Τι χαμπάρια;

Αυτό που θέλω να κάνω τώρα, είναι να μπουκάρω με δύο μάνικες της πυροσβεστικής (μία στο κάθε χέρι) κι ένα τσεκούρι στο στόμα, στο σπίτι των δίπλα, ουρλιάζοντας πιο δυνατά από τα μωρά τους που παίζουν στις σκάλες με τόση φασαρία που βάζω την τηλεόραση στο 78 για να ακούω, και να τους ξεπλύνω από τη γειτονιά, να τελειώνουμε.
Το δε αρχίδι ο αρχηγός τους, μου άνοιξε πέρσι το φάκελο με το εκκαθαριστικό - και καλά το μπέρδεψε με το δικό του. Τη Visa μου όμως δεν τη μπερδεψε...

Ο άλλος ο μαλάκας ο αποκάτω, αυτός που ξεχνάει το πορτοφόλι του πάνω στο μηχανάκι του όλο το βράδυ, το έκανε καλύτερα.
Επι μήνες πλήρωνε το δικό μου νερό αντί για το δικό του. Εγώ βέβαια έχω πάγια εντολή στην τράπεζα, οπότε τα δικά του, τα έπαιρνε έτρωγε το μαγαζί που πλήρωνε. Με κοιτούσε σα χάνος, ούτε να το καταλάβει δεν μπορούσε.
Αυτουνού το μωρό (να σας ζήσει, αλλά σε άλλη πολυκατοικία) δεν κοιμάται ποτέ, και δεν σταματάει να κλαίει ποτέ.

Οι υπόλοιποι είναι κάτι μυστήρια ζευγάρια που δεν μιλάνε ποτέ.
Ο ένας όποτε με βλέπει του γυρίζει το μάτι, ο άλλος πρέπει να είναι ο αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Εθνών, η δε γυναίκα του με φοβάται και όποτε με βλέπει τραβάει τα πιτσιρίκια από τις τσάντες και τρέχει να κρυφτεί. Της τη φυλάω να μπω στο ασανσέρ μαζί της, αυτηνής.

Ο μόνος που με κοιτάει ανθρώπινα είναι η απέναντι αλβανίδα γιαγιά, με την οποία ανταλάσσω τις πιο χαμογελαστές καλημέρες.
Εκτός βέβαια, από τις γιορτές όπου στάνταρ κουβαλάει τα σπυριάρικα εγγόνια της να μου πουν τα κάλαντα, όπου εννοείται κι όλας ότι δεν ανοίγω, για να πληρώσω τη παραφωνία την ίδια.
Το δε κουδούνι δεν το χτυπάνε μόνο μία, αλλά και δεύτερη και τρίτη μη τυχόν ήμουν στο μπάνιο και χάσω το κονσέρτο.

Η δε νοικοκυρά μου, ήθελε εν μέσω κρίσης και πανικού να μου κάνει αύξηση.
"Κάντε ότι θέλετε" της είπα. "εγώ δεν θα συμμετάσχω".
Εμεινε μαλάκας και με κοίταζε.
"Δεν θα σας κάνουν καμιά αύξηση στο γραφείο;" με ρώτησε.
"Σας κάηκε η τηλεόραση;" της απάντησα, "Ειδήσεις δεν βλέπετε;"
"Στην τελική πες μου όποτε θες να φύγω - δεν έχω πρόβλημα." και έκλεισε η κουβέντα. Οριστικά.

Θελω επίσης να ξεκινήσω ένα μπλοΝγκ ακόμα.
Ενα για τις πιο ανομολόγητες σκέψεις μου, απολύτως άγνωστο και απολύτως ανώνυμο.
Οπως λέει κι ένας φίλος, "όλοι αυτοί οι ανώνυμοι μαλάκες που γράφουν ότι τους κατέβει, φτιάχνουν μια ιντερνετική περσόνα και όποιον πάρει ο χάρος". Σιγά μη του το πω.

Σόλο νυχτερινές βόλτες με μπλουζιές και σκέψεις που θα μοιραζόμουν μόνο στο άλλο μπλογκ.

