Η lip-dub πρόταση γάμου του Isaac στην δικιά του, μόλις 7 μέρες πριν. Issac αγόρι μου, είσαι χάλιας.
Ο Ρισούκις Φουκαχόρης, που ζωγραφίζει χρυσόΠΣαρα, λες κι είναι ζωντανά. Τι; δεν είναι;
Ο Rick που "3 guys, 44 days, 11 countries, 18 flights, 38 thousand miles, an exploding volcano, 2 cameras and almost a terabyte of footage" σε ένα καταπληκτικό μοντάζ.
Μια διαφήμιση της McCann Erickson Madrid για κάτι που δεν καταλαβαίνω, αλλά το αγοράζω τώρα.
Ο 23χρονος top δρομέας βουνού Killian Jornet που δεν του 'χει πει κανείς ποιός είναι και ψάχνει παντού.
Ενα συγκινητικό ταινιάκι της DarosFilms για την απώλεια. Τα 'χασα...
Ενα video clip των Cinnamon Chasers με πολύ ωραίο σενάριο - μέρα μαρμότας κι έτσι...
Το Matrix και από που έχει αντιγράψει σενάριο, σκηνές και εφέ. Για δυνατούς λύτες.
Μια παρέα Γαλλάκια που πετάνε και πηδάνε από όπου βρουν και όπως μπορούν.
Με το πάσο σου.... μην τα βιαστείς.
και άλλο ένα χιλιοβραβευμένο, με ένα κοριτσάκι που μετακομίζει στο καινούργιο του σπίτι, όταν ξαφνικά...
Όταν με πιάνει το ενασχολητικό μου με την όλη κατάσταση φρικάρω.
Big Time!
Ξεχνάω να μην προσπαθώ να καταλάβω ότι δεν μπορώ να κατανοήσω - ειδικά όταν δεν το κατανοεί και κανένας άλλος - κι έτσι μου έρχονται διάφορα ψυχοσωματικά, νιώθω ένα πλάκωμα στο στήθος γύρω στους 14 τόνους βάρος, ένα κόμπο στο λαιμό και ένα μούδιασμα/γαργαλητό στα πόδια που με σπρώχνει να βγω στο βουνό και να αρχίσω να τρέχω.
Σε 30 δευτερόλεπτα περίπου συνέρχομαι, και φεύγουν όλα τα συμπτώματα, εκτός από τα ψυχοσωματικά, το βάρος στο στήθος, τον κόμπο στο λαιμό και το να βγώ να τρέχω σαν τον παλαβό για να πάρω τη δόση μου από ενδορφίνες.
Οπότε - όπως και δήποτε - βγαίνω για τη δόση μου.
30 χιλιόμετρα ποδήλατο τη Κυριακή (δεν είναι πολλά για ποδηλάτες, αλλά εγώ δεν είμαι ποδηλάτης - κάνω ποδήλατο μόνο όταν είμαι πολύ κουρασμένος για να τρέξω) στο κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά, γύρω γύρω 6 φορές, στο πήγαινε με 30χλμ και ούριο άνεμο και στο έλα με 20 και κόντρα αέρα, σαν σε ανηφόρα.
Οι σφυγμοί χαμηλά, το γαλακτικό τους μηρούς μόνο με κόντρα άνεμο - φοβερή η βελτίωση συγκριτικά με μερικούς μήνες πριν - μαύρα φοβισμένα παπάκια να κολυμπάνε, άσπρα παπάκια επίσης, τεράστιοι γλάροι να μου κλείνουν το δρόμο και να περιμένουν να φτάσω στα 5 μέτρα για να απογειωθούν και να περάσω, κάτι κτηνώδεις ψάρακες να κάνουν άλματα στο νερό, τσικνιάδες να απογειώνονται δίπλα μου, οι ενδορφίνες να χτυπάνε κορυφή στο κέντρο μπούρδας από τον δεύτερο κι όλας γύρο και να αρχίζω να τραγουδάω στο τέρμα Βαγγέλη Γερμανό και κάτι άλλα ακατάληπτα δικών μου στίχων και μουσικής, να φωνάζω στις πάπιες - για ίδρυμα κανονικά - κάποιες ομάδες να κωπηλατούν, άλλες να προπονούνται στο σκι, μαύρα σύννεφα στο βάθος με βροντερά μπουμπουνητά να απειλούν με βροχή που τόσο πολύ ήθελα να φάω κατάμουτρα μπας και ξεπλυθώ από τα γύρω μου, αλλά δεν μου έκατσε.
