Τις προάλες πήγαινα σε ένα φίλο στο Νέο Ηράκλειο... έξω από το σπίτι του κάνω μία αναστροφή και τσούπ! καβαλάω πεζοδρόμιο και παρκάρω.
Ενώ ακόμα φοράω το κράνος μου, βάζω λουκέτα και πάιρνω τα πράματα από τη μπαγκαζιέρα, σταματάει ένα σκουτερόπαπο δίπλα μου, με μία κυρία.
Η κυρία κράνος Λιντλ κανονικά, αλλά με ένα συνολικό παρουσιαστικό πολύ αστείο, για άγνωστο λόγο όμως...
Με λέει:
Γεια σας, ειστε καλά;
Γεια σας κι εσάς, ναι μια χαρά.
ααα..... γιατί σας είδα που σταματήσατε.
Ε ναι... κάθε φορά που παρκάρω....
μμμ δεν έχετε πρόβλημα, ε;
όχι ευχαριστώ.
ααα..... επειδή σταματήσατε...
όλα καλά, ευχαριστώ.
κι έκατσε και με χάζευε να δένω στον προβλήτα.
Τότε σκάει ένα υπέροχο ημίαιμο σκυλάκι από το πουθενά και αρχίζει να μου γαβγίζει. "Γαβ! μαλάκα που πάρκαρες; γουβ! έκλεισες το πεζοδρόμιο! γαβ! γαβ!"
Η κυρία εν τω μεταξύ, είναι ακόμα εκεί και δεν πιστέυει τα μάτια της. Πως είναι δυνατόν να έχω σταματήσει χωρίς να έχω πάθει κάτι;;;
Το υπέργλυκο σκυλάκι έχει βγάλει δόντια και γαβγίζει πολύ αισθησιακά.
Οπότε, η σούπερ κυρία χωρίς να κατέβει από το μηχανάκι της, αρχίζει να του κάνει κάτι κινήσεις καράτε, τύπου ξουτ-ξουτ, και μάλιστα του έλεγε "φύγε, φύγε, πήγαινε σπίτι σου.... "
Σκέφτηκα ότι ή θα δω τον σκύλο να γελάει, ή θα την πατήσει κάνα αυτοκίνητο ή απλά θα πέσει από το μηχανάκι της.
Οπότε άρχισα να την προτρέπω να σταματήσει την επικοινωνία με το τσαχπίνικο τετράποδο (<-καλό, ε; ) και ότι όλα οκ και τέλος. Αστε το - δεν πειράζει. Οχι οχι -λέει-, θα σας δαγκώσει. Δεν θα με δαγκώσει, πηγαίνετε. Οχι όχι θα σας δαγκώσει. ναι - οχι - ναι - οχι, τεσπα , κλειδώνω και μπάινω μέσα στο σπίτι του φίλου. κάμια ώρα μετά βγαίνω, κι όπως πάω στο μηχανάκι βλέπω από κάτω νερά! ΩΡΕ ΜΑΓΚΑ ΜΟΥ, ΝΤΕΖΑ ΒΟΥ ΜΙΛΑΜΕ - ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΧΩ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ. Εχω μείνει κάγκελο και μέσα στην καγκελοσύνη μου, φέρνω στο νου τις ηρωικές μου εποχές με το μπεμβέ που του τρυπάγαν τα κολάρα το ένα μετά το άλλο, και τρέχανε τα παραφλού στις πυλωτές, γελάγανε οι γείτονες λέμε... Αλλά λέω, με το βρετανικό ατσάλι δεν εξηγείται... Γονατίζω, βρέχω το δάχτυλο μου στο νερό και το μυρίζω (το εχω δει σε ταινία αυτό και είναι πολύ ψαρωτικό).
Ή νερό σκέφτομαι ή άοσμη βενζίνη. (κι αυτό από έργο)
Με φαντάστηκα να τρέχω με 180 στη Βείκου και να αφήνω φλόγες πίσω μου και δεν μου φάνηκε άσχημη ιδέα εκείνη την ώρα.
Παρατήρησα όμως ένα μικρό μπουκάλι νερό πάνω στη μάντρα δίπλα στο μηχανάκι.
άδειο....
και μετά παρατηρώ νερά στη ζελατίνα, νερά στα όργανα , νερά στο ρεζερβουάρ και στη σέλα.
Ηταν σκοτεινά εκεί, οπότε κάτω από ένα φως παρακάτω, διαπίστωσα ότι κάποιος μου είχε πλύνει όργανα, ζελατίνα και ρεζερβουάρ. Κι ενώ μέχρι τότε, το μηχανάκι μου κόντευε να πάθει αναφυλαξία από τη γύρη, δεν υπήρχε πλέον κανένα ίχνος της!!!!!!
