Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Ο Εξορκιστής


Το παλιό σπίτι ήταν στον πρώτο όροφο.
Που και που βλέπαμε καμιά γάτα στο μπαλκόνι, που ανέβαινε από τις μουριές είτε από περιέργεια, είτε για να φάει το φαί του Λεφ που το είχαμε έξω.
Το δικό μου δωμάτιο ήταν δίπλα στην κουζίνα ακριβώς και από την καρέκλα του γραφείου έβλεπα και την πόρτα της.

Ξαφνικά βλέπω μία γάτα να περνάει από την κουζίνα προς το σαλόνι, λες και δεν με είχε δει.
Φωνάζω τον Λεφ να γίνει της τρελής μέσα στο σπίτι, αλλά τον είχε κλειδωμένο ο αδερφός μου μέσα στο δωμάτιο του και παίζαν πλεϊστέϊσον, οπότε έκανα ντου στο σαλόνι με τα σώβρακα, η γάτα που είχε μπανίσει τα σοκολατάκια πάνω στο μπουφέ φρικάρει, πηδάει από καναπέ σε καναπέ, κουρτίνες, πάνω από τραπέζια, κάτω από καρέκλες κι επιστρέφει για την έξοδο, μπαίνει στην κουζίνα με κωλιά - εγώ πίσω της κατα πόδας, με κωλιά επίσης φωνάζοντας ψιθυριστά ΞξξξξΞΞΞξΞΞΞΞΞξξξξξξξΞΞ για να μην ξυπνήσω τους άλλους - η γάτα γλυστράει κι αντί να περάσει από τη μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα, σκάει πάνω της και την κλείνει εντελώς, πανικοβάλλεται, βγάζει νύχια δόντια και φτερά και αρχίζει να πετάει γύρω γύρω μέσα στην κουζίνα καταλήγοντας να προσγειωθεί στη μια φτερούγα του ανεμιστήρα οροφής, πηδώντας εκεί από την κορυφή των ντουλαπιών.
Εγώ πέφτω στα φρένα, βάζω ανάποδα σπινιάροντας, βγαίνω από την κουζίνα και κλείνω την πόρτα πίσω μου ακούγοντας μέσα να πέφτουν και να σπάνε πράματα για ώρα.

Είπα να φέρω τον Λεφ και να τον αμολήσω αλλά θα χρειαζόμασταν και έπιπλα μετά, οπότε αναθεώρησα. Ο Λεφ βλέπεις τρώει τα πάντα με προτίμηση σε γάτες και πουλιά.

Μετά από κάνα πεντάλεπτο ησυχίας πίστεψα πως κατάφερε να ανοίξει την μπαλκονόπορτα και να φύγει καμαρωτή σφυρίζοντας στο ηλιοβασίλεμα.

Παίρνω βαθειά ανάσα, ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα της κουζίνας και χώνω κεφάλι για αναγνωριστική:

Μπαλκονόπορτα: κλειστή. (ωχ)
Ανεμιστήρας: καθαρός και κουνιέται ακόμα.
Ντουλάπια: πουθενά η γάτα.
Πάτωμα: ούτε εδώ.
Νεροχύτης, πάγκος: ούτε.
Στη γωνιά πίσω από το ντουλάπι: ούτε.
Που σκατά;

Οπότε βλέπω το γατί να με κοιτάει έντρομο και με την τρίχα κάγκελο σκαρφαλωμένο στο ψυγείο ακριβώς 10 εκατοστά από το κεφάλι μου και αρχίζει τα διαβολικά ΧΧΧΧχχχχ σσΣΣσΨΧχχσσχ χχσσρρρρρρρρρρρ ρχχχρρρρρρσσσσσ


Ξανακλείνω αστραπιαία την πόρτα - στο τσακ γλίτωσα νυχιές.

