Στο medicalnews.gr διάβασα ότι με νέο νομοσχέδιο που προωθείται, όλοι πλέον θα είμαστε εξ ορισμού δότες οργάνων, και μόνο με ενυπόγραφη αίτηση θα εξαιρούμαστε.
Εν δυνάμει δότες οργάνων για να χρησιμοποιηθούν σε μεταμόσχευση θα είμαστε όλοι στο εξής, σύμφωνα με όσα προβλέπει το νέο προσχέδιο νόμου για τις μεταμοσχεύσεις που δόθηκε στη δημοσιότητα.Συγκεκριμένα, το προσχέδιο νόμου αναφέρει ότι η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο, πραγματοποιείται εφόσον δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του (εικαζόμενη συναίνεση).
Επιτέλους - επιτέλους - επιτέλους.
Χαράς ευαγγέλια για τα τηλεοπτικά, δημοσιογραφικά και εκκλησιαστικά σκουπίδια.
Σκέψου λίγο τι έχει να γίνει και να ειπωθεί...
Ελπίζω - αν τελικά περάσει το νομοσχέδιο, γιατί δεν μας κόβω και πολύ ώριμους - όποιος γκρινιάσει και εξαιρεθεί του μέτρου να μην δικαιούται όργανα σε περίπτωση ανάγκης μεταμόσχευσης.
"Δούναι και λαβείν" λέγεται το ρητό άλλωστε, όχι το αντίθετο....
Πρώτα δίνω και μετά παίρνω. Οπως στον έρωτα, στην αγάπη, στη φιλία, στην εργασία, στη ζωή...
Υ.Γ. κι εσύ φίλε μου παιδικέ (ξέρεις εσύ...) που στραβομουτσούνιαζες όταν σου έλεγα για δωρεά οργάνων, φέρε τις εξετάσεις σου και το ξανασυζητάμε αν θες με κάνα τσιπράκι.
Βάλε εσύ κάτι γαλλικό να πίνεις, το άκουσμα το αναλαμβάνω εγώ:
Ακούμε ένα κομμάτι του Γάλλου Debussy, του 1904 για να κάνουμε κλίμα.
Ο λόγος είναι ότι λίγο μετά, (το 1910) ο Γάλλος ζωγράφος Villemard σχεδίασε σε χρωμολιθογραφίες (χρω-μο-λι-θο-γρα-φί-ες, ούτε εγώ το 'ξερα) πως φανταζόταν τη ζωή στο Παρίσι το 2000.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι όμως, σε παρακαλώ άλλαξε μουσική αμέσως!
Ο Villemard που λέτε, εκεί γύρω στο 1910 και προφανώς επηρρεασμένος από τον επίσης Γάλλο και επίσης συνομήλικο του, Ιούλιο Βερν χρωμολιθογράφησε (?!) τη καθημερινή ζωή του 2000.
Πρέπει να είχε πιεί τόνους αψέντι αυτο το παρεάκι.
Για να δούμε πόσες προβλέψεις πέτυχε...
Κατ' αρχάς προέβλεψε τον ιπτάμενο τροχονόμο - Χατζηδιαβάτη
που κοντρολάρει τη κίνηση με ηρωισμό
και αν διακρίνω καλά και με ένα γκλόμπ!
Δεν μετράει...
Τον Μπατμαν που σώζει όμορφες κοπέλες από τις φλόγες
και τον Ρόμπιν που κάνει τις αγγαρείες και τις σβήνει.
Δεν μετράει, επίσης.
Το fly-in για βιαστικούς.
"Πετάχτηκα να φάω κάτι μωρέ..."
Ούτε αυτό μετράει...
Τις αρματομυδραλιοστουκοκαραμπινομαχίες
με οπλισμένα και θωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού.
Μετράει και το βλέπεις στις ειδήσεις καθημερινά.
Τα Audio Books!
Χαλαρά μετράει.
Το γεγονός ότι τα παιδάκια για να δούν άλογο θα πρέπει να πληρώνουν εισητήριο.
Αυτό που θέλω να κάνω τώρα, είναι να μπουκάρω με δύο μάνικες της πυροσβεστικής (μία στο κάθε χέρι) κι ένα τσεκούρι στο στόμα, στο σπίτι των δίπλα, ουρλιάζοντας πιο δυνατά από τα μωρά τους που παίζουν στις σκάλες με τόση φασαρία που βάζω την τηλεόραση στο 78 για να ακούω, και να τους ξεπλύνω από τη γειτονιά, να τελειώνουμε.
Το δε αρχίδι ο αρχηγός τους, μου άνοιξε πέρσι το φάκελο με το εκκαθαριστικό - και καλά το μπέρδεψε με το δικό του. Τη Visa μου όμως δεν τη μπερδεψε...
Ο άλλος ο μαλάκας ο αποκάτω, αυτός που ξεχνάει το πορτοφόλι του πάνω στο μηχανάκι του όλο το βράδυ, το έκανε καλύτερα.
