Σικελία (Μέρος 6ο)

Πέμπτη μέρα

Ξύπνημα, και για ακόμα μία φορά ο Παύλος είχε φέρει Panini και κρουασάν. Γρήγορο ξεστήσιμο, πακετάρισμα, φόρτωμα καταϊδρωμένος, ντουσάκι και κράξιμο από τους υπόλοιπους εφτά γιατί με περίμεναν καβάλα στη πύλη του κάμπινγκ για να προλάβουμε την πρωινή δροσιά.

Τότε ήταν που ο Βασίλης μου επέβαλε την εξής ποινή: «Ντυμένος με Gore-Tex πατόκορφα, μπότες, παντελόνι, μπουφάν, γάντια και κράνος, να ανεβοκατεβαίνω τις κερκίδες του Theatro Greco ντάλα μεσημέρι μέχρι να σωριαστώ.»

Ήμουν καταδικασμένος....

Ο στόχος της ομάδας για σήμερα, ήταν να φτάσουμε στο Agrigento από την ενδοχώρα και εκεί θα βλέπαμε την συνέχεια.

Εκεί μας περίμενε «Η κοιλάδα των ναών»!

Ξεκινήσαμε αντίστροφα από χτες. Solarino και πρώτη στάση στο Caltagirone.

Άλλο έρημο χωριό αυτό, αλλά χτισμένο στην μία πλαγιά και την κορυφή ενός μεγάλου λόφου. Καθώς περιπλανιόμασταν ψάχνοντας κάνα μαγαζάκι να πιούμε καφέ, παρκάραμε σε ένα σκιερό πάρκινγκ και είδαμε απέναντι μας «κάτι» με 2-3 τραπεζάκια και ομπρέλες. Στείλαμε έναν εθελοντή ο οποίος πανευτυχής ανακοίνωσε ότι όντως σερβίρανε καφέ.

Μεταφερθήκαμε εκεί λοιπόν, και με θέα τον κάμπο αλλά και τις φορτωμένες μηχανές μας και δώσαμε παραγγελία στην ωραία γκαρσόνα. Είχαμε κάτσει σε μία γκαλερί που φιλοξενούσε μία έκθεση μοντέρνας τέχνης.

Μόλις μας πήραν χαμπάρι οι υπόλοιποι εκθεσόβιοι που τύγχαναν να είναι ντόπιοι, μας περικύκλωσαν και μόλις έμαθαν ότι θα φεύγαμε για Agrigento και δεν θα μέναμε στο καταπληκτικό (spectacolo) Caltagirone μας ανάγκασαν δια της βίας να επισκεφτούμε την μεγάλη σκάλα του χωριού με τα δύο δισεκατομμύρια σκαλιά που η κάθετη πλευρά τους αποτελείται από χρωματιστά πλακάκια και είναι καταπληκτική.

Όντως, ακολουθώντας τις οδηγίες τους, πήγαμε στη σκάλα. Εντυπωσιακή πραγματικά. Είχε μήκος 100 μέτρα περίπου και σε καρτ-ποσταλ την είδαμε όπως είχε φωταγωγηθεί με κεράκια που σχημάτιζαν ευχές την πρωτοχρονιά του 2000.

Επειδή όμως ο ήλιος μας φωταγωγούσε ήδη πολλές ώρες και για αρκετές ακόμα, συνεχίσαμε προς Gela όπου θα πιάναμε παραλία μέχρι το Agrigento.

Αδιάφορη διαδρομή με μέτρια κίνηση. Η Gela, ακόμα χειρότερη. Αποφασίσαμε να την προσπεράσουμε, μόλις είδαμε την εξέδρα άντλησης πετρελαίου στα ανοιχτά της. Είχαμε και την «Κοιλάδα των ναών» να περιμένει τους μακρινούς απόγονους των δημιουργών της... εμάς!

Ξαφνικά λοιπόν και μετά μια σύντομη στάση για φαγητό στα McDonalds (ντροπή μας) έξω από το Agrigento, είδαμε στην κορυφή ενός λόφου, έναν καφέ Παρθενώνα σε μικρογραφία... Προφανώς είχαμε φτάσει.

Πήγαμε στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, σκάσαμε 2€ για την κάθε μηχανή στον τύπο με την καντίνα για να φυλάει τα φορτωμένα μηχανάκια και πήγαμε να βγάλουμε εισιτήρια.

Πριν το ταμείο είχε μια ομπρέλα που σκίαζε μερικούς / μερικές ξεναγούς. Τους ρωτήσαμε στα αγγλικά ποια είναι τα σημαντικότερα μνημεία για να επισκεφτούμε και με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι δεν μίλαγε κανείς αγγλικά. Όχι μόνο αυτό, αλλά μας ζήτησαν να συμπληρώσουμε ένα ερωτηματολόγιο, και όταν της είπα ότι μένουμε Athens, δεν ήξερε να το γράψει καν... ωραίοι οι ευρωπαίοι ξεναγοί, ε;

Τελικά δεν μάθαμε τίποτα, πήραμε τα εισιτήρια μας και κινήσαμε για τον πρώτο ναό.

