7,3lt/100km

Τόσο:

7,3 λίτρα για κάθε 100 χλμ.

Τόσο έριξα την κατανάλωση οδηγώντας με 90-100 επί 1000 χλμ.
Παγκόσμιο ρεκόρ, καθώς προ κρίσης έβλεπα από 9,5 το λιγότερο μέχρι και 11 αν το πάταγα.
Η μικρότερη διαφορά δηλαδή είναι 2,5 λίτρα ανά 100 χλμ, άρα στα 1000 του ταξιδιού 25 λίτρα επί 1,7 = 42 ευρουλάκια τουλάχιστον, δηλαδή εξοικονόμησα δύο (και τρία θα σου πω) ωραιότατα γεύματα (δηλαδή δεκάδες τσιπουρα στο καφενείο, με εκατοντάδες μεζέδες)
Ασε που άμα τα έκαιγα βενζίνη, αντε να έφτανα τρία τέταρτα νωρίτερα και πολύ πιο κουρασμένος.
Επίσης για να έρθω Αθήνα έκανα 6 ώρες. Οσο έκανα και παλιά.
Αλλά τώρα δεν σταμάτησα πουθένα.
Αρα δεν γάζωσα τον χάρτη ως πρόεδρος των Φίλων του Βενζινά.
Οχι αυτή τη φορά.

Αλλά -επειδή με πάω και δε μου χαλάω χατήρι- με μία μικρή παράκαμψη στην επιστροφή, βρέθηκα σε έναν αγαπημένο μικρό παράδεισο που χρώσταγα επίσκεψη.

Αυτόν!

Είχαν προηγηθεί όμως κι άλλα.
Οπως ένα απίστευτο μουσκίδι το Σάββατο, σε μια καταιγίδα από αυτές που άκουσες στις ειδήσεις αυτές τις μέρες. Μπότες, αδιάβροχα, όλα ανίσχυρα μπροστά σε τόσο νερό, ακόμα κι αν χρειάστηκε να πεταχτούμε μόνο δίπλα για να φέρουμε ξύλα.

Την Κυριακή όμως με με αρκετά καλύτερο καιρό βγήκα για ένα χαλαρό τρεξιματάκι 5Κ, παρέα μ' ένα φίλο.

Καλύτερος σημαίνει: ήλιος, βροχή, καταιγίδα, ψιχάλα, ζέστη, αέρας, κεραυνοί, αλλά τίποτα από αυτά για πάνω από 10 λεπτά.

Για τους γνώστες από το γεφύρι Κόκορη μέχρι το γεφύρι Μήσιου. Για τους άλλους βάζω φωτό της διαδρομής:

Ασχετο καλντερίμι, ίσα για να φάνε λεφτά.

Τα μονοπάτια φαίνεται λερώνουν τα παπούτσια των τουριστώνανε.

Διακλάδωση για Κουκούλι

Πολλά νερά.

Το γεφύρι του Μήσιου

Το γεφύρι ξανά.

Οταν γυρνάγαμε έριχνε καταιγίδα και ακριβώς τη στιγμή που το περνάγαμε έριχνε και κεραυνούς εκεί δίπλα. Το περάσαμε σε 7 εκατοστά του δευτερολέπτου.

Το μονοπάτι δίπλα στην όχθη.

Νεραϊδότοπος.

 Κατεβάζει νερό κάργα ο Βοιδομάτης.

 Ωραίο, στρωμένο, μαλακό.

Παραποτάμιο πάνω από τα βραχάκια

Ναι - γλίστραγε.

Να κι η διαδρομή, τμήμα του Μαραθώνιου Ζαγορίου, που σε προκαλεί να συνεχίσεις μέσα στο φαράγγι. Δυστυχώς την έκοβε το νερό καθώς πέρναγε μέσα από την κοίτη.

Οψόμεθα.

Μετά το τρεξιματάκι και τα τεντώματα πήγαμε καφενείο, ήπιαμε κάτι ισοτονικά τσίπουρα που μου κόψανε τα πόδια (ήμουν λες και έτρεξα 25άρι) και το απόγευμα της επομένης αφού προσκύνησα στον παράδεισο που λέγαμε και νύχτωσε πλέον, πήρα γι ακόμα μία φορά, το δρόμο της επιστροφής σφυρίζοντας, όχι στο ηλιοβασίλεμα αλλά στην πανσέληνο.

Αναλόγως πως το βλέπεις #2

 
Πόδια, νύχια, φρύδια, μαλλί, εσώρουχα, μακιγιάζ
και αυτός πάλι θα κοιτάει πάνω από τον ώμο της.