Επι μήνες πλήρωνε το δικό μου νερό αντί για το δικό του. Εγώ βέβαια έχω πάγια εντολή στην τράπεζα, οπότε τα δικά του, τα έπαιρνε έτρωγε το μαγαζί που πλήρωνε. Με κοιτούσε σα χάνος, ούτε να το καταλάβει δεν μπορούσε.
Αυτουνού το μωρό (να σας ζήσει, αλλά σε άλλη πολυκατοικία) δεν κοιμάται ποτέ, και δεν σταματάει να κλαίει ποτέ.
Οι υπόλοιποι είναι κάτι μυστήρια ζευγάρια που δεν μιλάνε ποτέ.
Ο ένας όποτε με βλέπει του γυρίζει το μάτι, ο άλλος πρέπει να είναι ο αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Εθνών, η δε γυναίκα του με φοβάται και όποτε με βλέπει τραβάει τα πιτσιρίκια από τις τσάντες και τρέχει να κρυφτεί. Της τη φυλάω να μπω στο ασανσέρ μαζί της, αυτηνής.
Ο μόνος που με κοιτάει ανθρώπινα είναι η απέναντι αλβανίδα γιαγιά, με την οποία ανταλάσσω τις πιο χαμογελαστές καλημέρες.
Εκτός βέβαια, από τις γιορτές όπου στάνταρ κουβαλάει τα σπυριάρικα εγγόνια της να μου πουν τα κάλαντα, όπου εννοείται κι όλας ότι δεν ανοίγω, για να πληρώσω τη παραφωνία την ίδια.
Το δε κουδούνι δεν το χτυπάνε μόνο μία, αλλά και δεύτερη και τρίτη μη τυχόν ήμουν στο μπάνιο και χάσω το κονσέρτο.
Η δε νοικοκυρά μου, ήθελε εν μέσω κρίσης και πανικού να μου κάνει αύξηση.
"Κάντε ότι θέλετε" της είπα. "εγώ δεν θα συμμετάσχω".
Εμεινε μαλάκας και με κοίταζε.
"Δεν θα σας κάνουν καμιά αύξηση στο γραφείο;" με ρώτησε.
"Σας κάηκε η τηλεόραση;" της απάντησα, "Ειδήσεις δεν βλέπετε;"
"Στην τελική πες μου όποτε θες να φύγω - δεν έχω πρόβλημα." και έκλεισε η κουβέντα. Οριστικά.
Θελω επίσης να ξεκινήσω ένα μπλοΝγκ ακόμα.
Ενα για τις πιο ανομολόγητες σκέψεις μου, απολύτως άγνωστο και απολύτως ανώνυμο.
Οπως λέει κι ένας φίλος, "όλοι αυτοί οι ανώνυμοι μαλάκες που γράφουν ότι τους κατέβει, φτιάχνουν μια ιντερνετική περσόνα και όποιον πάρει ο χάρος". Σιγά μη του το πω.
Σόλο νυχτερινές βόλτες με μπλουζιές και σκέψεις που θα μοιραζόμουν μόνο στο άλλο μπλογκ.
Τρέχω.
Εχω φτάσει μέσα σε δύο μήνες συστηματικής προπόνησης να τρέχω 35-40' τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα συν ασκήσεις και διατάσεις πριν και μετά. Ενδιάμεσα κάνω και ποδήλατο στο βουνό. Στόχος είναι η άνετη μία ώρα τρέξιμο σε ανώμαλο δρόμο, και η συμμετοχή σε έναν μικρό αγώνα ορεινού τρεξίματος τους επόμενους μήνες.
Εχω πάθει τέτοια λώλα, που τις προάλες κατεβαίνω από το βουνό, πετάω το ποδήλατο μέσα στο αυτοκίνητο και φεύγω τρέχοντας για άλλο ένα τέταρτο τρέξιμο. Ετρεχα και γέλαγα με την κατάντια μου. Ευτυχώς για όλα αυτά συμφωνεί και ο καρδιολόγος μου.
Είμαι συχνά στα όρια της εξάντλησης, τρώω όμως πάρα πολύ καλά, ξεπέρασα κάτι ψιλοτραυματισμούς, σφίγγω ολούθε, έχω γεμίσει ντοπαμίνη, σεροτονίνη και γω δεν ξέρω τι άλλη χημεία παράγει ο οργανισμός με την άσκηση, νιώθω μία μόνιμη γλυκειά κούραση, ταυτόχρονα με 50 τόνους πρωτόγνωρης ενέργειας, έχω αποκτήσει αποθέματα υπομονής ειδικά με τους μαλάκες του γραφείου, αλλά όπως κατάλαβες από τη πρώτη παράγραφο, όχι πάντα.
Μέρα ξεκούρασης σήμερα, μόλις έφαγα τρεις μοσχαρίσιες σκέτες με μανιτάρια.
(δηλαδή όχι σκέτες, αλλά με μανιτάρια)
Τίποτε άλλο. Ρίγανη και λεμόνι μόνο.
