Next door Greek. Στην πυλωτή μου.

Στο παλιό μου σπίτι είχα θέση πάρκιν στην πυλωτή.

Ενα βράδυ που γύρισα κουρούμπελο από το γραφείο, βλέπω φάτσα κάρτα παρκαρισμένο μπροστά στην είσοδο της πυλωτής ένα τσικουετσέντο. Ούτε το μηχανάκι δεν χώραγε να βγει.
Κορνάρισα, άναψα φώτα, ξανακορνάρισα, τίποτα.
Χωρίς πολλά πολλά, πάρκαρα αλλού και έληξε το επεισόδιο.
Ενιωσα όμως λίγο μαλάκας και όσο πέρναγε η ώρα μαλακότερος.
Τελικά του άφησα στον υαλοκαθαριστήρα ένα τυπικό χαρτάκι με μία τυπική παρατήρηση, κοιμήθηκα με νεύρα και έληξε το συμβάν.

Κάνα μήνα μετά, ένα άλλο βράδυ που γύριζα κουρούμπελο από το γραφείο, βλέπω φάτσα κάρτα παρκαρισμένο μπροστά στην είσοδο της πυλωτής το τσικουετσέντο. Ούτε το μηχανάκι δεν χώραγε να βγει.
Κορνάρισα, άναψα φώτα, ξανακορνάρισα, ξανάναψα, κόρναρα καμιά ώρα, προβολείς αλάρμ, έκλεισα το στενό - και καλά έψαχνα τον μπούστη - και τελικά κίνησα να βρω παρκιν.
Πάρκιν δεν έβρισκα όμως και όσο δεν έβρισκα τόσο φόρτωνα.
"Το δις εξ αμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού."
Αποφάσισα να δώσω μάθημα - δεν ήξερα ακόμα πως, αλλά θα παρέδιδα ιδιαίτερα.
Χωρίς χαρτάκι.

Ανεβαίνω πάνω, προσπαθώντας να μην νιώθω μαλάκας, αλλά δεν γινόταν.
Φόρτωνα με γεωμετρική πρόοδο.
Κρατήθηκα να μην του σκάσω τα λάστιχα και πληρώσει σε χρήμα τη μαλακία του.
Κρατήθηκα ακόμα και να μην του ρίξω αυγά (σούπερ κόλπο) στους αεραγωγούς του παρμπριζ (έτσι σε κάθε βροχή το αμάξι βρωμάει αυγουλίλα - είναι απλά για πούλημα, δεν καθαρίζει με τίποτα εκεί μέσα) γιατί δεν θα καταλάβαινε πότε και γιατί του το έκαναν.

Οπότε έκανα το εξής:
Εβαλα ένα γάντι μίας χρήσης,
πήρα μία μεγάλη χούφτα μαργαρίνη,
κατέβηκα κάτω,
(κρατήθηκα να μην την πασαλείψω στο παρμπριζ του και σκοτώσει κανέναν),
και την άλειψα στο χερούλι της πόρτας του οδηγού.

Χερούλια τσικουτσέντο οριτζιναλ

Καλά. Να πάει μέσα μέσα.
Γέμισα όλο το βαθούλωμα του χερουλιού μέχρι το επίπεδο της πόρτας.
Στούμπωσα και τη κλειδαριά να πασαλειφτεί και το κλειδί.
Ανέβηκα πάνω τρέχοντας και γελώντας, και κοιμήθηκα εκνευρισμένος αλλά ικανοποιημένος που έκανα κάτι.

Για να ανοίξει το αμάξι του, θα έπρεπε να πασαλειφτεί με μαργαρίνες. Μπουαχαχααχαα.

Καμιά 'βδομάδα μετά, ενα βράδυ που γύριζα κουρούμπελο από το γραφείο, βλέπω από μακρυά το τσικουετσέντο. Απελπισία!
Πλησιάζοντας όμως είδα, ότι είχε παρκάρει τόσο άκρη που έκλεινε μία στροφή και το πεζοδρόμιο, αλλά όχι την είσοδο της πυλωτής μου, πλέον.
Μάλιστα, είχε αφήσει και τηλέφωνο αυτή τη φορά, σε χαρτάκι πάνω στο ταμπλώ.

Give 'em all your love...