Πυρσός εκ δαδίου

Δάδα
Αρχική σημασία: δαυλός, πυρσός εκ δαδίου, λαμπάς, κομμάτι ξύλου από την καρδιά ρητινώδους δέντρου, συνήθ. πεύκου, που το άναβαν και το χρησιμοποιούσαν ως φωτιστικό μέσο.

Ετυμολογείται από το αρχαίο δας (αιτ. δάδα), παράγωγο ουσ. του ρήματος δαίω (= ανάβω, κάνω κάτι να καίει).

Από το δαίω ετυμολογείται και ο δαυλός: επίμηκες ξύλο προορισμένο να καεί, κυρίως για φωτισμό, αλλά και για θέρμανση ή για μαγείρεμα.

Αρχική σημασία της λέξης: ο πυκνώς πεφυτευμένος, δασύς, πυκνός και στη συνέχεια: δασύ ημίφλεκτον ξύλον (Ησύχιος).
Η λέξη, που στην αρχαία εμφανίζεται ως δαλός, επανεμφανίζεται στη μεσαιωνική ελληνική: βάστα τούτους τσι δαυλούς, προθυμερά τσι πιάσε (Θυσ. 740).

Ο Σκαρλάτος Βυζάντιος αναφέρει διαλεκτικούς τύπους: δαλός, δαβελός ή δαιελός.

www.asprilexi.com

Διαγωνίσματα

" Η σκανδιναβία είναι μια πράξη που κάθε πολιτισμένος άνθρωπος πρέπει να αποφεύγει "
(Από γυμνάσιο της Λάρνακας Κύπρου)

"Εσπεριδοειδή σαν τα πορτοκάλια είναι και τα μαντολίνια, αλλά πιο μικρά και με φλούδα που βγαίνει εύκολα "
( Απο γυμνάσιο της Αθήνας, 1992 )

" Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά "

" Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικόν, μισός γυναίκα και μισός άλλο πράμα,απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του. "
(Από γυμνάσιο της Θεσπρωτίας, 1991)

" Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος"

"Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας "

"Οι Έλληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήτανε αράπικη "

"Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες γι' αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια "

"Όταν ο Οδυσσέας γύρισε πίσω στην Ιθάκη, βρήκε τους είκοσι ανεμιστήρες και την Πηνελόπη να τους δουλεύει στο φουλ."
(Από διαγώνισμα στην Ιστορία,γυμνάσιο της Κορινθίας, 1989)

" Όταν ο Χριστός ήτανε μικρός, ο πατέρας του ο μαραγκός Ιωσήθ, το φώναζε Χρηστάκη "

"Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό "

"Την Οδύσσεια της έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ηλιάδης. "
(Από διαγώνισμα Β' τάξης γυμνασίου της Λαμίας, 1969)

" Η γυναίκα του Τσάρου λεγότανε Τσάρα. Η κόρη του τσατσάρα. Ο γιος του Νορέγιεφ. "

"Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας ".
(Από γυμνάσιο της Καρδίτσας, 1991)

" Η Παραφίνη ήτανε η θεά που προστάτευε τα Χερουφίμια και τα Σεραφίμια".
(Από διαγώνισμα στα θρησκευτικά, γυμνάσιο της Κορίνθου, 1990)

" Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λιπτον Τι".

"Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος. "
(Από γυμνάσιο της Πάτρας, 1988)

" Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε"
(Από γυμνάσιο της Καλαμάτας, 1991)

" Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι"

"Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το Φθινόπωρο. Τότε βλέπουμε τα μήλα να πέφτουν ομαδικά "

"Το παιδί που οι γονείς του είναι από την Ύδρα, λέγεται Υδρογόνο"

"Η σοβιέτα είναι που φοράνε οι Ρωσίδες. Στη Σερβία φοράνε σερβιέτες."

"Το νερό ανακατεύεται με όλα τα υγρά, εκτός από το αίμα. Υπάρχει και παροιμία γι' αυτό "

άντε βοήθεια μας...

Αρωμα ούζου.

Αυτο το είχα ποστάρει στο bikenet μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα.

Κάτι μέρες σαν τη σημερινή με πιάνει το ονοφικό μου....

Βάζω νεκρά στα φανάρια και ονειρεύομαι ούζα στο Πόρτο Κάγιο, με φρεσκοψημένο χταποδάκι και γαύρο, τον ήλιο να μου κοκκινίζει το μέτωπο, τη μηχανή να γυαλίζει στον ήλιο παραπέρα και εγώ να ακούω το κύμα στο βοτσαλάκι, γυροσκοπώντας στα πίσω πόδια της ψάθινης καρέκλας.

Ονειρεύομαι, χταπόδια να τυλίγουν σφιχτά τη σκηνή μου στη σχάρα και τον χάρτη πιασμένο με το δίχτι στο ρεζερβουάρ, τσακισμένο σε άλλο νομό, αφού δεν παίζει ρόλο που θα καταλήξω.

Χαλαροί μαγαζάτορες να πίνουν μπύρες μαζί μου, και να λέμε για τον δρόμο που τους έταξαν και ποτέ δεν έγινε, τα παιδιά που φεύγουν για τις πόλεις, τις γυναίκες που δεν υπάρχουν, τον ξάδερφο στην αμερική που 'χει σπίτι με κολώνες δωρικές, τον Τάκη που είχε κι αυτός μηχανή, τον καρχαρία που έπιασαν χτες, ότι να 'ναι...

Ανάβει το πράσινο, και βλέπω ότι έτσι όπως στρίβει ο δρόμος μετά το στάδιο, θα πρέπει να έχει κάνα χωματόδρομο εκεί για την παραλία από κάτω. Κόβω και πάω λες και μόλις το πρωτοκαβάλησα, αλλά δε με νοιάζει. Μυρίζω τα λάδια από το μπροστινό μου DT και φαντάζομαι ότι ακολουθώ ένα πολυκαιρισμένο τρίκυκλο στα στενά του χωριού, φορτωμένο γκαζοφιάλες και σκονισμένες μπύρες για το ταβερνάκι.

Ο κόσμος στα πεζοδρόμια, μάλλον πάνε για τα χωράφια ή να ρίξουν καμιά πετονιά από το μώλο. Παιδιά δεν βλέπω... θα 'ναι σε καμιά αλάνα μάλλον με ματωμένα γόνατα ή θα με περιμένουν κάπου να φωνάξουν όλα μαζί "σούζαααααααα κύριεεεεεεε"...

Σταματάω για τσιγάρα και κοιτάω γύρω γύρω για να βρω το καλύτερο κάδρο λες και θα τραβήξω φωτό-εξώφυλο για κάνα περιοδικό. Πληρώνω τα τσιγάρα μου ρωτώντας πόσους κατοίκους έχει το χωριό και τακτοποιώ ευλαβικά τα ρέστα, σαν να με περιμένουν διόδια.

Ξανακαβαλάω, για να μπω στην κίνηση και ξεκινάω ήρεμα για να μην τρομάξουν οι παπούδες στο καφενεδάκι.

Χαιρετάω τον κόσμο στα αυτοκίνητα, και όταν βλέπω τη Συγγρού μπροστά μου, φαντασιώνομαι γύρω μου αυτοκινούμενα, γλάρους και κιρκινέζια να πετάνε και δεν απορώ που δεν δίνει ο εγκέφαλος σήμα να πάω παραπάνω από 90. Καλύτερα... μπορεί να 'χει γίδια μπροστά.

Χαμογελάω με τα τσαντήρια στον ιππόδρομο, και τις απλωμένες μπουγάδες. Αμα είχα γεννηθεί νομάδας κι εγώ, θα προτιμούσα τις πόλεις, άραγε;

Παρκάρω στη δουλειά δίπλα στους κάδους λες και πάρκαρα δίπλα Στον Πλάτανο και κάθομαι και χαζεύω τη μηχανή, μετρώντας τα μυγάκια στη ζελατίνα και υπολογίζοντας τα καύσιμα. Φαντάζομαι τα υπόλοιπα μηχανάκια σαν τουμπαρισμένες βάρκες που λιάζονται στα βότσαλα και ξεκουράζονται για το επόμενο τους ψάρεμα.

Και ξαφνικά που είμαι;
Καμπουριασμένος μπροστά σε μερικά κουμπιά, μπόλικα καλώδια, υπακούοντας εντολές, οδηγίες, ISO και πολιτικές, αυτοματοποιημέ νος αστός, συζητώντας πράματα που δεν με νοιάζουν στο παραμικρό, δέσμιος παρεξηγημένων δεσμών, ελεύθερος να φαντασιώνω και αρκετά δειλός ώστε να μην εκπληρώνω.
Με άγνωστο σκοπό, άγνωστο προορισμό, μπλεγμένα όνειρα και όραμα θολό σαν από βρώμικη ζελατίνα.




Τουλάχιστον, έχω το άρωμα του ούζου στα ρουθούνια και 24 λίτρα αμόλυβδη για να ξεδιψάσω.
Να πω ένα χταποδάκι ακόμα;

φωτό:Sotirios @ http://www.trekearth.com/members/sotirios/

Νέο Ηράκλειο

Τις προάλες πήγαινα σε ένα φίλο στο Νέο Ηράκλειο... έξω από το σπίτι του κάνω μία αναστροφή και τσούπ! καβαλάω πεζοδρόμιο και παρκάρω.
Ενώ ακόμα φοράω το κράνος μου, βάζω λουκέτα και πάιρνω τα πράματα από τη μπαγκαζιέρα, σταματάει ένα σκουτερόπαπο δίπλα μου, με μία κυρία.
Η κυρία κράνος Λιντλ κανονικά, αλλά με ένα συνολικό παρουσιαστικό πολύ αστείο, για άγνωστο λόγο όμως...