Τώρα πίνω ένα κακάο και ξεθυμαίνω.
Τις προάλλες ο lem μου ήπιε όλες τις μπύρες. Μόνο που κατά λάθος είχα πάρει Buckler χωρίς αλκοόλ. Τι νέα; καλά;
Paul Simon με Art Garfunkel. Πάνω από μισό εκατομμύριο κόσμος στο Central Park το 1981.
Αν όχι ο πρώτος δίσκος που πήρα, ένας από τους πρώτους.
Περίμενε να τελειώσει η Λαμάρ και βάλτο μετά. Αν είναι βράδυ, βάλε και ένα ποτάκι μαζί μου.
Εβαλα ένα Τζακ εγώ.
You know the nearer your destination
the more you 're slip sliding away
Δεν ξέρω που μας πάνε όλα αυτά.
Υπομονή εδώ, τουμπεκί εκεί, κουράγιο παραπέρα.
Πόσο έχει αλλάξει η σημασία και η βαρύτητα των λέξεων.
Μια διαφήμιση που παίζει αυτές τις μέρες λέει "Υποφέρεις απο τριχόπτωση;"
Ακου το ξανά: "υποφέρεις από τριχόπτωση;"...
Οχι, υποφέρω από παρκινσον. Πόσο είναι το σκορ; 1-1;
Από αλσχάιμερ; από καρδιά; από απώλεια; από αρθριτικά; από ; από;
Σαμπουάν με πούδρα διαμαντιών, αφρόλουτρα με εκχύλισμα μαργαριταριών, βιολογικές τροφές με χημικά λιπάσματα απλά σε ελεγχόμενες ποσότητες - υποτίθεται, γαλάζιες σημαίες σε ακατάλληλα νερά, πότε άκουσες τελευταία φορά για το όριο επιφυλακής του νέφους και τον μεγάλο δακτύλιο; Κοροιδία, σεμνά και ταπεινά, άλλη γλώσσα, άλλος κόσμος, ασύμβατος όλο και περισσότερο, μέρα με τη μέρα.
Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι
κάθεταί ν' αετος βρεγμένος χιονισμένος
και παρακαλεί τον ήλιο ν' ανατείλει :
— Ηλιε ανάτειλε , ήλιε λάμψε και δώσε
για να λιώσουνε τα χιόνια απτα φτερά μου
και τα κρούσταλλα απο τα ακράνυχά μου.
Τις προάλλες ήταν η ώρα της γης. Σβήσαμε τα φώτα για 60 λεπτά και σβήσαμε μαζί και τις ενοχές μας, τα μυαλά μας και τη λογική μας.
Την ώρα που έσβηνες τις λάμπες οικονομίας για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σου, στην άλλη άκρη του πλανήτη εκκλιπαρούν για λίγο ρεύμα αφού οι πυρηνικοί αντιδραστήρες αποδείχθηκαν μη αδιάβροχοι.
Οι δε γραφίστες τους, μάλλον δεν είχαν ρεύμα ούτε για το λαπτοπ γιατί το μόνο που κατάφεραν να ζωγραφίσουν για να προμοτάρουν την οικονομία στο ρεύμα ήταν αυτό:
Αλλα κι αυτό:
Save electricity - Save somebody.
Ξερά - σταράτα και χαρακίρι. Τίποτα περιττό.
Εμείς όμως, είμαστε τόσο ενεργειακής κλάσης Α, που κάνουμε ουρές οι βλάχοι για να ξηλώσουμε τα στάρια και τα καλαμπόκια (την τροφή που μας επιβάλλουν να αχρηστεύσουμε) και να φυτέψουμε φωτοβολταϊκά, για εύκολο χρήμα. Ολο και πιο εύκολο και εξαρτημένο χρήμα.
Στη δε χώρα της λιακάδας, μόνο το 25% έχει ηλιακούς. Οι υπόλοιποι καίμε λιγνίτη για να κάνουμε μπάνιο.
Ο άλλος δεν ήθελε να του βάλουν ανεμογεννήτριες στο βουνό του χωριού του, γιατί λέει τα πουλιά πέφτουν πάνω τους.
Οταν του είπα να λύσει πρώτα το πρόβλημα της λαθροθηρίας μου είπε ότι είναι και αισθητικό το θέμα.
Οταν του είπα ότι το ίδιο πρόβλημα έχουν και στην Πτολεμαίδα και τη Μεγαλόπολη και μάλιστα έχουν και λευχαιμίες, και σωστό και δίκαιο θα ήταν η κάθε περιοχή να έχει τη δική της τοπική παραγωγή ρεύματος, άρα να του φέρω μία μικρή Πτολεμαίδα να παίζει το παιδί του στο μαύρο χιόνι το χειμώνα, μου τα μάσησε και είπε και ότι υπάρχει ήδη η Πτολεμαίδα δεν χρειάζεται να κάνουμε κι άλλη.
