Ομάδα κι έτσι...
Αγωνία αναπόφευκτη για τη συμμετοχή, τον καιρό, το κρύο, τη βροχή, τη λάσπη, το πιθανότατο χιόνι και τέλος για τον ασφαλή τερματισμό.
Αγωνία επίσης γιατί προχτές με τράβηξε η μέση σηκώνοντας κάτι στραβά, και γιατί σήμερα ήμουν με στραβωμένο στομάχι και μύτη που γδέρνει με ένα μόνιμο ανθυποφτέρνισμα στα ρουθούνια.
Ενα τελευταίο νυχτερινό τρεξιματάκι πριν τον αγώνα, για να δοκιμάσουμε τη μέση, γιατροσόφια για τον πόνο, ματζούνια για το στομάχι και νομίζω - άνευ απροόπτου (τον χοντρό με τα μούσια εννοώ) - θα περάσουμε πολύ ωραία την Κυριακή.
Τι άλλα;
Χάρηκα με τη γκουρμεδιά που πόσταρε ο e-provatina.
Οργίασε η φαντασία μου είναι η αλήθεια.
Οψόμεθα...
Δουλειά καλά, ειδήσεις καθόλου.
Επίσης έχω πολύ όρεξη για φωτογραφίες.
Κάθε φορά που το βλέπω τρελαίνομαι με τους μπόμπιρες:
2 σχόλια:
αυτό το "εκτός απροόπτου" κράτα το. εγώ σήμερα ήταν να πάω σε μια συναυλία και έπεσα και χτύπησα τον καρπό μου.
εσένα σου εύχομαι, πάντως, τα καλύτερα για την κυριακή που πρόκειται να αλλάξει τις ζωές μας για πάντα.
Αν δεν παίζεις κιθάρα στην συναυλία, νομίζω θα τα καταφέρεις. :-p
Φχαριστώ, αν και ο χοντρός μας έχει κοψοχιολιάσει. Θα δείξει....
Δημοσίευση σχολίου