Ετσι αποφάσισα να αποπειρανθώ να ρίξω τη πρώτη μου βουτιά, αλλά η παραλία ήταν σκοτεινή, με φύκια και λάσπη, και εκατομμύρια σκύλους. Καινούργια μόδα κι αυτή...
Για να μην στα πολυλογώ, μέχρι να γυρίσω σπίτι και να κάνω μπάνιο, οι ενδορφίνες μου λήξανε και μου έμεινε μόνο η κούραση και τα ψώνια από τα μανάβικα του Μαραθώνα.
Βλήτα, κολοκύθια, παντζάρια και τέσσερα αυγά χωριάτικα.
ΜπαΧαλιάρος στον ατμό (λερώνεις λιγότερο έτσι) με χόρτα, κολοκύθια με τη ρίγανη, παντζαροσαλάτα και σφιχτά αυγά για τις σαλάτες με ξιδάκι, χοντρό αλάτι και φρέσκο πιπέρι.
Ρίχνω μετά και λίγο Call of duty να στανιάρω και γίνομαι ξανά άνθρωπος....
Είχαμε ζηλέψει - κι εγώ μαζί - οικογενειακώς την πιανοσύνη του γιου μιας φιλικής οικογένειας και έτσι την πλήρωσα εγώ τη νύφη. Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου βέβαια αν και ήμουν περίπου 10 χρονών τότε.
Δύο χρόνια σε ωδείο. Με δασκάλα την Κα Ευγενία Συριώτη κάπου στην Κυψέλη. Σολφέζ, ασκήσεις διάβασμα, χάλια.
Θυμάμαι το νοικιασμένο πιάνο να ανεβαίνει από τις σκάλες στον 4ο της πολυκατοικίας της Πλατείας Αμερικής. Μπήκε στο σαλόνι δίπλα στην τηλεόραση. Τι φρίκη πρέπει να τρώγανε οι γείτονες... πλιν πλιν πλιν πλον. Ευτυχώς που δεν ήμουν ποτέ επιμελής.
Θυμάμαι τους Σακαντάνηδες από κάτω, με ένα περίεργο κρεμ βολκςβάγκεν 411 που το έφτυνα από τον 4ο και δεν έχω ξαναδεί άλλο από τότε, και από πάνω ένα άλλο ζευγάρι που κατα λάθος πυροβολήθηκε η κοπέλα στο λαιμό μία μέρα. Εζησε.
"Πως πήγε το μάθημα σήμερα;" με ρώτησε η μάνα μου μια μέρα.
"Μια χαρά."
"Τσοκορέλε, μας πήρε τηλέφωνο η Κα Συριώτη και μας είπε ότι έχεις να πας 3 μαθήματα"....
Ετσι σταμάτησαν τα μαθήματα, ξενοικιάσαμε το πιάνο, και πλέον έβλεπα "Βιονική γυναίκα" στο σπίτι από την άνεση μια πράσινης πολυθρόνας, και όχι καθισμένος στα καπώ των αυτοκινήτων μπροστά από τη βιτρίνα του Ραδιο Αθήνα στην Πατησίων.
Θα ήθελα ένα διάλειμα αορίστου χρόνου, να κάτσω να χαλαρώσω, να ξαναγίνω άνθρωπος, να πέσουν οι ρυθμοί, να αποκτήσω βιολογικό ρολόι ξανά, να δοκιμάσω κάποια πράγματα, τόσα πράματα που η καθημερινότητα βρίσκει τόσες δικαιολογίες για να μην κάνω.
Μέχρι να ξελαμπικάρω και να αποφασίσω το επόμενο βήμα.
