Μετά το περσινο με τα κουμκουάτ, αποφάσισα φέτος να μην κάνω γλυκό, αφού ακόμα έχω από το περσινό, αλλά να κάνω λικέρ.
Στο κάτω κάτω, όλοι πάντα το τιμούν. (λες κι έχει λιγότερη ζάχαρη από το γλυκό, τέλος πάντων...)
Λοιπόν:
1 κιλό κουμκουάτ του γείτονα κομμένα στη μέση. (ωρίμασαν πρόωρα είναι η αλήθεια, και ήταν και μεγαλύτερα από τα περσινά του Ν.)
Αλλο τόσο ζάχαρη.
Οσο πάρει τσίπουρο. Εγώ είχα ένα ωραίο καμπερνέ από το Καλπάκι.
Δύο μήνες σε κλειστό γυάλινο βάζο, στο παράθυρο.
Που και που κούνημα και σε καμιά βδομάδα θα λιώσει η ζάχαρη.
Εδώ υπάρχει μεγάλη φιλολογία, για το πόσο ζάχαρη, αν το βάζο θα είναι κλειστό, και αν το βάζο θα είναι μέσα, έξω, στον ήλιο ή στη σκιά.
Κάποια μέρα θα λύσω το μυστήριο αμετάκλητα και επιστημονικά.
Μέχρι τότε θα κάνω ότι με βολεύει και δουλεύει, δηλαδή ότι διαβάζεις.
Λοιπόν, δυο μήνες μετά, (σήμερα το πρωί) το άνοιξα.
Το άφησα να στραγγίξει σε σουρωτήρι όσο έλειπα.
Οταν γύρισα το σόυρωσα σε μονό τουλπάνι (έχω από τα τυριά) και μετά σε διπλό, για να καθαρίσει.
Δοκίμασα να το περάσω κι από χάρτινο φίλτρο του καφέ, αλλά θα τελείωνα τον Απρίλιο, οπότε το σχέδιο εγκαταλείφθη στα μισά.
Ετοιμο1
Εφιαλωθηκε σε ένα ωραιομ μκπουκάλι ντιζάιν και ένα ακόμα από βοτκα.
Εβαλα να δοκθμαςψ και απ΄΄σο ήποα μέχι στγ΄ς λεω με σογιυρια ιτι παειπολύμ ε μαυρησο κολατα.
ειαι γματο λεεμ ουουουουιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι
Υφ: αυτοτοφλωρο τον γκραμαρνιέ τον εχω οτιωραθελωποειτε το.υ
Ενα βράδυ που γύρισα κουρούμπελο από το γραφείο, βλέπω φάτσα κάρτα παρκαρισμένο μπροστά στην είσοδο της πυλωτής ένα τσικουετσέντο. Ούτε το μηχανάκι δεν χώραγε να βγει.
Κορνάρισα, άναψα φώτα, ξανακορνάρισα, τίποτα.
Χωρίς πολλά πολλά, πάρκαρα αλλού και έληξε το επεισόδιο.
Ενιωσα όμως λίγο μαλάκας και όσο πέρναγε η ώρα μαλακότερος.
Τελικά του άφησα στον υαλοκαθαριστήρα ένα τυπικό χαρτάκι με μία τυπική παρατήρηση, κοιμήθηκα με νεύρα και έληξε το συμβάν.
Κάνα μήνα μετά, ένα άλλο βράδυ που γύριζα κουρούμπελο από το γραφείο, βλέπω φάτσα κάρτα παρκαρισμένο μπροστά στην είσοδο της πυλωτής το τσικουετσέντο. Ούτε το μηχανάκι δεν χώραγε να βγει.
Κορνάρισα, άναψα φώτα, ξανακορνάρισα, ξανάναψα, κόρναρα καμιά ώρα, προβολείς αλάρμ, έκλεισα το στενό - και καλά έψαχνα τον μπούστη - και τελικά κίνησα να βρω παρκιν.
Πάρκιν δεν έβρισκα όμως και όσο δεν έβρισκα τόσο φόρτωνα.
"Το δις εξ αμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού."
Αποφάσισα να δώσω μάθημα - δεν ήξερα ακόμα πως, αλλά θα παρέδιδα ιδιαίτερα.
Χωρίς χαρτάκι.
Ανεβαίνω πάνω, προσπαθώντας να μην νιώθω μαλάκας, αλλά δεν γινόταν.
Φόρτωνα με γεωμετρική πρόοδο.
Κρατήθηκα να μην του σκάσω τα λάστιχα και πληρώσει σε χρήμα τη μαλακία του.
Κρατήθηκα ακόμα και να μην του ρίξω αυγά (σούπερ κόλπο) στους αεραγωγούς του παρμπριζ (έτσι σε κάθε βροχή το αμάξι βρωμάει αυγουλίλα - είναι απλά για πούλημα, δεν καθαρίζει με τίποτα εκεί μέσα) γιατί δεν θα καταλάβαινε πότε και γιατί του το έκαναν.
Οπότε έκανα το εξής:
Εβαλα ένα γάντι μίας χρήσης,
πήρα μία μεγάλη χούφτα μαργαρίνη,
κατέβηκα κάτω,
(κρατήθηκα να μην την πασαλείψω στο παρμπριζ του και σκοτώσει κανέναν),
και την άλειψα στο χερούλι της πόρτας του οδηγού.
Χερούλια τσικουτσέντο οριτζιναλ
Καλά. Να πάει μέσα μέσα.