Να σου φέρω έναν ΧΥΤΑ σπίτι σου τότε ρε φίλε, Ελληνάρα;
Κάνεις ανακύκλωση; Πίεσες τον βλαχοδήμαρχο σου γι αυτό;
Την ίδια στιγμή, νοτιότερα του τροπικού του Καρκίνου δεν έχουν κανένα μα κανένα περιβαλλοντικό πρόβλημα στο να κάψουν πετρέλαιο στις γεννήτριες τους, πολύ απλά γιατί χωρίς αυτές θα πεθάνουν, γιατί δεν δουλεύουν τα ψυγεία για τα λιγοστά φάρμακα, και δεν δουλεύουν και οι αντλίες στα πηγάδια για να ποτίσουν τα ελάχιστα ξεροχώραφα, αλλά και τα παιδιά τους. Αλλωστε μόνο το 2% έχει ρεύμα από δίκτυο.
Οχι όμως. Δεν πρέπει να επιβαρυνθεί άλλο ο πλανήτης. Πρέπει τα παιδάκια που φτιάχνουν τα παπούτσια μου, να δουλέψουν μέχρι θανάτου για να στηθούν οικολογικά φωτοβολταϊκά πάρκα, γιατί ενοχλούν εμάς τους πολιτισμένους οι καμινάδες των γεννητριών τους.
Και μέχρι να τους πουλήσει φωτοβολταϊκά η εταιρία των Ευρωπαίων, για να ψήσουν χυλό καίνε κόπρανα αγελάδας.
Μη μου απαντήσεις αν δεν σου κάνει κόπο, μόνο κάνε αυτά που θες να κάνεις, γιατί δεν έχεις καμία δικαιολογία και καμία ελπίδα. Βάλε πρόγραμμα.
1884 - Ο Βασιλεύς των Ελλήνων Γεώργιος Α΄ η Βασίλισσα Όλγα με σύσσωμη τη Βουλή τις Αρχές των Αθηνών και πλήθος κόσμου τελούν τα εγκαίνια του μεγαλύτερου Θεραπευτηρίου των Βαλκανίων του Ευαγγελισμού. Ο πρώτος ασθενής εισήχθη στις 13 Απριλίου.
1905 - Mία ομάδα 18 νέων κάτω από την καθοδήγηση του Δημητρίου Αναστασιάδη, γυμνασιάρχη του Βεντοκλείου Γυμνασίου, ιδρύει μυστικά τον Γυμναστικό Σύλλογο Διαγόρα της Ρόδου, που βρίσκεται υπό οθωμανική κατοχή.
1916 - Διεξάγεται ο πρώτος αγώνας μποξ βαρέων βαρών στον οποίο επιτράπηκε η είσοδος σε γυναίκες θεατές. Οι Jess Willard και Frank Moran ανακηρύσσονται ισόπαλοι μετά από 10 γύρους.
1918 - Πεθαίνει σε ηλικία 55 ετών ο Κλώντ Ντεμπυσσύ, Γάλλος συνθέτης.
1932 - Γίνονται από την κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, στην πλατεία μπροστά στα παλιά Ανάκτορα της σημερινής Βουλής.
1941 - Ο Πρωθυπουργός της Νοτιοσλαβίας Ζβέτκοβιτς και ο υπουργός των Εξωτερικών Μάρκοβιτς υπογράφουν στη Βιέννη τη προσχώρηση της χώρας τους στον Άξονα. Οι ελπίδες των Ελλήνων κράτησης του μετώπου αρχίζουν να κλονίζονται.
1946 - Εγκαινιάζεται ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Θεσσαλονίκης με πομπό φορητό πάνω σε αυτοκίνητο. Μετά από λίγο καιρό διακόπτει τη λειτουργία του για να εγκατασταθεί μόνιμα το Μάρτιο του 1947.
1947 - Η Ολλανδία και η Ινδονησία υπογράφουν Συμφωνία αναγνώρισης ντε φάκτο της ανεξαρτησίας της δεύτερης. Έκτοτε η Ινδονησία υφίσταται ως ανεξάρτητη δημοκρατία.
1990 - Από πυρκαγιά σε παράνομο κοινωνικό όμιλο, με την ονομασία «Ευτυχισμένη Γη», στη Νέα Υόρκη, χάνουν τη ζωή τους 87 άτομα.
1992 - Βρετανοί επιστήμονες βρίσκουν το μεγαλύτερο τέλειο αριθμό (2 756839 -1 * 2 756839).
1995- Αφήνεται ελεύθερος ο Μάικ Τάισον μετά από 3 χρόνια φυλάκισης εξαιτίας σεξουαλικής παρενόχλησης.
1996 - Το ελληνικό συγκρότημα «Echo Tattoo» κερδίζει το α΄ βραβείο στο Φεστιβάλ ροκ τραγουδιού στην Κοπεγχάγη.
1996 - Η Κτηνιατρική Επιτροπή της ΕΕ απαγορεύει την εισαγωγή βόειου κρέατος και παραγώγων του από τη Βρετανία, εξαιτίας της νόσου των «τρελών αγελάδων».
