The Right Kind of Wife

Οποιος έχει χάπια, ας τα φέρει.

Αυτό που μου τράβηξε αρχικά την προσοχή στην παρακάτω διαφήμιση ήταν τα χρώματα, η ανοιγόμενη οροφή, οι φεγγίτες στο ταβάνι, ο τρόπος που ανοίγει η πλαϊνή πόρτα, ο προφυλακτήρας, τα φλας, τα τάσια, η ασπρη ρίγα στα λάστιχα, τα νίκελ τάσια και οι μόνιμα όρθιοι υαλοκαθαριστήρες.

Οταν σταμάτησα να το χαζεύω και σφουγγάρισα τα σάλια,
διάβασα παρακάτω.

"Do you have the right kind of wife for it?"

χμμμμ...

Τα ψιλά γραμματα γράφουν:

Can your wife bake her own bread?
Can she get a kid's leg stitched and not phone you at the office until it's all over?
Find something to talk about when the TV set goes on the blink?
Does she worry about the Bomb?
Make your neighbors' children wish that she were their mother?
Will she say "Yes" to a camping trip after 50 straight weeks of cooking?
Let your daughter keep a pet snake in the back yard?
Invite 13 people to dinner even though she only has service for 12?
Name a cat "Rover"?
Live another year without furniture and take a trip to Europe instead?
Let you give up your job with a smile?
And mean it?
Congratulations.

Η διαφήμιση είναι του 60.
'Αλλης εποχής - που ίσως πέρασε ανεπιστρεπτί - άλλων ηθών κι εθίμων, άλλων συνηθειών, άλλων κριτηρίων.
Τώρα, πως εμένα μου τρέχουν τα σάλια, θα σε γελάσω.

Πάντως αν έχεις 50.000 λίρες Αγγλίας, κομπόδεμα για πετρέλαια, όρεξη για γύρες και προφανώς 'the right kind of wife' ή τη βρίσκεις και μονάχος, δες αυτό:

Δάκρυσες; 

Blast from the past:

Το 1543, κατά την περίοδο της αναγέννησης είχαμε κατασκηνώσει οικογενειακά στον Μύτικα. Είναι στην Αιτωλοακαρνανία, απέναντι ακριβώς από τη Νήσο Κάλαμο.
Με ένα αντίσκηνο - τέρας με χωλ/κουζίνα και δύο δωμάτια (το έχουμε ακόμα άραγε;) ψαροντούφεκο, βαρκάδα, πετρογκάζ, λάμπα πετρελαίου, εγώ 9 χρονών, τρισεκατομμύρια τζιτζίκια, κεφαλόπουλα, χταπόδια και πίνες από τον μπαμπά, κλεμμένα σύκα, και ερημιά.

Στα 50 μέτρα μόνο μία οικογένεια άγγλων, με ένα τροποποιημένο λεωφορείο, βαμμένο κάτι σε μπεζ, όπου πάνω είχαν τα κρεβάτια τους και κάτω καθιστικό-τραπεζαρία, κουζίνα και τουαλέτα. Ετσι θυμάμαι και αυτό μου θύμησε η παραπάνω διαφήμιση.

Είχαν ένα μπόμπιρα και μία κόρη στην ηλικία μου, που της πήρε ο αέρας το σωσίβιο και κολύμπησα για να το μαζέψω μέχρι το Μεσολόγγι. Οσο κολυμπούσα, τόσο απομακρυνόταν αυτό. Τελικά το πρόλαβα και όταν γύρισα, έπεσα ημιλιπόθυμος. Ηταν το πιο δύσκολο πράγμα που είχα κάνει μέχρι τότε.

Από τότε λοιπόν (και νωρίτερα ίσως) θυμάμαι να γουστάρω αυτό το πράμα. Οπου γης και πατρίς, φύση, τσαντίρι, κλπ κλπ μη με βάζεις να στα λέω τώρα, δεν θα με πιάνει ύπνος πάλι.

Εβαλα λοιπόν τους γονείς να βρουν τις φωτογραφίες, και να μερικές:

 Πέρα από την Αφρική.

Τα βράδια μας ξύπναγαν οι καμηλοπαρδάλεις.

Φίατ 127 και βάρκα Pirelli.

Η βάρκα πνίγηκε στον Εύηνο 15 χρόνια αργότερα και παραελάχιστο κι εγώ.
Το φίατ έζησε παραπάνω και γύρισε όλη την Ελλάδα.
Ολη!

Base Camp.

Λεπτομέρεια: OMO στην κουφάλα του δέντρου και φυσικά κούνια!

 Αυτη η φωτογραφία είναι τραβηγμένη τρεις φορές η μία πάνω στην άλλη, αφού ήταν πολύ απλό να κάνεις λάθος με τη Lubitel. 

Βλέπεις το λεωφορείο των άγγλων με την πατέντα στην οροφή για τα κρεβάτια;

Όνειρα γλυκά.