Γέμισα όλο το βαθούλωμα του χερουλιού μέχρι το επίπεδο της πόρτας.
Στούμπωσα και τη κλειδαριά να πασαλειφτεί και το κλειδί.
Ανέβηκα πάνω τρέχοντας και γελώντας, και κοιμήθηκα εκνευρισμένος αλλά ικανοποιημένος που έκανα κάτι.
Για να ανοίξει το αμάξι του, θα έπρεπε να πασαλειφτεί με μαργαρίνες. Μπουαχαχααχαα.
Καμιά 'βδομάδα μετά, ενα βράδυ που γύριζα κουρούμπελο από το γραφείο, βλέπω από μακρυά το τσικουετσέντο. Απελπισία!
Πλησιάζοντας όμως είδα, ότι είχε παρκάρει τόσο άκρη που έκλεινε μία στροφή και το πεζοδρόμιο, αλλά όχι την είσοδο της πυλωτής μου, πλέον.
Μάλιστα, είχε αφήσει και τηλέφωνο αυτή τη φορά, σε χαρτάκι πάνω στο ταμπλώ.
Κάθε φορά που ακούω Μαριέττα Φαφούτη, δεν μπορώ να μην θυμάμαι τις Μαριέττες.
(πάμε πολλά χρόνια πίσω)
Οι Μαριέττες αρχικά ήταν μία.
Μία γνωστή ενός φίλου. Του Β.
Κι εμείς ήμασταν μια αντροπαρέα σε ένα αμάξι και γυρίζαμε από μία εκδρομή σε ένα βουνό.
Στο δρόμο τηλεφωνηθήκαμε με τον φίλο (τον Β. και ναι, ήταν αφού εφευρέθηκαν τα κινητά) και μας είπε ότι τυχαία είχαμε κάνει στάση στο ίδιο χωριό που έκανε στάση και η φίλη του (η Μαριέττα) με την οποία μόλις είχε μιλήσει, η οποία γύριζε κι αυτή από κάπου με πούλμαν.
Εγινε το κονέ λοιπόν, και κλέψαμε τη Μαριέττα από το πούλμαν της.
Ενα το κρατούμενο.
Μαζί της όμως έφερε και μιά φίλη της - που τη γνώρισε στην εκδρομή - ονόματι: Μαριέττα.
Δύο το κρατούμενο.
Μερικές μέρες μετά, σε κάποια έξοδο με τις δύο Μαριέττες, σκάει και μία τρίτη φίλη των κοριτσιών, η Μαριέττα.
Τρία το κρατούμενο.
Εκεί που ήμασταν λοιπόν με τη Μαριέττα, τη Μαριέττα και τη Μαριέττα - και ήμασταν σίγουροι (όχι όλοι όμως) ότι το δούλεμα έπεφτε σύννεφο - τα κορίτσια πετυχαίνουν τυχαία μία φίλη τους.
Πετάγεται ο ένας μας λοιπόν, και της λέει "Μη μου πεις ότι σε λένε Μαριέττα κι εσένα;"
Εννοείται κι όλας!
Βούτυρο στο ψωμί τους... Να σας συστήσω τη Μαριέττα, λοιπόν.
Τέσσερα το κρατούμενο.
Εντάξει, είπαμε, ναι ξέρω... αλλά περνάγαμε ωραία με εκείνη τη παρέα, και Χιούη - Λιούη - Ντιούη να τις λέγανε, δεν θα είχαμε πρόβλημα.
Τελευταία φορά είδα τη Μαριέττα-1 (την καλή) σε πρώτη και τελευταία πριβέ έξοδο - αδιέξοδο.
Αφού στο σινεμά έμαθα ότι κάθε πρωί πίνει ένα ποτήρι χλιαρό νερό με λεμόνι και διάφορα άλλα αμήχανα και φιγουρατζίδικα μαρικλερίστικα, στο μπαρ οι ερωτήσεις ήταν:
1) Που βλέπω τον εαυτό μου σε 5 χρόνια; Δηλαδή; Γιατί;
2) Μου αρέσουν τα παιδιά; Δηλαδή; Γιατί;
3) Τι είναι πιο σημαντικό για εμένα στη ζωή; Δηλαδή; Γιατί;
4) Πόσο σημαντική είναι η οικογένεια; Δηλαδή; Γιατί;
Ενας θεός ξέρει τι της έλεγα, πάντως πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναπιώ τόσο γρήγορα ποτό.
Προκαλώ συστηματικά την τύχη μου.
Αγοράζω Εθνικό λαχείο και είμαι στα λεφτά μου και παίζω μια-δυο στήλες τζόκερ την εβδομάδα, έτσι για το γαμώτο.
Λοιπόν είναι πολύ συμπαθητική θείτσα η προποτζού μου, αν και συνήθως μιλάει τόσο πολύ που δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο, παρά να την αγνοείς επιδεικτικά.
Κι αυτό για να σωθείς - όχι για να σταματήσει, καθώς αυτό είναι αδύνατον.
Τις προάλλες όμως, είχε ρέντα.
"Καλημέραααα" Είχε κόσμο το μαγαζί, οπότε το είπα δυνατά για όλους.
"Καλημέρα Τσοκορέλε. Πως τα πας;"
Ωχ!
Υπουλη ερώτηση αλλά είμαι εκπαιδευμένος σε ψυχολογικό και αντι-υποβρυχιακό πόλεμο και μάλιστα στο πεδίο, όχι στην θεωρία, με εκπαιδευτή το γνωστό @που απολύθηκε.