1999 - Ανακάλυψη (από Αυστραλούς) των παλαιοτέρων ιχνών ζωής σε βράχο στη Δυτική Αυστραλία (βακτήρια-ηλικίας 3,5 δισ. ετών).
2000 - Πάνω από 250 λαθρομετανάστες πνίγονται από βύθιση των 3 πλοιαρίων τους στη Νήσο των Χριστουγέννων.
2002 - Σεισμική δόνηση μεγέθους 6,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ (5,9 σύμφωνα με το Κέντρο Γεωλογικών Ερευνών στο Κολοράντο των ΗΠΑ) πλήττει το βορειοανατολικό Αφγανιστάν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον 2.000 άτομα, άλλα 4.000 να τραυματιστούν και περίπου 20.000 σπίτια να καταστραφούν.
2004 - «Η Φλόγα μας ενώνει τον κόσμο». Με το σύνθημα αυτό πραγματοποιείται στην Αρχαία Ολυμπία η Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας, η οποία θα ταξιδέψει για πρώτη φορά στις πέντε ηπείρους πριν επιστρέψει τον Ιούλιο επί ελληνικού εδάφους. Συνολικά, το Ολυμπιακό φως ταξίδεψε επί 78 ημέρες, μεταλαμπαδεύτηκε σε 27 διαφορετικές χώρες του κόσμου, από 11.300 λαμπαδηδρόμους, και θα συνοδεύεται από 2.160 συνοδούς λαμπαδηδρόμων. Μεγάλες δόξες του διεθνούς αθλητισμού αλλά και μερικοί από τους κορυφαίους Έλληνες αθλητές και αθλήτριες έλαβαν μέρος στη μεγαλύτερη Λαμπαδηδρομία όλων των εποχών.
2004 - Αρχίζουν οι ιστορικές συνομιλίες για το Κυπριακό, στην Λουκέρνη της Ελβετίας.
2004 - Σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα πραγματοποιείται η πρώτη ύστερα από 24 χρόνια επίσκεψη Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ στη Λιβύη.
Νωπό λέγεται το ψάρι ημέρας, ενώ το φρέσκο μπορεί να είναι μέχρι και 3-4 ημερών.
Μετά το καταψύχουν γιατί θα μυρίσει.
Το 'ξερες;
Πάρε το πιο κοφτερό μαχαίρι σου και κόψε σε μπουκιές κάθετα στα νερά του, αφού βγάλεις το δέρμα με τα λέπια.
Στην ανάγκη δες τη Χιρόκο Σίμπο πως το κάνει.
Μετά βρέξε απλά με σάλτσα σόγιας ή αν κολώνεις μαρινάρισε το για 15 λεπτά σε λαδολέμονο και βάλε ένα ούζο ή ένα ασσύρτικο.
Και τώρα αφιέρωμα στη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης από την προσωπική μου συλλογή με τίτλο "Χάικου της Αγριας Νιότης".
Συντροφιά
μοναξιά
δυο κάνουν ένα
Ανατέλεις ήλιε
και τρίβουν τα μωσαϊκά
οι αποπάνω.
Οχι γαμώτο
χαρτί.
φτάνω στο ντουλάπι;
Ψόφα βασανιστικά
αθώα μέλισσα
μέσ'τη κοκακόλα.
Γλυκειά φωνή σα μέλι
μα οι Σειρήνες ζήλεψαν
τα βυζιά σου.
Ashes to ashes
άλατα για τ' άλατα
ακρίβηνε και το calgon.
Οι Κότες μας
δεν κάνουν πια αυγά
τις φάγαν τα σκυλιά (Ν.Μ.)
Θυμάμαι παλιά
οδηγούσες στις λακούβες
χωρίς σουτιέν.
Αντίο ψήφε
σε αφήνω ευλαβικά
σε διάφανο φέρετρο.
Κοπέλα μου κουμπώσου
κάνω παρουσίαση.
Προσέχει κανείς;
Για ένα ρεπό
ξενυχτάω νηστικός
στο γραφείο.
Μάστορα φανταστικέ
είσαι τόσο καλός
που έρχομαι κάθε μήνα.
Με χώρισες
αλλά όχι στα δύο
μάθε το.
Δώρο ο σούπερ φέγγαρος του ΣΚ. Μη ψαρώσεις - ο τηλεφακός του, κοστίζει όσο ένα αυτοκίνητο.
Τώρα κλείσε τα μάτια για 4μιση λεπτά και σκέψου ότι θες.
Και όντως ήρθε η ώρα.
Σε μία νυχτερινή μου επιστροφή στην Αθήνα που ήταν "χειμώνας βαρύς, κρύο πολύ κι εκείνο το βράδυ το φεγγάρι δε βγήκε, τα σύννεφα χαμηλώσανε και η βρόχα έπεφτε, στρέιτ θρου", δεν είχε κίνηση, ήμουν ξεκούραστος, χαλαρός και με μυαλό που ήθελε να ακούσει (και κυρίως να δει) ξανά τον Ιωνάθαν να πετάει σβουρίζοντας και να μου προκαλεί σκέψεις και χαμόγελο.
