... το βράδυ εγκρεμιζόταν.

"A1(M) overnight bridge demolition between Darlington & Dishforth" 

Αυτό.

Bowie

Bowie from christopher walsh on Vimeo.

Στον Ολυμπο

Κοντούλης, αδύνατος, με γυαλιά, κοινωνικός και ευχάριστος στην παρέα.
Καμία σχέση με τον κλασσικό τύπο του ορειβάτη, ούτε και η παρέα του.
Διαφημιστές, γραφίστες, κλπ από διάφορες εταιρίες του χώρου που κάπως βρέθηκαν για ένα ΣΚ στον Ολυμπο.
Μαζί τους κι εγώ, για κάποιον γκομενικό λόγο.

Δεν θα τον θυμόμουν καν, - πάνε 15 χρόνια τώρα - αλλά έκανε δύο πράγματα:

1. Η Μονοκοντυλιά.
Το βιβλίο επισκεπτών του καταφυγίου, κάποια στιγμη βρέθηκε και στον πάγκο μας.
Οταν έφτασε μπροστά του, έβγαλε ένα στυλό και με μία μονοκοντυλιά - μία γραμμή - χωρίς να σηκωθεί η μύτη του μπικ από το χαρτί, ζωγράφισε μπροστά στο ανοιχτό μου στόμα έναν γκρεμό από τον οποίο κρεμόταν ένα σχοινί, στην άκρη του οποίου ήταν ένας έντρομος ορειβάτης και στην κορυφή του γκρεμού ένα γίδι τον κοιτούσε θυμωμένο.

Ολο αυτό αποκαλύφθηκε σιγά σιγά σαν το παρακάτω (και τρις-χειρότερο από τη μονοκοντυλιά του τύπου) βίντεο:

2. Το μπλέ
Αφού λοιπόν τελειώνει - δήθεν; - αδιάφορα με το σκίτσο, βγάζει κάτι κλειδιά.
Τα οποία ήταν σε ένα μπρελόκ.
Το οποίο ήταν μία φυσαρμόνικα.
Μικρή.
Τόσο μικρή που χώραγε σε μπρελόκ.
Και τόσο μικρή που θα έλεγα ότι είχε μόνο τρεις τρύπες.
Αδιάφορα - δήθεν; - φύσηξε με μία ανάσα - μικρή σαν του ποντικού - το συντομότερο μπλούζ που έχω ακούσει ποτέ μου.

Σαν αυτουνού, αλλά καλύτερο.

Πολύ ζήλια, 15 χρόνια τώρα...

Παρ' τις σκάλες

Για σενα το κάνεις.

Υποθέσεις

Υποθετικά πάντα μιλώντας, υπέθεσε (προστακτική) ότι σε παίρνει κάποιος 'συνάδελφος' και σου λέει επιτακτικά να κάνεις κάτι το οποίο τεχνικά γίνεται μέν, αλλά είναι λάθος, χωρίς αποτέλεσμα, ανούσιο και άτοπο αλλά είναι και μια μαλακία και μισή δε.
(Bonus tip: εσύ κάνεις 23 χρόνια αυτή τη δουλειά και ο άλλος 1.)

Υποθέτουμε επίσης (for the shake of conversation) ότι εσύ του λες ότι δεν γίνεται, όχι γιατί είναι ανέφικτο ή δεν έχει εφευρεθεί ακόμα ο τρόπος ή τα μέσα, αλλά γιατί στερείται κάθε λογικής άρα και αποτελέσματος.

Υποθέτουμε επίσης ότι η απάντηση του στο παραπάνω είναι:
"Πες μας ότι δεν θες να το κάνεις, όχι ότι δεν γίνεται..."

Του βάζεις κάνα υπόθετο μετά ή όχι;

Οι παλιοί νέοι είναι αλλιώς.

Το παρακάτω είναι η πολλοστή φορά που μου έρχεται με mail.

Δεν το αναδημοσιεύω γιατί θυμάμαι με νοσταλγία τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια - κάθε πράμα στον καιρό του άλλωστε.