Εν τω μεταξύ σκέφτηκα κάτι που διάβασα
για τις αθλητικές επιδόσεις:

Οτι λέει μετά τα 30 οι επιδόσεις φθίνουν!

Αρα εμείς που ξεκινήσαμε αργότερα τη δεύτερη αθλητική ζωή μας,
 αλλά τις βλέπουμε και βελτιώνονται,
καλά θα κάνουμε να θεωρούμε ότι αργούμε ακόμα για τα 30.

(σύννεφοοο φατούροοοοο)

Αλλάζει κι η ώρα ρπμ,
θα μας φάει η μαύρη νύχτα ξανά.


Πρόσεξε τώρα:
Τροφή για σκέψη:

Μία τύπισσα στο ιντερνετς,
σε λιγότερο από δύο χρόνια
έχασε 400 κιλά
και έφτασε να τρέξει αγώνα 100 Μιλίων
(δηλαδή 160 χιλιάδων μέτρων!)

Νάτηνα:

 

 Το σκέφτηκα λοιπόν και ένα πακέτο φιλεταρισμένα μπούτια κοτόπουλου έδωσαν πάλι τη λύση.

(πως; τι;)

Ψήθηκαν στη μικρή-στρογγυλή-αλουμινένια-ψησταριά-που-δεν-χρειάζεται-για-ένα-άτομο-να-ανάβεις-κοτζάμ-φούρνο γαμώ τις εφευρέσεις λέμε, και αφού κόπηκαν μπουκιές, αλατίστηκαν και λεμονίστηκαν, ανακατεύτηκαν στη σαλατιέρα με μισό ψιλοκομμένο λαχανάκι που κρατούσα αιχμάλωτο κάνα μήνα σχεδόν, λίγη κάπαρη, πάπρικα, μπόλικο λεμόνι και ελαιόλαδο.

Μπανάνα, αχλάδι, τηλέφωνα, ιντερνετς και λέω να λουφάρω τηλεόραση για να κοιμηθώ νωρίς.

Δημήτρη χρόνια σου πολλά, 

Δήμητρα επίσης.

Να ζήσετε αμφότεροι καλά

Somebody do the dishes.

Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει...

Την Tρίτη το βράδυ ήταν να μη βγώ για τρέξιμο γιατί έφαγα στη δουλειά μία μπαγκέτα - ρουκέτα διηπειρωτικό πύραυλο S300 και δεν μπορούσα ούτε να οδηγήσω.

Ακύρωσα το τρέξιμο με τον αδερφό μάλιστα και ήμουν σίγουρος ότι αν έτρεχα - έστω και τζόγκ - όχι μόνο θα ξέρναγα, αλλά θα πέθαινα κι όλας, έμφραγμα, εμβολή, εγκεφαλικό και όλα τα παραπάνω.

Μύθος.

Τελικά με το που μπαίνω σπίτι, πετάω το σάκο με τα τρεξιματικά στην πολυθρόνα, τον κοιτάω με συμπόνοια, τον ανοίγω, τα ντύνομαι, αμέσως μου περάσαν και τα ρεψίματα και τα τουμπανιάσματα και όλα, βγαίνω, κάνω ένα 5άρι χαλαρό στα τουρκοβούνια που είχε το πρόγραμμα, ρίχνει κι ένα ψιλόβροχο που σε τρία λεπτά έγινε βροχή επί μισή ώρα και έγινε μουσκίδι μέχρι κι ο κοκοβάκος μου, και τα σύννεφα να χουν κατέβει, η πόλη να φαίνεται θολή από τη βροχή, τα παπούτσια μου κλατσα κλούτσα, βρεμένα ακουστικά, τηλέφωνα, κινητά, αφού δεν έπαθα ηλεκτροπληξία πάλι καλά, είχε γεμίσει κι ο τόπος σαλιγκάρια κι έπρεπε να προσέχω να μην τα λιώσω, με κοιτούσαν τα αυτοκίνητα με τους στολισμένους από τις καφετέριες και το 'παιζα και άνετος, έλυσα δυο τρία θεματάκια που είχα, (σε αυτόν τον τομέα, το τρεξιματάκι είναι καλύτερο από τον Τζακ) κι έβαλα στόχο τον επόμενο αγώνα. Σύντομο (10χλμ) αλλά πλέον πάμε για να κατεβάσουμε χρόνους με οργανωμένη, μεθοδική και συνεπή προπόνηση. (λέμε τώρα)