Σου μιλάω για 4 νταν στην Ψιονική, στην ψυχοτρονική και στην ψυχολογία μάζας.
Για 12 Τσάκρας ενεργοποιημένα από τον γκουρού Σάι-μπ@μπ@.
Για χιλιόμετρα τρεξίματος και έκκρισης ενδορφινών, ντοπαμινών και αδρεναλίνης που έχουν ενεργοποιήσει το εγώ μου και το είναι μου ταυτόχρονα.
Είμαι εδάφους αέρος, κατά προσωπικού και κατά παντός κινδύνου.
Το 'χω, λέμε.
Κι απαντώ με σιγουριά :
"Ολα καλά. Τι καλά δηλαδή; ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ!!!"
Αμέσως παίρνω τη στάση του Τίγρη και του Δράκου και περιμένω ανταπόδωση του χτυπήματος.
Ντόινγκ!!! (σχεδόν έκανε ήχο η αναπήδηση της στην καρέκλα. Κουνήθηκε μέχρι και ο πάγκος)
(εν τω μεταξύ, έχω νεκρώσει το μισό εγκέφαλο με τεχνική Δαλάι Λάμα και ακούω βερεσέ)
αυτή συνεχίζει:
"... με όλα αυτά που συμβαίνουν, εσύ είσαι καλά;;; Μα πως είσαι καλά;;;"
Πόσο προβλέψιμη είσαι κακομοίρα μου - σκέφτηκα με γέλιο δράκουλα...
Αμέσως επαναφέρω τον εγκέφαλο σε λειτουργία, τον συνδέω αστραπιαία με το κέντρο της ομιλίας και απαντώ πιο γρήγορα κι από σφαίρα:
"Σταμάτα βρε τη γκρίνια. Απαγορεύεται. Εδώ μέσα πουλάς Τύχη και μπαίνει ο κόσμος και τους μιζεριάζεις; Σταμάτα το!"
Αυτή τη φορά δεν αποσύνδεσα τον εγκέφαλο και έμεινα να αφουγκράζομαι με το ένατο τσάκρα στο τέρμα και όλες τις αισθήσεις σε επιφυλακή.
Τίποτα.... ησυχία.
Απόλυτη ησυχία.
Οταν ξαφνικά λέει ο στόμας της:
"Ε, μα με όλα αυτά που συμβαίνουν εγώ δεν αντέχω. Γι' αυτό φεύγω και πάω λίγες μέρες στο Λονδίνο για βόλτα."
Πολύ ύπουλο χτύπημα, δεν το περίμενα.
Με πέτυχε απροετοίμαστο.
Μούδιασαν οι κλειδώσεις μου και ένιωσα ένα - ένα τα σπλάχνα μου, σα να κάθομαι μπροστά σε τεράστιο σαμπγούφερ.
Την παραδέχτηκα - είναι παγκοσμίου κλάσεως.
Οχι όμως και του επιπέδου μου, το οποίο - ως γνωστόν - είναι διαπλανητικό.
Επιστρατεύω λοιπόν, όλη την αδρεναλίνη που κυκλοφορούσε στο αίμα μου ώστε να της βάλω της φωνές - κανονικά και δυνατά :
"Οξω ρε, που μας μιλάς για κρίση και πας Λονδίνο ρεεεεεεε!!!"
και συμπλήρωσα:
"Oυουουουου."
Εμεινε να με κοιτάει με το ένοχο παγωμένο χαμόγελο της αμηχανίας.
Οι άλλοι τόσοι ώρα χαζογελούσαν γύρω γύρω από το ρίνγκ, τώρα όμως τους είδα και κάναν άκρη.
To Kino έκανε παράσιτα και η εκκίνηση των κυνοδρομιών βγήκε άκυρη.
Πάταγος!
Είχα κερδίσει με νοκ άουτ και μάλιστα μόνο με 11 λέξεις, αλλά μπορούσα και καλύτερα.
Αυτή κάτι μου είπε, αλλά δεν το άκουσα καλά.
Βρόντηξε η πόρτα πίσω μου και το 'χασα στον θόρυβο.
Great computer guy (me), requests:
permanent job and residence in Canada or Australia.
Offers 23 years of experience in most IT positions.
Ενα έκτακτο διήμερο στο νησί με καιρό βροχερό τη μία μέρα και ηλιόλουστο σαν Πάσχα την άλλη.
Εν πλώ - στο βάθος χιόνια.
Μπαίνοντας στο λιμάνι
Εκανα δύο τρεξιματα, εν όψει του επόμενου αγώνα, ο οποίος μάλιστα θα είναι 20χλμ.
Πολλά (πάρα πολλά) χιλιόμετρα, αλλά μετά το 15άρι πήρα θάρρος. Και φυσικά με τον αδερφό.
Συστηματική προπόνηση λοιπόν κι έτσι έτρεξα ένα έντονο 6άρι ανηφορικότατο το Σάββατο, κι ένα 12άρι την άλλη μερα χαλαρό.
Σούπερ θέες, ανοιξιάτικες μυρωδιές, ήλιος, χιόνια, ψιχάλα, θάλασσα, ζέστη, προβατάκια, γεράκια, χαλαροσύνη γενικά.
Πολύ όμορφο ΣΚ, που μου ξύπνησε την ανάγκη για περισσότερες εκδρομές.
Αν σταματούσα να φωτογραφίζω ότι μου γιάλυζε στο δρόμο - αλήθεια το λέω - ακόμα δεν θα είχα επιστρέψει.