Τρέχω.
Εχω φτάσει μέσα σε δύο μήνες συστηματικής προπόνησης να τρέχω 35-40' τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα συν ασκήσεις και διατάσεις πριν και μετά. Ενδιάμεσα κάνω και ποδήλατο στο βουνό. Στόχος είναι η άνετη μία ώρα τρέξιμο σε ανώμαλο δρόμο, και η συμμετοχή σε έναν μικρό αγώνα ορεινού τρεξίματος τους επόμενους μήνες.
Εχω πάθει τέτοια λώλα, που τις προάλες κατεβαίνω από το βουνό, πετάω το ποδήλατο μέσα στο αυτοκίνητο και φεύγω τρέχοντας για άλλο ένα τέταρτο τρέξιμο. Ετρεχα και γέλαγα με την κατάντια μου. Ευτυχώς για όλα αυτά συμφωνεί και ο καρδιολόγος μου.
Είμαι συχνά στα όρια της εξάντλησης, τρώω όμως πάρα πολύ καλά, ξεπέρασα κάτι ψιλοτραυματισμούς, σφίγγω ολούθε, έχω γεμίσει ντοπαμίνη, σεροτονίνη και γω δεν ξέρω τι άλλη χημεία παράγει ο οργανισμός με την άσκηση, νιώθω μία μόνιμη γλυκειά κούραση, ταυτόχρονα με 50 τόνους πρωτόγνωρης ενέργειας, έχω αποκτήσει αποθέματα υπομονής ειδικά με τους  μαλάκες του γραφείου, αλλά όπως κατάλαβες από τη πρώτη παράγραφο, όχι πάντα.

Μέρα ξεκούρασης σήμερα, μόλις έφαγα τρεις μοσχαρίσιες σκέτες με μανιτάρια.
(δηλαδή όχι σκέτες, αλλά με μανιτάρια)
Τίποτε άλλο. Ρίγανη και λεμόνι μόνο.
Τώρα πίνω ένα κακάο και ξεθυμαίνω.
Τις προάλλες ο lem μου ήπιε όλες τις μπύρες. Μόνο που κατά λάθος είχα πάρει Buckler χωρίς αλκοόλ. Τι νέα; καλά;

Paul Simon με Art Garfunkel. Πάνω από μισό εκατομμύριο κόσμος στο Central Park το 1981.

Αν όχι ο πρώτος δίσκος που πήρα, ένας από τους πρώτους.

Περίμενε να τελειώσει η Λαμάρ και βάλτο μετά. Αν είναι βράδυ, βάλε και ένα ποτάκι μαζί μου.

Εβαλα ένα Τζακ εγώ.

You know the nearer your destination

the more you 're slip sliding away

Δεν ξέρω που μας πάνε όλα αυτά.

Υπομονή εδώ, τουμπεκί εκεί, κουράγιο παραπέρα.

Πόσο έχει αλλάξει η σημασία και η βαρύτητα των λέξεων.

Μια διαφήμιση που παίζει αυτές τις μέρες λέει "Υποφέρεις απο τριχόπτωση;"

Ακου το ξανά: "υποφέρεις από τριχόπτωση;"...

Οχι, υποφέρω από παρκινσον. Πόσο είναι το σκορ; 1-1;

Από αλσχάιμερ; από καρδιά; από απώλεια; από αρθριτικά; από ; από;

Σαμπουάν με πούδρα διαμαντιών, αφρόλουτρα με εκχύλισμα μαργαριταριών, βιολογικές τροφές με χημικά λιπάσματα απλά σε ελεγχόμενες ποσότητες - υποτίθεται, γαλάζιες σημαίες σε ακατάλληλα νερά, πότε άκουσες τελευταία φορά για το όριο επιφυλακής του νέφους και τον μεγάλο δακτύλιο; Κοροιδία, σεμνά και ταπεινά, άλλη γλώσσα, άλλος κόσμος, ασύμβατος όλο και περισσότερο, μέρα με τη μέρα.

Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι

κάθεταί ν' αετος βρεγμένος χιονισμένος

και παρακαλεί τον ήλιο ν' ανατείλει :

— Ηλιε ανάτειλε , ήλιε λάμψε και δώσε

για να λιώσουνε τα χιόνια απτα φτερά μου

και τα κρούσταλλα απο τα ακράνυχά μου.