Θυμήθηκα αυτό τώρα, και στο καπάκι αυτόκαι κάπου θα 'χει κι άλλα, ειμαι σίγουρος.
Αμφότερα όνειρα θερινών νυκτών, ευσεβείς πόθοι και συναρμολογημένες αναμνήσεις που εκπληρώθηκαν λίγο, πολύ ή καθόλου, στο μέτρο που ο χοντρός με τα μούσια επιτρέπει (άλλη δικαιολογία αυτός), ή - για να το πω καλύτερα - στο μέτρο της ικανότητας να φροντίζεις/ικανοποιείς/ανταμείβεις (ότι προτιμάς) τον εαυτό σου.
Μία συνεχόμενη τσίτα πολλών ετών στο κυνήγι του καρότου, με μηδενικές παύσεις, ελάχιστη ξεκούραση, πολλές και σημαντικές παράπλευρες απώλειες σε όλα τα επίπεδα, με έφερε όπου με έφερε και δεν το μετανιώνω πολύ.
Το ισοζύγιο είναι θετικό.
Αν όμως το δεις από άλλη πλευρά, (αυτή μιας άλλης εποχής ή μιας άλλης ηλικίας) τότε είναι αρνητικότατο.
Εχει κάτι παχιά μπαμπακερά ασπρόμαυρα σύννεφα έξω τώρα, με κάτι μπλε ανάμεσα, που ετοιμάζονται να πορτοκαλίσουν από τη δύση κι έχω αλληθωρίσει μη τυχόν χάσω το θέαμα.
Τώρα όμως που πλέον έχουν πάψει παύουν τα πλάνα να υλοποιούνται ή καν να γίνονται, τι πρέπει να κυνηγήσω; Πρέπει άραγε να πολεμάω εναντίον του αναπόφευκτου; Να παλεύω να πάρω όσο μεγαλύτερη ανάσα μπορώ, για να κάνω το μακροβούτι μου στο σκοτεινό νερό της υποβρύχιας σπηλιάς να με πάει όσο μακρύτερα γίνεται; Κι όταν τελειώσει ο αέρας; Θα βρω αέρα μέσα στο σκοτάδι ή θα μείνω εκεί σέκος;
Η μήπως να χαλαρώσω με αργές βαθιές ανάσες, ως άλλος Επίκουρος (που πολύ αμφιβάλλω ότι μπορώ να το κάνω) και να κοιτάξω να ζήσω πραγματικά, να ευχαριστηθώ και να ευχαριστήσω, ότι κι αν σημαίνει αυτό;
Σκέφτομαι καμιά φορά, ότι μου λέει ο γιατρός: "Τσοκορέλε, έχεις 3 μήνες ζωής, και στο χαρίζω το φακελάκι."
Πως θα ζούσα μετά; Τι θα άλλαζα; Για ποια πράματα θα μετάνοιωνα;
Και διαπιστώνω ότι έχω τις απαντήσεις. Σε όλες τις ερωτήσεις εκτός από μία:
Την Παρασκευή το βράδυ, στο Wall Sport, παρακολούθησα την προβολή της ταινίας-ντοκυμαντέρ που γύρισαν τα μέλη της πρώτης ελληνικής αποστολής που ανέβηκε στο Εβερεστ το 2004.
Κυκλοφορεί και σε DVD όπου να 'ναι.
Ονειρα, Στόχοι, Φίλοι, Φίλοι που έφυγαν, Ιστορία, Κούραση, Ψυχή.
Στο τέλος, ένα από τα πιο θερμά και συγκινητικά χειροκροτήματα που θυμάμαι να έχω ακούσει ποτέ, και 300 ζευγάρια μάτια που γυάλιζαν στο σκοτάδι.
11 χιλιομετράκια το Σάββατο για να τεστάρουμε το γόνατο, που κλείδωσε ύποπτα μετά το 25άρι της προηγούμενης εβδομάδας.