Ειδικά με την ανοιξιάτικη λιακάδα της Κυριακής.
Το 12άρι
Κι εκεί που ήμουν στην επιστροφή και λίγο μετά τη μέση στο 12άρι, βλέπω καμιά 800αριά μέτρα μπροστά μου, άλλον έναν δρομέα και μάλιστα κοπέλα, πράγμα πρωτόγνωρο για το νησί - νομίζω.
Κοινωνικό Μήνυμα:
Σε είδα να τρέχεις στο νησί. Γκρι φόρμα, ροζουλί-λιλά φούτερ, μακρυά κοτσίδα, βαμμένο μαλλί (σαν αποκριάτικη περούκα), άσπρα παπούτσια. Με πόσα τρέχεις ρε κοπελιά και δεν μπόρεσα να σε φτάσω; Και όταν έφτασες στο λιμάνι που σκατά εξαφανίστηκες;;;
Συμπεράσματα: (to do list)
1) Εχουμε πολύ δουλειά ακόμα.... (αλλά και πολύ όρεξη). Αλλωστε μέχρι στιγμής οι στόχοι επιτυγχάνονται με μηδέν ή μικρή απόκλιση.
2) Περισσότερο φύση - λιγότερο κλείσιμο σπίτι.
3) Ο Μάιος Μάρτιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή!
Ξεκίνησα τον αγώνα, χωρίς να είναι καλύτερα από χτες η μέση, αλλά στην πορεία τα ξέχασα όλα.
Ψιχάλα, βροχή, βροχότερη, βροχότατη, λάσπη, πολύ λάσπη, λίγο χιόνι, ρεματάκια, φανταστική εμπειρία, το μεγαλύτερο μου τρέξιμο μέχρι στιγμής (15χλμ) και μάλιστα σε τέτοιες συνθήκες, πρώτο μου τρέξιμο σε λάσπη, ο χοντρός με τα μούσια νόμιζε ότι η βροχή και η λάσπη θα μας πτοούσαν αλλά την πάτησε.
Ο χρόνος που κάναμε για τα 15χλμ ήταν μια χαρά και μέσα στους ρυθμούς μου για τέτοιο τεραίν, αν και τελικά αποδείχθηκε ότι τα δύο τρεξίματα μέσα στην εβδομάδα δεν έπρεπε να τα κάνω - με κούρασαν και το κατάλαβα με το παραπάνω προς το τέλος.
(Τα έφτυσα λέγεται αυτό - big time)
Ο δε αδερφός ήταν απίθανος!
Τράβαγε σα τρακτέρ και στα τελευταία χιλιόμετρα με έκραζε κι όλας για να με εμψυχώσει.
Τερματίσαμε όπως και στον προηγούμενο, δίπλα δίπλα.
(με περίμενε ήταν η αλήθεια, ΑΛΛΑ ήταν ξεκούραστος - είχε να τρέξει πάνω από εβδομάδα, να τα λέμε όλα.)
Τα παπούτσια σε κάποιες φάσεις ζύγιζαν +50 τόνους απο τη λάσπη, μόνιμα βρεμένα μετά τα πρώτα 4-5 χλμ, τι να σου λέω, και πόσο να με κοροϊδέψεις... πάρα πολύ ωραία.
Ενώ η βροχή έχει ήδη ξεπλύνει το 74,5% της λάσπης από τα παπούτσια μου.
Μετά, μακαρονάδα κι επιστροφή στο σπίτι.
Μπουγάδα (βουλώσαν τα λούκια από τις λάσπες) και μετά ώρα για την ξεκούραση που ονειρευόμουν.
Αμ δε!
Ο χοντρός με τα μούσια ξαναχτύπησε...
Τα γαμημένα σκατομωρά των γαμημένων μαλακοδιπλανών, γκάριζαν μεσημεριάτικα και φυσικά όχι μόνο δεν κοιμήθηκα, αλλά είχα ξανανεβάσει 180 σφυγμούς απ' τα νεύρα.
Χτύπησα το κουδούνι τους σαν τρελλός, μου άνοιξε το μεγάλο σκατομωρό και χαμογέλαγε.
Κράτησα με απίστευτο κόπο και αυτοέλεγχο το δεξί μου πόδι να μην εξαπολύσει καραβολίδα - μύτο και το περάσω μέσα από τους τοίχους.
Ονειρο βροχερής μεσημβρίας.
"Καλησπέρα, είναι μεσημέρι Κυριακής. Κάντε λίγο ησυχία παρακαλώ"
(Τι κύριος... πφφφ )
Η δε γαμώγρια, μου απάντησε "τα μωρά κάνουν φασαρία".
Το γαμήδι ο γιός της και πατέρας των σκατόπαιδων, απλά γέλαγε και μάλιστα με κοίταξε στα μάτια ενώ γελούσε...
Ετσι θέλω να γίνω κι εγώ.
Στα αρχίδια μου όλοι - και να κοιτάω την πάρτη μου μόνο.
Πόσο το ζηλεύω....
Η θα πάρω το νόμο στα χέρια μου, ή τη Χρυσή Ευκαιρία.
Ξεκινάω με το δεύτερο.
Κι αν σπιτικό είναι "where my thoughts escapin' - home, where my music's playing - Home, where my love lies waitin' silently for me" από κάπου πρέπει να ξαναρχίσω.