Το αναδημοσιεύω γιατί φρικάρω όταν ξεχνάνε οι συνομήλικοι μου γονείς, πως μεγάλωσαν οι ίδιοι και βλέπω υπερευαίσθητες (και ότι να 'ναι) αντιδράσεις στα πάντα.

(Αγνώστου)

H αλήθεια είναι, ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.

Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία, περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε, δύο ώρες μετά το φαγητό, πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο, για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί, όλο το πρωί, για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε, ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. 

Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. 

Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα, σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». 

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας, για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα, χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες, χωρίς δίπλωμα. 

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

 Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. 

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα, για να κάνουμε κόντρες, κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε, ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. 

Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.. κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα, για να κάνουμε κόντρες, κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε, ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

      

Βγαίναμε, από το σπίτι, τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε, στο σπίτι, παρά, μόνο, αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε, δεν
υπήρχαν κινητά. 

Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος, για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια, όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα, και δεν
έτρεχε τίποτα. 

Ήταν κάτι συνηθισμένο, για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις, παρά, μόνο, τον εαυτό σου. 

Είχαμε καυγάδες, κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. 

Ίσως, κάποιος, από εμάς, να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. 

Καμιά φορά, κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.. 

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. 

Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά, δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και, εκεί, συναντιόμασταν, για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα,... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. 

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας, από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. 

Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. 

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά, με αεροβόλα, στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι, για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε, με το ποδήλατο ή περπατώντας, μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! 

Χωρίς να ζητήσουμε άδεια, από τους γονείς μας, ολομόναχοι, εκεί έξω, στον
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! 

Πώς τα καταφέραμε; 

Στα σχολικά παιχνίδια, συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν, με την απογοήτευση. 

Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές, όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. 

Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ, για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! 

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες, στην παραλία, χωρίς αντιηλιακή κρέμα, με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. 

Φτιάχναμε, όμως, φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά, μάθαμε και ωριμάσαμε.

 Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!

Week ends

Πάτα play.

Ωραία - τώρα δυνάμωσε το.
Μου θυμίζει λίγο Texas . Και τι ωραία τύπισσα εκείνη η Σαρλίν...

Ερχονται 24 βαθμοί λέει το ΣΚ αλλά και κάτι 26άρια που προυποθέτουν μαγιώ πλέον.
Κάνα ποδηλατοτρέξιμο στο Σχινιά το ΣΚ με βούτα στη θάλασσα και ξάπλα στον ήλιο μετά, ακούγεται καλό, αλλά ας μην κάνω σχέδια γιατί ο χοντρός με τα μούσια ζηλεύει και μου τα χαλάει.

Χτες το απόγευμα έκανα ένα από τα πιο όμορφα τρεξίματα της χρονιάς.
Περιφερειακά τον Υμηττό, την ώρα του ηλιοβασιλέματος, με απαλή μουσικούλα, χωρίς κόσμο, χωρίς θορύβους και στο τέλος χωρίς καν φως.
Οταν τελείωσα δεν έβλεπα την τύφλα μου, ούτε καν την άκρη του δρόμου.

Πολύ-πολύ ωραία, ακόμα κι όταν διαπίστωσα ότι έτρεχα δίπλα στα καντηλάκια του νεκροταφείου, μέσα στα σκοτάδια. Μπρρρρ.

Ιστορία:
Λοιπόν, πέρσι το καλοκαίρι, την αντιπυρική περίοδο που έκλεισαν το δρόμο στους πρόποδες του Υμηττού προς τα πάνω (από Χολαργό μόνο, γιατί από Βύρωνα πήγαινες - τι μαλάκες!) πάρκαρα αναγκαστικά στην πύλη του νεκροταφείου και ξεκίνησα από εκεί το τρέξιμο προς το βουνό.
Αργότερα στην επιστροφή, φτάνω στο αυτοκίνητο με το τελευταίο φως κι εκεί που άλλαζα έπινα και τεντωνόμουν, ακούω μία γκάιντα.

