Ξυπνάς το πρωί, κάνεις καφέ, βγαίνεις στο μπαλκόνι, χαζεύεις τη μελίγκρα στα φυτά, βάζεις λίγο μουσική, κάθεσαι λίγο στο κομπιούτερ και ξαφνικά είναι σχεδόν μεσημέρι.
Θα ήθελες πολύ να πας για (ή μάλλον να γυρνάς από) τρέξιμο, αλλά δεν γίνεται λόγω μέσης/ποδιών (η επιστήμη δεν έχει βρει ακόμα τι διαλύθηκε) οπότε φτιάχνεις πρωινό και ξαφνικά είναι περασμένο μεσημέρι.
Μέχρι να πας για τίποτα ψώνια και λίγο περπάτημα ('Walk is the new Run' στο 'χω πει;) ένα ντουζάκι, κλπ, έχει απογεματιάσει σχεδόν.
Μαγειρεύεις, κάνεις κάνα γλυκό, τρως, κάνα συμάζεμα, καμιά μπουγάδα, κάνα παιχνίδι στο πισί, τα φυτά, κάνα τηλέφωνο, πέφτει ο ήλιος περασμένες οχτώ κι όλας.
Νύχτωσε, κάνα εργάκι, ίσως κάνας φίλος: μεσάνυχτα και βάλε.
Τούφα, καναπές: καληνύχτα σας.
6 σχόλια:
'Οταν δεν κινείσαι βάσει συγκεκριμένου στόχου, ίσως είναι καλό να απολαμβάνεις μερικές φορές και την δημιουργική απραξία. Σε αυτό το διάστημα ίσως αναπηδήσει ο επόμενος στόχος μέσα στο μυαλό, που σιγά σιγά θα αρχίσει να παίρνει μορφή.
Από τη σκεπτομορφή στην ύλη.
Και το πόσο γρήγορα θα πάρει μορφή, ίσως εξαρτάται και από το πόσο πολύ το θέλει κάποιος.
Πάρε και σχετικό βίντεο που μιλάει για την επιτυχία. Το τί σημαίνει επιτυχία προφανώς για τον καθένα είναι διαφορετικό, αλλά παρ'όλαυτά όπως λέει ο σοφός λαός, αν δεν βρέξεις κώλο, δεν τρως ψάρι!
http://www.youtube.com/watch?v=XbZnCGyPneo
Αυτή η δημιουργική -ελπίζω- απραξία ήταν και ο στόχος μου τόσα χρόνια που τον υλοποιώ τώρα.
Απόλαυση δεν είναι πάντως, όντας μαθημένος να λειτουργώ -επαγγελματικά- στο 150%, οπότε τώρα μου φαίνεται ότι απλά χάνω το χρόνο μου.
Πάντως διαπιστώνω ότι είναι δύσκολο να αντιλαμβάνεσαι και να αρχίσεις να υλοποιείς τα όνειρα σου, όταν είσαι μαθημενος τόσα χρόνια να υπηρετείς τα όνειρα άλλων.
Δεν ξέρω πως ακούγεται, αλλά είναι δύσκολο.
Σωστά λές: Στόχοθέτηση και όσο για τον βρεμένο κώλο έχω να πω ότι με το ψαροντουφεκο έτρωγα εννιά στις δέκα ψάρι. Τώρα με τα καλάμια μία στις δέκα.
Σωστός ο λαός...
Ω, ναι ακριβώς το ίδιο αισθάνομαι αλλά όχι τόσο ευγενικά. Νιώθω πολύ μαλάκας, επειδή τόσα χρόνια εκαπιδεύτηκα να "υπηρετώ" και να εξυπηρετώ μόνο τις φιλοδοξίες τρίτων. Και το έκανα καλά! Τώρα στα 34 (χρόνια μου πολλά κιόλας, πριν 10 μέρες τα έκλεισα) κατάλαβα, ότι με φοβίζει το "τιμόνι" γιατί έμαθα να εκτελώ ως μούτσος. Και επειδή όπως είπε και η φίλη μου η Ελένη, αν πιστεύεις ότι υπάρχει ελεύθερη βούληση" τότε δεν υπάρχει δικαιολογία, απλά κάποιο "ελάττωμα" που πρέπει να αφήσεις πίσω.
Point 22 στο αφισάκι. :)
...αν και αμφιβάλλω για το κατά πόσο είμαι σε θέση να σου δώσω συμβουλή.
Αυτά τα πάνω-κάτω στους ρυθμούς μου θυμίζουν έντονα το διδακτορικό μου και το στυλ της δουλειάς από τότε, μόνο που οι κύκλοι είναι πολύ συντομότεροι.
Κάποια στιγμή θα τον πιούμε τον καφέ/τσίπουρο Δημήτρη.
Φοβάμαι πως είναι αναπόφευκτο... :Ρ
Δημοσίευση σχολίου