνω.
Πάρε και την "Close to you" για να δεις τι τραβάω...
(μεταφορικά και κυριολεκτικά)
Κανονικά δεν πρέπει να σου πω τίποτα και να τα νιώσεις όλα από μέσα σου και αυτό ακριβως θα κάνω.
Σε μερικές βδομάδες θα ξέρω αν προκρίθηκαν οι φωτό μου και τότε θα τα ξαναπούμε.
3 σχόλια:
Ε τι, κοντά αλλά πόσο κοντά; Ο ένας δίπλα στον άλλο, αλλά τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να έχουμε πραγματική επαφή; Καλά το πάω;
Γιατί όχι; Αυτά τα πράματα είναι ότι του βγαίνει του καθένα... ;-)
Για να μην το ξεχάσω:
αυτές λοιπόν ήταν δύο βάρκες – ανάμεσα στις εκατοντάδες άλλες – που όμως η μία ήταν άσπρη πάνω και μπλέ κάτω και η άλλη μπλέ πάνω και άσπρη κάτω. «Συμπληρωματικά αντίθετες» θα μπορούσε να πει κανείς.
Ηταν δεμένες έξω και στα ρεμέτζα τους –όπως όλες– άρα και ‘καταδικασμένες’ να συμβιώνουν δίπλα δίπλα μέχρι να λυθεί κάποια από τις δύο.
Το σχήμα τους από τη γεωμετρία του δεν κουμπώνει. Δεν επιτρέπει η επαφή χωρίς να χτυπούν μεταξύ τους, όχι χωρίς ‘πόνο’. Γι αυτό επιστρατεύτηκαν τα ‘μπαλόνια’ που απορροφούν τα χτύπηματα, τις τριβές που προκαλούνται από τον καιρό και τα κύματα, από τους εξωτερικούς παράγοντες του συστήματος αυτού δηλαδή.
Τα μπαλόνια είναι πολύ γερά και πολύ καλά σχεδιασμένα ώστε να αντέχουν στη χρήση, αλλιώς οι βάρκες θα χτυπάνε μεταξύ τους, θα αρχίσουν να χαλάνε τα χρώματα και ίσως και τα ξύλα και θα είναι αναπόφευκτη η μονιμη ζημιά. Μόλις τα μπαλόνια σκάσουν σημαίνει ότι πρέπει οι βάρκες να απομακρυνθούν σε άλλες θέσεις. Ακόμα και αν μπουν νέα μπαλόνια θα σκάσουν και αυτά.
Δημοσίευση σχολίου