Με τα πολλά εντοπίζω μέσα στα δέντρα του άλσους στην είσοδο του νεκροταφείου, έναν τύπο να παίζει γκάιντα μέσα στο σούρουπο.
Με ωραίο ήχο, βαρύ, πένθιμο, μακρόσυρτο, παράξενο και ανατριχιαστικό για όλα τα προηγούμενα.
Κόλωσα να τον πλησιάσω κι έμεινα σχεδόν κρυμένος να τον ακούω χωρίς να τον βλέπω από το σκοτάδι.
Το παλιό κινητό είχε σκατοβίντεο και δεν τράβηξα την εικόνα, οπότε ξεχάστηκε μέχρι τώρα που το θυμήθηκα.

Χτες έφτασα τρέχοντας στη μονή του Αγιου Ιωάννη του Κυνηγού Φιλοσόφων (δεν ξέρω γιατί λέγεται έτσι - δεν βρήκα πληροφορίες) αλλά θα τη δω άλλη μέρα γιατί δεν προλάβαινα. Βέβαια είναι γυναικείο μοναστήρι και έτσι και σκάσω μύτη ιδρωμένος με τα κολάν και τα παγούρια, θα φάω πολλές κατάρες.

Αντίστοιχα πολλές κατάρες πρέπει να είχα φάει και μάλιστα με είχαν πάρει στο κυνήγι με πολύ άγριες φωνές, κάτι μοναχές στα Μετέωρα πριν 100 χρόνια όταν επισκεφτήκαμε κάποια μονή - δε θυμάμαι ποια - και φοράγαμε σορτσάκια, αμάνικα φανελάκια με τη κοιλιά έξω (φέτες εννοείται), ξεκωλαρία σκέτη (σκαρφαλώναμε τότε και σε κάποιο διάλειμα μπήκαμε σε ένα μοναστήρι για το τουριστικό της υπόθεσης) κι ενώ οι κοπέλες πήραν φούστες να βάλουν πάνω απο τα τζην παντελόνια, εγώ πήγα να μπω όπως ήμουν.
Με πήραν οι καλόγριες στο κυνήγι με ουρλιαχτά μέχρι που βγήκα στο πάρκιν.

Που να 'ξεραν τότε ότι ο Χριστόδουλος αργότερα θα έλεγε "Ελάτε όπως είστε."

Είμαι πολύ μπροστά τελικά...

Τι ωραία μέρα σήμερα!

Ξεσχίστηκε στη βροχή και μετά στον αέρα.
Και τι αέρας...
Και τι τυχερός που έχω παράθυρο στο γραφείο!

Και ένα ωραίο μεσημεριανό που είχα μαγειρέψει από χτες τα μεσάνυχτα μια που δεν νύσταζα στο παραμικρό.

(λάβετε θέσεις: συνταγή)

Φιλεταρισμένα μπούτια κοτόπουλο με ρύζι και μανιτάρια.

Κατσαρόλα.
Μανιτάρια φρέσκα κομμένα στα δύο με λίγο νερό και αλάτι, μέχρι να σταματήσουν να βγάζουν υγρά.
Ρίχνω κοτόπουλο (το οποίο είχα μαρινάρει για καμιά μέρα σε πορτοκάλι-λάδι-αλάτι πιπέρι-και κάτι πράσινα φύλλα-δεν θυμάμαι τι-μάλλον φασκομηλο) και για πρώτη φορά στα μαγειρικά χρονικά ένα κύβο λαχανικών, αλλά δεν θα το ξανακάνω - ορκίζομαι.
Λίγο ηλιέλαιο και πολύ καλό σωτάρισμα για 10'-15'.

