Bad Calls

Πριν μερικές μέρες είχα απανωτά τηλεφωνήματα τις πλέον ακατάλληλες στιγμές.
Ευτυχώς το φαινόμενο σταμάτησε.

Μαμά Τσοκορέλου:
Παίρνει τη στιγμή που: τρώω στον καναπέ ψάρι, με το πιάτο στα γόνατα και κάτι σάλτσες να είναι στα όρια του χυσίματος.
Ταυτόχρονα οι χαρτοπετσέτες αγκαλιάζουν το ρεσώ άρωμα μήλου και οι φλόγες που ξεπηδούν απειλούν τον πόντικα και κάτι διακοσμητικά κάστανα του τραπεζακίου.
Παραδόξως, όχι μόνο κατάπια πρώτα, όχι μόνο άφησα προσεκτικά τα πιάτα στην άκρη, αλλά απάντησα και το τηλέφωνο πριν σβήσω με αυτοθυσία τις φλόγες.


Π. Φίλος Τσοκορέλου:
Παίρνει τη στιγμή που πλένω το πυρέξ από ψάρια με ψαρόζουμο το οποίο μου γλυστράει πιτσιλώντας με σαπουνοψαρόζουμα τη μισή κουζίνα, πλακάκια, τα πλυμένα, εμένα, παντόφλες, όλα.
Παραδόξως απαντάω ενώ ακόμα οι σταγόνες πετάνε, προσγειώνονται στα έπιπλα ή και κυλάνε λάγνα πάνω τους.

Λεμονοστίφτης:
Παίρνει τη στιγμή που καίω το πρόσωπο μου ανοίγοντας το φούρνο και -τυφλός πλέον- καίω και τα χέρια μου παρά που φοράω γάντι (όχι το καλό - το άλλο) και μετά πρέπει και να προσέξω που θα τα ακουμπήσω μη τυχόν και λιώσει το έδαφος και φτάσω στη Κίνα Νέα Ζηλανδία με το τσιτσιριστό ταψί.

Αγνωστη Κυρία:
 Δύο φορές σε διαφορετικές μέρες και ώρες, ενώ τρέχω στην ίδια ανηφόρα. Με το που απαντώ ακούω γιαγιάκα: "αααααα λάθος έκανα".
Ισως η βαριά ανάσα του λαχανιάσματος, δεν ξέρω...