Με λέει:
Γεια σας, ειστε καλά;
Γεια σας κι εσάς, ναι μια χαρά.
ααα..... γιατί σας είδα που σταματήσατε.
Ε ναι... κάθε φορά που παρκάρω....
μμμ δεν έχετε πρόβλημα, ε;
όχι ευχαριστώ.
ααα..... επειδή σταματήσατε...
όλα καλά, ευχαριστώ.

κι έκατσε και με χάζευε να δένω στον προβλήτα.

Τότε σκάει ένα υπέροχο ημίαιμο σκυλάκι από το πουθενά και αρχίζει να μου γαβγίζει. "Γαβ! μαλάκα που πάρκαρες; γουβ! έκλεισες το πεζοδρόμιο! γαβ! γαβ!"

Η κυρία εν τω μεταξύ, είναι ακόμα εκεί και δεν πιστέυει τα μάτια της. Πως είναι δυνατόν να έχω σταματήσει χωρίς να έχω πάθει κάτι;;;

Το υπέργλυκο σκυλάκι έχει βγάλει δόντια και γαβγίζει πολύ αισθησιακά.
Οπότε, η σούπερ κυρία χωρίς να κατέβει από το μηχανάκι της, αρχίζει να του κάνει κάτι κινήσεις καράτε, τύπου ξουτ-ξουτ, και μάλιστα του έλεγε "φύγε, φύγε, πήγαινε σπίτι σου.... "

Σκέφτηκα ότι ή θα δω τον σκύλο να γελάει, ή θα την πατήσει κάνα αυτοκίνητο ή απλά θα πέσει από το μηχανάκι της.
Οπότε άρχισα να την προτρέπω να σταματήσει την επικοινωνία με το τσαχπίνικο τετράποδο (<-καλό, ε; ) και ότι όλα οκ και τέλος. Αστε το - δεν πειράζει. Οχι οχι -λέει-, θα σας δαγκώσει. Δεν θα με δαγκώσει, πηγαίνετε. Οχι όχι θα σας δαγκώσει. ναι - οχι - ναι - οχι, τεσπα , κλειδώνω και μπάινω μέσα στο σπίτι του φίλου. κάμια ώρα μετά βγαίνω, κι όπως πάω στο μηχανάκι βλέπω από κάτω νερά! ΩΡΕ ΜΑΓΚΑ ΜΟΥ, ΝΤΕΖΑ ΒΟΥ ΜΙΛΑΜΕ - ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΧΩ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ. Εχω μείνει κάγκελο και μέσα στην καγκελοσύνη μου, φέρνω στο νου τις ηρωικές μου εποχές με το μπεμβέ που του τρυπάγαν τα κολάρα το ένα μετά το άλλο, και τρέχανε τα παραφλού στις πυλωτές, γελάγανε οι γείτονες λέμε... Αλλά λέω, με το βρετανικό ατσάλι δεν εξηγείται... Γονατίζω, βρέχω το δάχτυλο μου στο νερό και το μυρίζω (το εχω δει σε ταινία αυτό και είναι πολύ ψαρωτικό).
Ή νερό σκέφτομαι ή άοσμη βενζίνη. (κι αυτό από έργο)
Με φαντάστηκα να τρέχω με 180 στη Βείκου και να αφήνω φλόγες πίσω μου και δεν μου φάνηκε άσχημη ιδέα εκείνη την ώρα.

Παρατήρησα όμως ένα μικρό μπουκάλι νερό πάνω στη μάντρα δίπλα στο μηχανάκι.
άδειο....
και μετά παρατηρώ νερά στη ζελατίνα, νερά στα όργανα , νερά στο ρεζερβουάρ και στη σέλα.

Ηταν σκοτεινά εκεί, οπότε κάτω από ένα φως παρακάτω, διαπίστωσα ότι κάποιος μου είχε πλύνει όργανα, ζελατίνα και ρεζερβουάρ. Κι ενώ μέχρι τότε, το μηχανάκι μου κόντευε να πάθει αναφυλαξία από τη γύρη, δεν υπήρχε πλέον κανένα ίχνος της!!!!!!

τι συμπέρασμα να βγάλω τώρα;;;

Urban myth

Εκεί που πήγαινα ωραίος καμαρωτός και χαλαρός στην Καλλιρόης, με περνάει ένα δικάβαλο SS.
Μένει μπροστά μου στα 5 μέτρα κοιτώντας με σποραδικά από τον καθρέφτη.
Επειδή αποφεύγω τα στριμώγματα εν κινήσει, αποφασίζω να κόψω και να μείνω μακρυά του.
Με μιάς το μετανοιώνω όμως επιταχύνω και τον περνάω πριν προλάβει να με δει, από μέσα στην επόμενη στροφή.
Τον βλέπω να με βλέπει και να επιταχύνει κι αυτός.

Γκαζώνω κι άλλο - με είχε φυσικά - αλλά ερχόταν στροφή.
Βάζω τα σημάδια μου και στίβω το δεξί.

Και ναι! περνάω μπροστά!

Ψιλοχεσμένος ανάμεσα στα αυτοκίνητα με τον δικάβαλο από πίσω να τρέχω σαν τρελός.
Ο τίγρης είχε γραπωθεί όσο μπορούσε από την άσφαλτο κι εγώ από αυτόν.

Κράνος και μπαγκαζιέρα περνάγαν ξυστά απο τους καθρέφτες των ΙΧ.
Ο τύπος μάλλον είχε σκυλιάσει που τον πέρναγα στις στροφές και με περναγε με +50 στις ευθείες, αλλά μετά τον ξαναπρολάβαινα, και κυλήσαμε έτσι για μερικά χιλιόμετρα, μέχρι που έστριψε κάπου και ηρεμήσαμε.

Είχα φτάσει πια στην θάλασσα, και πήρα τον παραλιακό δρόμο που είναι ωραίος, στριφτερός και με καλή ασφαλτο.

Πήγαινα χαλαρός, όταν είδα μια παλιά μου φίλη, να κάνει μαθήματα ελληνικών σε ένα τσούρμο μεταναστάκια (Chic) πάνω σε κάτι βραχάκια δίπλα στο κύμα.
Κάνω άκρη και πιάνουμε κουβέντα.

Τι κάνεις, πως περνάς, ίδια είσαι, τα γνωστά...

Σε λίγο διαπιστώνω ότι το νερό αρχίζει να κατεβαίνει σιγά σιγά αποκαλύπτοντας τον βυθό.
Χαιρετιόμαστε με τη φίλη και βουτάω στη θάλασσα!
Το νερό που αποτραβιότανε με έπαιρνε μαζί του μακρυά από την ακτή με τρομερή ταχύτητα, μέχρι που βρέθηκα μόνος στο μέσο της θάλασσας, με κάτι περίεργα σύννεφα να μαζεύονται παρακολουθώντας το τίποτα και με μια ανυπόφορη αίσθηση αναμονής.

Αίσθηση που κράτησε μέχρι να ακούσω το ξυπνητήρι που ξέχασα να απενεργοποιήσω Κυριακάτικα ρε γαμώτο....

Αλλά τον πούστη τον είχα στις στροφές...

Riding is cheaper than therapy.

ώρες ώρες ξεχνάω πόσο όμορφα ξελαμπικάρεις με μια σβέλτη βόλτα μετά τη δουλειά!

όταν όμως το θυμάμαι........

Η καλύτερη λύση είναι πάντα η απλούστερη.

Τη φωτό δεν τη σχολιάζω, το πιάσατε το θέμα.

Εφευρετικότης....

Μου θύμισε μία ιστορία που μου είπε ένας παλιός φίλος ο Βαγγέλης.
Μεγάλος ορειβάτης ο Βαγγέλης, εκπαιδευτής σε συλλόγους και κυρίως Ιμαλαϊστας.

Αυτό τα λέει όλα. Συν κάτι σπηλαιολογίες, σπηλαιοκαταδύσεις, αντε γεια το άτομο.

(θυμήθηκα κι άλλη ιστορία του τώρα, αλλά θα την πω άλλη φορά)

Ο Βαγγέλης λοιπόν, ήταν μια φορά κάπου στα Ιμαλάϊα, και ανεβαίναν σιγά σιγά προς τα χωριά από όπου θα ξεκινάγανε για κάποια κορφή.
Στα πλαίσια του εγκλιματισμού στο υψόμετρο, έμειναν για μερικές μέρες σε ένα χωριό.

Το συγκεκριμένο χωριό βρίσκονταν κυριολεκτικά στου διαόλου τη μάνα, και αν δεν ήθελες να πας ή να φύγεις από εκεί μέσω του λασπόδρομου που διαλύει όλων των ειδών τα οχήματα, θα έπρεπε να στριμωχτεις σε ένα μικρό ελικοφόρο αεροπλάνο μαζί με κότες, πανέρια, κάνα λάμα, έτσι όπως τα βλέπουμε στα έργα.

Αεροδρόμιο δεν υπηρχε όμως και θα έπρεπε να φτιάξουν ένα.

Ελλείψει πεδιάδων ανάμεσα στα γκρέμια, είναι προφανές ότι δεν υπήρχε χώρος να γίνει ο διάδρομος προσγείωσης.

