Lady Luck

Προκαλώ συστηματικά την τύχη μου.
Αγοράζω Εθνικό λαχείο και είμαι στα λεφτά μου και παίζω μια-δυο στήλες τζόκερ την εβδομάδα, έτσι για το γαμώτο.

Λοιπόν είναι πολύ συμπαθητική θείτσα η προποτζού μου, αν και συνήθως μιλάει τόσο πολύ που δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο, παρά να την αγνοείς επιδεικτικά.
Κι αυτό για να σωθείς - όχι για να σταματήσει, καθώς αυτό είναι αδύνατον.
Τις προάλλες όμως, είχε ρέντα.

"Καλημέραααα"  Είχε κόσμο το μαγαζί, οπότε το είπα δυνατά για όλους.

"Καλημέρα Τσοκορέλε. Πως τα πας;"

Ωχ!
Υπουλη ερώτηση αλλά είμαι εκπαιδευμένος σε ψυχολογικό και αντι-υποβρυχιακό πόλεμο και μάλιστα στο πεδίο, όχι στην θεωρία, με εκπαιδευτή το γνωστό @ που απολύθηκε.
Σου μιλάω για 4 νταν στην Ψιονική, στην ψυχοτρονική και στην ψυχολογία μάζας.
Για 12 Τσάκρας ενεργοποιημένα από τον γκουρού Σάι-μπ@μπ@.
Για χιλιόμετρα τρεξίματος και έκκρισης ενδορφινών, ντοπαμινών και αδρεναλίνης που έχουν ενεργοποιήσει το εγώ μου και το είναι μου ταυτόχρονα.
Είμαι εδάφους αέρος, κατά προσωπικού και κατά παντός κινδύνου.
Το 'χω, λέμε.

Κι απαντώ με σιγουριά :

"Ολα καλά. Τι καλά δηλαδή; ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ!!!"

Αμέσως παίρνω τη στάση του Τίγρη και του Δράκου και περιμένω ανταπόδωση του χτυπήματος.

Ντόινγκ!!! (σχεδόν έκανε ήχο η αναπήδηση της στην καρέκλα. Κουνήθηκε μέχρι και ο πάγκος)

"Τι εννοείς καλά; Παίρνεις κάτι;" είπε απορωγελώντας.

(εν τω μεταξύ, έχω νεκρώσει το μισό εγκέφαλο με τεχνική Δαλάι Λάμα και ακούω βερεσέ)
αυτή συνεχίζει:

"... με όλα αυτά που συμβαίνουν, εσύ είσαι καλά;;; Μα πως είσαι καλά;;;"

Πόσο προβλέψιμη είσαι κακομοίρα μου - σκέφτηκα με γέλιο δράκουλα...
Αμέσως επαναφέρω τον εγκέφαλο σε λειτουργία, τον συνδέω αστραπιαία με το κέντρο της ομιλίας και απαντώ πιο γρήγορα κι από σφαίρα:

"Σταμάτα βρε τη γκρίνια. Απαγορεύεται. Εδώ μέσα πουλάς Τύχη και μπαίνει ο κόσμος και τους μιζεριάζεις; Σταμάτα το!"

Αυτή τη φορά δεν αποσύνδεσα τον εγκέφαλο και έμεινα να αφουγκράζομαι με το ένατο τσάκρα στο τέρμα και όλες τις αισθήσεις σε επιφυλακή.

Τίποτα.... ησυχία.

Απόλυτη ησυχία.

Οταν ξαφνικά λέει ο στόμας της:

"Ε, μα με όλα αυτά που συμβαίνουν εγώ δεν αντέχω. Γι' αυτό φεύγω και πάω λίγες μέρες στο Λονδίνο για βόλτα."

Πολύ ύπουλο χτύπημα, δεν το περίμενα.
Με πέτυχε απροετοίμαστο.
Μούδιασαν οι κλειδώσεις μου και ένιωσα ένα - ένα τα σπλάχνα μου, σα να κάθομαι μπροστά σε τεράστιο σαμπγούφερ.

Την παραδέχτηκα - είναι παγκοσμίου κλάσεως.
Οχι όμως και του επιπέδου μου, το οποίο - ως γνωστόν - είναι διαπλανητικό.

Επιστρατεύω λοιπόν, όλη την αδρεναλίνη που κυκλοφορούσε στο αίμα μου ώστε να της βάλω της φωνές - κανονικά και δυνατά :

"Οξω ρε, που μας μιλάς για κρίση και πας Λονδίνο ρεεεεεεε!!!"


και συμπλήρωσα:


"Oυουουουου."

Εμεινε να με κοιτάει με το ένοχο παγωμένο χαμόγελο της αμηχανίας.
Οι άλλοι τόσοι ώρα χαζογελούσαν γύρω γύρω από το ρίνγκ, τώρα όμως τους είδα και κάναν άκρη.
To Kino έκανε παράσιτα και η εκκίνηση των κυνοδρομιών βγήκε άκυρη.

Πάταγος!

Είχα κερδίσει με νοκ άουτ και μάλιστα μόνο με 11 λέξεις, αλλά μπορούσα και καλύτερα.


Αυτή κάτι μου είπε, αλλά δεν το άκουσα καλά.
Βρόντηξε η πόρτα πίσω μου και το 'χασα στον θόρυβο.

Great computer guy (me), requests:

 permanent job and residence in Canada or Australia. 

Offers 23 years of experience in most IT positions.

Resume upon request.

I Do