Tonight I'll sing my songs again, I'll play the game and pretend
But all my words come back to me, in shades of mediocrity
Like emptiness and harmony, I need someone to comfort me.
Silently for me
Υ.Γ.
Τρεχάτε - κάνει καλό.
Edit: Για την ιστορία, το κατάστημα του διοργανωτή Alpamayo Pro στο κέντρο της Αθήνας, καταστράφηκε ολοσχερώς και λεηλατήθηκε μαζί με τις αποθήκες.
Και έσσονται τα δύο εις βόλτα μία. Και το παραδοσιακό της "Φυσικής Ιστορίας" και το "Γαία".
Πήγα σήμερα με τον αδερφό και την ανηψιά.
Είχα να πάω - δεν ξέρω - μπορεί και 20 χρόνια, από πιτσιρίκι.
Ε κάπως μου ήρθε...
Οχι ότι δεν είναι αξιόλογο, ειδικά για παιδάκια αλλά μιζέριασα ρε γαμώτο.
Τα ίδια σχεδόν εκθέματα, εκείνο το τεράστιο κοχύλι που ήταν στην είσοδο παλιά, κατσιασμένα κατσίκια, μαδημένα πουλιά, οι μακάβρια καρφωμένες πεταλούδες που πλέον έχουν διαλυθεί, φτηνά - για τα σημερινά δεδομένα - εκθέματα, αλλά και για το κύρος (τουλάχιστον στο δικο μου το μυαλό) του μουσείου.
Η μικρή πάντως ξετρελάθηκε με τον τρικεράτοπς, διάλεξε κοχύλι, έπαθε πλακάρα με τα ελάφια, και με όλα τα άλλα έπηξε τρελά. Εγώ αντίθετα χάρηκα την καμηλοπάρδαλη και το βουβάλι.
Χάρηκα επίσης που μια καρέτα που είδα με τη μάσκα στην Ανάβυσσο, ήταν μεγαλύτερη από αυτή του μουσείου...
Στα ελάφια
Αυγά και φωλιές
Αυτός ο αφρικάνος έχει 3μ ύψος. Δες στο βάθος έναν κοντό...
Βγαίνοντας από τις αίθουσες του Φυσικής Ιστορίας, μπήκαμε στις αίθουσες του Γαία, που τόσος ντόρος είχε γίνει.
Μερικά αρχαία touch screens με πληροφορίες, καταρράχτες κακόγουστης καφετέριας, λούπες βίντεο σε 14άρια crt μονιτορ 30ετίας, μία έκθεση / διαφήμιση αγροτικών αυτοματισμών (!!!) συγκεκριμένης εταιρίας, λίγα μαθήματα ανακύκλωσης και οικιακής οικονομίας (όπως διδάσκονταν το '85) και μετά ήρθε το τελικό χτύπημα.Το οριστικό χτύπημα (Δύναμη. Βήτα Δέλτα Πι)
Κυρίες και Κύριοι
Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Ερευνας και Εκπαίδευσης "ΓΑΙΑ"
του Μουσείου Γουλανδρή,
παρουσιάζει:
ΤΟΝ ΤΡΟΧΟ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ
(πέντε κρίκοι ένα τάληρο)
Δοκίμασε την τύχη σου, γυρίζοντας τον τροχό:
Τύφος, Χολέρα, Βακτηριδιακή Δυσεντερία, Νηματοσκώληκας, Δρακοντίαση, Σχιστοσω-κάτιπουδεν βγάζω, Ελονοσία, Φιλαρίαση, Ογκοκέρκωση, Ψώρα, Τράχωμα.
Εχει ωραία καφετέρια όμως, αλλά δεν κάτσαμε γιατί πρώτον: πεινάγαμε και δεύτερον: η μικρή ήθελε να αγοράσει όλο το πωλητήριο - "με τα δικά της λεφτά" εννοείται, οπότε υποχωρήσαμε ατάκτως πλην όμως με στρατηγική:
Πηγαίναμε να φάμε στα Γουρουνάκια αλλά με έναν επιθετικό ελιγμό, καταλήξαμε στην Κατσαρίνα. Πολύ καλή.
Την άλλη φορά θα δοκιμάσουμε τις μπριζολάρες της. (διπλές από όσο φαντάζεσαι)
Υ.Γ. Να πας! Μη με ακούς που είμαι στρίντζος και στάζω χολή.
Είναι που πονάει η μέση μου και δεν ξέρω ακόμα αν θα τρέξω αύριο στον αγώνα.
...και με αγωνία περιμένω την Κυριακή για τον δεύτερο μου αγώνα ορεινού τρεξίματος. Μάλιστα θα τρέξω μαζί με τον αδερφό.
Ομάδα κι έτσι...
Αγωνία αναπόφευκτη για τη συμμετοχή, τον καιρό, το κρύο, τη βροχή, τη λάσπη, το πιθανότατο χιόνι και τέλος για τον ασφαλή τερματισμό.
Αγωνία επίσης γιατί προχτές με τράβηξε η μέση σηκώνοντας κάτι στραβά, και γιατί σήμερα ήμουν με στραβωμένο στομάχι και μύτη που γδέρνει με ένα μόνιμο ανθυποφτέρνισμα στα ρουθούνια.
Ενα τελευταίο νυχτερινό τρεξιματάκι πριν τον αγώνα, για να δοκιμάσουμε τη μέση, γιατροσόφια για τον πόνο, ματζούνια για το στομάχι και νομίζω - άνευ απροόπτου (τον χοντρό με τα μούσια εννοώ) - θα περάσουμε πολύ ωραία την Κυριακή.