Σβήνω με κόκκινο σπιτικό κρασί του φίλου Π. ένα ποτήρι γεμάτο.
Τα σκεπάζω με νερό, ρίχνω μια πρέζα ζάχαρη κι ένα δαφνόφυλο, κλείνω καπάκι, χαμηλώνω στο 4/9 και βράζω για 40'.
Ανοίγω, ρίχνω ρύζι προσθέτω και ζεστό νερό, μία βράση και χαμηλώνω στο 2/9 για 15'.
Αυτό. (ξέχασα κρεμμύδια, πιπέρι φρέσκο και σκορδάκι)

Το πρωί -κρύο πλέον- μπήκε σε τάπερ και άμα θες να μάθεις ήταν  φαν-τα-στι-κό.
Αύριο έχει το ίδιο :-) με μερικά φύλλα μαρούλι σε δεύτερο τάπερ για πρασινάδα.
(μπεεεε)

Μετά δυστυχώς ξανάφαγα έξω με φίλους και δεν έτρεξα, αλλά ήταν ωραία έξοδος (αν και χωρίς ούτε ένα σύντομο ποτάκι μετά...)


Ωραία μέρα - ωραίο βράδυ - ωραία και να αναθεωρείς.




(κομματάρα)

Πάσχα και πέντε.

Μάλιστα...
Το πρόβλημα με την επιστροφή στην Αθήνα είναι οφθαλμολογικό.
Δεν βλέπω την ώρα να ξαναφύγω δηλαδή, γι αυτό.

Για κάνα δυο χρόνια, είχα πάθει ένα μπρινιόκο (ουδέποτε κατάλαβα την αιτία του) και δεν με ένοιαζε που γύριζα στην Αθήνα, ούτε καν όταν ξεκίναγα από τα διάφορα χωριά, ούτε όταν έφτανα στα λιμάνια, ούτε στο μποτιλιάρισμα της επιστροφής, ούτε στα αμπάρια των πλοίων, τίποτα - ποτέ - για κανένα λόγο - δε-με-έ-νια-ζε.

Βρε δε πα να πέρναγα γαμάτα;
Ξαφνικά σηκωνόμουν από το γλέντι με τους ζουράδες κατά τις 7 το απόγευμα και 500χλμ μακρυά, "εγώ ξέρετε έχω ταξίδι και πρέπει να φύγω", "κάτσε ρε μαλάκα που θα πας τώρα", "ναι καλά", τσουπ έμπαινα στο αυτοκινητάκι, εγώ το ρομπότ, οδήγημα σερί, ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Ηλιοβασίλεμα στο νησί, το απόλυτο κουλ, το τίποτα, να στάζει η πάνινη καρέκλα χαλαρότητα και ηρεμία;
Κανένα πρόβλημα! Τσούπ στο πλοιαράκι και πίσω στην Αθήνα, ψυχραιμότατος παρακαλώ.

Μάλιστα ήμουν και περήφανος γι αυτή τη κατάντια και το θεωρούσα πολύ μεγάλη ψυχολογική νίκη, επί του αναπόφευκτου και πως να το διαχειριστείτε.

Ευτυχώς η αλήθεια δεν ήταν ακριβώς εκεί αλλά κάπου πιο κοντά, την οποία βρήκα (μάλλον) και φυλάω σαν κόρη οφθαλμού.

Σήμερα πάντως με το που ξεμπάρκαρα, ξεγλίστρισα έντεχνα πρώτος από την κίνηση της Ραφήνας, εξολόθρευσα ένα gs650 και αργότερα μια άλλη μαλακία γιαμάχα που δεν το είχα ξαναδει, που νόμιζαν κι οι δύο ότι είχα την όρεξη τους, (το gs θα πάει χαλαρά για άλλο μηχανάκι αύριο το πρωί, ο άλλος θα πάει για καλιφόρνια σουπερμπαίκ σκουλ, μπας και μάθει να στρίβει πριν σκοτωθεί) ξανάρχισα να βρίζω μέσα από το κράνος, έγινα άνθρωπος σε 15 λεπτά!

Και μια που είπα οφθαλμό πριν, πάρε και ένα οφθαλμόλουτρο αλλά άμα σε δει κανείς πες του ότι είναι το Duo MainTenanT, που παλιά ήταν στο Cirque du Soleil, Νικητές αργυρού μετάλλιου του 31ου Festival Mondial du Cirque de Demain, που ακούγεται πιο κουλτουριάρικο.