Ολα καλά, νύχια μαύρα αλλά οκ, τα καινουργια Asics Gel Fuji Trainerδεν με τρέλαναν στον αγώνα και το επιβεβαίωσα τώρα, επίσης είδα ότι στα λασποβραχα δεν πιάνουν μία και είναι χειρότερα από τα Salomon XT Wings 2, τα οποία ήθελαν τελικά μισό νούμερο πάνω αν και έχω φοβερό έλεγχο, ενώ τα παλιά μου Asics Trabuco ναι μεν είχαν καλύτερο grip, αλλά ήταν μεγάλα.
(κι εγώ που νόμιζα ότι το πιο δύσκολο πράμα ήταν να βρεις σωστό setup στις αναρτήσεις στο μηχανάκι),
Το καλύτερο παπούτσι μου μέχρι στιγμής είναι το ασφάλτινο Nimbus με πάτους πάντως, σε περίπτωση που έχεις αγωνία και δεν κοιμάσαι τα βράδυα.
Αυτά για τα συστήματα πέδησης, την άλλη φορά ίσως να σου πω για το τι περνάει από το νου μου, όταν τρέχω με τον αυτόματο πιλότο.
Αλλο:
Μια προεόρτια μάζωξη - μπαρμπεκιου του Κωστή με κόσμο που είχα καιρό να δω. Φάγαμε κεμπάπ, μπριζολάκια, λουκάνικα αλλά και ξεφτιλιές από ότι έμαθα... (σεφταλιές).
Μωρά στα πατώματα - μωρά στις κοιλιές - μωρά στις γιαγιάδες τους (ευτυχώς) - μπύρες - πηγαδάκια και ιατρικές συμβουλές τύπου "'οποιος τρέχει πολύ θα πεθάνει - καλύτερα playstation", και πορτοκαλόπιτα με παγωτό σοκολάταααααααα.... (σάλια στο πληκτρολόγιο, σάλια παντού)
Πολύ ωραία μάζωξη!!
Αλλο:
Καμένος (όχι αυτός, ο άλλος) σβέρκος (είδες;) απο τα τρεξίματα, μπεπανθόλ κάργα, ζέστη (που φρικάρω με τη ζέστη), πολλά νερά για την αφυδάτωση, πως θα τρέχω το καλοκαίρι άραγες;;; ε;;;
Αλλο:
Σήμερα μάδησα δύο κουμκουατιές του Ν, τρύγησα 800 γραμμάρια περίπου, και τα έβαλα ήδη στο τσίπρο με ζάχαρη για λικέρ, παίζοντας με τις αναλογίες χάριν της επιστήμης.
Σε δύο μήνες τα λέμε, το σχεδιο έχει και μία έκπληξη με τα αποκαλυπτήρια του νέου λικέρ.
Συνταγή:
"Πένες αλά το-τιμίτικα-στις-ντόντεκα":
Βράστες με αλάτι + κρύωσ'τες (δες tip ημέρας)
Στο κατσαρολάκι ρίξε: κονσέρβα τόνο σε νερό + πελτέ ντομάτα + πρέζα ζάχαρη + πρέζα αλάτι + πιπέρι σπυρί + κάπαρη + ελιές + λίγο νερό + ότι άλλο γουστάρεις στο πιάτο σου, βράστα για 2 λεπτά και στο τέλος ελαιόλαδο.
Σε μόλις 30 λεπτά θα έχουν μπει σε δύο τάπερ για το γραφείο με τη σαλτσούλα τους και τα αρώματα της και ωραία κόκκινα χρώματα.
Tip της ημέρας:
Τα ζυμαρικά τα βράζουμε ακριβώς όσο λέει η συσκευασία.
Για να μην λασπώσουν σταματάμε το βραΖμό απλά ρίχνοντας κρύο νερό στην κατσαρόλα, μην τα παγώνεις αν πρόκειται να τα φας επιτόπου. Αν θα τα κρατήσεις για αύριο, βρέξτα με λίγο ηλιέλαιο.
Tip της νύχτας:
Οταν ταξιδεύεις νύχτα, προσπάθησε να μην κολλάει το βλέμα σου στα φώτα του απέναντι. Προσπάθησε να κοιτάς τα όρια της λωρίδας σου στα δεξιά και μακρυά μπροστά σου.