Με αυτά και τα προηγούμενα, σήμερα (Τετάρτη) τα πόδια μου ήταν πτώμα.
Το πρόγραμμα όμως εχει ένα αργό 8άρι.
Τι να κάνω; Σχολάω και με τα τρεξιματικά στο πορτμπαγκαζ πάω για το στάδιο. Στο δρόμο να πεινάω, να ζαλίζομαι, να περνάω δίπλα από κάτι κοτοπουλάδικα και να μου τρέχουν τα σάλια, να νυστάζω, με πονοκέφαλο, θα σε φτιάξω λέω, βρίσκω ένα παστέλι πεταμένο στο ντουλαπάκι, το τρώω, πίνω κι ένα μπουκαλάκι νερό, συνέρχομαι κάπως, φτάνω στάδιο, είμαι να μείνω ή να πάω σπίτι να φάω και να κοιμηθώ, οπότε μου κάνω έναν αιφνιδιασμό με μία προσποίηση και βουτάω στο πίσω κάθισμα, αλλάζω, βγαίνω, λίγο ζέσταμα και μία ώρα μετά ξανάμπαινα στο αμάξι σε άριστη κατάσταση.
Η πρώτη μαρουλοσαλάτα της σαιζόν με κάπαρη, μπαλσάμικο, τουρσιά και τρεις κολιοί έκλεισαν τη βραδιά.

Τώρα έχει πάει Πέμπτη πρωί, πίνω καφέ και τα πόδια μου νυστάζουν ακόμα.
Απέκτησε κι ένα κόκκορα η γειτονιά, και τραβάει κάτι κοκορίσματα όποτε του κατέβει - ευτυχώς σε νορμάλ ώρες.
Θα βγάλω τα ηχεία έξω μία μέρα και θα του παίξω ήχους από κοτέτσι να δω αντιδράσεις.

Rouster Trolling!


Υ.Γ. Είναι αυτό που λένε, ότι το να βγεις από την πόρτα είναι το πιο δύσκολο. Μετά όλα κυλάνε. Για το τρέξιμο και για όλα μάλλον.
Είναι μέχρι να ξεβολευτείς.

Ή να νομίσεις ότι ξεβολεύεσαι.. .

Κι άλλες φωτογραφίες

Μερικές φωτό ακόμα:

(Θες; Πες.)

Πηγές Νέδας
Πολύ κρύο. Πάρα πολύ.

Cavo D' Oro

(Σε δύο μέτρα πλάτος στολίζει το σαλόνι μου.)

Φωτιά στην Πεντέλη.

Μυτιλίνη - Σίγρι

Φεγγάρι και πάχνη στον κάμπο

Σπερχειάδα

Ν. Ευβοϊκός

Jeanne d'Arc

Ακρ. Ταίναρο.

Υπομονή.

Ποντίφικας

Γατί

Αυτά.

Η Κραυγή (Skrik)

Αντιγράφω από Βικιπαίδεια:

Η Κραυγή (Νορβηγικά: Skrik, 1893 και 1910[1]) είναι μία σειρά από εξπρεσιονιστικούς ζωγραφικούς πίνακες του Νορβηγού Έντβαρτ Μουνκ (Edvard Munch), που απεικονίζει μια αγωνιούσα μορφή με φόντο ουρανό σε χρώμα κόκκινο του αίματος.
Θεωρείται από μερικούς πως συμβολίζει το ανθρώπινο είδος κάτω από τη συντριβή του υπαρξιακού τρόμου[2] .
Το τοπίο στο υπόβαθρο είναι το Οσλοφγιόρντ, όπως αυτό φαίνεται από το λόφο του Έκεμπεργκ (Ekeberg), στο Όσλο (τότε Κριστιάνια) της Νορβηγίας.

Ο αρχικός Γερμανικός τίτλος που δόθηκε στον πίνακα από τον Μουνκ
ήταν Der Schrei der Natur (Ο Λυγμός της Φύσης).

Σε μια σελίδα στο ημερολόγιό του με την επικεφαλίδα Νίκαια 22.01.1892, ο Μουνκ περιγράφει την έμπνευσή του για τον αρχικό πίνακα:

 

    Περπατούσα σ' ένα μονοπάτι με δυο φίλους - ο ήλιος έπεφτε - ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα - σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα στο φράχτη - αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη - οι φίλοι μου προχώρησαν, κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία - κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση.    

Αυτό.

Τρέχα Τσοκορέλε, τρέχα...

Σάββατο βράδυ. 20 Οκτώβρη.