Τι άλλα;
Χάρηκα με τη γκουρμεδιά που πόσταρε ο e-provatina.
Οργίασε η φαντασία μου είναι η αλήθεια.
Οψόμεθα...
Δουλειά καλά, ειδήσεις καθόλου.
Επίσης έχω πολύ όρεξη για φωτογραφίες.
Κάθε φορά που το βλέπω τρελαίνομαι με τους μπόμπιρες:
Πριν μερικές μέρες είχα απανωτά τηλεφωνήματα τις πλέον ακατάλληλες στιγμές.
Ευτυχώς το φαινόμενο σταμάτησε.
Μαμά Τσοκορέλου:
Παίρνει τη στιγμή που: τρώω στον καναπέ ψάρι, με το πιάτο στα γόνατα και κάτι σάλτσες να είναι στα όρια του χυσίματος.
Ταυτόχρονα οι χαρτοπετσέτες αγκαλιάζουν το ρεσώ άρωμα μήλου και οι φλόγες που ξεπηδούν απειλούν τον πόντικα και κάτι διακοσμητικά κάστανα του τραπεζακίου.
Παραδόξως, όχι μόνο κατάπια πρώτα, όχι μόνο άφησα προσεκτικά τα πιάτα στην άκρη, αλλά απάντησα και το τηλέφωνο πριν σβήσω με αυτοθυσία τις φλόγες.
Π. Φίλος Τσοκορέλου:
Παίρνει τη στιγμή που πλένω το πυρέξ από ψάρια με ψαρόζουμο το οποίο μου γλυστράει πιτσιλώντας με σαπουνοψαρόζουμα τη μισή κουζίνα, πλακάκια, τα πλυμένα, εμένα, παντόφλες, όλα.
Παραδόξως απαντάω ενώ ακόμα οι σταγόνες πετάνε, προσγειώνονται στα έπιπλα ή και κυλάνε λάγνα πάνω τους.
Λεμονοστίφτης:
Παίρνει τη στιγμή που καίω το πρόσωπο μου ανοίγοντας το φούρνο και -τυφλός πλέον- καίω και τα χέρια μου παρά που φοράω γάντι (όχι το καλό - το άλλο) και μετά πρέπει και να προσέξω που θα τα ακουμπήσω μη τυχόν και λιώσει το έδαφος και φτάσω στη Κίνα Νέα Ζηλανδία με το τσιτσιριστό ταψί.
Αγνωστη Κυρία:
Δύο φορές σε διαφορετικές μέρες και ώρες, ενώ τρέχω στην ίδια ανηφόρα. Με το που απαντώ ακούω γιαγιάκα: "αααααα λάθος έκανα".
Ισως η βαριά ανάσα του λαχανιάσματος, δεν ξέρω...
Από μικρός απορούσα τι είναι στην άλλη άκρη της γης και ακόμα καλύτερα, ποιός.
Ενα σπίτι σε μία ακρογυαλιά; μια καλύβα στην έρημο; ένα σταυροδρόμι σε μια πόλη; μία αίθουσα σχολείου; μια φυλακή;
Ηθελα κάπως - κάποτε, να βρω την απάντηση και μάλιστα να επικοινωνήσω μαζί τους με γράμμα.
Τελικά βρέθηκε απάντηση, αλλά δυστυχώς δεν έχει διεύθυνση ο βυθός της θάλασσας....
Ο αντίποδας (έτσι λέγεται) της Ελλάδας λοιπόν, πέφτει ανατολικά της Νέας Ζηλανδίας.
Μεταξύ των νησιών Κουκ, της Γαλλικής Πολυνησίας, νησιών Πίτκερν και της νήσου Τσάτχαμ που είναι και το κοντινότερο σημείο στα 1800κάτι χιλιόμετρα μόνο.
(Για να ξέρεις: Χανιά - Αλεξανδρούπολη απέχουν 600χλμ - μόνον.)
Μπορείς να δεις το κοντινότερο στον αντίποδα μας σημείο εδώκαι να παίξεις με τους αντίποδες εδώ.
Σαββάτο, κι αφού κάναμε τις καλές μας πράξεις με τον Λεμονοστίφτη, καταλήξαμε στον εθνικό κήπο για βόλτα.
Βγήκαν μερικές αξιόλογες φωτογραφίες της τεχνοτροπίας "Park photography" τις οποίες και εκθέτω σε αυτό εδώ το βήμα που τόσο απλόχερα μου δανείζει ο κυβερνοχώρος, απαρνούμενος το είναι του εγώ, και ορίζοντας εκ νέου τον υπερ-ρεαλισμό του καλλιτέχνη.
Είσοδος δωρεαν.
Το τούνελ που κοιτάζαμε
Μια πάπια μα ποια πάπια; Χήνα είναι!
Crack! Δεν ήταν ράγισμα.
Ο ψάρακας που πέταγε.
Αυτή με τον ψάρακα, μέχρι στιγμής είναι η αγαπημένη μου από όλο το 2012.
Στην Πολωνία σε ένα μέρος που λέγεται Poznan άναψαν 11000 (εντεκα χιλιάδες - ναι) ιπτάμενα φανάρια, στις 21 Ιουνίου για να γιορτάσουν τη μεγαλύτερη ημέρα του καλοκαιριού.
Τις προάλλες με τα κρύα, λίγο η παγωνιά, λίγο που έφτασα σπίτι στις 9 και άμα τρέξω τόσο αργά μετά δεν κοιμάμαι με τίποτα, αναγκάστηκα να το ρίξω στο μαγείρεμα με μαύρη καρδιά.