Οπότε τι έκαναν;

Βρήκαν μια μικρή πλαγιά με κλίση, η οποία κατέληγε στον Γκρεμό, το Χάος και το Ερεβος το ίδιο, και τα αεροπλάνα θα προσγειώνονταν στην ανηφόρα για να σταματάνε γρήγορα και έγκαιρα, και θα απογειώνονταν στην κατηφόρα ώστε να επιταχύνουν καλύτερα και να πέφτουν στον γκρεμό μετά μέχρι να ξαναπάρουν ύψος με τέρμα τα γκάζια.

Εντάξει μέχρι εδώ, γιατί αυτό είναι κοινή πρακτική σε εκείνα τα μέρη.

Τώρα φτάνω στο ζουμί.

Βρήκαν λοιπόν την κατάλληλη πλαγιά, με την κατάλληλη κλίση και τον κατάλληλο γκρεμό και αρχίσαν να την ισιώνουν.

Είχαν μια μπουλντόζα αλλά η περισσότερη δουλειά γίνονται χειρονακτικά.

Μέχρι που διαπίστωσαν ότι ο μικρός βράχος που υπήρχε μέσα στη μέση της πίστας, δεν ήταν τόσο μικρός όσο φαινόταν, αλλά είχε μέγεθος σαν τριόροφο σπίτι.

Δεν σας είπα ότι τις εργασίες τις σχεδίαζαν κάτι επιστήμονες τύποι, απο κάνα υπουργείο μεταφορών φαντάζομαι.

Λένε λοιπόν, «οκ, θα φέρουμε δυναμίτη και ειδικά τρυπάνια και τα τα κάνουμε όλα λίμπα»

Και τους λένε οι άλλοι, « ναι να φέρετε, σε κάνα δυο μήνες ίίίίίσως έχει έρθει ο δυναμίτης εδώ που είμαστε»

Εψαχναν λοιπον για εναλλακτική.

Και τι σκέφτηκαν;
Μαζεύτηκαν δεν ξέρω πόσοι τύποι με φτιάρια και την μπουλντόζα,
Έσκαψαν μία χαώδη τρύπα δίπλα ακριβως στον βράχο,
Τον έριξαν απλά μέσα,
και μέσα σε 2 βδομάδες είχαν ένα υπερσύγχρονο γκρεμοδρόμιο!!!

Ούτε δυναμίτες, ούτε επιστημονικές μελέτες ούτε τίποτα.
Ειναι αυτό που λένε ότι «η καλύτερη λύση είναι και η απλούστερη.»

και ειλικρινά, όποτε το εφαρμόζω στην δουλειά μου, δεν το μετανοιώνω...

Σάϊμπερ

Dest> POS BGENOYNE TA CAPS?

PLANTMAN> pata to caps lock re

Dest> TO PATISA DYO FORES DEN EKANE TIPOTA

4 Ιανουαρίου 2007 (Love Trip)

Κεφάλι καζάνι, σκέψεις μυριάδες, βγαίνεις από το βενζινάδικο και έχεις άλλα 300χλμ μπροστά σου μέχρι την επόμενη στάση.
Και μετά άλλα τόσα...
Στο μυαλό οι σκέψεις στροφή με τη στροφή ελλατώνονται... περιορίζονται σε αυτές τις αντάξιες της προσοχής σου.

Στον στόχο, να φτάσεις εκεί που υπάρχει αυτή που σε περιμένει. Που κοιτάει ο ρολόι της από το πρωί.
Εκεί που θα σταματήσει ο χρόνος.

Κι οδηγάς...

Κι οι σκιές μακραίνουν, η ζελατίνα αλλάζει, σφίγγεις το μπουφάν στο λαιμό, κλείνεις τους αεραγωγούς του κράνους, το διπλοφάναρο φωτίζει πιο καλά από όσο θυμόσουν, κάθεσαι ένα κλικ πιο πίσω, η μέση αντέχει, η μηχανή γουστάρει...

Κίνηση μηδέν τέτοια ώρα.


Μπορείς να παρατηρήσεις κλεφτά τα αστέρια, ίσως την πούλια.
Είναι η Αφροδίτη - λένε - και βρίσκεται πάνω από τον προορισμό σου.

Τα μάτια ξεραίνονται και δακρύζουν.
Θες ένα τσιγάρο αλλά λυπάσαι τον χρόνο που θα χάσεις.

Σφίγγεις λίγο ακόμα το δεξί χέρι στο γκάζι.

Συνειδητοποιείς ότι δεν σκέφτεσαι τίποτα εκτός από την οδήγηση.
Παρατηρείς τα πάντα, την πούλια, τα χόρτα, τα όργανα, το τέλος των προβολέων σου.
Ωρες ώρες νομίζεις ότι έχεις κάποιον κοντά σου, πίσω σου δίπλα σου δεν παίζει ρόλο. Αρκεί που είναι εκεί και νοιώθεις καλά.

Τρομάζεις σε μία στροφή που γλυστράει και μουδιάζει το στόμα σου.
Κόβεις για λίγο...
σηκώνεσαι όρθιος, ανοίγεις τη ζελατίνα να πάρεις αέρα, ψάχνεις την πούλια, πας καλά.

Ξαναεπιταχύνεις...

Σε κάνα 2ωρο θα φτάνεις, θα βγάλεις εισητήρια για το πλοίο και τότε θα κάνεις ένα απολαυστικό τσιγάρο δίπλα στις πίντες, με το κεφάλι ζαλισμένο από τη φασαρία τα μάτια κόκκινα και τα μέταλλα της μηχανής που συστέλλονται να συνοδεύουν τους ήχους του λιμανιού.

Θα χαλαρώσεις για ένα δίωρο στο πλοίο και ίσως κοιμηθείς κι όλας.

Και να που έφτασες στο πλοίο κι όλας...

Εστειλες μήνυμα - όλα καλά - και σε περιμένει. Θα είναι στο λιμάνι. Σιγά μη κοιμηθείς...

Βλέπεις τα φώτα του λιμανιού από τη γέφυρα, στρίβεις το τελευταίο τσιγάρο κι ο αέρας σου παίρνει τον καπνό από το μισάνοιχτο στόμα μαζί με μισοτελειωμένες σκέψεις, προσωπικές, ανομολόγητες και αόριστες.

Κατεβαίνεις στο γκαράζ, η μηχανή ξεκουράστηκε αρκετά, τακτοποιείς τα πράματα και καβαλάς περιμένοντας να δέσει το πλοίο.

και δένει...

και ανοιγει η πόρτα...

και η πρώτη εικόνα που βλέπεις, είναι η πούλια, τα φώτα της χώρας στο λόφο και μπροστά μπροστά να είναι εκεί και να σε περιμένει ο άνθρωπος που κοίταζε το ρολόι του από το πρωί.

Τώρα χαμογελάει με λαχτάρα και μπορείς να δεις από 200 μέτρα μακρυά τις κόρες των ματιών της να εστιάζουν ακριβώς στις δικές σου.

Τελευταία μιζιά, κουμπώνεις πρώτη, με απαλό συμπλεκτάρισμα κυλάς στον καταπέλτη και σταματάς δίπλα της.

- Γεια σου...

- Καλωσήρθες...

και θαυμαστά τα έργα Σου...

Την Καθαρή Δευτέρα κόλλησα 3 μέρες άδεια (μας χρεώνουν την Δευτέρα οι δικοί μας) και την έκανα για Ηπειρο.
Ζαγόρι και Πογώνι πιο συγκεκριμένα.

Ωραία περάσαμε, μπλα μπλα μπλα, αλλά το θέμα μας τώρα είναι μια λεπτομέρεια από ένα όνειρο που είδα υπό την επήρρεια του ταραμά και κάτι φασολάδων...

Ημουν -λέει- κάπου εκεί πάνω, σε ένα χωριό με πέτρινα σπίτια, ωραιότατα παραδοσιακά.

Καλά μέχρι εδώ.

Σε ένα από αυτά (φανταστείτε παλιό δίπατο αρχοντικό με πλάκες) το οποίο ήταν κέντρο σεμιναρίων, έτρεχε ένα σεμινάριο Τυροκομίας.

Το 'χουμε; Τυροκομίας...

Βλέπω λοιπόν μία ταμπέλα απ' έξω σαν αυτή που έχουν τα ουζερί με τους μεζέδες και την κιμωλία, η οποία έγραφε:

Σεμινάρια Τυροκομίας Δήμου Τύμφης.
Σημερινά θέματα

Δέσιμο γραβάτας
Χτένισμα κεφαλής.

τι να πω, ρπμ!

Μέγας είσαι Κύριε.....

Σικελία (Μέρος Ultimo)

Όγδοη μέρα.

Ξύπνημα, πακετάρισμα, πρωινό, έλεγχος και φόρτωμα στα μηχανάκια και στόχος μας το Μπάρι. Πιάσαμε πάλι autostrada και σε μερικές βαρετές ώρες είχαμε πιάσει τον κόλπο του Τάραντα, από όπου και κατεβήκαμε πριν λίγες μέρες. Σε κάποιο βενζινάδικο φάγαμε, και το επόμενο ραντεβού ανασύνταξης θα ήταν στο Μπάρι.

Συμβουλή: να ακολουθείτε τυφλά τις πινακίδες. Αν κάναμε αυτό και δεν ακολουθούσαμε το ένστικτο μου δεν θα γυρνάγαμε επί μισή ώρα στις γέφυρες του Μπάρι και θα μπαίναμε κατευθείαν στο λιμάνι. Επίσης αν δείτε στα διόδια μία ουρά αυτοκινήτων να περιμένει σε ένα ταμείο και τα άλλα είναι άδεια, μην γίνεστε Έλληνες. Εμείς την πατήσαμε και ρίχναμε κέρματα σε ένα ειδικό μηχάνημα για να περάσουμε. Τουλάχιστον είχε πλάκα και κάναμε και στάση.