Αύριο το πρωί θα τρέξω σε έναν αγώνα 15Κ, κι έχω αγωνία λες και είναι το πρώτο ραντεβού.
Εχω πλύνει τα τρεξιματικά μου, τα έχω στην καρέκλα για το πρωί, παπούτσια, κάλτσες, νούμερο, φαγητά, νερά, αλλαξιά μέχρι και δεύτερο ξυπνητήρι έχω βάλει.
Εχω μελετήσει τα στατιστικά μου, έχω κανονίσει ρυθμό, έχω δει τη διαδρομή, έτοιμος.

Και σίγουρα προτιμώ αυτό το αίσθημα, από το τη στεναχώρια της Παρασκευής.
Απολύθηκε ένας συνάδελφος πολύ κοντινός, πολύ αξιόπιστος και πολύ αγαπητός - από την ομάδα μου μάλιστα.
Λάθος κριτήρια, άδικη επιλογή και μάλιστα κακή, μπορώ να πω με βεβαιότητα.
Ταυτόχρονα απολύθηκαν κι άλλοι δυο τρεις που δεν τους ήξερα.

Εχω βαρεθεί.
Πιο πολύ έχω βαρεθεί παρά ανησυχώ πότε θα έρθει η σειρά μου.
Φέρτε τη να τελειώνουμε.
Τελευταία, όποτε χτυπάει το τηλέφωνο κρατάω την ανάσα μου. Και δεν είμαι μόνος.
Δεν ξέρω ποιό απόγευμα Παρασκευής θα με καλέσουν στο λογιστήριο ή ποιά Δευτέρα πρωί θα με συνοδέψουν κατευθείαν εκεί.

Και στο μπακγκράουντ τα μμε να λένε ότι και καλά η τρόικα θα μειώσει τις αποζημιώσεις στό μισό. (εντάξει το ξέρουμε πια το παιχνιδάκι, αλλά όσο να ναι...)
Εστω και με τα μισά, να τελειώνουμε ρε πούστη μου αυτό το βραχνά.
Πόσο θα τραβήξει έτσι;
Δύο χρόνια; Πέντε; Για πάντα;

Ομως όχι, αυτή τη φορά δεν τους κάνω τη χάρη και μένω ήρεμος.
Ανησυχητικά ήρεμος.
Αρκετά πλήρωσα στο παρελθόν.

Πλέον Κυριακή απόγευμα.

Ολα καλά σήμερα.
Ξύπνησα στην ώρα μου, αν και δεν άκουσα το ένα ξυπνητήρι καθώς όλο το βράδυ ξύπναγα, πρωινό, τουαλέτα, βγαίνω στο μπαλκόνι να δω τον καιρό και βλέπω Τον Μαλάκα να έχει παρκάρει και να κλείνει το στενό εντελώς. Τον πούλο.
Ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις Τον Μαλάκα.
Είναι απρόβλεπτος σα να σε πετύχει μετεωρίτης, αλλά με πιθανότητες 50-50.
Τέλος πάντων με πέτυχε.

Στο παρμπριζ βλέπω χαρτάκι. Κατεβαίνω μπας κι ήταν τηλέφωνο - ήταν απλά μπινελίκια από κάποιον.
Σκέφτηκα να αυτοσχεδιάσω ξανά, αλλά δεν προλάβαινα.
Οπότε γράφω κι εγώ ένα ποιητικό, με ζωγραφιές εμπνευσμένες από το ζωικό βασίλειο, την αναπαραγωγή των ειδών και το λεξικό του μπαμπινιώτη, κανονίζω άλλο μεταφορικό, φτάνω στο ΣΕΦ στο παρά τέταρτο.
Πρόχειρο ζέσταμα, με σκίσαν τα κουνούπια εκεί, αφετηρία, μέτρημα, πιστολιά, ωραίος ρυθμός, πολύς κόσμος, μου βγήκανε τα ματάκια αν με αντιλαμβάνεσαι, δύο γύροι μέχρι το Αβέρωφ και κάτι ψιλά, τερματισμός, έκανα το χρόνο που υπολόγιζα αλλά δύο λεπτά κάτω και μάλιστα χωρίς να με πονέσει τίποτα ανησυχητικά, αναμνηστικά, νερά, χυμοί, μπανάνες, διατάσεις, ωραίος καιρός, δροσερός αέρας με συννεφοήλιο. Καταπληκτικά.

