Week ends

Πάτα play.

Ωραία - τώρα δυνάμωσε το.
Μου θυμίζει λίγο Texas . Και τι ωραία τύπισσα εκείνη η Σαρλίν...

Ερχονται 24 βαθμοί λέει το ΣΚ αλλά και κάτι 26άρια που προυποθέτουν μαγιώ πλέον.
Κάνα ποδηλατοτρέξιμο στο Σχινιά το ΣΚ με βούτα στη θάλασσα και ξάπλα στον ήλιο μετά, ακούγεται καλό, αλλά ας μην κάνω σχέδια γιατί ο χοντρός με τα μούσια ζηλεύει και μου τα χαλάει.

Χτες το απόγευμα έκανα ένα από τα πιο όμορφα τρεξίματα της χρονιάς.
Περιφερειακά τον Υμηττό, την ώρα του ηλιοβασιλέματος, με απαλή μουσικούλα, χωρίς κόσμο, χωρίς θορύβους και στο τέλος χωρίς καν φως.
Οταν τελείωσα δεν έβλεπα την τύφλα μου, ούτε καν την άκρη του δρόμου.

Πολύ-πολύ ωραία, ακόμα κι όταν διαπίστωσα ότι έτρεχα δίπλα στα καντηλάκια του νεκροταφείου, μέσα στα σκοτάδια. Μπρρρρ.

Ιστορία:
Λοιπόν, πέρσι το καλοκαίρι, την αντιπυρική περίοδο που έκλεισαν το δρόμο στους πρόποδες του Υμηττού προς τα πάνω (από Χολαργό μόνο, γιατί από Βύρωνα πήγαινες - τι μαλάκες!) πάρκαρα αναγκαστικά στην πύλη του νεκροταφείου και ξεκίνησα από εκεί το τρέξιμο προς το βουνό.
Αργότερα στην επιστροφή, φτάνω στο αυτοκίνητο με το τελευταίο φως κι εκεί που άλλαζα έπινα και τεντωνόμουν, ακούω μία γκάιντα.

Με τα πολλά εντοπίζω μέσα στα δέντρα του άλσους στην είσοδο του νεκροταφείου, έναν τύπο να παίζει γκάιντα μέσα στο σούρουπο.
Με ωραίο ήχο, βαρύ, πένθιμο, μακρόσυρτο, παράξενο και ανατριχιαστικό για όλα τα προηγούμενα.
Κόλωσα να τον πλησιάσω κι έμεινα σχεδόν κρυμένος να τον ακούω χωρίς να τον βλέπω από το σκοτάδι.
Το παλιό κινητό είχε σκατοβίντεο και δεν τράβηξα την εικόνα, οπότε ξεχάστηκε μέχρι τώρα που το θυμήθηκα.

Χτες έφτασα τρέχοντας στη μονή του Αγιου Ιωάννη του Κυνηγού Φιλοσόφων (δεν ξέρω γιατί λέγεται έτσι - δεν βρήκα πληροφορίες) αλλά θα τη δω άλλη μέρα γιατί δεν προλάβαινα. Βέβαια είναι γυναικείο μοναστήρι και έτσι και σκάσω μύτη ιδρωμένος με τα κολάν και τα παγούρια, θα φάω πολλές κατάρες.

Αντίστοιχα πολλές κατάρες πρέπει να είχα φάει και μάλιστα με είχαν πάρει στο κυνήγι με πολύ άγριες φωνές, κάτι μοναχές στα Μετέωρα πριν 100 χρόνια όταν επισκεφτήκαμε κάποια μονή - δε θυμάμαι ποια - και φοράγαμε σορτσάκια, αμάνικα φανελάκια με τη κοιλιά έξω (φέτες εννοείται), ξεκωλαρία σκέτη (σκαρφαλώναμε τότε και σε κάποιο διάλειμα μπήκαμε σε ένα μοναστήρι για το τουριστικό της υπόθεσης) κι ενώ οι κοπέλες πήραν φούστες να βάλουν πάνω απο τα τζην παντελόνια, εγώ πήγα να μπω όπως ήμουν.
Με πήραν οι καλόγριες στο κυνήγι με ουρλιαχτά μέχρι που βγήκα στο πάρκιν.

Που να 'ξεραν τότε ότι ο Χριστόδουλος αργότερα θα έλεγε "Ελάτε όπως είστε."

Είμαι πολύ μπροστά τελικά...