Εδώ και δυο τρεις βδομάδες περίμενα την κατάλληλη ευκαιρία για να εξολοθρεύσω ένα τσουβαλάκι μικρά πατατάκια που είχα πάρει.
(Ο σκλαβενίτης είπε: Πατάτες μίνι Γαλλίας, ποικιλία Αγκάτα - όχι δεν πρόκειται να το γκουγκλίσω)
Τα Χριστούγεννα σε κάποιο εμπύρετο ξενύχτι, είδα στο Νόβα ενός φίλου τον Jamie Oliver - εκείνον τον συμπαθητικό αγγλάκο σεφ, που μαγειρεύει λερώνοντας πεντακόσια κουζινικά, πάγκους, πατώματα, τοίχους, ταβάνια, ρούχα μέχρι και τους καλεσμένους του.
Ο Αγγλος σεφ λοιπόν μας έκανε πατάτες φούρνου και τον αντέγραψα από ότι θυμόμουν μέσα στον πυρετό μου.
Βράζεις τις πατάτες (ότι να 'ναι - όχι σώνει και ντε αυτές τις μικρές) μέχρι να μαλακώσουν λίγο και να τις σκάβεις εύκολα με το νύχι. (με άλλα λόγια κάνα τέταρτο)
Βούτυρο στο ταψι.
Θαλασσινό αλάτι, φρέσκο πιπέρι,
Πεντακόσιες σκελίδες σκόρδου ολόκληρες (εγώ δεν έβαλα - εργάζομαι ακόμα)
Αφθονο δεντρολίβανο.
Τα τσιγαρίζεις όλα μαζι και μετά ρίχνεις τις πατάτες.
Ανακατεύεις και αφήνεις στους 200 μισή ώρα.
Στο τέλος κάνεις τα κόλπα σου για να πάρουν χρώμα - αυτό με το γκριλ στην πάνω σχάρα.
Αυτά είπε ο Ολιβερ.
Εγώ λοξοδρόμησα ως εξής: έστιψα ένα ζουμερό πορτοκάλι, δεν έβαλα βούτυρο αλλά ελαιόλαδο και επίσης δεν έβαλα σκόρδο. Τέλος τις έψησα στους 250 για 45 λεπτά. (ξέρω καλύτερα, θες τίποτα;)
Αι πατατούλαι ήδη μπήκαν σε τάπερ και το πρώτο πάει γραφείο αύριο με λίγο μαϊντανό.
Ε λοιπόν ξαναχτύπησε.
Οχι ότι τόσο καιρό ήταν άφαντος, αλλά αυτή τη φορά ήταν απίστευτος.
Ωρα οχτώ και βάλε, τελειώσαν οι δουλειές στο γραφείο, είχε σχολάσει ο κόσμος και είχε ησυχία, οπότε βρήκα ευκαιρία να κάνω κάτι πειράματα.
Ξέρεις, άσπρη ποδιά, προστατευτικά γυαλιά, μυριάδες δοκιμαστικοί σωλήνες με υγρά που αφρίζουν και βγάζουν καπνό, στεναχωρημένους πίθηκους μέσα σε κλουβιά γύρω μου και ένας ξεκοιλιασμένος βάτραχος πάνω στον χειρουργικό πάγκο συνδεδεμένος με όργανα παρακολούθησης..
Μπαίνει μέσα.
Τα χέρια πίσω από την πλάτη, αργό βήμα αργόσχολου.
Στήνεται επιδεικτικά μπροστά μου μειδιάζοντας, ισορροπώντας στις μύτες - σχεδόν στηρίζεται στο γραφείο μου.
Ακόμα κάνω ότι δεν τον βλέπω και πληκτρολογώ μανιωδώς μπούρδες (έτσι : σδφγσργκσδφγ σ σδ σδγ σ γσδγσδγ) γιατι έχω πολύ δουλειά και σήκω φύγε στην τελική βλαμένε - άμα σε γούσταρα θα γύριζα να σε κοιτάξω τουλάχιστον. Πρέπει να στο γράψω για να το καταλάβεις; Με χαλάς.
"Τι κάνεις;" μου λέει.
"Τι κάνουμε;" του λέω; "Ολα μια χαρά!"
"Ε πως μια χαρά; Αμα το καράβι πάει ολοταχώς για τα βράχια...."απαντά χαμογελαστός.
Εφαρμόζω τεχνική Δαλάι Λάμα και έξι Jack Daniels, και απαντώ γλυκά και με ψυχραιμία, σαν σε μωρό που μόλις χέστηκε στην αγκαλιά μου:
"Οπου και να πάει το καράβι, εγώ προσωπικά ξέρω άριστο κολύμπι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα." και το εννοώ.
Ψύχραιμος κι αυτός - με τεχνική 'λέω την ίδια μαλακία σε όλους και θα την ακούσεις κι εσύ' - απαντάει:
"Οσο καλό κολύμπι και να ξέρεις, αμα είναι ταραγμένη η θάλασσα...."
Εκεί θόλωσα - δεν θυμάμαι τι του είπα, νομίζω/ελπίζω κάποια ευγενική πίπα του στυλ "είμαι ο καλύτερος κολυμβητής που έχει υπάρξει" (ώπα ρε Βαϊσμίλερ) ή κάτι χειρότερο.