Επιστροφή σπίτι, παγωμένο μπάνιο (κάνει απίστευτο καλό), μπουγάδα, μακαρονάδα με κοτόπουλο, (1250 θερμίδες έκαψα λέει το ρολόι, βάλε και τις 1700 που θέλω στάνταρ, μετά από κάτι τέτοια παθαίνω κράμπες στο σαγόνι), ηλεκτρολύτες, φρούτα, στατιστικά διαδρομής (6ο ever ταχύτερο τρέξιμο μου - παρά τα 15χλμ - και ταχύτερα 6-7 χιλιόμετρα ever επίσης - σούπερ σου λέω, ανέβηκε ο πήχυς πολύ), πτώμα αλλά ύπνος γιοκ λόγω υπερέντασης και γαμημένων μωρών των αποπάνω αλλά έτσι είδα το Baraka, εργάρα και παλιά πρόταση της Philosopher's Joke. Υπάρχει και με αγγλικούς υπότιτλους για να ξέρεις τι βλέπεις.
Η θα σ΄ αρέσει η θα πήξεις. Απλό.

Μ' αυτά και μ'αυτά, πήγε έξι, μακάρι να 'βρεχε, καφεδάκι, ένα γλυκό που φύλαγα για ειδική περίσταση (το γάμο μου π.χ.) είχε χαλάσει και αντικαταστάθηκε από γιαούρτι με γλυκό φυρίκι (δικό μου βέβαια - εννοείται κι όλας) αλλά και το γιαούρτι μου φάνηκε κάπως αν και έληγε σήμερα και δεν το φαγα όλο.

Αυτά!

Περιμένω τη βροχή πως και πως...

... για να την τρέξω!

;-)

Φωτογραφίες

Ετσι για την πόρωση:

(διάλεξε μία και πες μου το λόγο - πλιζ)

Ιερά Βασιλική και Σταυροπηγιακή Μονή 

Παναγίας Μολυβδοσκεπάστου Κονίτσης

(ευλόγησον)

Δέλτα Αξιού

Πέρα βρέχει.

Ανατολική Αττική

Εκείνη την ώρα, 'έφευγε' ένας παλιός φίλος.

Γιαγιά και εγγονή

Καλαμιές

Σπίτι στην Αρίστη

Ελευσίνα

Νεκροταφείο πλοίων.

Μαινόμενος Ταύρος - Κεραμεικός

(Αντίγραφο ταύρου από τον ταφικό περίβολο του Διονυσίου από τον Κολλυτότο.)

Νεραϊδόκυκλος.

Φθινόπωρα

έτσι για ζέσταμα:

Πρόσθεσα κι ένα βίντεο που το ξέχασα πριν.

 

Προς τη κορφή του Βόιου.

 Church Camp II - Βόιο, Βυθός.
Δίπλα είχε κι ένα μοναστήρι με κελιά,
αλλά προτιμήσαμε την αυλή.
Στο μοναστήρι κοιμάσαι νωρίς,
και δεν μπεκρουλιάζεις γύρω απ τη φωτιά, βλέπεις.
Χάρτης.

Ελάφια Πάρνηθας, προ φωτιάς.
Εχει ακόμα.

Βόιο πάλι.

Αγραφα
Πεζογέφυρα σε χρήση.

Κάπου στον Πηνειό.
Εψαχνα καβάτζα για κατούρημα.

Ζαγόρι

Δίλοφο:
Βρήκε το δρόμο τελικά!

Τατόι, Κτήματα.
Παντός καιρού.

 Γράμμος - Αρρένες
έχει και βίντεο με γκρίνια.

 Λιμνη Δόξης
Το σχέδιο λέει περιμετρικό τρέξιμο.

Ζαγόρι

 Κούμαρα, όχι φούμαρα!

Αττικό Πάρκο.
(Ανασκολοπισμός;)

Ανω Σουδενά
Στέρνα παλιού αρχοντικού.

 

 Καζάνια

 Δίλοφο

Καϊμάκ Τσαλάν.

Πόρτο Χέλι.
Είχαμε πει: "θα φάμε ότι βγάλουμε μόνο".
Βγήκαμε από τη θάλασσα νύχτα με αυτόν μόνο.
Μας πήρε δύο ώρες να τον ξεβραχώσουμε.

Ανδρος - Λέμβος

Μη ναυαγήσεις ποτέ.
Νατη εδώ στο κέντρο

 Γραμματικό - Μεταλλεία.

Λουτρά Πόζαρ
Δεν τα χορταίνω ποτέ.

Πάπιγκο

Κοντά στο Γράμμο

Δίλοφο

 Καβο  Ντόρο

Φυλλομαχίες
Μαζεμένα από ανεμοσούρι.

Νερόμυλος

Ολυμπία

Ορμος  Φωκιανού.