Ισως να είδες και εργαστηριακές ασκήσεις φυσικής, μοχλούς, ελατήρια, αντίβαρα, τη φυγόκεντρο την ίδια, χιλιάδες ώρες προπόνησης, άπειρες στερήσεις και αφοσίωση στο στόχο, ίσως και γυμνασμένα κορμιά μόνο.

Πάρε τώρα μερικές ανάσες και δες τα highlights του Πάσχατος, να τελειώνουμε και με αυτό.

 Συλλεκτικό.

Αδειο αμπάρι πλοίου Μεγάλης Παρασκευής.

Ούτε καθημερινή χειμώνα με οχτώ μποφώρ δεν έχω ξαναδει τέτοιο πράμα. 

Επηξε μόνος του ο καημένος ο Τίγρης και στο έβγα τρομοκράτησε κάτι θείες.

 

 Αγριο φευγιό, γλιτώσαμε και τη βρόχα στο δρόμο, άδειο το πλοίο, 

κυλιόμουν στους καναπέδες σαν το γατί.

(αυτό το γατί, όχι το άλλο)

 

και τι ωραία γλάστρα...

 

 κι η φιλενάδα δεν πάει πίσω...

 

 Ευλόγησον

Πουρναροβόλτα

 Κάβο ντόρο

 

Δύο αιλουροειδή.

Το ένα με 90 αλογάκια στην κοιλιά του, 

το άλλο με 3-4 γατάκια.

 

Κρεμάμενος νίντζα πάνω από τον κόσμο.

 

μια καθολική εκκλησία έκπληξη

και δυστυχώς κλειστή.

 

Live your myth in Greece

και μια μπασκέτα δώρο.

Ευκαιρία να ξαναφύγουμε.

Και του χρόνου με υγεία.

50 years of kicks

Πενήντα χρόνια γούστα 

(ή και μανιβελιές)

Αντε και στα δικά μας.

By Motojournalism and Traction off-road E-rag. Motorcycle Documentary on riders Paul Rodden and Larry Murray two well heeled motorcyclists who just won't stop doing what they love. More info at motojournalism.com

Πάσχα παρά πέντε

Ενα ταξίδι που πέρασε, ένα ταξίδι που έρχεται, ένας ποιμενικός κούταβος, δυο μπουζούκια μία κιθάρα ένας τζουράς ένας μπαγλαμάς ένα τουμπερλέκι και δύο ντέφια, μια καταπληκτική φωνή, τρεις πολύ καλές και άλλες πεντέξι καλές, σύννεφα να τα πιείς με το καλαμάκι, ξερολιθιές, βροχή, ανθισμένες κουτσουπιές, όνειρα που έγιναν σχέδια και σχέδια που με τη σειρά τους γίνονται κι αυτά.

Ανεπιθύμητες σκέψεις που έρχονται τις πιο ακατάλληλες στιγμές, αναπόφευκτη ροή γεγονότων, αγωνία άνευ πραγματικού λόγου, αναμονή, αναβολές ακούσιες κι εκούσιες.
Χρόνου φείδου ξανά.

Κι ανάμεσα σ΄αυτά που μαθαίνω τελευταία, είναι κι ότι ο χρόνος έχει πολλές ταχύτητες.

Ταυτόχρονα...

Πάρλα Ινγκλέζε;

Αυτό πήγα να το απαντήσω στην trip advisor Foolosopher μετά την εμπειρία της στο Παρίσι, αλλά βγήκε μεγάλο και το ποστάρω εδώ:

Λοιπόν: μια φορά γυρίζαμε από Βόρεια Ιταλία του σκοτωμού προς το Μπάρι γιατί χάναμε το πλοίο. Με αυτοκίνητα.

Σε όλες τις διακοπές είχαμε διαπιστώσει ότι οι Ιταλοί δεν μιλάνε Αγγλικά γιατί απλά δεν ξέρουν. Ακόμα και οι κουστουμάτοι γιάπηδες, ακόμα και οι ξεναγοί στα αρχαία. (με το τελευταίο φρικάραμε σε άλλη εκδρομή στη Σικελία)
Μοναδική εξαίρεση μερικοί ξενοδοχουπαλληλοι, μερικοί σε κάμπινγκς και μερικοί μπάτσοι.
Κανείς άλλος.

