"Άδειες φεύγουνε οι νύχτες"

Αφιερωμένο στον Λύκο, κάτι που θυμήθηκα από το ποστ του «pick up the pieces»
 

Στη παλιά μου γειτονιά, η κρεβατοκάμαρα έβλεπε στο πίσω κηπάκι μιας μονοκατοικίας.

Ήταν χωμένο στο βάθος ανάμεσα σε 3όροφες πολυκατοικίες, αλλά το άτιμο ήταν τίγκα στο πράσινο. Αγριάδες, κάτι παρατημένα πυράκανθα και γιασεμιά.
Δεν είχα πάρει ποτέ χαμπάρι ποιος έμενε στη μονοκατοικία, η έννοια της γειτονιάς άλλωστε έχει χαθεί χρόνια τώρα.

Ένα βράδυ κατά τις μία, βγήκα να απλώσω ρούχα, και ακούω από το κηπάκι μια γέρικη, θολή απ’ το κρασί φωνή, να τραγουδάει Καζαντζίδη, με συνοδεία φτηνού κασετόφωνου.

Με το ένα το τσιγάρο ανάβω τ' άλλο
και το ποτήρι το γεμίζω με πιοτό
ξαγρυπνάω με παράπονο μεγάλο
και μια απάντηση που έφυγες ζητώ.
 

Σβήνω τα φώτα, και αράζω στο μπαλκόνι.

Άδειες φεύγουνε οι νύχτες
κι η δική μου η ζωή,
για μοναχικούς ξενύχτες
δεν τελειώνουν οι καημοί.

Στρίβω ένα τσιγάρο και ακουμπάω στον τοίχο κρυμμένος.
Έβλεπα την καύτρα του τσιγάρου του μόνο και η φωνή δυνάμωσε.

Με τραγούδια σε ζητώ απελπισμένα
για ν' ακούσεις και να 'ρθεις κάποια βραδιά
νυχτοπούλια από αγάπη πληγωμένα
υπάρχουν κι άλλα σαν κι εμένανε πολλά.

Πλέον ακουγόταν σε όλη τη γειτονιά.
Οι λέξεις όμως έβγαιναν δύσκολα, μισές, ζορισμένες, παράφωνες σα βογγητό.

Άδειες φεύγουνε οι νύχτες
κι η δική μου η ζωή,
για μοναχικούς ξενύχτες
δεν τελειώνουν οι καημοί.

Άκουσα ένα μπουκάλι να πέφτει από το τραπέζι και μετά ησυχία....