Από το ντάλα και την κούραση δεν είχαμε κουράγιο ούτε να μάθουμε τι βλέπαμε, χώρια το γεγονός ότι δεν υπήρχε σκιά πουθενά. Πήγαμε στον πρώτο ναό και από κει βλέποντας άλλον ένα πιο μακριά, με βαριά καρδιά πήγαμε και σ’ αυτόν, περισσότερο όμως γιατί είχε σκιά.

Φύγαμε μούσκεμα και εξαντλημένοι από τον ήλιο για τα μηχανάκια. Είχε αποφασιστεί να συνεχίσουμε μέχρι την Chefalu όπου και θα διανυκτερεύαμε. Ευτυχώς είδαμε έναν επαρχιακό δρόμο για το στόχο μας, που αποδείχθηκε τελικά πολύ ωραία διαδρομή.

Μετά από κάνα μισάωρο χάσιμο-ασυνεννοησία για να βγούμε στον σωστό δρόμο, τα καταφέραμε και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε βόρεια, «κόβοντας» το νησί στη μέση. Θα πιάναμε παραλία στο Termini Imerese, λίγο ανατολικότερα του Palermo.

Στρίψαμε δεξιά για στον SS285 και κάναμε αμέσως στάση στο Roccapalumba κυρίως λόγω του ονόματος του... Αποδείχθηκε όμως και από τις καλύτερες στάσεις που κάναμε.

Όμορφο χωριό χτισμένο σε πλαγιά λόφου με κάθετα βράχια στην μία πλευρά. Με τον κεντρικό δρόμο να περνάει μέσα από το χωριό και να συναντάει και μία πλατεία με καφενεδάκι - όπως στην πατρίδα. Χτυπήσαμε μερικούς lungo μερικούς dopio και μερικές μπύρες “Baffo d’ Oro” με σήμα τον μερακλή παππού και με τον ήλιο να χαμηλώνει στα αριστερά μας κινήσαμε για την Chefalu.

Ο χάρτης της Michelin μάλλον δεν έπεσε μέσα σε ότι αφορούσε τις λίμνες και τα ποτάμια που θα βλέπαμε. Τα ποτάμια αποδείχθηκαν αρδευτικά αυλάκια και οι λίμνες ταμιευτήρες νερού. Με εξαίρεση όμως μία λίμνη λίγο μετά το Caccamo, που ήταν και το τελευταίο ωραίο θέαμα που αντικρίσαμε μέχρι την Chefalu.

Σε λίγο είχαμε πιάσει την παραλιακή autostrada και χαλαρά με 130 και τον ήλιο να δύει τεράστιος στους καθρέφτες μας φτάσαμε με το τελευταίο φως στην Chefalu.

Αποφύγαμε με μαεστρία τις άσκοπες βόλτες και πήγαμε επειγόντως στο camping που είχαμε δει μερικά χιλιόμετρα πριν την πόλη.

Ως εκ θαύματος, η κυρία του camping μίλαγε αγγλικά και πριν καλά καλά φτάσει ο τελευταίος της παρέας είχαμε ήδη κανονίσει τα πάντα. Το κάμπινγκ ήταν πάρα πολύ καλό. Απίθανη πισινάρα, μίνι μάρκετ, ωραίες τουαλέτες και μπάνια, τεράστιες λεύκες για σκιά, παραλία με άμμο από κάτω και λίγο αριστερά λιμανάκι με καντίνα. Παράδεισος.

Σαφώς θα μέναμε δύο βράδια και εδώ, όχι για να δούμε την περιοχή αλλά για να συνέλθουμε.

Είχα ήδη στήσει τη σκηνή μου, όταν παρατήρησα ότι ήταν έτοιμη να κοπεί η ντίζα του γκαζιού στο Dakar μου. Κουβαλούσα μόνο ντίζα συμπλέκτη και είχε έρθει η στιγμή να δοκιμάσω τις διεθνείς δυνατότητες της οδικής βοήθειας της BMW. Όντως μετά από ένα 20λεπτο τηλεφώνημα στην Ελλάδα, κατάφερα να κλείσω ραντεβού για το επόμενο πρωινό με την οδική βοήθεια στην είσοδο του Camping.

Ακολούθησε μπανάκι και ανασύνταξη στο μίνι-μάρκετ. Συνεπιβιβάσθηκα στο Africa του Βασίλη και πήγαμε για φαγητό όχι στην πόλη – κανείς μας δεν είχε διάθεση για ψάξιμο – αλλά σε μία ωραία tratoria κοντά στο camping με θέα την πόλη.

Και είχε έρθει η ώρα για τις πίτσες... Λεπτή ζύμη, μοτσαρέλα, προσούτο, αλλά και ωραιότατα ζυμαρικά. Το κρασί έβγαλε την κούραση της ημέρας και γυρίσαμε για ύπνο νωρίς.

Συνεχίζεται