AlpamayoPro Trail Project

Ολα καλά!

Ξεκίνησα τον αγώνα, χωρίς να είναι καλύτερα από χτες η μέση, αλλά στην πορεία τα ξέχασα όλα.

Ψιχάλα, βροχή, βροχότερη, βροχότατη, λάσπη, πολύ λάσπη, λίγο χιόνι, ρεματάκια, φανταστική εμπειρία, το μεγαλύτερο μου τρέξιμο μέχρι στιγμής (15χλμ) και μάλιστα σε τέτοιες συνθήκες, πρώτο μου τρέξιμο σε λάσπη, ο χοντρός με τα μούσια νόμιζε ότι η βροχή και η λάσπη θα μας πτοούσαν αλλά την πάτησε.

Ο χρόνος που κάναμε για τα 15χλμ ήταν μια χαρά και μέσα στους ρυθμούς μου για τέτοιο τεραίν, αν και τελικά αποδείχθηκε ότι τα δύο τρεξίματα μέσα στην εβδομάδα δεν έπρεπε να τα κάνω - με κούρασαν και το κατάλαβα με το παραπάνω προς το τέλος.

(Τα έφτυσα λέγεται αυτό - big time)

Ο δε αδερφός ήταν απίθανος!
Τράβαγε σα τρακτέρ και στα τελευταία χιλιόμετρα με έκραζε κι όλας για να με εμψυχώσει.
Τερματίσαμε όπως και στον προηγούμενο, δίπλα δίπλα.

(με περίμενε ήταν η αλήθεια, ΑΛΛΑ ήταν ξεκούραστος - είχε να τρέξει πάνω από εβδομάδα, να τα λέμε όλα.)

Τα παπούτσια σε κάποιες φάσεις ζύγιζαν +50 τόνους απο τη λάσπη, μόνιμα βρεμένα μετά τα πρώτα 4-5 χλμ, τι να σου λέω, και πόσο να με κοροϊδέψεις... πάρα πολύ ωραία.

Ενώ η βροχή έχει ήδη ξεπλύνει το 74,5% της λάσπης από τα παπούτσια μου.

Μετά, μακαρονάδα κι επιστροφή στο σπίτι.
Μπουγάδα (βουλώσαν τα λούκια από τις λάσπες) και μετά ώρα για την ξεκούραση που ονειρευόμουν.

Αμ δε!
Ο χοντρός με τα μούσια ξαναχτύπησε...

Τα γαμημένα σκατομωρά των γαμημένων μαλακοδιπλανών, γκάριζαν μεσημεριάτικα και φυσικά όχι μόνο δεν κοιμήθηκα, αλλά είχα ξανανεβάσει 180 σφυγμούς απ' τα νεύρα.
Χτύπησα το κουδούνι τους σαν τρελλός, μου άνοιξε το μεγάλο σκατομωρό και χαμογέλαγε.
Κράτησα με απίστευτο κόπο και αυτοέλεγχο το δεξί μου πόδι να μην εξαπολύσει καραβολίδα - μύτο και το περάσω μέσα από τους τοίχους.

Ονειρο βροχερής μεσημβρίας.

 "Καλησπέρα, είναι μεσημέρι Κυριακής. Κάντε λίγο ησυχία παρακαλώ"
(Τι κύριος... πφφφ )

Η δε γαμώγρια, μου απάντησε "τα μωρά κάνουν φασαρία".
Το γαμήδι ο γιός της και πατέρας των σκατόπαιδων, απλά γέλαγε και μάλιστα με κοίταξε στα μάτια ενώ γελούσε...

Ετσι θέλω να γίνω κι εγώ.
Στα αρχίδια μου όλοι - και να κοιτάω την πάρτη μου μόνο.
Πόσο το ζηλεύω....

Η θα πάρω το νόμο στα χέρια μου, ή τη Χρυσή Ευκαιρία.
Ξεκινάω με το δεύτερο.

Κι αν σπιτικό είναι "where my thoughts escapin' - home, where my music's playing - Home, where my love lies waitin' silently for me" από κάπου πρέπει να ξαναρχίσω.

Tonight I'll sing my songs again, I'll play the game and pretend
But all my words come back to me, in shades of mediocrity
Like emptiness and harmony, I need someone to comfort me.

Silently for me

Υ.Γ. 

Τρεχάτε - κάνει καλό.

Edit: Για την ιστορία, το κατάστημα του διοργανωτή Alpamayo Pro στο κέντρο της Αθήνας, καταστράφηκε ολοσχερώς και λεηλατήθηκε μαζί με τις αποθήκες.