Τρέχα Τσοκορέλε, τρέχα...

Σάββατο βράδυ. 20 Οκτώβρη.

Αύριο το πρωί θα τρέξω σε έναν αγώνα 15Κ, κι έχω αγωνία λες και είναι το πρώτο ραντεβού.
Εχω πλύνει τα τρεξιματικά μου, τα έχω στην καρέκλα για το πρωί, παπούτσια, κάλτσες, νούμερο, φαγητά, νερά, αλλαξιά μέχρι και δεύτερο ξυπνητήρι έχω βάλει.
Εχω μελετήσει τα στατιστικά μου, έχω κανονίσει ρυθμό, έχω δει τη διαδρομή, έτοιμος.

Και σίγουρα προτιμώ αυτό το αίσθημα, από το τη στεναχώρια της Παρασκευής.
Απολύθηκε ένας συνάδελφος πολύ κοντινός, πολύ αξιόπιστος και πολύ αγαπητός - από την ομάδα μου μάλιστα.
Λάθος κριτήρια, άδικη επιλογή και μάλιστα κακή, μπορώ να πω με βεβαιότητα.
Ταυτόχρονα απολύθηκαν κι άλλοι δυο τρεις που δεν τους ήξερα.

Εχω βαρεθεί.
Πιο πολύ έχω βαρεθεί παρά ανησυχώ πότε θα έρθει η σειρά μου.
Φέρτε τη να τελειώνουμε.
Τελευταία, όποτε χτυπάει το τηλέφωνο κρατάω την ανάσα μου. Και δεν είμαι μόνος.
Δεν ξέρω ποιό απόγευμα Παρασκευής θα με καλέσουν στο λογιστήριο ή ποιά Δευτέρα πρωί θα με συνοδέψουν κατευθείαν εκεί.

Και στο μπακγκράουντ τα μμε να λένε ότι και καλά η τρόικα θα μειώσει τις αποζημιώσεις στό μισό. (εντάξει το ξέρουμε πια το παιχνιδάκι, αλλά όσο να ναι...)
Εστω και με τα μισά, να τελειώνουμε ρε πούστη μου αυτό το βραχνά.
Πόσο θα τραβήξει έτσι;
Δύο χρόνια; Πέντε; Για πάντα;

Ομως όχι, αυτή τη φορά δεν τους κάνω τη χάρη και μένω ήρεμος.
Ανησυχητικά ήρεμος.
Αρκετά πλήρωσα στο παρελθόν.

Πλέον Κυριακή απόγευμα.

Ολα καλά σήμερα.
Ξύπνησα στην ώρα μου, αν και δεν άκουσα το ένα ξυπνητήρι καθώς όλο το βράδυ ξύπναγα, πρωινό, τουαλέτα, βγαίνω στο μπαλκόνι να δω τον καιρό και βλέπω Τον Μαλάκα να έχει παρκάρει και να κλείνει το στενό εντελώς. Τον πούλο.
Ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις Τον Μαλάκα.
Είναι απρόβλεπτος σα να σε πετύχει μετεωρίτης, αλλά με πιθανότητες 50-50.
Τέλος πάντων με πέτυχε.

Στο παρμπριζ βλέπω χαρτάκι. Κατεβαίνω μπας κι ήταν τηλέφωνο - ήταν απλά μπινελίκια από κάποιον.
Σκέφτηκα να αυτοσχεδιάσω ξανά, αλλά δεν προλάβαινα.
Οπότε γράφω κι εγώ ένα ποιητικό, με ζωγραφιές εμπνευσμένες από το ζωικό βασίλειο, την αναπαραγωγή των ειδών και το λεξικό του μπαμπινιώτη, κανονίζω άλλο μεταφορικό, φτάνω στο ΣΕΦ στο παρά τέταρτο.
Πρόχειρο ζέσταμα, με σκίσαν τα κουνούπια εκεί, αφετηρία, μέτρημα, πιστολιά, ωραίος ρυθμός, πολύς κόσμος, μου βγήκανε τα ματάκια αν με αντιλαμβάνεσαι, δύο γύροι μέχρι το Αβέρωφ και κάτι ψιλά, τερματισμός, έκανα το χρόνο που υπολόγιζα αλλά δύο λεπτά κάτω και μάλιστα χωρίς να με πονέσει τίποτα ανησυχητικά, αναμνηστικά, νερά, χυμοί, μπανάνες, διατάσεις, ωραίος καιρός, δροσερός αέρας με συννεφοήλιο. Καταπληκτικά.

Επιστροφή σπίτι, παγωμένο μπάνιο (κάνει απίστευτο καλό), μπουγάδα, μακαρονάδα με κοτόπουλο, (1250 θερμίδες έκαψα λέει το ρολόι, βάλε και τις 1700 που θέλω στάνταρ, μετά από κάτι τέτοια παθαίνω κράμπες στο σαγόνι), ηλεκτρολύτες, φρούτα, στατιστικά διαδρομής (6ο ever ταχύτερο τρέξιμο μου - παρά τα 15χλμ - και ταχύτερα 6-7 χιλιόμετρα ever επίσης - σούπερ σου λέω, ανέβηκε ο πήχυς πολύ), πτώμα αλλά ύπνος γιοκ λόγω υπερέντασης και γαμημένων μωρών των αποπάνω αλλά έτσι είδα το Baraka, εργάρα και παλιά πρόταση της Philosopher's Joke. Υπάρχει και με αγγλικούς υπότιτλους για να ξέρεις τι βλέπεις.
Η θα σ΄ αρέσει η θα πήξεις. Απλό.

Μ' αυτά και μ'αυτά, πήγε έξι, μακάρι να 'βρεχε, καφεδάκι, ένα γλυκό που φύλαγα για ειδική περίσταση (το γάμο μου π.χ.) είχε χαλάσει και αντικαταστάθηκε από γιαούρτι με γλυκό φυρίκι (δικό μου βέβαια - εννοείται κι όλας) αλλά και το γιαούρτι μου φάνηκε κάπως αν και έληγε σήμερα και δεν το φαγα όλο.

Αυτά!

Περιμένω τη βροχή πως και πως...

... για να την τρέξω!

;-)