Τελικά φόρεσα το μπουφάν της μηχανής, κράνος, γάντια, (από κάτω σώβρακο και παντόφλα, σέξι όπως πάντα) άνοιξα πόρτα κουζίνας σαν τον Εξολοθρευτή την έκλεισα πίσω μου, ήμουν πλέον στη φωλιά του Θηρίου-666, καπνοί και φλόγες παντού, κομμάτια από ανθρώπινα μέλη πεταμένα ολούθε, αίματα στους τοίχους, μυρωδιά καμμένου συμπλέκτη και ήχοι απόμακρων ουρλιαχτών, δεν με φόβισε τίποτε από αυτά όμως γιατί είχα την προστασία της Αγίας Τριάδας (Arai, Dainese, Bering) άνοιξα διάπλατα την μπαλκονόπορτα και κάτι πέταξε μπροστά μου σπινιάροντας, με κόκκινα μάτια, φλόγες από το στόμα, πυρωμένα κέρατα και μια τρίαινα στην άκρη της ουράς του.

Ετσι Νίκησα τον Σατανά.

9 σχόλια:

Δημήτρης είπε...

Κάποια φορά, όχι πάαααρα πολύ παλιά, με κυνήγησε μέσα στο σπίτι μια ακρίδα. Στ'ορκίζομαι, ήταν τεράστια!

Κατάφερα να τη σκοτώσω ενώ έτρεχα έξω από το υπνοδωμάτιο για να σωθώ. Κλείνοντας πίσω μου την πόρτα, αυτή η βλαμμένη πιάστηκε ανάμεσα και κόπηκε στα δύο.

Chocorello είπε...

Κι αυτές πετάνε καλύτερα απο τις γάτες...

Απεταξάμην.

Ανώνυμος είπε...

Είσαι απίστευτος...!

Chocorello είπε...

Κακώς.
Με εξαίρεση τα κέρατα στο τέλος, όλα έγιναν όπως τα λέω.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Δεν με λες, ρε μάστωρ; Ο Λεφ τι πράμα είναι; Στοιχειό; Το φίδι του σπιτιού; Μην με πεις ότι είναι σκύλος γιατί από σκύλους ξέρω τι κότες είναι...

Κάποτε (από κοντά) θα σου πώ την ιστορία του δικού που είχε ορμήσει να φάει μιαν αλεπού (ευτυχώς ήτο δεμένος) αλλά την μεθεπόμενη χρονιά, στο ίδιο σημείο, όταν ήρθε να μας χέσει η αρκούδα, στα 30 μέτρα απ' τα αντίσκηνα, έκανε το παγώνι.

Chocorello είπε...

Ο Λεφ είναι τέτοιος: http://en.wikipedia.org/wiki/Canaan_Dog (και όχι τοιούτος) και ζει με τον αδελφό πλέον.

Τώρα είναι 14ων+ με αρθριτικά, θεόκουφος (απολύτως θεόκουφος όμως) και από τότε που τον γέμισε τρύπες ένας άλλος σε ένα πάρκο, φοβάται και τον ίσκιο του. Γρήγορο χέσιμο και πίσω στο σπίτι.

Μέχρι τα 10-11 του έτρωγε γάτες, δεκαοχτούρες, σπουργίτια και πολλές προσπάθειες σε σκαντζόχοιρους.
Γρύλισμα, δαγκωνιά και κλάμα.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Ωραίος ο Λεφ! Αλλά και επική η περιγραφή του εξορκιζμού.

Κάποτε, πηγαίνοντας βόλτα στα Εξάρχεια, ο δικός μου με τράβηξε κάπου παραπέρα γιατί κάτι του μύρισε: ήταν νεογέννητα γατάκια και ο χελιμούρδας ήθελε να τα γλύψει! Το Χξσσσσξξξξξξςςςςςςς δεν ακούστηκε καν! Ένας αθόρυβος θάνατος γλίστρησε από ψηλά κι έπιασε το χαζό Λαμπραντόρ από τη μούρη. Τονε γμσε, λέμε! Και πώς να την κλωτσήσω που ήμουν με τις σαγιονάρες! Προσπαθώντας να απαλλάξω το σκύλο από τη γατομάνα, τράβηξα μερικές κλωτσές στην τύχη, η μια εκ των οποίων πρέπει να πήρε το σκύλο στα αντίδια. Τα οποία έκτοτε κρέεεεεεεμονται υπερβολικά.

Ανώνυμος είπε...

πυρ, γατί...και θάλασσα

Chocorello είπε...

Χαχαχα ωραίος ο χελιμούρδας!!!