Ημουν - λέει - φαντάρος.
Οχι με κομάντο, φούμο και ναπάλμ, αλλά σε ένα εστιατόριο που ετοιμάζαμε κάτι σαν εκδήλωση - δεν κατάλαβα.
Εν πάσει περιπτώσει, μέσα στο χαμό ξαφνικά κόβεται το ρεύμα.
Αγνωστο γιατί, βρίσκομαι να τρίβω κάτι με σύρμα κουζίνας.
Σε λίγο τα χέρια μου έχουν γεμίσει με εκατοντάδες κομματάκια σύρμα που έχει καρφωθεί παντού και με τρυπάει και πονάει. Αλλα βγάινουν έυκολα, άλλα όχι, άλλα χώνονται πιο βαθειά απο τις δοκιμές να τα βγάλω, ένα χάλι....
Με τα πολλά, βρίσκομαι ξάπλα με μία τύπισσα που μου θυμίζει μία πρώην αλλά και μία φίλη η οποία που κάνει μία πολύ σοβαρή συζήτηση, από την οποία δεν θυμάμαι γρι.
Πρέπει όμως να ήταν πολύ σημαντική γιατί στην επόμενη σκηνή βρέθηκα σε ένα κομμωτήριο στην Βουλιαγμένης!
Η μικροκαμωμένη και προικισμένη κομώτρια αφού δυσανασχέτησε με κάτι άσχετα που τη ρώταγα, όταν της ζήτησα να μου φρεσκάρει τα μαλλιά με το ψαλίδι, άρχισε να με περιεργάζεται να με μυρίζει και μετά απο μερικά βογγητά, μου την έπεσε όπως δεν έχει φανταστεί ποτέ κανείς.
Λύσσα!!!
Για να μην τα πολυλογώ, εκεί ξύπνησα για το πρώτο κατούρημα (να χέσω τις μπύρες ργμτ)
Ξαναξαπλώνω σφαίρα για να δω τη συνέχεια, αλλά δεν είχαν πατήσει το pause και τώρα ήμουν στο αυτοκίνητο και έκανα πάνω κάτω την βουλιαγμένης για να βρω την κομμώτρια.
Κάπου την είδα, κάπου την έχασα, έκανα μια αναστροφή, την ξαναείδα και την ξαναέχασα οριστικά.
Οποτε πάω Ζαγόρι, βλέπω γαμώ τα όνειρα τελικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου