Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Μπακαλιάρος


Το έχω ξαναπεί:
το καλύτερο ψάρι του σύμπαντος είναι ο μπακαλιάρος.



Διότι:
μου αρέσει
είναι τίγκα στο ωμέγα3 και άλλες μόδες.
δεν έχει κόκκαλα
δεν θέλει καθάρισμα
εχει σκέτο ψαχνό
το κάνεις ψητό
τηγανητό
στο φούρνο με ντομάτα και κάπαρη
κρασάτο
διατηρείται πολύ
και είναι και φτηνό!

Κλασσική συνταγή στο πατ κιούτ. 
Την κάνω χρόνια τώρα και έχεις δει τι ωραία βίντεα και μουσικές που βάζω.

Αγοράζεις μπακαλιάρο κατέψ ακέφαλο. (είναι καθαρισμένος)
Χωρίς να τον αποψύξεις προχωράς παρακάτω:
Βγάζεις το νάυλον. (πνεύμα...)
Τυλίγεις σε λαδόκολλα αφού αλατίσεις γενναία, και αφήσεις μέσα και μια δυο φέτες λεμόνι και λίγο Δεντρολίβανο αν σου αρέσει. Μπορείς και σκέτο όμως και να τα βάλεις όλα μετά.
Την κλείνεις καλά. (για να μην λερώσεις το ταψί - αλλιώς άστο χύμα)
Ψήνεις στους 200 για 50'. Αν είναι πολύ παχύ το ψάρι κάντο 60'
Μόλις κρυώσει λίγο άνοιξε το, πλάκωσε το στο λαδολέμονο και το χοντρό αλάτι, κάνε και μια Σαλατούμπα ή τίποτα βραστά λαχανικά που διατηρούνται πολύ ή έστω ένα ρύζι.
Και αν είσαι μερακλής άνοιξε και μια κρύα ρετσίνα ή ένα λευκό ξηρό.

Tip της ημέρας: 
Οταν ψήνεις κατεψυγμένο φαγητό, 
το βάζεις σε κρύο φούρνο όχι σε προθερμασμένο. 

Tip της νύχτας: 
Αμα δεν σε παίρνει ο ύπνος, 

(τώρα θα σε παίρνει)

Υ.Γ.
Το πάπλωμα σηκώθηκε, τινάχτηκε, λιάστηκε και μπήκε στην ειδική σακούλα που μετά τη ρουφάς με την ηλεκτρική και αφαιρείται ο αέρας και γίνεται μια φλύδα 3 εκατοστά και χωράει επιτέλους στην ντουλάπα. Εχω κι άλλη μία με 4 μαξιλάρια μέσα - πιάνει χώρο 3 εκατοστών...

3 σχόλια:

Δημήτρης είπε...

Και τις πέστροφες, μην τις ξεχνάς! Αυτά όπως λέω είναι ψάρια, όσο το κοτόπουλο είναι κρέας!


Οι σακούλες μας σώσανε πραγματικά όταν μετακομίζαμε τα συμπράγκαλα και έπρεπε να τα χωρέσουμε όλα σε ένα Fabia. Κάποια στιγμή πρέπει να βάλω τις φωτό...

Chocorello είπε...

Η πέστροφα (ποιά πέστροφα δηλαδή, υβρίδια είναι αυτές που πουλάνε - ποταμίσια δεν έχω αξιωθεί να φάω ακόμα) θέλει βούτηρο και τηγάνι και κολώνω να τη χαλάσω στο γκριλ.

έχεις πρόταση;

Δημήτρης είπε...

Δυο φορές πέτυχα το real deal που λένε. Μια εκεί και μια εδώ. Τις ξεχωρίζω από το χρώμα και από το γεγονός ότι μόλις τις μυρίσω θέλω να τις φάω ωμές.

Για μαγείρεμα απλά πράματα. Λίγο λαδάκι, λίγο δεντρολίβανο, λίγο αλατάκι και στο φούρνο (για λίγο!). Αν είναι της προκοπής δε χρειάζεται τίποτε παραπάνω.