Θυμήθηκα άλλη μία φορά τον Διονύση, έκανα το κάθισμα ένα κλικ πιο πίσω, τακτοποίησα καφέ, νερά, μπισκότα και χαμήλωσα λίγο ταχύτητα για να έχω την προσοχή μου στο audio book που ξεκίνησε με εικόνες.
Ηταν πρωί κι ο καινούργιος ήλιος λαμπύριζε χρυσαφένιος πάνω στους κυματισμούς μιας ήρεμης θάλασσας. Ενα μίλι από την ακτή, μια ψαρόβαρκα έπαιζε με το νερό και το σύνθημα να μαζευτεί το σμηνος για πρόγευμα πέρασε σαν αστραπή στον αέρα, και τότε ένα σύννεφο από χίλιους γλάρους ήρθε να παλέψει πονηρά για να εξασφαλίσει κάποια κομμάτια τροφής.
Αρχιζε μια καινούργια μέρα γεμάτη δουλειά. Πολύ πιο πέρα όμως, ολομόναχος, πετώντας μακριά απ΄τη βάρκα και την ακτή, ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος συνέχιζε τις ασκήσεις του.
Από ύψος εκατό πόδια, ψηλά στον ουρανό, χαμήλωσε τα παλαμωτά του πόδια, σήκωσε το ράμφος του και πάσχισε να επιβάλει στα φτερά του μία οδυνηρή δύσκολη στριφτή καμπύλη.
Ο Διονύσης είχε ένα Suzuki GSXR1300 Hayabusa για το οποίο αρκεί να πω ότι είναι το γρηγορότερο μηχανάκι παραγωγής (που πουλιέται στα καταστήματα δηλαδή), με τελική ταχύτητα που φτάνει τα 310χλμ των ώρα (ναι τριακόσια δέκα) χωρίς πείραγμα.
Οταν ήπιαμε την πρώτη μας μπύρα μαζί κάπου στον Πειραιά, μόλις είχε επιστρέψει απο μία βόλτα στην Ελβετία και τον άκουγα να εξιστορεί μετρημένα το ταξίδι του.
Στις ερωτήσεις μου για οδική συμπεριφορά της μηχανής, στριψίματα, πλαγιάσματα, ξυσίματα, γλυστρίματα, κλπ, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω ότι μου απαντούσε σαν να μην τα είχε δοκιμάσει ποτέ.
Και όντως έτσι ήταν.
Εντελώς κουλός και παντελώς αδιάφορος να νιώσει την αδρεναλίνη του στριψίματος. Το ομολογούσε και γέλαγε χύνοντας τη μπύρα του.
Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να πηγαίνει όσο πιο γρήγορα μπορεί ευθεία, σκυμένος πίσω από τη ζελατίνα.. αλλο είδος οδήγησης, χωρίς τεχνική και με μπόλικη αδρεναλίνη επίσης.
Οταν πέρασε τις τέσσερις χιλιάδες πόδια, είχε φτάσει την οριακή ταχύτητα, ο αέρας ήταν ένα στέρεο φράγμα ήχου απέναντι στο οποίο δεν μπορούσε να κινηθεί πιο γρήγορα. Πετούσε τώρα ίσια κάτω, με ταχύτητα διακόσιαδεκατέσσερα μίλια την ώρα.
Ξεροκατάπιε, γιατί ήξερε πως αν τα φτερά του άνοιγαν σ΄ αυτή την ταχύτητα, θα γινόταν ένα εκατομμύριο κομματάκια γλάρου.
Τα 300 χλμ/ώρα είναι πάρα πολλά και δεν τα είχε πιάσει ποτέ.
Η ταχύτητα όμως ήταν δύναμη και η ταχύτητα ήταν χαρά και η ταχύτητα ήταν απόλυτη ομορφιά.
Κινείσαι με τόση ταχύτητα που αρχικά είναι αδύνατον να υπολογίσεις πότε να φρενάρεις, πόσο να φρενάρεις, πότε να στρίψεις και γενικώς τίποτε άλλο από το να έχεις τέρμα το γκάζι, που κι αυτό όμως το φοβάσαι γλυκά.
Εχεις γίνει ένα σώμα με τη μηχανή και σφίγγεσαι πάνω της από ένστικτο για να μειώσεις τον όγκο σου, καλυμμένος από τη ζελατίνα.
Θ' αρχίσεις να πλησιάζεις το παράδεισο Ιωνάθαν, τη στιγμή που θα πλησιάσεις την τέλεια ταχύτητα.
Κι αυτό δεν σημαίνει να πετάς χίλια μίλια την ώρα ή ένα εκατομμύριο, ή να πετάς με την ταχύτητα του φωτός. Γιατί ο κάθε αριθμός είναι ένα όριο και η τελειότητα δεν έχει όρια. Η τέλεια ταχύτητα γιέ μου είναι το να βρίσκεσαι εκεί.