τι συμπέρασμα να βγάλω τώρα;;;
Ενώ ακόμα φοράω το κράνος μου, βάζω λουκέτα και πάιρνω τα πράματα από τη μπαγκαζιέρα, σταματάει ένα σκουτερόπαπο δίπλα μου, με μία κυρία.
Η κυρία κράνος Λιντλ κανονικά, αλλά με ένα συνολικό παρουσιαστικό πολύ αστείο, για άγνωστο λόγο όμως...
Με λέει:
Γεια σας, ειστε καλά;
Γεια σας κι εσάς, ναι μια χαρά.
ααα..... γιατί σας είδα που σταματήσατε.
Ε ναι... κάθε φορά που παρκάρω....
μμμ δεν έχετε πρόβλημα, ε;
όχι ευχαριστώ.
ααα..... επειδή σταματήσατε...
όλα καλά, ευχαριστώ.
κι έκατσε και με χάζευε να δένω στον προβλήτα.
Τότε σκάει ένα υπέροχο ημίαιμο σκυλάκι από το πουθενά και αρχίζει να μου γαβγίζει. "Γαβ! μαλάκα που πάρκαρες; γουβ! έκλεισες το πεζοδρόμιο! γαβ! γαβ!"
Η κυρία εν τω μεταξύ, είναι ακόμα εκεί και δεν πιστέυει τα μάτια της. Πως είναι δυνατόν να έχω σταματήσει χωρίς να έχω πάθει κάτι;;;
Το υπέργλυκο σκυλάκι έχει βγάλει δόντια και γαβγίζει πολύ αισθησιακά.
Οπότε, η σούπερ κυρία χωρίς να κατέβει από το μηχανάκι της, αρχίζει να του κάνει κάτι κινήσεις καράτε, τύπου ξουτ-ξουτ, και μάλιστα του έλεγε "φύγε, φύγε, πήγαινε σπίτι σου.... "
Σκέφτηκα ότι ή θα δω τον σκύλο να γελάει, ή θα την πατήσει κάνα αυτοκίνητο ή απλά θα πέσει από το μηχανάκι της.
Οπότε άρχισα να την προτρέπω να σταματήσει την επικοινωνία με το τσαχπίνικο τετράποδο (<-καλό, ε; ) και ότι όλα οκ και τέλος. Αστε το - δεν πειράζει. Οχι οχι -λέει-, θα σας δαγκώσει. Δεν θα με δαγκώσει, πηγαίνετε. Οχι όχι θα σας δαγκώσει. ναι - οχι - ναι - οχι, τεσπα , κλειδώνω και μπάινω μέσα στο σπίτι του φίλου. κάμια ώρα μετά βγαίνω, κι όπως πάω στο μηχανάκι βλέπω από κάτω νερά! ΩΡΕ ΜΑΓΚΑ ΜΟΥ, ΝΤΕΖΑ ΒΟΥ ΜΙΛΑΜΕ - ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΧΩ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ. Εχω μείνει κάγκελο και μέσα στην καγκελοσύνη μου, φέρνω στο νου τις ηρωικές μου εποχές με το μπεμβέ που του τρυπάγαν τα κολάρα το ένα μετά το άλλο, και τρέχανε τα παραφλού στις πυλωτές, γελάγανε οι γείτονες λέμε... Αλλά λέω, με το βρετανικό ατσάλι δεν εξηγείται... Γονατίζω, βρέχω το δάχτυλο μου στο νερό και το μυρίζω (το εχω δει σε ταινία αυτό και είναι πολύ ψαρωτικό).
Ή νερό σκέφτομαι ή άοσμη βενζίνη. (κι αυτό από έργο)
Με φαντάστηκα να τρέχω με 180 στη Βείκου και να αφήνω φλόγες πίσω μου και δεν μου φάνηκε άσχημη ιδέα εκείνη την ώρα.
Παρατήρησα όμως ένα μικρό μπουκάλι νερό πάνω στη μάντρα δίπλα στο μηχανάκι.
άδειο....
και μετά παρατηρώ νερά στη ζελατίνα, νερά στα όργανα , νερά στο ρεζερβουάρ και στη σέλα.
Ηταν σκοτεινά εκεί, οπότε κάτω από ένα φως παρακάτω, διαπίστωσα ότι κάποιος μου είχε πλύνει όργανα, ζελατίνα και ρεζερβουάρ. Κι ενώ μέχρι τότε, το μηχανάκι μου κόντευε να πάθει αναφυλαξία από τη γύρη, δεν υπήρχε πλέον κανένα ίχνος της!!!!!!
τι συμπέρασμα να βγάλω τώρα;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου