4 Ιανουαρίου 2007 (Love Trip)

Κεφάλι καζάνι, σκέψεις μυριάδες, βγαίνεις από το βενζινάδικο και έχεις άλλα 300χλμ μπροστά σου μέχρι την επόμενη στάση.
Και μετά άλλα τόσα...
Στο μυαλό οι σκέψεις στροφή με τη στροφή ελλατώνονται... περιορίζονται σε αυτές τις αντάξιες της προσοχής σου.

Στον στόχο, να φτάσεις εκεί που υπάρχει αυτή που σε περιμένει. Που κοιτάει ο ρολόι της από το πρωί.
Εκεί που θα σταματήσει ο χρόνος.

Κι οδηγάς...

Κι οι σκιές μακραίνουν, η ζελατίνα αλλάζει, σφίγγεις το μπουφάν στο λαιμό, κλείνεις τους αεραγωγούς του κράνους, το διπλοφάναρο φωτίζει πιο καλά από όσο θυμόσουν, κάθεσαι ένα κλικ πιο πίσω, η μέση αντέχει, η μηχανή γουστάρει...

Κίνηση μηδέν τέτοια ώρα.


Μπορείς να παρατηρήσεις κλεφτά τα αστέρια, ίσως την πούλια.
Είναι η Αφροδίτη - λένε - και βρίσκεται πάνω από τον προορισμό σου.

Τα μάτια ξεραίνονται και δακρύζουν.
Θες ένα τσιγάρο αλλά λυπάσαι τον χρόνο που θα χάσεις.

Σφίγγεις λίγο ακόμα το δεξί χέρι στο γκάζι.

Συνειδητοποιείς ότι δεν σκέφτεσαι τίποτα εκτός από την οδήγηση.
Παρατηρείς τα πάντα, την πούλια, τα χόρτα, τα όργανα, το τέλος των προβολέων σου.
Ωρες ώρες νομίζεις ότι έχεις κάποιον κοντά σου, πίσω σου δίπλα σου δεν παίζει ρόλο. Αρκεί που είναι εκεί και νοιώθεις καλά.

Τρομάζεις σε μία στροφή που γλυστράει και μουδιάζει το στόμα σου.
Κόβεις για λίγο...
σηκώνεσαι όρθιος, ανοίγεις τη ζελατίνα να πάρεις αέρα, ψάχνεις την πούλια, πας καλά.

Ξαναεπιταχύνεις...

Σε κάνα 2ωρο θα φτάνεις, θα βγάλεις εισητήρια για το πλοίο και τότε θα κάνεις ένα απολαυστικό τσιγάρο δίπλα στις πίντες, με το κεφάλι ζαλισμένο από τη φασαρία τα μάτια κόκκινα και τα μέταλλα της μηχανής που συστέλλονται να συνοδεύουν τους ήχους του λιμανιού.

Θα χαλαρώσεις για ένα δίωρο στο πλοίο και ίσως κοιμηθείς κι όλας.

Και να που έφτασες στο πλοίο κι όλας...

Εστειλες μήνυμα - όλα καλά - και σε περιμένει. Θα είναι στο λιμάνι. Σιγά μη κοιμηθείς...

Βλέπεις τα φώτα του λιμανιού από τη γέφυρα, στρίβεις το τελευταίο τσιγάρο κι ο αέρας σου παίρνει τον καπνό από το μισάνοιχτο στόμα μαζί με μισοτελειωμένες σκέψεις, προσωπικές, ανομολόγητες και αόριστες.

Κατεβαίνεις στο γκαράζ, η μηχανή ξεκουράστηκε αρκετά, τακτοποιείς τα πράματα και καβαλάς περιμένοντας να δέσει το πλοίο.

και δένει...

και ανοιγει η πόρτα...

και η πρώτη εικόνα που βλέπεις, είναι η πούλια, τα φώτα της χώρας στο λόφο και μπροστά μπροστά να είναι εκεί και να σε περιμένει ο άνθρωπος που κοίταζε το ρολόι του από το πρωί.

Τώρα χαμογελάει με λαχτάρα και μπορείς να δεις από 200 μέτρα μακρυά τις κόρες των ματιών της να εστιάζουν ακριβώς στις δικές σου.

Τελευταία μιζιά, κουμπώνεις πρώτη, με απαλό συμπλεκτάρισμα κυλάς στον καταπέλτη και σταματάς δίπλα της.

- Γεια σου...

- Καλωσήρθες...