Φτάσαμε μία ώρα πριν φύγει το πλοίο για να μάθουμε στο τσεκ-ιν ότι δεν φεύγει στις 6 αλλά στις 10!!!

Τα εισιτήρια ήταν κατάστρωμα και οι μισοί πήραν μία καμπίνα. Οι υπόλοιποι θελήσαμε να την βγάλουμε ρομαντικά στο κατάστρωμα μέχρι τις 12 το επόμενο μεσημέρι που φτάναμε Πάτρα.

Το πλοίο γέμισε Γερμανοαυστροελβετολλανδοιταλοδανάκια για τη χώρα μας, καταλάβαμε τέσσερις πάγκους για το βράδυ και εν μέσω μπυρών, ηλιοβασιλέματος και κούρασης το πλοίο κίνησε για την Πάτρα κι εμείς για ύπνο.

Ένατη μέρα.

Στο 23^ο ξύπνημα μου είχε ανοίξει και το μπαρ. Οι άλλοι λείπανε. Ήμασταν στη Λευκάδα, περνάγαμε δίπλα από το ακρωτήρι της Βασιλικής.

Σε λίγες ώρες ήμασταν Πάτρα. Χαιρετιστήκαμε. Οι μισοί γυρίσαμε Αθήνα κι οι υπόλοιποι θα γύριζαν αργότερα.

Μόλις επιστρέψαμε από την Σικελία. Σαν να μην πήγαμε ποτέ.

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΧΟΛΙΑ: ΣΙΚΕΛΙΑ - Πρώτες εντυπώσεις.



Λοιπόν είχαμε Αθήνα - Μπάρι - 3/5 Σικελίας με ολίγη από Καλαβρία σε 7 νύχτες.(δεν πήγαμε στην Δυτική)

• 3 Africa
• 1 Dakar 650 (ο γκαντέμης - ευχαριστώ)
• 1 TDM 900
• 8 άτομα.
• 6 διανυκτερεύσεις σε κάμπινγκ και μία σε δωμάτια.
• 2.700 χμ συνολικά
• 1 σπασμένη ντίζα γκαζιού από επαφή με το τανκμπαγκ (Dakar).
• 1 σπασμένο πράμα στο στάντ (Dakar) αυτό που τραβάς με το πόδι. Κάποιος το πάτησε και ξεκόλλησε πάλι ακόμα και μετά την οξυγονοκόλληση στην BMW.
• 1 φόρτωμα σε οδική και επίσκεψη στην BMW του Palermo.

• Άριστα στην Αίτνα. (μοναδικές εικόνες)
• Άριστα στην πρόσφυση των δρόμων και το χάραγμα. (Τα Sahara έλιωσαν εντελώς...)
• Μέτρια έως απαράδεκτα τα κάμπινγκ.(απροετοίμαστοι οι ιταλοί)
• Πολλή κίνηση στους επαρχιακούς.(φορτηγά και στρίμωγμα με τις βαλίτσες)
• Πολύ καλοί οι ιταλοί οδηγοί. (δεν φοβηθήκαμε ποτέ)
• Ασφαλέστατα παντού.
• Ο κόσμος φιλικότατος, εξυπηρετικοί και χαμογελαστοί παντού.
• Δεν μιλάει κανείς αγγλικά, αλλά συνεννοείσαι μια χαρά με νοήματα.
• Οι γκόμενες κοντές και άσχημες.
• Τοπία καλά.
• Χωριά, όσα είδαμε απλά καλά, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
• Πολύ μπαρόκ κατάσταση - έλεος!
• Φαγητό απίστευτο...
• Ζέστη πολλή - υγρασία αρκετή.

Δεν ξαναπάω - ευχαριστώ, πήρα γεύση καλή.

Η επόμενη μικρή, θα είναι στα ελληνόφωνα της Καλαβρίας που περάσαμε σφαίρα στα πλαίσια 11ωρου οδηγήματος και φυσικά δεν είδαμε τίποτα.

Συνολικό κόστος ανά άτομο 650€ που περιλαμβάνει από βενζίνες, εισιτήρια και κάμπινγκ μέχρι πάρκινγκ και φαγητά σε κυριλέ εστιατόρια.

Αυτά.

Η Ελλαδάρα υπερέχει σε πολλά. Περίμενα τοπία πρωτόγνωρα, που δεν τα βρήκα με εξαίρεση την Αίτνα που ανεβήκαμε σε κρατήρα!

Arivederci,
Μιχάλης.

Υ.Γ. (BMW info)
Εθνική ακολουθούσα με το ζόρι τα africa με 150-160 με πολλή ζέστη.

Άψογη η εξυπηρέτηση της BMW για να με μεταφέρουν στο palermo, αλλά αχρείαστο να' ναι.
Έσπασε η βίδα στο τιμόνι της ντίζας γκαζιού από επαφή με το τανκ μπαγκ και αλλάχθηκε προληπτικά. (καλά που πήρα μαμίσιο τανκ μπαγκ για να μην έχω προβλήματα )

Τα μαλακά Sahara με τα WP παντού, κρατάγανε το μηχανάκι άψογα.
Δεν γλίστρησα πουθενά ακόμα και με προσπάθεια.

Επίσης σημειώθηκαν διάφορα ρεκόρ:
Μεγαλύτερης συνεχόμενης οδήγησης - 11 ώρες όλοι μαζί.
Καλύτερης σέλας - εγώ (φυσικά)
.

ΙΤΑΛΟΙ ΟΔΗΓΟΙ

Και εννοώ Ιταλοί από την Ιταλία όχι αυτοί με Ducati...

Λοιπόν στα 2500+ χλμ από Αθήνα-Σικελία και πίσω είδα τα εξής θαυμαστά:

1) ο χειρότερος τους δρόμος είναι καλύτερος σε θέμα πρόσφυσης κι από την Αττική. Ακόμα και στα σημεία που γυάλιζε, δεν γλίστραγε με τίποτα! Όποιος καταφέρει να κάνει παντιλίκια του καλύπτω τα έξοδα. Μια φορά γλίστρησα σε χαλίκια ξεκινώντας από πάρκινγκ με γκάζια και μόλις βρήκα άσφαλτο, σούζαρα με όλα τα μπαγκάζια...

2) λακκούβες έχουν άπειρες και ανωμαλίες, αλλά δεν έχουν τρύπες και παγίδες. Ειδικά σε μερικές γέφυρες χοροπηδάς σαν τρελός στις ενώσεις. Ακόμα και η ξυμένη άσφαλτος για να μπει η καινούργια έχει καλή συμπεριφορά.

3) Έχουν απίστευτη σήμανση. Θέλει λίγο εξοικείωση βέβαια ειδικά στο έμπα-έβγα των autostrada αλλά τίποτα το δύσκολο. π.χ. ταμπέλα πριν την πλατεία με οδηγίες για τις εξόδους. ταμπέλες πάλι στην πλατεία και ξανά ταμπέλες στην έξοδο για να βεβαιωθείς ότι είσαι τόσο έλληνας που παρά τις 500 ταμπέλες πάλι έστριψες λάθος!

4) οι οδηγοί (ΙΧ και μοτό) δεν κάνουν ποτέ μα ποτέ άκρη να περάσεις. ακούγεται κακό αλλά δεν είναι καθώς έτσι είναι προβλέψιμοι. επίσης θα σε περάσουν από πάνω σου αν δεν κάνεις άκρη. Άπειρες φορές είχα ΙΧ ή μοτό στο 1 μέτρο πίσω μου... με πέρασε σε κίνηση σκούτερ (είναι διαολεμένα όλα τους) ενώ πατούσα την βοηθητική από δεξιά μου (!) παίρνοντας σβάρνα τα μισά χόρτα!!! Θα περάσουν θες δε θες.

5) σταματάνε στα zebra croosings για να περάσουν οι πεζοί.

6) δεν υπάρχει στροφή που αλλάζει κλίση στην πορεία. υπάρχουν όμως μερικές σε πολύ παλιούς δρόμους στην Καλαβρία και με ελληνική άσφαλτο.

στη Σικελία πλησιάζεις τη στροφή, την κόβεις, διαλέγεις γραμμή, γέρνεις, σταθερό γκάζι και αυτό ήταν. ούτε μισή μοίρα αλλαγή...

7) οι οδηγοί προσφέρονται να βοηθήσουν ακόμα και αν δεν μιλάνε αγγλικά. ένα απλό "Scuzzi, autostrada?" είναι αρκετό να τους πείσει να σας οδηγήσουν με το ΙΧ τους στην πλησιέστερη έξοδο.

Έτσι μας πήγαν δυο σεκιουριτάδες στο camping μας στις Συρακούσες αφού τριγυρνάγαμε μισή ώρα τύφλα και είχαμε απελπιστεί...

Στον Κρώτονα μάλιστα, (Crotone) δύο πιτσιρικάδες με σκούτερ ανέλαβαν να μας οδηγήσουν σε ξενοδοχείο.

Σκηνικό: ένα 50άρι σκούτερ με δυο πιτσιρίκια και από πίσω 5 μηχανές καραφορτωμένες να βολτάρουν στην πόλη. Μας πέρασαν από όλα τα στέκια των φίλων τους για επίδειξη, όπου ακούγαμε σφυρίγματα, κόρνες, φωνές κτλ κτλ και όταν τελικά μας βρήκαν ξενοδοχείο με γκαράζ, τσίμπησαν και 20 εβράκια δώρο.