Τις προάλλες ήταν η ώρα της γης. Σβήσαμε τα φώτα για 60 λεπτά και σβήσαμε μαζί και τις ενοχές μας, τα μυαλά μας και τη λογική μας.
Την ώρα που έσβηνες τις λάμπες οικονομίας για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σου, στην άλλη άκρη του πλανήτη εκκλιπαρούν για λίγο ρεύμα αφού οι πυρηνικοί αντιδραστήρες αποδείχθηκαν μη αδιάβροχοι.
Οι δε γραφίστες τους, μάλλον δεν είχαν ρεύμα ούτε για το λαπτοπ γιατί το μόνο που κατάφεραν να ζωγραφίσουν για να προμοτάρουν την οικονομία στο ρεύμα ήταν αυτό:

Αλλα κι αυτό:

Save electricity - Save somebody.

Ξερά - σταράτα και χαρακίρι. Τίποτα περιττό.

Εμείς όμως, είμαστε τόσο ενεργειακής κλάσης Α, που κάνουμε ουρές οι βλάχοι για να ξηλώσουμε τα στάρια και τα καλαμπόκια (την τροφή που μας επιβάλλουν να αχρηστεύσουμε) και να φυτέψουμε φωτοβολταϊκά, για εύκολο χρήμα. Ολο και πιο  εύκολο και εξαρτημένο χρήμα.
Στη δε χώρα της λιακάδας, μόνο το 25% έχει ηλιακούς. Οι υπόλοιποι καίμε λιγνίτη για να κάνουμε μπάνιο.

Ο άλλος δεν ήθελε να του βάλουν ανεμογεννήτριες στο βουνό του χωριού του, γιατί λέει τα πουλιά πέφτουν πάνω τους.
Οταν του είπα να λύσει πρώτα το πρόβλημα της λαθροθηρίας μου είπε ότι είναι και αισθητικό το θέμα.
Οταν του είπα ότι το ίδιο πρόβλημα έχουν και στην Πτολεμαίδα και τη Μεγαλόπολη και μάλιστα έχουν και λευχαιμίες, και σωστό και δίκαιο θα ήταν η κάθε περιοχή να έχει τη δική της τοπική παραγωγή ρεύματος, άρα να του φέρω μία μικρή Πτολεμαίδα να παίζει το παιδί του στο μαύρο χιόνι το χειμώνα, μου τα μάσησε και είπε και ότι υπάρχει ήδη η Πτολεμαίδα δεν χρειάζεται να κάνουμε κι άλλη.
Να σου φέρω έναν ΧΥΤΑ σπίτι σου τότε ρε φίλε, Ελληνάρα;
Κάνεις ανακύκλωση; Πίεσες τον βλαχοδήμαρχο σου γι αυτό;

Την ίδια στιγμή, νοτιότερα του τροπικού του Καρκίνου δεν έχουν κανένα μα κανένα περιβαλλοντικό πρόβλημα στο να κάψουν πετρέλαιο στις γεννήτριες τους, πολύ απλά γιατί χωρίς αυτές θα πεθάνουν, γιατί δεν δουλεύουν τα ψυγεία για τα λιγοστά φάρμακα, και δεν δουλεύουν και οι αντλίες στα πηγάδια για να ποτίσουν τα ελάχιστα ξεροχώραφα, αλλά και τα παιδιά τους. Αλλωστε μόνο το 2% έχει ρεύμα από δίκτυο.
Οχι όμως. Δεν πρέπει να επιβαρυνθεί άλλο ο πλανήτης. Πρέπει τα παιδάκια που φτιάχνουν τα παπούτσια μου, να δουλέψουν μέχρι θανάτου για να στηθούν οικολογικά φωτοβολταϊκά πάρκα, γιατί ενοχλούν εμάς τους πολιτισμένους οι καμινάδες των γεννητριών τους.
Και μέχρι να τους πουλήσει φωτοβολταϊκά η εταιρία των Ευρωπαίων, για να ψήσουν χυλό καίνε κόπρανα αγελάδας.



Μη μου απαντήσεις αν δεν σου κάνει κόπο, μόνο κάνε αυτά που θες να κάνεις, γιατί δεν έχεις καμία δικαιολογία και καμία ελπίδα. Βάλε πρόγραμμα.