Μον σερί

Πέντε έξι σερί μπάνια (κι εδώ τελειώνει κάθε σχέση με τον τίτλο) και ήρθε το αναπόφευκτο:
Τα εξής δύο:
Αφ' ενός νταλάκιασμα - πονοκέφαλος light ηλίαση (ή απλά με πείραξε η μπριζόλα) και αφ' εταίρου κώλος που φωσφωρίζει ελαφρώς.

Εκεί που έφτυνα φύκια κάτω από τον ίσκιο της κλειστής ομπρέλας, αποφάσισα φέτος να ξανθύνουν όλες μου οι τρίχες. Οσες μπορώ δηλαδή, μεχρι σημείου δερματολόγου, να τερματίσω τα SPF, τα UVA, τα UVB, τα LDL, κάθε μέρα θάλασσα ρπμ, να 'χω να το λέω, να μετράω μπάνια και παγωτά και καρπούζια, ν' ακούω το κυματάκι και τον αέρα, να τραγανίζω άμμο, να πλένω τα φρούτα μου στη θάλασσα, να κυλιέμαι στο ζεστό βοτσαλάκι, να ξεμένω στις παραλίες με έναν υπνόσακο και μια φουσκωτή κουλούρα, μια φωτιά, μία μπύρα, μια πετονιά, το παρεό μου και κάθε τέτοια εποχή θυμάμαι αυτό το αλμυρό ποστ, μίξη χιλιάδων στιγμών του απότερου παρελθόντος και δεν ξέρω τι να νιώσω.

Τι να νιώσω γι' αυτά που θέλω αλλά δεν κάνω;
Για όλα όσα δεν έχω πια το χρόνο σαν δικαιολογία για να μην τα κάνω;
Περιμένω την κατάλληλη καλύτερη στιγμή ή τις καλύτερες συνθήκες για το κάθε τι, λες και είμαι σίγουρος ότι όντως θα έρθει μία καλύτερη στιγμή από το τώρα.
Φίλοι που δεν βλέπονται, βόλτες που δεν γίνονται, ταξίδια που δεν φωτογραφίζονται, βουτιές που μένουν στη φαντασία και ζουν παράλληλα με την πραγματικότητα αντί μέσα της.

Τουλάχιστον προσωρινά δεν κάνω αυτά που δεν θέλω και γι αυτό νιώθω καλά, αλλά όχι όσο καλά περίμενα.

Τώρα κανονικά θέλει να βάλω μια φωτογραφιάρα αλλά δεν έχω μια που να με παραδέχομαι, οπότε -όπως είπε και η Αμπζ- θα βάλω μια μπας και σ' αρέσει εσένα.

"Βγάλε μια ρε μαλάκα να δούμε τις καράφλες μας"

Η καραφλοκόντρα είναι εκτός ανταγωνισμού, οπότε πάρε ένα πορτρέτο:

 

Ηχητικο πορτρέτο όμως ε;