Το χρονικό ενός αυτοκινούμενου τρόμου.

Episode 1

Θα ‘τανε ‘92 ή ‘93.
Τότε δούλευα σε ένα μικρό μαγαζάκι πληροφορικής – ή μάλλον μια μικρή εταιρία.
Εκεί - ως συνήθως – για άλλο προσλήφθηκα και άλλα κατέληξα να κάνω.
Ετσι βρέθηκα με ένα φορτηγάκι στους δρόμους να μοιράζω PC σε πελάτες, να εγκαθιστώ πακέτα και να τους εκπαιδεύω, συν οτιδήποτε τεχνικό, δίκτυα, μαστοριλίκια, κλπ κλπ.

Με το βανάκι εκείνο, γύρισα όλη την ηπειρωτική Ελλάδα για λογαριασμό τους.
Από Μάνη και Σκάλα Λακωνίας μέχρι Χαλκιδική και Φλώρινα.

Ημουν και πιτσιρικάς τότε και δεν μάσαγα μία. Κάτι ηρωισμοί απίστευτοι, από αυτούς που όλοι κάνουν όχι μόνο στα πρώτα, αλλά μερικές φορές ακόμα και στα δεύτερα τους βήματα.

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχα καταστρέψει το βανάκι σε μία μετωπική μέσα στην πόλη. Από απροσεξία μου πήγα κι έπεσα πάνω σε έναν τύπο με ένα Λάντα.

Είχα σαφέστες οδηγίες προς ένα πελάτη:
«Στο τρίτο δέντρο θα στρίψεις αριστερά, θα δεις ένα προποτζίδικο, μετά έχει μία ΕΒΓΑ, εκεί θα δεις αριστερά ένα στενό που δεν φαίνεται, εκεί είναι στο νούμερο 12 και θα σε περιμένουν στις 10.»
Εναι προφανές λοιπόν, ότι μόνο τον δρόμο δεν κοίταζα, και φυσικά δεν πρόλαβα να φρενάρω όταν είδα το Λάντα στο 1 μέτρο από εμένα με τον οδηγό να έχει δαγκώσει εντρομος το τιμόνι.

Το βαν, από τη σύγκρουση σήκωσε τις πίσω του ρόδες, και έσκασε πάνω σε ένα παρκαρισμένο, η ζώνη με κράτησε στη θέση μου, όχι όμως και τα γυαλιά μου, κι έτσι όταν συνήλθα από τη τρομάρα και διαπίστωσα ότι βλέπω θολά, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι τυφλώθηκα!

Ξεσφήνωσα τα πόδια μου από τα σιδερικά, βρήκα τα γυαλιά μου και με κάτι γρατζουνιές στα πόδια, πήγα στον καρδιοχειρούργο – όπως έμαθα μετά – ο οποίος ήταν ημιλιπόθυμος καθώς δεν φορούσε ζώνη.

Ολοι καλά, το βαν μπαίνει στο συνεργείο, εγώ γυρίζω στη δουλειά αλλά πλέον δεν είχαμε αυτοκίνητο για το προγραμματισμενο ταξίδι σε πελάτες στην Κοζάνη, Φλώρινα, Χαλκιδική και δεν θυμάμαι που αλλού.

Παρένθεση:

Εν τω μεταξύ παρέλειψα να πω ότι δεν ήταν η πρώτη μου τράκα.
Μέσα στον ίδιο μήνα είχα τρακάρει άλλες δύο φορές με το δικό μου αμάξι, χωρίς να φταίω όμως.
Τότε είχα ένα Fiat 127 αγορασμένο καινούργιο το 1979, 900 κυβικά και 37 άλογα. Το πρώην οικογενειακό αμάξι που πέρασε στα χέρια μου. Μάλιστα, το αγόρασα κανονικά από τους γονείς.
Δεν ξέρω αν εσείς βγάζατε ονόματα στα αυτοκίνητα σας, αλλά εμείς λέγαμε το λευκό Fiat, Χιονάτη. Το κρατήσαμε πάνω από 25 χρόνια μέχρι που σάπισε στο εξοχικό. Είχα γυρίσει κυριολεκτικά όλη την Ελλάδα με αυτό το αμάξι, και έχει πάει σε δρόμους που είναι αδιανόητο να πάει επιβατικό αυτοκίνητο. Χρίζει ειδικού αφιερώματος...
Αιωνία της η μνήμη....

Την πρώτη φορά ήμουν σταματημένος πίσω από ένα τρόλλευ, και δεξιά μου είχε μία απότομη ανηφόρα. Είδα ένα αμάξι να την κατεβαίνει, αλλά δεν το είδα να φρενάρει.

Πέφτει πάνω μου, μου κάνει μία λακούβα καλή, βγάινει ο τύπος - λίγο χαμένος φαινότανε – μου λέει «σορρυ ρε μεγάλε, πάιρνω και κάτι χάπια, καταλαβαίνεις...»
Είχε ασφάλεια κανονικά, οπότε τέλος του συμβάντος.

Μετά από μερικές μέρες, ήμουν σταματημένος στο φανάρι της Ραφήνας, οπότε ακούω στριγγλιά φρεναρίσματος και προλαβαίνω να δω από τον καθρέφτη ένα κίτρινο τσικουετσέντο να έρχεται με 1000 και μπλοκαρισμένες ρόδες απο τα φρένα και να σκάει πάνω μου.
Θα ήταν υπέροχη εμπειρία, αν δεν κουτούλαγα και στο μπροστινό μου τζιπ, με αποτέλεσμα να λυγίσει η Χιονάτη στη μέση, τρακαρισμένη μπρος και πίσω πλέον.
Ο τύπος εντελώς κάγκουρας, με αυτοκόλλητα No Fear κι έτσι ...
Τα χρεώθηκε όλα η ασφάλεια του. Και τα δικά του και του άλλου.
Εγώ τη γλύτωσα με ένα πονεμένο σβέρκο.

Κλείνει η παρένθεση.

Με αυτά και με αυτά λοιπόν, αναγκαζόμαστε στην εταιρία, να ψαξουμε προς ενοικίαση ενός άλλου βαν, ώστε να γίνει το ταξίδι.
Ελα μου όμως που δεν νοικιάζαν φορτηγάκια πουθενα...

Τελικά το μόνο που βρήκαμε να νοικιάσουμε ήταν ένα αυτοκινούμενο τουριστικότατο πράμα σαν αυτό της φωτογραφίας:

Οι ταχύτητες στο τιμόνι, φθαρμένα λάστιχα όσο δεν παίρνει, ένα διπλό κρεβάτι πάνω από την καμπίνα και άλλο ένα στον καναπέ, κουβέρτες, τραπέζι, κουζίνα, χημική τουαλέτα δεν μας έβαλε, και στα ντουλάπια μπόλικα πιάτα, ποτήρια, και μαχαιροπήρουνα.

( συνεχίζεται - φυσικά... )