8) τα διόδια δεν τα θεωρώ ακριβά αλλά ούτε και κατάλαβα πόσο κόστιζαν γιατί πληρώναμε ανά ομάδες. Πάντως τον διακτινισμό μέσω autostrada τον πληρώνω όσο όσο.

9) η κίνηση στους παραλιακούς επαρχιακούς μέσα από τα χωριά (μιλάμε για μεγάλα χωριά, η Σικελία έχει μέγεθος Πελοποννήσου και πληθυσμό 5.000.000) είναι απελπιστική όταν έχεις δυο 45άρες μπαγκαζιέρες δεξιά αριστερά, δέρματα παντού και 35 βαθμούς στον ήλιο πίσω από φορτηγό που ξεφορτώνει και με σκούτερ να περνάνε από πάνω σου. Προτιμήστε σαμάρια ή σάκο αν είστε μόνος και αν δεν υπάρχει λόγος αποφύγετε παραλιακούς. πηγαίνετε autostrada και αν πρέπει να μπείτε κάπου βγείτε στην κατάλληλη έξοδο.

10) Αίτνα.... (τι μου θύμισες τώρα...) ο παράδεισος των στρητάδων. Η καλύτερη άσφαλτος που συναντήσαμε, (ανάβαση από Linguaglossa μέσα σε δάσος) τέλειες στροφές, και μιλιούνια γιαπωνέζικα και ντουκάτια να ξύνουν μασπιέδες με λύσσα. Όταν πάτε και ανέβετε και ξαφνικά δείτε όλα τα μηχανάκια σταματημένα στο καταφύγιο, σταματήστε κι εσείς γιατί από εκεί και πάνω έχει τέφρα ο δρόμος και δεν θα σας βρουν ποτέ...

11) Οι ΟΝ/ΟΦΦ με δυνατά χέρια και κάνα δυο σαμπρέλες μπορούν να πάρουν το "δρόμο" που περνάει μέσα από τη λάβα (κρύα, χαλαρώστε) και να ανέβουν πάρα πολύ ψηλά μέχρι κάποιον κρατήρα. Κάντε το, εγώ πήρα το τουριστικό 4Χ4 που μας πήγε σε κάτι καυτές τρύπες με θειάφια. (Γεωλόγος είμαι ο άτιμος...)

12) πρόβλημα είναι το παρκάρισμα μοτο στα Centro (κέντρο) των τουριστικών πόλεων. ειδικά εμείς που είχαμε 5 και είχαμε φαγωθεί να τις αλυσοδένουμε μεταξύ τους, γυρνάγαμε πολύ ώρα. Γυρνάγαμε και πολλά κεφάλια βέβαια...

13) Είναι πολύ σημαντικό επίσης να υπάρχει αρχηγός και κοινό ταμείο. επίσης κίνηση σε ομάδα και όχι γιούργια γιατί άμα ο πρώτος κατουριέται και ο τελευταίος σταματήσει για φωτό, τα λέμε στο Μπάρι... Οι 5 μηχανές μας χαθήκανε στην Κατάνια σε 3 ομάδες 1+1+3. βρεθήκαμε 30 χιλιόμετρα μετά...

Επίσης χάραξη πορείας πριν ανέβουμε στη σέλα και συχνά ραντεβού για ανασύνταξη άμα δεν κρατιούνται οι γρήγοροι.

14) Δεν υπάρχει περίπτωση να εντυπωσιαστεί γκόμενα από την καλυμμένη με μυγάκια μηχανή σας, καθώς όλες οδηγάνε από τα 16 τους μανιασμένα σκούτερ ωσάν τον Βαλεντίνο Ρόσι. και με κράνος-γιογιο παρακαλώ, πάντα.

15) Στα πρώτα χιλιόμετρα της επιστροφής από Πάτρα για Αθήνα, καταλάβαμε έκθαμβοι την διαφορά του Έλληνα οδηγού. Αρμαγεδδών!!! Γιούργια, όλοι. στριμώγματα, πετάγματα, κολλήματα. το μόνο καλό που ανάβεις τα φώτα και κάνουν άκρη. Κατά τα άλλα όμως...

Αυτά από τα οδηγικά, θα ακολουθήσουν κι άλλα μέρη:

οδοιπορικό και γαστριμαργικό.

μπονασέρα, Μιχάλης.

ΣΙΚΕΛΙΑ ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΚΟ (εν συντομία)

Λοιπόν, στάση σε βενζινάδικο για είσοδο - έξοδο υγρών και με την ελπίδα να βρούμε κάτι να τσιμπήσουμε.

Ανακαλύψαμε Panini με pomodoro, motsarela και basiliko fresco. Επί το ελληνικότερο ψωμάκι από ζύμη πίτσας, ντομάτα φρέσκια, μοτσαρέλα φρέσκια και βασιλικό φρέσκο.... Ποίηση...

Φάγαμε απίστευτα επίσης στο Don Camilo στην Ορτυγία των Συρακουσών.

Κυριλέ εστιατόριο.Ορεκτικά,1^ο και 2^ο πιάτο ,κυρίως πιάτο,γλυκό,και φυσικά ειδικό κρασί=Λογαριασμός για 8 άτομα στα πρόθυρα του εμετού = 398€

Πίτσες απίστευτες, χωρίς λάδια.

Μακαρονάδες al dente μέχρις εσχάτων. Ποτέ μα ποτέ βουτυρωμένες παρά μόνο από την σάλτσα. Γάλα και κρέμα γάλακτος μαζί, θαλασσινά, κλπ, κλπ.

Σικελία (Μέρος 8ο)

'Εβδομη μέρα.

Την έβδομη μέρα ο Θεός ξεκουράστηκε, αλλά εμείς θα κάναμε ακριβώς το αντίθετο. Υποεκτιμώντας τις αποστάσεις, σκοπεύαμε να φτάσουμε το απόγευμα στην Καλαβρία. Γι αυτό άλλωστε “κόψαμε” από το πρόγραμμα το κομμάτι Selinunta – Palermo.

Ξεκινήσαμε από το κάμπινγκ κατά τις έντεκα παρά κάτι. Θέλαμε να φτάσουμε στο Kalimera, το γνωστό ελληνόφωνο χωριό της Καλαβρίας.

Είχαμε μαζί έναν χάρτη δεκαετίας χωρίς δρόμους και χωριά και προφανώς δεν ξέραμε τι μας γινόταν καθώς ήμασταν αδιάβαστοι. Η Καλαβρία είναι η μύτη της μπότας και στο τακούνι βρίσκεται η Πουλία. Το Καλημέρα βρίσκεται στο τακούνι με άλλα ελληνόφωνα, αλλά γενικώς το Ασπρομόντε είναι διάσπαρτο τέτοια χωριά.

Αφού ξεμπλέξαμε με κάποια έργα στον παραλιακό, πήραμε την autostrada με κατεύθυνση τη Messina για να περάσουμε ξανά στην ηπειρωτική Ιταλία. Τα ίδια. Όλα μία ευθεία τα κάνανε οι άτιμοι οι ιταλοί. Τούνελ – γέφυρα – τούνελ – γέφυρα και τούμπαλιν. Μέχρι και τούνελ τριών και βάλε χιλιομέτρων με κατηφορική στροφή μέσα του πετύχαμε....

Στο ντάλα της Messina, ανασυνταχθήκαμε και επιβιβαστήκαμε στο ferry παρακαλώντας να μας βάλουν σε σκιά.

Σε 30 λεπτά ήμασταν ξανά απέναντι στην ηπειρωτική Ιταλία, στη μύτη της μπότας. Περάσαμε το Reggio Di Calabria αφού πρώτα χαθήκαμε και ευτυχώς φιλοτιμήθηκε ένας κύριος να μας πάει με το αυτοκίνητο του μέχρι την εθνική. Φύγαμε νότια για Pelaro με πρώτο στόχο την Bova Marina. Τίποτα το ιδιαίτερο εκτός από τις ταμπέλες με τα ονόματα δρόμων που ήταν δίγλωσσες. Στα Ιταλικά και τα ... Ελληνικά. Είχαμε φτάσει.

Στην πραγματικότητα όμως, είχαμε φτάσει απλά στο όριο μας. Έτσι έπρεπε να κάνουμε στάση. Κάτσαμε δίπλα σε μια πλατεία σε καφετέρια και με τσιγάρα καφέδες μπύρες και τηλέφωνα σε φίλους και γνωστούς μάθαμε την πικρή αλήθεια. Ημασταν πάρα πολύ μακριά από το Καλημέρα.

Για κάποιο λόγο - που ήμουν πολύ κουρασμένος για να μου εντυπωθεί – αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στην Amendolea (=αμυγδαλιά) καμιά 30αριά χιλιόμετρα από τη Bova Marina. Εκεί είχε camping.

Από εκεί θα έπρεπε είτε να φύγουμε πανικόβλητοι τα χαράματα της άλλης μέρας για να προλάβουμε το πλοίο, χωρίς περιθώρια για απρόοπτα, ή θα έπρεπε να συνεχίσουμε επί τόπου μέχρι τον Τάραντα ή κάποιο άλλο μέρος κοντά στο Bari ώστε να είμαστε άνετοι την τελευταία μέρα μας και να μην έχουμε πολλά χιλιόμετρα.

Αποφασίστηκε το πρώτο όπως είπαμε και πήγαμε στην Amendolea η οποία βρίσκεται στα όρια του εθνικού πάρκου του Aspromonte.

Ένα ωραίο χωριουδάκι με ωραία παραποτάμια διαδρομή μέχρι να φτάσεις εκεί (ξερό το ποτάμι) , με κάτι απίθανους γέρους σκνίπα που ήταν αδύνατον να συνεννοηθείς και με ωραιότατα δωμάτια σε πέτρινα σπιτάκια με αυλές και ωραία πρωινά με μαρμελαδάρες σπιτικές, αλλά... πλήρη.

Τρωμε το πακέτο μας λοιπόν και με την αποφασιστικότητα που μας διακρίνει ψηφίζουμε να φύγουμε επιτόπου με στόχο το Crotone (Κρότωνας) λίγο πάνω από το Catanzaro. Επιλέχθηκε ο παραλιακός δρόμος και το κονβόϊ ξεκίνησε. Ήταν πια μεσημέρι, τρώγαμε τη ντάλα και είχαμε αρκετά χιλιόμετρα μπροστά μας.

Αυτός ο δρόμος ήταν μονότονος, πέρναγε από άπειρα χωριά με φανάρια, κίνηση και τις ογκώδεις μηχανές να μας κουράζουν.

Κάναμε μία στάση για ανασύνταξη, αγοράσαμε ένα χάρτη για να καταλάβουμε τι μας γίνεται, επιβεβαιώσαμε τη διαδρομή μας, τσεκάραμε τους χρόνους και συνεχίσαμε προς τον Κρότωνα. Ήμουν πολύ κουρασμένος και έπρεπε να πιέζομαι για να ξεκλέβω μερικές ματιές για τα τοπία δεξιά αριστερά. Είδαμε συμπαθή λιμανάκια, πεταμένους Παρθενώνες στα βουνά, ελληνικά ονόματα εδώ κι εκεί...

Ο ήλιος έπεφτε, οι σκιές μάκραιναν, το φεγγάρι φαινόταν πια, τα φώτα ανάψανε, τα γυαλιά ηλίου μπήκαν στα τανκ-μπαγκ και νύχτα πια φτάσαμε στον Κρότωνα.

Οι γονείς του Κώστα μας είχαν δώσει θετική εικόνα αλλά η πρώτη εντύπωση ήταν απογοητευτική. Βιομηχανική ζώνη και στο καπάκι εργατικές πολυκατοικίες. Δεν αργήσαμε να βγούμε στην παραλία. Πανικός από βραδινή κίνηση, πασαρέλα στον πεζόδρομο, οι μηχανές με τα βεντιλατέρ να δουλεύουν υπερωρίες ως συνήθως και τα νεύρα μας τεντωμένα. Δεν συζητάγαμε για κάμπινγκ φυσικά. Έπρεπε όμως να βρούμε ξενοδοχείο. Η ώρα ήταν εννιά παρά και είχαμε κλείσει έντεκα ώρες στον δρόμο από τότε που φύγαμε από την Chefalu!

Παρκάραμε σε ένα άνοιγμα μέσα στον κόσμο και πάνω που θα στέλναμε απόσπασμα για να βρει ξενοδοχείο, ο Περικλής είχε πιάσει κουβέντα με δυο πιτσιρικάδες πάνω σε ένα σκούτερ, οι οποίοι και προσφέρθηκαν να μας οδηγήσουν σε ξενοδοχείο και μάλιστα με πάρκινγκ για τις μηχανές!

«Ωραία» σκεφτήκαμε, «όλοι οι κλέφτες του Κρότωνα θα ξέρουν που να χτυπήσουν απόψε» αφού οι πιτσιρικάδες μας βόλταραν σε όλη την πόλη και μας κόρναραν από διάφορα σημεία οι φίλοι τους.

Καταφέραμε όμως μετά από μερικές απόπειρες, να βρούμε δύο τετράκλινα στα όρια της πόλης. Ωραιότατο ξενοδοχείο, με ασφαλές πάρκινγκ που κλείδωνε και ησυχία.

Η – λίγο ούφο – ξενοδόχα, μας σύστησε και μια πιτσαρία «εδώ δίπλα είναι μην πάρετε μηχανάκια» στην οποία φάγαμε 46 πίτσες και 84 μπύρες, αλλά στην επιστροφή έπρεπε να ανέβουμε κάτι γαιδουροανηφόρες απίστευτες.

Καμιά φορά μετά από 11 ώρες οδήγημα θες να οδηγήσεις κι άλλο...

Ντουσάκι και ύπνο.

Συνεχίζεται

Σικελία (Μέρος 7ο)

Έκτη μέρα.

Δεν ξύπνησα στις οκτώ από το ξυπνητήρι μου, αλλά στις οκτώ και δέκα από το τηλεφώνημα της BMW Ελλάδας που είπε πως η οδική βοήθεια είναι ή στο δρόμο ή στην πύλη του κάμπινγκ.

Ντύθηκα – πλύθηκα και πήγα στην πύλη. Δεν ήταν κανείς. Ειδοποίησα την κυρία του κάμπινγκ και γύρισα να κάνω καφέ. Καθώς ανέβαινα προς την πύλη με το καφεδάκι μου είδα το φορτηγό να περιμένει. “Γαμώτο, δεν μπορούσαν να στείλουν μία ντίζα; Τώρα θα έπρεπε να με μεταφέρουν στο Παλέρμο, 80 χιλιόμετρα από εδώ.” Πήγα για τις συνεννοήσεις και ξαναγύρισα να πάρω το κράνος μου, γάντια και ένα τζην μπουφάν.

Φορτώσαμε την μηχανή με άψογο δέσιμο και αφού αφήσαμε τον ένα μηχανικό κάπου πήραμε τον δρόμο για το Παλέρμο, εγώ κι ο οδηγός στο φορτηγό με τη μηχανή μου φορτωμένη από πίσω.

Σταματήσαμε για καφέ. Εσπρέσο. Κέρασα εγώ. Ο οδηγός – δεν ρώτησα το όνομα του, ένα παλικάρι 25 χρονών – κέρασε τσιγάρο. Συνεχίσαμε. Πιάσαμε κουβέντα. Στα Ιταλοαγγλικά με εξάρσεις νοηματικής. Είχε ένα Tenere και είχε πάει Τυνησία με αυτό, πολύ ωραία, ασφαλής και με πολύ ζέστη. Τώρα είχε ένα CBR ή κάτι τέτοιο. Ήθελε να έρθει Ελλάδα του χρόνου για διακοπές να δει και τους Ολυμπιακούς. Το Παλέρμο πλησίαζε. Δεν υπήρχε πια πρόβλημα εγκληματικότητας, έτσι μου είπε.

Με άφησε στο υπόγειο της BMW του Παλέρμου. Παρέμενα σιωπηλός καθώς εξηγούσε στους συνεργειάδες από που ξεφύτρωσα. Με κοιτούσαν όλοι δυσάρεστα. Κάποια στιγμή ο αρχηγός με ρώτησε κάτι το εξέλαβα ως «Από που είσαι;» και απάντησα “Greco!”. Χαμόγελα ανακούφισης εμφανίστηκαν σε όλους και χάρηκαν που είμαι Greco και όχι Inglese…

“Ποιο είναι το πρόβλημα;” – ρώτησε ο αρχηγός.

Του έδειξα την ντίζα...

“Solo problemo?” – ρωτάει έκπληκτος...

“Solo…” του απαντώ γελώντας.

Φώναξε έναν πιτσιρικά που πήρε το μηχανάκι μου μέσα. Έδωσα την άδεια κυκλοφορίας, καταγράφηκα ως πελάτης στο κομπιούτερ του, έδωσα τα στοιχεία μου στην γραμματεία. Κλασσική BMW….

Έκανα νόημα στον πιτσιρικά να τσεκάρει τα λάδια και να μου κολλήσει – αν γινόταν – το στάντ, καθώς μου έφερε στο χέρι το σιδερικό που είναι κολλημένο πάνω του και χρησιμεύει για να το τραβάς με το πόδι. Μου είχε σπάσει μάλλον στην Taormina την πρώτη μέρα. Προφανώς κάποιος πάτησε πάνω του...

Του είπα “οil-check, per favore…” και “Bzzzz Gzzzz Gzzzzz per stand” μιμούμενος τέλεια την ήχο της ηλεκτροσυγκόλλησης....

Γέλασε και χώθηκε στο συνεργείο.

Καθώς σκεφτόμουν τα προηγούμενα σκέφτηκα ότι το ρεύμα της ηλεκτροσυγκόλλησης θα τίναζε στον αέρα μπαταρία, εγκέφαλο, ψεκασμό και τα νεύρα μου. Όρμησα στο αφεντικό, “Scuzi? Parlare mechanico per favore?” μου έγνεψε θετικά και τρέχοντας μέσα στο συνεργείο βρήκα ευτυχώς όλα τα ηλεκτρονικά ξηλωμένα πάνω στη σέλα. Χαμογέλασα, βγήκα έξω και σε 15 λεπτά ήρθε κι ο μηχανικός με τη μηχανή μου. Μου είπε ότι συμπλήρωσε ένα λίτρο λάδι και μάλιστα δεν το έγραψε για να μην με χρεώσουν. Αργότερα το φιλικό αφεντικό θα μου έλεγε ότι δεν χρέωσε το κόλλημα του στάντ, αλλά μόνο τη ντίζα.

(Πάντως σε έλεγχο στην Ελλάδα αποδείχθηκε ότι δεν ξαναέκαψε λάδια.)

Πλήρωσα, ευχαρίστησα, χαιρέτησα και έφυγα εν μέσω μποτιλιαρίσματος για το κάμπινγκ. Είχε πάει δώδεκα...

Σε μία ώρα είχα παρκάρει – βάλει μαγιό – πάρει τα της παραλίας – ψωνίσει νερά και κατέβει στην παραλία να βρω τους άλλους.

Συμπλήρωσα προφορικό δελτίο συμβάντος και έριξα ωραία βούτα στην αμμουδερή παραλία να φύγει ο ιδρώτας.

Κάπου απέναντι μου στα βόρεια θα ήταν η Ρώμη και λίγο ανατολικότερα το Stroboli. Δεν φαινόταν κανένα τους πάντως.

Ακολουθήσαμε τον Βασίλη στην διπλανή καντίνα που είχε σκιά, ποτά αλλά και μάσα. Με τις φωνές μας και τα γέλια προκαλέσαμε την περιέργεια των υπολοίπων – Ιταλών – τουριστών, μέχρι που μας έδειχναν με το δάχτυλο! Τελικά ο συμπαθητικός μπάρμπας της καντίνας μας ρώτησε τι γλώσσα μιλάμε , γιατί κανείς δεν την καταλαβαίνει και εξεπλάγη ευχάριστα όταν του είπαμε ότι ακούει Ελληνικά.

Αποφύγαμε τις ομπρέλες των 20€, και πήγαμε στην πισίνα του κάμπινγκ. Ωραιότατα. Κάτσαμε εκεί μέχρι σχεδόν το ηλιοβασίλεμα μόνοι μας, εγώ ο Νίκος ο Παύλος κι ο Πέρι αργότερα, καθώς οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν για μεσημέρι. Ηρεμία, χαλάρωση, χαλάρωση και χαλάρωση. Το δικαιούμασταν.

Δικαιούμασταν και βόλτα στην Chefalu όμως, και μόλις ξύπνησαν όλοι κινήσαμε για περιήγηση στην πόλη.

Γραφικότατη, παραθαλάσσια, στημένη κάτω από βράχια – βλέπε Λεωνίδιο – τουριστικότατη αλλά χωρίς ανωμαλίες, με το τρένο της, την autostrada της, το λιμάνι της.... κομπλέ!

Παρκάραμε όσο πιο κεντρικά γινόταν, για ασφάλεια και χωθήκαμε στα καλντερίμια. Κόσμος να μπαλκόνια να χαζεύει άλλο κόσμο, αγαπημένη ασχολία των σικελών. Κόσμος να βολτάρει, να τρωει παγωτά μέσα σε τσουρεκάκια, να ψωνίζει ρούχα, να βγάζει φωτογραφίες, να κάνει διακοπές, να δουλεύει. Ζωντανός χώρος και καθόλου στημένος για τουρίστες. Η έτσι μου φάνηκε.

Χαζέψαμε την Τυρηναϊκή θάλασσα, τα σπίτια χτισμένα στα βράχια που σκαει το κύμα, τους νεόνυμφους που φωτογραφίζονταν με το ηλιοβασίλεμα, τα ζευγαράκια που χαμουρεύονταν στα βράχια, τις βιτρίνες των εστιατορίων τις πλατείες με τα τραπεζάκια και τους φοίνικες,

Με πολύ περιπλάνηση διαλέξαμε για φαγητό ένα εστιατόριο στην γωνία της κεντρικής πλατείας. Φαινόταν και ήταν καλό. Παραγγείλαμε πάλι τα πάντα με την βοήθεια του μαιτρ, και με τη συνοδεία μουσικής από την πλατεία – είχε μια μικρή μπάντα που έπαιζε ροκιές – απολαύσαμε τα ζυμαρικά μας, τα κρεατικά μας, το καρπάτσο μας (ωμά μαριναρισμένα θαλασσινά) αλλά και την ψιχάλα μας.

Οι μπύρες Baffo d’ Oro δέσποζαν στο τραπέζι και τα πρώτα χασμουρητά φάνηκαν. Έπρεπε όμως να πάμε για ποτό, ο σερβιτόρος μας έστειλε σε μία βλακεία όπου ρουφήξαμε τα Mojito μας παρέα με το αφιλόξενο προσωπικό και νωρίς νωρίς πήγαμε για ύπνο.

Αύριο θα ήταν μια μεγάλη ημέρα για την ανθρωπότητα....

Συνεχίζεται

Σικελία (Μέρος 6ο)

Πέμπτη μέρα

Ξύπνημα, και για ακόμα μία φορά ο Παύλος είχε φέρει Panini και κρουασάν. Γρήγορο ξεστήσιμο, πακετάρισμα, φόρτωμα καταϊδρωμένος, ντουσάκι και κράξιμο από τους υπόλοιπους εφτά γιατί με περίμεναν καβάλα στη πύλη του κάμπινγκ για να προλάβουμε την πρωινή δροσιά.

Τότε ήταν που ο Βασίλης μου επέβαλε την εξής ποινή: «Ντυμένος με Gore-Tex πατόκορφα, μπότες, παντελόνι, μπουφάν, γάντια και κράνος, να ανεβοκατεβαίνω τις κερκίδες του Theatro Greco ντάλα μεσημέρι μέχρι να σωριαστώ.»

Ήμουν καταδικασμένος....

Ο στόχος της ομάδας για σήμερα, ήταν να φτάσουμε στο Agrigento από την ενδοχώρα και εκεί θα βλέπαμε την συνέχεια.

Εκεί μας περίμενε «Η κοιλάδα των ναών»!

Ξεκινήσαμε αντίστροφα από χτες. Solarino και πρώτη στάση στο Caltagirone.

Άλλο έρημο χωριό αυτό, αλλά χτισμένο στην μία πλαγιά και την κορυφή ενός μεγάλου λόφου. Καθώς περιπλανιόμασταν ψάχνοντας κάνα μαγαζάκι να πιούμε καφέ, παρκάραμε σε ένα σκιερό πάρκινγκ και είδαμε απέναντι μας «κάτι» με 2-3 τραπεζάκια και ομπρέλες. Στείλαμε έναν εθελοντή ο οποίος πανευτυχής ανακοίνωσε ότι όντως σερβίρανε καφέ.

Μεταφερθήκαμε εκεί λοιπόν, και με θέα τον κάμπο αλλά και τις φορτωμένες μηχανές μας και δώσαμε παραγγελία στην ωραία γκαρσόνα. Είχαμε κάτσει σε μία γκαλερί που φιλοξενούσε μία έκθεση μοντέρνας τέχνης.

Μόλις μας πήραν χαμπάρι οι υπόλοιποι εκθεσόβιοι που τύγχαναν να είναι ντόπιοι, μας περικύκλωσαν και μόλις έμαθαν ότι θα φεύγαμε για Agrigento και δεν θα μέναμε στο καταπληκτικό (spectacolo) Caltagirone μας ανάγκασαν δια της βίας να επισκεφτούμε την μεγάλη σκάλα του χωριού με τα δύο δισεκατομμύρια σκαλιά που η κάθετη πλευρά τους αποτελείται από χρωματιστά πλακάκια και είναι καταπληκτική.

Όντως, ακολουθώντας τις οδηγίες τους, πήγαμε στη σκάλα. Εντυπωσιακή πραγματικά. Είχε μήκος 100 μέτρα περίπου και σε καρτ-ποσταλ την είδαμε όπως είχε φωταγωγηθεί με κεράκια που σχημάτιζαν ευχές την πρωτοχρονιά του 2000.

Επειδή όμως ο ήλιος μας φωταγωγούσε ήδη πολλές ώρες και για αρκετές ακόμα, συνεχίσαμε προς Gela όπου θα πιάναμε παραλία μέχρι το Agrigento.

Αδιάφορη διαδρομή με μέτρια κίνηση. Η Gela, ακόμα χειρότερη. Αποφασίσαμε να την προσπεράσουμε, μόλις είδαμε την εξέδρα άντλησης πετρελαίου στα ανοιχτά της. Είχαμε και την «Κοιλάδα των ναών» να περιμένει τους μακρινούς απόγονους των δημιουργών της... εμάς!

Ξαφνικά λοιπόν και μετά μια σύντομη στάση για φαγητό στα McDonalds (ντροπή μας) έξω από το Agrigento, είδαμε στην κορυφή ενός λόφου, έναν καφέ Παρθενώνα σε μικρογραφία... Προφανώς είχαμε φτάσει.

Πήγαμε στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, σκάσαμε 2€ για την κάθε μηχανή στον τύπο με την καντίνα για να φυλάει τα φορτωμένα μηχανάκια και πήγαμε να βγάλουμε εισιτήρια.

Πριν το ταμείο είχε μια ομπρέλα που σκίαζε μερικούς / μερικές ξεναγούς. Τους ρωτήσαμε στα αγγλικά ποια είναι τα σημαντικότερα μνημεία για να επισκεφτούμε και με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι δεν μίλαγε κανείς αγγλικά. Όχι μόνο αυτό, αλλά μας ζήτησαν να συμπληρώσουμε ένα ερωτηματολόγιο, και όταν της είπα ότι μένουμε Athens, δεν ήξερε να το γράψει καν... ωραίοι οι ευρωπαίοι ξεναγοί, ε;

Τελικά δεν μάθαμε τίποτα, πήραμε τα εισιτήρια μας και κινήσαμε για τον πρώτο ναό.

Από το ντάλα και την κούραση δεν είχαμε κουράγιο ούτε να μάθουμε τι βλέπαμε, χώρια το γεγονός ότι δεν υπήρχε σκιά πουθενά. Πήγαμε στον πρώτο ναό και από κει βλέποντας άλλον ένα πιο μακριά, με βαριά καρδιά πήγαμε και σ’ αυτόν, περισσότερο όμως γιατί είχε σκιά.