Κινδυνεύουμε να χάσουμε το πλοίο λοιπόν, χάνουμε και το δρόμο, τζιπιές δεν έχουμε γιατί έχουμε χάρτη σε κλιμακα υδρόγειου σφαίρας, και έχουμε βρεθεί σε κάτι καμπίσια χωράφια κάτω από κάτι γέφυρες, ντάλα ζέστη 38 βαθμοί, μουσκίδι, και κλαίμε για όλα τα παραπάνω.

Ξάφνου πετυχαίνουμε αγροτόσπιτο με θείτσα απ' έξω, που σκουπίζει στο ντάλα τον επαρχιακό. (οι γνωστές μουρλές θείες που έχουμε κι εμείς)

Φρενάρουμε και της φωνάζω "σκούζι σινιόρα, Μπάρι?" και περιμένω να μου δείξει εκεί που κοιτάει η μούρη μας ή προς τα πίσω.
Αυτή όμως μουρμουρίζει "νο ινγκλέζε μπλα μπλα μπλα", γυρίζει πλάτη και συνεχίζει το σκούπισμα του χώματος, λες και μίλησα αγγλικά!

Τα παίρνω, βγάζω ζώνη, πετάγομαι έξω με το χάρτη, τρέχοντας κατα πάνω της  (χάνουμε πλοίο έτσι;) της κολλάω το χάρτη στα μούτρα, δείχνω το μπάρι και της κάνω αυτή την περιστροφική χειρονομία άκρας χειρός τύπου Λεονάρντο Ντα Βίντσι, που ρωτάει "πως;;;".

Αντίδραση θείτσας του χωριατόσπιτου στο πουθενά που σκούπιζε το δρόμο και νο ινγκλέζε:

"Ααααααα Μπάρι... Σι. Οκέι, you will go straigh for 5 kilometers and you will find a crossroad. Take a left and soon you will see autostrada. there are signs afterwards, so you will have no problem!"

και χαμόγελο.  :-D

Ειλικρινά δεν θυμάμαι να την ευχαρίστησα, αλλά μάλλον το έκανα.

Στο πλοίο φτάσαμε 8 ώρες νωρίτερα γιατί είχαμε μπερδέψει τις ώρες στα εισητήρια, και είδαμε ωραίο ηλιοβασίλεμα στη μπίχλα του Μπάρι.

Ρεκβιεμ

wiki

Τη θυμάσαι αυτή τη σκηνή;

!!!

Παθήματα - Μαθήματα.

Αυτό που με πειράζει πιο πολύ κι από το ληγμένο / χαλασμένο παγωτό (πύραυλος Chocolate Orgy) που έφαγα την Κυριακή από το περίπτερο στην πλατεία του τύμβου Μαραθώνα, είναι τα πονεμένα μου νύχια, που το ένα ειδικά έχει μια μικρή μπουρμπουλήθρα αίμα που κουνιέται από κάτω.
Πολύ πλάκα εκτός αν περπατάω, τρέχω, φοράω παπούτσια ή παντόφλες, ή τα ακουμπάει η κουβέρτα ενώ κοιμάμαι ή το απέναντι μαξιλάρι του καναπέ.
Επίσης όταν αλλάζω ταχύτητες στο μηχανάκι.
Αλλά δε γαμιέται - χαλάλι.
Ξεκινάω με δευτέρα και η τρίτη με βγάζει μια χαρά και στις ευθείες.
Η ροπή των κυβικών άλλωστε, σώζει. (η κατανάλωση από την άλλη, όχι.)

Προσπάθησα να πάω στο γιατρό μπας και περάσει γρηγορότερα το βαβά, αλλά πρέπει να ξυπνήσω 6μιση για να είμαι 7μιση στην ουρά να πάρω χαρτάκι για μετά τις 8μιση και μέχρις ότου κλείσουν το μεσημέρι και αφού έχω πλακωθεί στο ξύλο με 955 γερόντια.
Κάφτε το καλύτερα να τελειώνουμε - μισές δουλειές μια ζωή ρπμ.

