Στον Ολυμπο

Κοντούλης, αδύνατος, με γυαλιά, κοινωνικός και ευχάριστος στην παρέα.
Καμία σχέση με τον κλασσικό τύπο του ορειβάτη, ούτε και η παρέα του.
Διαφημιστές, γραφίστες, κλπ από διάφορες εταιρίες του χώρου που κάπως βρέθηκαν για ένα ΣΚ στον Ολυμπο.
Μαζί τους κι εγώ, για κάποιον γκομενικό λόγο.

Δεν θα τον θυμόμουν καν, - πάνε 15 χρόνια τώρα - αλλά έκανε δύο πράγματα:

1. Η Μονοκοντυλιά.
Το βιβλίο επισκεπτών του καταφυγίου, κάποια στιγμη βρέθηκε και στον πάγκο μας.
Οταν έφτασε μπροστά του, έβγαλε ένα στυλό και με μία μονοκοντυλιά - μία γραμμή - χωρίς να σηκωθεί η μύτη του μπικ από το χαρτί, ζωγράφισε μπροστά στο ανοιχτό μου στόμα έναν γκρεμό από τον οποίο κρεμόταν ένα σχοινί, στην άκρη του οποίου ήταν ένας έντρομος ορειβάτης και στην κορυφή του γκρεμού ένα γίδι τον κοιτούσε θυμωμένο.

Ολο αυτό αποκαλύφθηκε σιγά σιγά σαν το παρακάτω (και τρις-χειρότερο από τη μονοκοντυλιά του τύπου) βίντεο:

2. Το μπλέ
Αφού λοιπόν τελειώνει - δήθεν; - αδιάφορα με το σκίτσο, βγάζει κάτι κλειδιά.
Τα οποία ήταν σε ένα μπρελόκ.
Το οποίο ήταν μία φυσαρμόνικα.
Μικρή.
Τόσο μικρή που χώραγε σε μπρελόκ.
Και τόσο μικρή που θα έλεγα ότι είχε μόνο τρεις τρύπες.
Αδιάφορα - δήθεν; - φύσηξε με μία ανάσα - μικρή σαν του ποντικού - το συντομότερο μπλούζ που έχω ακούσει ποτέ μου.

Σαν αυτουνού, αλλά καλύτερο.

Πολύ ζήλια, 15 χρόνια τώρα...