Αυτό ήταν!
Εκανα δεξιά και έσβησα τα φώτα. Δεν πέρναγε ψυχή.
Ανοιξα τα παράθυρα και ένιωσα άσχημα που δεν κάπνίζα πια. Ενα τσιγάρο θα ήταν πολύ κινηματογραφικό εκείνη τη στιγμή.
6-7 χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση του Γλάρου Ιωνάθαν Λίβινγκστον, κατάλαβα επιτέλους τι σήμαινε για τον Διονύση και τι εννούσε η αδερφή του στην κηδεία.
Ούτε ελευθερία, ούτε ανεξαρτησία ούτε τίποτα. Σήμαινε απλά ότι η ταχύτητα ήταν δύναμη, χαρά και απόλυτη ομορφιά.
Τέλος.
Ωστε λοιπόν, αυτός είναι ο παράδεισος, σκέφτηκε και χαμογέλασε με τον εαυτό του. Δεν ήταν βέβαια πολύ ευλαβικό το να μελετάς τον παράδεισο την ώρα ακριβώς που πετάς για να τον φτάσεις.
Καθώς ερχόταν από τη Γη, πάνω απ' τα σύννεφα και σε στενό σχηματισμό με τους δύο λαμπερούς γλάρους , είδε πως και το δικό του σώμα γινόταν φωτερό όπως το δικό τους. Είναι αλήθεια πως βρισκόταν εκεί ο ίδιος νέος Ιωνάθαν Γλάρος, αυτός που είχε πάντα ζήσει πίσω απ τα χρυσαφένια μάτια του, η εξωτερική του όψη όμως είχε αλλάξει.
Το ένιωθε σα σωμα γλάρου, αλλά πετούσε κι όλας πολύ καλύτερα απ όσο είχε ποτέ πετάξει το παλιό του σώμα. Για φαντάσου, σκέφτηκε, με τη μισή προσπάθεια θα πετύχω διπλάσια ταχύτητα, θα διπλασιάσω την επίδοση της καλύτερης μου μέρας στη γη.
Πετώντας διακόσια πενήντα μίλια την ώρα, ένιωσε πως πλησίαζε τη μέγιστη ταχύτητα πτήσης σε σταθερό ύψος. Στα διακόσια εβδομήντα τρία, νόμισε πως πετούσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε κι ένιωσε μια ελαφριά απογοήτευση. Υπήρχε κάποιο όριο στο τι μπορούσε το καινούργιο σώμα, και μολονότι ήταν πολύ ανώτερο απ την παλιά του επίδοση πτήσης σταθερού ύψους, ήταν και πάλι ένα όριο που θα χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια για να το ξεπεράσει.
Στον παράδεισο, σκέφτηκε, δεν έπρεπε να υπάρχουν όρια.
Πως μπορώ να σου εξηγήσω ή να σου μεταφέρω την ταχύτητα μέσα από τις λέξεις άραγε;
Ολα μέσα σου γαληνεύουν, ηρεμούν, βρίσκεις την τέλεια θέση και μένεις εκεί, γνωρίζοντας πάντα ότι το πρώτο πετραδάκι ή η παραμικρή βλάβη θα σε στείλει στον αγύριστο ακαριαία.
Κι όμως συνηθίζεις τόσο εύκολα και γρήγορα, που εύχεσαι να είχες άλλες δύο ταχύτητες να γεμίσεις.
Τα σημεία αναφοράς βρίσκονται πλέον στον ορίζοντα και η κίνηση σου στην άσφαλτο είναι μία διαρκής χορογραφία, με το μυαλό σου να τρέχει πολλές κινήσεις μπροστά.
Κάτι σαν το σκάκι ίσως, μόνο που δεν έχεις καθόλου χρόνο για σκέψη.
I've got to ride. Ride like the wind to be free again.
Στο slide αυτό, ο Ιωνάθαν παίζει με τον ήλιο στο Σίγρι, πολύ πριν γνωρίσω αυτόν, τον Διονύση και τις μηχανές.
Ο Κ. με προμήθευσε καταπληκτικά λεμόνια, από το εξοχικό του. Μάλιστα τα έκοψα ένα ένα από τη λεμονιά του.
Μου το είχε πει: "Θα δεις, αυτά τα λεμόνια έχουν πολύ ζουμί."
Οταν χρειάστηκα λίγο για τη ρεβυθάδα, ήταν αρκετό να στίψω το ένα τρίτο ενός λεμονιού για να βγάλω όσο χυμό βγάζει ένα ολόκληρο λεμόνι από το σουπερμαρκετ.
Για να μην πω για τη γεύση...
Για να μην καταντήσω αηδία και επαναλαμβάνομαι, εφάρμοσα την συνταγή της μαρμελάδας πορτοκάλι που έχουμε ξαναπεί. (Chocorellopolitan, σελίδα 21)
Εγινε πολύ ωραία, ευχαριστώ πολύ - κοπιάστε, έκαψα κι ένα δάχτυλο.