Φύγαμε μούσκεμα και εξαντλημένοι από τον ήλιο για τα μηχανάκια. Είχε αποφασιστεί να συνεχίσουμε μέχρι την Chefalu όπου και θα διανυκτερεύαμε. Ευτυχώς είδαμε έναν επαρχιακό δρόμο για το στόχο μας, που αποδείχθηκε τελικά πολύ ωραία διαδρομή.

Μετά από κάνα μισάωρο χάσιμο-ασυνεννοησία για να βγούμε στον σωστό δρόμο, τα καταφέραμε και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε βόρεια, «κόβοντας» το νησί στη μέση. Θα πιάναμε παραλία στο Termini Imerese, λίγο ανατολικότερα του Palermo.

Στρίψαμε δεξιά για στον SS285 και κάναμε αμέσως στάση στο Roccapalumba κυρίως λόγω του ονόματος του... Αποδείχθηκε όμως και από τις καλύτερες στάσεις που κάναμε.

Όμορφο χωριό χτισμένο σε πλαγιά λόφου με κάθετα βράχια στην μία πλευρά. Με τον κεντρικό δρόμο να περνάει μέσα από το χωριό και να συναντάει και μία πλατεία με καφενεδάκι - όπως στην πατρίδα. Χτυπήσαμε μερικούς lungo μερικούς dopio και μερικές μπύρες “Baffo d’ Oro” με σήμα τον μερακλή παππού και με τον ήλιο να χαμηλώνει στα αριστερά μας κινήσαμε για την Chefalu.

Ο χάρτης της Michelin μάλλον δεν έπεσε μέσα σε ότι αφορούσε τις λίμνες και τα ποτάμια που θα βλέπαμε. Τα ποτάμια αποδείχθηκαν αρδευτικά αυλάκια και οι λίμνες ταμιευτήρες νερού. Με εξαίρεση όμως μία λίμνη λίγο μετά το Caccamo, που ήταν και το τελευταίο ωραίο θέαμα που αντικρίσαμε μέχρι την Chefalu.

Σε λίγο είχαμε πιάσει την παραλιακή autostrada και χαλαρά με 130 και τον ήλιο να δύει τεράστιος στους καθρέφτες μας φτάσαμε με το τελευταίο φως στην Chefalu.

Αποφύγαμε με μαεστρία τις άσκοπες βόλτες και πήγαμε επειγόντως στο camping που είχαμε δει μερικά χιλιόμετρα πριν την πόλη.

Ως εκ θαύματος, η κυρία του camping μίλαγε αγγλικά και πριν καλά καλά φτάσει ο τελευταίος της παρέας είχαμε ήδη κανονίσει τα πάντα. Το κάμπινγκ ήταν πάρα πολύ καλό. Απίθανη πισινάρα, μίνι μάρκετ, ωραίες τουαλέτες και μπάνια, τεράστιες λεύκες για σκιά, παραλία με άμμο από κάτω και λίγο αριστερά λιμανάκι με καντίνα. Παράδεισος.

Σαφώς θα μέναμε δύο βράδια και εδώ, όχι για να δούμε την περιοχή αλλά για να συνέλθουμε.

Είχα ήδη στήσει τη σκηνή μου, όταν παρατήρησα ότι ήταν έτοιμη να κοπεί η ντίζα του γκαζιού στο Dakar μου. Κουβαλούσα μόνο ντίζα συμπλέκτη και είχε έρθει η στιγμή να δοκιμάσω τις διεθνείς δυνατότητες της οδικής βοήθειας της BMW. Όντως μετά από ένα 20λεπτο τηλεφώνημα στην Ελλάδα, κατάφερα να κλείσω ραντεβού για το επόμενο πρωινό με την οδική βοήθεια στην είσοδο του Camping.

Ακολούθησε μπανάκι και ανασύνταξη στο μίνι-μάρκετ. Συνεπιβιβάσθηκα στο Africa του Βασίλη και πήγαμε για φαγητό όχι στην πόλη – κανείς μας δεν είχε διάθεση για ψάξιμο – αλλά σε μία ωραία tratoria κοντά στο camping με θέα την πόλη.

Και είχε έρθει η ώρα για τις πίτσες... Λεπτή ζύμη, μοτσαρέλα, προσούτο, αλλά και ωραιότατα ζυμαρικά. Το κρασί έβγαλε την κούραση της ημέρας και γυρίσαμε για ύπνο νωρίς.

Συνεχίζεται

Σικελία (Μέρος 5ο)

Τέταρτη μέρα

Το πρωί, ο Παύλος καθάρισε πάλι για όλους, φέρνοντας πρωινά και μετά το φραπεδάκι μας ξεκινήσαμε για την βόλτα της ημέρας.

Είχε ήδη αποφασιστεί να πάμε στο τοπικό Theatro Greco και στα αρχαία των Συρακουσών. Είδαμε λοιπόν το Theatro, (πολύ ωραίο όντως) με νερά γύρω γύρω. Ευτυχώς που πάνω από τις κερκίδες είχε σπηλιές που παλαιότερα χρησιμοποιούνταν μάλλον σαν τόποι λατρείας και λουτρά από τα άφθονα νερά και κάτσαμε λίγο εκεί μέσα σαν καταφύγιο από την ζέστη, λατρεύοντας το θεό Ησκιο...

Είδαμε και το «Αυτί του Διονύσου» του τυράννου των Συρακουσών όπου μερικές εκατοντάδες χρόνια προ Χριστού έκλεινε στην τεχνητή και πελώρια σπηλιά με σχήμα αυτιού -που πήρε και το όνομα του- τους αντιφρονούντες και λόγω της εξαιρετικής ακουστικής της μπορούσε από έξω να ακούει τις συζητήσεις των φυλακισμένων και να είναι έτσι ενήμερος για τα σχέδια τους, αποφεύγοντας εκπλήξεις.

Προσπαθήσαμε να επισκεφτούμε και τις κατακόμβες αλλά μόλις είχαν κλείσει για μεσημέρι.

Στη συνέχεια, φύγαμε νότια μέχρι το έρημο Noto, χωρίς να μας εντυπωσιάσει τίποτα απολύτως. Κάτσαμε στην πλατεία που ευτυχώς υπήρχε μία καντίνα και πήραμε γρανίτα λεμόνι, και κρύο καφέ γρανίτα!

Πήγαμε προς νερού μας στην δημόσια τουαλέτα με κέρματα η οποία κάθε φορά που έβγαινε κάποιος αυτοκαθαριζόταν με χημικά (τώρα, αυτό έπρεπε να το γράψω;;;) και φύγαμε βορειοδυτικά προς το Palazzolo Acreide.

Άλλο ένα κλασικό χωριό της περιοχής. Λίγος κόσμος στην πλατεία, φάγαμε κάτι, πήραμε και παγωτά, βολτάραμε λίγο στα στενά, που ήταν τίγκα στην αφισοκόλληση λόγω προσφάτων εκλογών, ανασυνταχθήκαμε πάλι και επιτρέψαμε στο κάμπινγκ μέσω του Solarino και του Floridia που επίσης δεν έλεγαν τίποτα απολύτως.

Κάναμε τα μπάνια μας, βάλαμε τις κολόνιες μας και – μέρα ακόμη – ξαναπήγαμε στην Ορτυγία, κατ’ ευθείαν στο πάρκινγκ.

Πάρα πολύ ωραία.... ζωντανή πόλη. Κόσμος να βολτάρει, παζάρι βιβλίων, νεόνυμφοι να φωτογραφίζονται, είδαμε και ηλιοβασίλεμα, όπως το έβλεπε κι ο Αρχιμήδης πριν αναφωνήσει το «Εύρηκα!» Χωθήκαμε στα στενά, φωτογραφίσαμε γέρους στα παράθυρα, ψωνίσαμε μαντίλια και δωράκια, ήπιαμε τεκίλες σε μπαράκι με ρασταφάριανς, μας πήρε συνέντευξη τοπικό κανάλι, ξαναπήγαμε στην πλατεία του Duomo, και καταλήξαμε για φαγητό σε ένα καλό τουριστικό εστιατόριο.

Εκεί συνέβη και το εξής: ένας πλανόδιος γέρος πωλητής εικόνων αγίων έφαγε άδικα ένα ποτήρι νερό στην πλάτη από τον αγενή σερβιτόρο μας. Ο γέρος τα πήρε φυσικά, και άρχισε να φωνάζει στον κομπλαρισμένο σερβιτόρο «Amartolo!!! Amartolo!!!!» Εμείς γελάγαμε διακριτικά με τη φάση μέχρι που ο γέρος άρπαξε ένα μπουκάλι μπύρας και απειλούσε να το πετάξει στον σερβιτόρο που ήταν από πάνω μας (και δεν είχαμε και τα κράνη μαζί) και ταυτόχρονα μία γύφτισσα κι ένα γυφτάκι μας την έπεσαν με κυκλωτική κίνηση για λεφτά. Τρομάξαμε και αναζητήσαμε τα τσαντάκια μας. Ευτυχώς όλα ήταν υπό έλεγχο και το μπουκάλι ξανατοποθετήθηκε ήρεμα στο τραπέζι που ήταν και πριν. Τέλος συμβάντος.

Κλατάραμε πάλι από το απίστευτο φαγητό και προς μεγάλη απογοήτευση του Παύλου δεν πήγαμε για ποτάκι σε κάποιο από τα ωραία μπαράκια, αλλά στο κάμπινγκ για ύπνο. Το τι ακούσαμε δε λέγεται...

Συνεχίζεται