Πάντως έφυγε χαρωπός που γάμησε μία διάθεση ακόμα, ψάχνοντας το επόμενο του θύμα.
Ηταν η πολλοστή φορά που μου έλεγε την ατάκα με τα βράχια. Το υπόλοιπο με το κολύμπι το άκουγα σε παγκόσμια πρώτη εκτέλεση.
Ξέρω, είμαι αδικαιολόγητος που έπαθα μπρινιόκο με το που την ξανάκουσα, αντί να πέσω κάτω -επιδεικτικά- δακρυσμένος από τα γέλια και να φωνάζω "ακούστε τι είπε ο μαλάκας" δείχνοντας τον, αλλά είχαν σχολάσει κι οι υπόλοιποι, δεν θα είχε πλάκα, καταλαβαίνεις.
Δεν έχω φτάσει και σε τέτοιο επίπεδο ζεν.
Κοίτα να δεις: έχω καταφέρει έναν άθλο (για εμένα): να μην εκνευρίζομαι με τους μαλάκες στη δουλειά. Τελευταία λίγο το έχασα, και αυτός εδώ ήταν η σταγόνα.
Απίστευτος μαλάκας... επισκιάζει οποιαδήποτε ικανότητα του.
Τι ανθρωπάκι ρπμ, να τριγυρνάει και να σπέρνει πανικό, άγχος και μιζέρια...
Μιλάμε για στέλεχος που κρίνει, εισηγείται απολύσεις, προσλήψεις, κλπ κλπ και αντί να στηρίζει τον κόσμο, τους μαυρίζει τις ψυχές.
Καταστροφολόγος, απομυζωτής ενέργειας, φορέας μιζέριας - Θεέ μου ευχαριστώ για την επίδειξη τάπερ - τώρα ξέρω τι να μην κάνω στη ζωή μου.
Είμαι πλέον σίγουρος - και θα το εφαρμόσω στο μέλλον - ότι αν του έκοβα τη φόρα όταν έπρεπε, θα γλύτωνα κι αυτά και άλλα πολλά που δεν θα μάθεις.
Με μπινελίκια; Με σταράτη κουβέντα; Με ότι τρόπο θα καταλάβαινε...
Αυτό πάντως είχα αποφασίσει να κάνω όταν τον ξαναέβλεπα γιατι με το ζόρι ισορροπώ κι εγώ.
( ισορροπείς λες, ε; χμ...)
Δε βλεπεις τι μαλακίες γράφω εδώ μέσα και πόσα χιλιόμετρα τρέχω για να κρατιέμαι;
( Κρατιέσαι, ε; )
Δεν πρόλαβα όμως - απολύθηκε.
Υ.Γ.(1) ελπίζω σήμερα να προλάβω να τρέξω γιατί πάλι 9μιση έφτασα σπίτι χτες.
Μάλιστα...
Κανονικά με αυτό που μου ζήτησε η margkw, θα ήταν σα να μου είχαν πει να προωθήσω mail για να πάρει 1$ η μικρή Πάτμα στο Νεπάλ, που ψόφησαν τα λάμα του μπαμπά της, αλλιώς θα είμαι τρισκατάρατος για όλη μου τη ζωή, αν μου μείνει καθόλου...
Αλλά χαλάλι της, απαντώ μετά χαράς επειδή το ζήτησε η margkw που της το ζήτησαν κι αυτηνής αλλά - μη νομίζεις - κι εγώ θα το ζητήσω απ' άλλους με τη σειρά μου.
Και κάτι για βραβεία έλεγαν αρχικά, αλλά βραβεία δεν δεχόμαστε τώρα που έκανε την αρχή ο Χριστιανόπουλος.
Επτά πράματα που δεν ξέρεις για εμένα:
"Chocorello" φώναζα μία πρώην, αλλά τελικά μου κόλλησε εμένα το παρατσούκλι σε ένα forum μηχανόβιων.
Μικρός έβλεπα πλυντήριο με τις ώρες καθισμένος στο πάτωμα. Αγαπημένο κανάλι το 11. Πλέον έχω τηλεόραση - το ίδιο είναι.
Εχω ένα μικρό τατουάζ στο χέρι που το έκανα μόνος μου με σινική. Στα 16 μου.
Το ρεκόρ οδήγησης μου είναι 15ώρες σερί και πήγαινα κι άλλο. Νύχτα υπό καταιγίδα: 23:00 από Ραφήνα - Καλάβρυτα χιονοδρομικό - Λάδωνας - Ολυμπία - Πύργος - Πάτρα και πίσω. Βαριόμουν στο σπίτι και βγήκα μια βόλτα μόνος...
Η πρώτη κακή λέξη που άκουσα/έμαθα ποτέ ήταν "κωλόγρια". Πήγαινα τρίτη δημοτικού. Την είπε ένα άλλο παιδάκι επειδή μία γιαγιά σε ένα μπαλκόνι έδερνε ένα σκατόπαιδο.
Παίζω στον τζουρά, το ρεμπέτικο της Ευδοκίας. Αξιοπρεπέστατα.
Δεν σιδερώνω τίποτα - είμαι λεύτερος. (έχω πλυντήριο whirlpool με κουμπί που δεν θέλουν σίδερο κι επίσης δεν φοράω πουκάμισα, εκτός από μερικά που δεν θέλουν σιδέρωμα - φυσικά.)
Και τώρα να κάνουν ένα βήμα μπρος, οι γνωστοί άγνωστοι:
Μπορείς να σπαταλήσεις χρόνο εδώ.