Εχω κουραστεί τελευταία. (καιρός ήταν)
Θα ήθελα ένα διάλειμα αορίστου χρόνου, να κάτσω να χαλαρώσω, να ξαναγίνω άνθρωπος, να πέσουν οι ρυθμοί, να αποκτήσω βιολογικό ρολόι ξανά, να δοκιμάσω κάποια πράγματα, τόσα πράματα που η καθημερινότητα βρίσκει τόσες δικαιολογίες για να μην κάνω.
Μέχρι να ξελαμπικάρω και να αποφασίσω το επόμενο βήμα.
Θυμήθηκα αυτό τώρα, και στο καπάκι αυτό και κάπου θα 'χει κι άλλα, ειμαι σίγουρος.
Αμφότερα όνειρα θερινών νυκτών, ευσεβείς πόθοι και συναρμολογημένες αναμνήσεις που εκπληρώθηκαν λίγο, πολύ ή καθόλου, στο μέτρο που ο χοντρός με τα μούσια επιτρέπει (άλλη δικαιολογία αυτός), ή - για να το πω καλύτερα - στο μέτρο της ικανότητας να φροντίζεις/ικανοποιείς/ανταμείβεις (ότι προτιμάς) τον εαυτό σου.
Μία συνεχόμενη τσίτα πολλών ετών στο κυνήγι του καρότου, με μηδενικές παύσεις, ελάχιστη ξεκούραση, πολλές και σημαντικές παράπλευρες απώλειες σε όλα τα επίπεδα, με έφερε όπου με έφερε και δεν το μετανιώνω πολύ.
Το ισοζύγιο είναι θετικό.
Αν όμως το δεις από άλλη πλευρά, (αυτή μιας άλλης εποχής ή μιας άλλης ηλικίας) τότε είναι αρνητικότατο.
Εχει κάτι παχιά μπαμπακερά ασπρόμαυρα σύννεφα έξω τώρα, με κάτι μπλε ανάμεσα, που ετοιμάζονται να πορτοκαλίσουν από τη δύση κι έχω αλληθωρίσει μη τυχόν χάσω το θέαμα.
Τώρα όμως που πλέον
Η μήπως να χαλαρώσω με αργές βαθιές ανάσες, ως άλλος Επίκουρος (που πολύ αμφιβάλλω ότι μπορώ να το κάνω) και να κοιτάξω να ζήσω πραγματικά, να ευχαριστηθώ και να ευχαριστήσω, ότι κι αν σημαίνει αυτό;
Σκέφτομαι καμιά φορά, ότι μου λέει ο γιατρός: "Τσοκορέλε, έχεις 3 μήνες ζωής, και στο χαρίζω το φακελάκι."
Πως θα ζούσα μετά; Τι θα άλλαζα; Για ποια πράματα θα μετάνοιωνα;
Και διαπιστώνω ότι έχω τις απαντήσεις. Σε όλες τις ερωτήσεις εκτός από μία:
Γιατί δεν το κάνω από τώρα;
