Ζώντας επικίνδυνα.

Κόβοντας με το μαχαίρι (ένα παλιό φτηνό, που κόβει καλά) ένα κομμάτι από μήλο, αυτό μου γλύστρισε και έπεσε ακριβώς πάνω στο κουμπί του PC, και μου το έσβησε.

Μέχρι να ξαναμπουτάρει θυμήθηκα δυο παλιά επεισόδια:

Οι φακοί:
Είχα βγάλει τους φακούς επαφής, τους είχα βάλει στο ειδικό παπαράκι με τα δύο αυτάκια που μετά το βυθίζεις στο υγρό και τους είχα ακουμπήσει δίπλα στις οδοντόβουρτσες στον καθρέφτη του μπάνιου. Τότε οι φακοί κόστιζαν ένα βδομαδιάτικο.
Με μια αδέξια κίνηση σκουντάω το φακοπραματάκι το οποίο και βλέπω σε slow motion να πετάει, να μπιστάει στο χείλος του νιπτήρα, μετά στο χείλος της λεκάνης και μετά να βυθίζεται - πλοτς - ακριβώς στο κέντρο της λεκάνης.
Το καλό ήταν ότι δεν κερδίζεις τίποτα με τη βιασύνη, οπότε άργησα να βουτήξω το χέρι μου και να τους σώσω. Αντί φιλιού της ζωής, πήγαν για καθαρισμό και μετά από κάνα δυο παρόμοια συμβάντα, έκανα λέιζερ κι ησύχασα.

Τα πιάτα :
Επλενα πιάτα - στοίβες πιάτα.
Γλυστράει ένα, πέφτει στα άλλα, τινάζω το χέρι να το πιάσω, το πιάνω αλλά γλυστράει από το σαπούνι και μου φεύγει με φόρα. Γκρεμίζει τη στοίβα, τινάζω χέρι να τη σώσω, το κόβω σε ένα μαχαίρι, μπλέκεται σε μια κούπα, εκτοξέυω την κούπα στη τιγκαρισμένη πιατοθήκη, δεν σπάει, γυρίζω να το πιάσω πριν σπάσει, κοπανάω το ανοιχτό ντουλάπι, τραβάω την κουρτίνα, πεφτει το κουτί με τα λαστιχάκια και τους σπάγγους στον νεροχύτη, μετακινεί ένα κουτάλι ακριβώς κάτω από το νερό που είχα καταλάθος ανοίξει στο τέρμα, πιτσιλάει τα πάντα κι εμένα μαζί.
Τότε κατάλαβα πως ότι και αν έκανα, απλά χειροτέρευα την κατάσταση και ασυναίσθητα σήκωσα τα χέρια ψηλά και έμεινα ακίνητος.
Μόνο όταν σταμάτησαν να πέφτουν πράματα, έκλεισα τη βρύση.