Με πειράζει επίσης που γνωστότατη αλυσσίδα πιτσαρίας, όταν αδειάσει το τραπέζι δεν αλλάζει τραπεζομάντηλο αλλά το γυρνάει από την ανάποδη, αφού το καθαρίσει απλά απο τα ψίχουλα.
Τους είδαμε πολλάκις να κάνουν το ίδιο σε όλα τα τραπέζια και δεν μας έκοψε να τραβήξουμε ένα βιντεάκι ργμτ.
Φαντάσου τι γίνεται στην κουζίνα.
(Ναι - θα κάνουμε καταγγελία στο υγειονομικό και ενημερώθηκε ο υπ. του καταστήματος)
Τέλος, οι αγενέστατοι υπαλλήλοι μάλλον είναι ρομπότ μοντέλο 586ε, οπότε συγχωρούνται. (λίγο)

Αυτά!
Παθήματα - μαθήματα.

Ανοιξη στο μπαλκόνι

Δεν είμαι ικανοποιημένος στο παραμικρό, ελλείψει ήλιου.

Επιφυλάσσομαι όμως.

Στη γλάστρα με τη Σεφλέρα,  τρία σκόρδα φύτρωσαν από φάρσα - δοκιμή. 

Δεξιά φύτρωσε το κρεμμύδι στο πανέρι του.

Μια μουσμουλιά από κουκούτσι που είναι σε αυτό το μέγεθος επί δύο χρόνια 

και μερικά ψωριάρικα κρεμμυδάκια που ψάχνουν ήλιο.

Η άδεια γλάστρα περιμένει έμπνευση.

Το μπλουζάκι είναι σλόγκι.

Κοκτέιλ.

Δυόσμος με γεράνια. 

Στην Εντατική (ER)

Αριστερά ο Λάζαρος - καλλωπιστικό αγνώστων στοιχείων που αναστήθηκε με την άνοιξη.

Δεξιά το κυκλάμινο ζόμπι έχει φάει βουντού καραμπινάτο.

Στο βάθος η φασολιά 3Ε με μερικά κρεμμυδάκια.

Η φασολιά 3Ε ξεπέταξε ξανά. 

Τζάκ τρέχα.

Σ' ευχαριστώ

... αγαπημένο τζιπιές για την εκδρομή.

Τι κι αν η Γαλατσίου είναι μια ευθεία;
Τι θα 'ταν ο προορισμός χωρίς το ταξίδι;

Τι όμορφα τα Σεπόλια...
και τα Πατήσια, και τα άνω και τα κάτω, και τα πέρα και τα δώθε.
Δύο φορές με αγάπησες από γραμμές του τρένου - τη μία πέρασε και τρένο.
Δύο φορές με αγάπησες μέσα από λαϊκή κι εγώ - αχάριστος - δεν ψώνισα τίποτα.
Μετά με αγάπησες ανάποδα από μονόδρομο, αγαπημένο τζιπιές.

Σε ευχαριστώ.

Τσίπρο.

Πολύ τσίπρο.
Και πιο πριν μπύρες.
Και μετά πάλι μπύρες.
Και το πρωί ποδήλατο. Χαλαρό.
Και μετά μαναβικά στο Μαραθώνα.
Και μετά μπριζολάρα στην Αρζεντίνα.
Και στο δρόμο ο ΓΑΠ με το ποδήλατο στις ανηφόρες.
Και μετά παγωτό πύραυλο στο Μαραθώνα.
Και μετά δώρο σε μια φίλη που πάει εξωτερικό.
Και μετά μπάνιο.
Και μετά σπανακορυζο και μπρόκολο στον ατμό με τα φρέσκα μαναβικά για την εβδομάδα.
Και μετά λίγο ίντερνετς, λίγο μουσική, λίγο τηλεόραση και τέλος.

Ευλόγησον.

Σαν πολύ καιρό έχω να βγάλω καμιά φωτό και δυστυχώς άρχισα να το παρατηρώ - κοινώς να μου λείπει.
Οψόμεθα...