ΟΜΩΣ: επειδή είναι κρίμα τόσο τρέξιμο στα βουνά να το ισοφαρίζω με τζάμπα θερμιδοζάχαρες, είπα να ανοίξω τα βάζα και να τη μετατρέψω σε τσάτνεϊ, με τα πιπέρια του και τα τσίλι του, να το βάζω στα κρεατάκια μου, να μου τα νοστιμίζει και να τα στολίζει.
Βοήθεια μας. (Εχω ξαναπετάξει φαγητό άλλωστε, αν και θα μπορούσα να τα αφήσω διακριτικά κοντά στα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων)
Υστερόγραφο:
Το βασικό (?!?!) αυτού του ποστ είναι ότι ο αρχαιολογικός χώρος της Βραυρώνας (που σε πάω τώρα...) παραμένει κλειστός επ' αόριστον, γιατί (όπως μου είπε ένας τοπικός παράγοντας που είχε σκαρφαλώσει στα σύρματα σαν κι εμένα) έληξαν οι συμβάσεις των συμβασιούχων - εννοείται - φυλάκων και δεν έχουμε φύλακα. Λογικό.
Δες πόσο ωραία είναι...
Και λέω εγώ τώρα: Πάρτε ρε κάναν άνεργο αρχαιολόγο να ανοίξει το μαγαζί μπας και 'ρθει κανας άνθρωπος και μας αφήσει συνάλλαγμα. Διπλα στο αεροδρόμιο είναι. Και το μισθό του θα βγάλετε και τα έξοδα και τη συντήρηση του χώρου,σου ρε
Δε λέω τίποτα, βαρέθηκα πια αυτή τη κατάσταση. Κάντε ότι θέλετε, πουλήστε τα, χτίστε τα, κάφτε τα, θάψτε τα, βάψτε τα.
Εψαχνα λοιπόν τρόπο να θεραπευτώ, όταν θυμήθηκα κάτι από τα ταξίδια με τους γονείς όταν ήμουν πέντε - δέκα χρονών: Τα ραδιοφωνικά θεατρικά που ακούγαμε στο αυτοκίνητο!!!
"Ωωω Κλάρενς, μα που είναι αυτός ο μπατλερ επιτέλους; Ανάγωγοι χωριάτες! Οι καλεσμένοι φτάνουν και δεν υπάρχει κανείς να πάρει τα παλτά τους... Τι ντροπή Θεέ μου!"
Δεν θυμάμαι πολλά από τότε, πέρα από τη ζέστη του καλοριφέρ στο πίσω κάθισμα και τη νοητή γραμμή ανάμεσα σε εμένα και τον αδερφό μου που οριοθετούσε τις επικράτειες μας στο πίσω κάθισμα.
Κάθε παραβίαση της ισοδυναμούσε με αγκωνιά, σφαλιάρα, τσακωμό και τιμωρία, με αυτή τη σειρά.
Είχε έρθει η ώρα λοιπόν, να κατεβάσω και να ακούσω κλασσικά έργα που δεν είχα την ευκαιρία ούτε να τα διαβάσω αλλά ούτε και να τα δω μέχρι στιγμής.
Η πρώτη απόπειρα ήταν στα αγγλικά ελλείψει ελληνικού ρεπερτορίου. Απέτυχε παταγωδώς καθώς ήθελε μεγάλη συγκέντρωση, η οποία με 120, νύχτα με βροχή προσπερνώντας διπλές νταλίκες και κουρασμένος, συνήθως δεν υπάρχει.
Κατέληξα λοιπόν να ακούω μόνο κάτι απίστευτες μαλακίες τύπου αυτοβελτίωσης και βελτίωσης σχέσεων και "τι θέλουν οι γυναίκες", κλπ κλπ, ένα cd εκ των οποίων έδωσα σε μία έκπληκτη διοδιού στη γέφυρα, γιατί δεν άντεχα ούτε καν να το έχω μέσα στο αμάξι. Τα υπόλοιπα διώχνουν τις καρακάξες παραπλεύρως του δρόμου.
Πάει κι αυτό...
Ευτυχώς το ιντερνετς είναι πελώριο και βρήκα σύντομα μία πλούσια συλλογή από θεατρικά στα Ελληνικά με άπειρες επιλογές. (δες εδώ κι εδώ αλλά θα βρεις κι άλλα πολλά πλέον, τόσα πολλά που θα μπλέξεις - πίστεψε με!)
Ξεχώρισα Χόρν, Τσιφόρο, Ορσον Ουέλς, Τενεσί Γουλιαμς και μερικά ακόμα.
Μέσα σε όλα πέτυχα με απίστευτη χαρά, τον Γλάρο Ιωνάθαν Λιβινγκστον, ο οποίος πήρε την θέση του στο τσαντάκι του αυτοκινήτου με τα cd, και περίμενε υπομονετικά την κατάλληλη ευκαιρία.
Ειδικά τον Γλάρο, θα τον άκουγα μόνο με τις κατάλληλες προϋποθέσεις.