το καλύτερο ψάρι του σύμπαντος είναι ο μπακαλιάρος.
Διότι:
μου αρέσει
είναι τίγκα στο ωμέγα3 και άλλες μόδες.
δεν έχει κόκκαλα
δεν θέλει καθάρισμα
εχει σκέτο ψαχνό
το κάνεις ψητό
τηγανητό
στο φούρνο με ντομάτα και κάπαρη
κρασάτο
διατηρείται πολύ
και είναι και φτηνό!
Κλασσική συνταγή στο πατ κιούτ.
Την κάνω χρόνια τώρα και έχεις δει τι ωραία βίντεα και μουσικές που βάζω.
Αγοράζεις μπακαλιάρο κατέψ ακέφαλο. (είναι καθαρισμένος)
Χωρίς να τον αποψύξεις προχωράς παρακάτω:
Βγάζεις το νάυλον. (πνεύμα...)
Τυλίγεις σε λαδόκολλα αφού αλατίσεις γενναία, και αφήσεις μέσα και μια δυο φέτες λεμόνι και λίγο Δεντρολίβανο αν σου αρέσει. Μπορείς και σκέτο όμως και να τα βάλεις όλα μετά.
Την κλείνεις καλά. (για να μην λερώσεις το ταψί - αλλιώς άστο χύμα)
Ψήνεις στους 200 για 50'. Αν είναι πολύ παχύ το ψάρι κάντο 60'
Μόλις κρυώσει λίγο άνοιξε το, πλάκωσε το στο λαδολέμονο και το χοντρό αλάτι, κάνε και μια Σαλατούμπα ή τίποτα βραστά λαχανικά που διατηρούνται πολύ ή έστω ένα ρύζι.
Και αν είσαι μερακλής άνοιξε και μια κρύα ρετσίνα ή ένα λευκό ξηρό.
Υ.Γ.
Το πάπλωμα σηκώθηκε, τινάχτηκε, λιάστηκε και μπήκε στην ειδική σακούλα που μετά τη ρουφάς με την ηλεκτρική και αφαιρείται ο αέρας και γίνεται μια φλύδα 3 εκατοστά και χωράει επιτέλους στην ντουλάπα. Εχω κι άλλη μία με 4 μαξιλάρια μέσα - πιάνει χώρο 3 εκατοστών...
"Τα βλέπεις τα βίντεα και τις μουσικές που βάζω;;;"
Αυτό ρώτησα και απάντησαν:
ΝΑΙ: Ψήφοι 9. ΟΧΙ: Ψήφοι 7 ΑΛΛΟ: Ψήφοι 1. (Με σχόλιο: "Αν με πετύχεις σε καλή μέρα!")
Και ακόμα ένα θετικότατο σχόλιο που πολύ το χάρηκα (όχι για το περιεχόμενο μόνο, αλλά και για το ότι υπήρξε) από Ι.Τ. Ευχαριστώ πολύ, ε! :-D
Μετά την καταμέτρηση των ψήφων λοιπόν - και σύμφωνα πάντα με το ισχύον εκλογικό σύστημα - η επιλογή ΝΑΙ παίρνει 281 έδρες, η ΟΧΙ παίρνει 3, ο ΑΛΛΟΣ παίρνει αντικαταθλιπτικά και προβιβάζεται σε ΝΑΙ, και το θετικό σχόλιο παραμένει ως έχει, αλλά προσμετράται στα ΝΑΙ.
Τέλος, όσοι δεν προσήλθαν στις κάλπες προσμετρήθηκαν ως αποχή, δηλαδή ΝΑΙ.
Πήρα ξεκάθαρη εντολή από το λαό, για ακόμα περισσότερα "βίντεα και μουσικές που βάζω".
Κάπου στο ιντερνετς πέτυχα την παρακάτω φωτογραφία.
Είναι η πανσέληνος του Μαίου, που ήταν τεράστια λόγω της μειωμένης απόστασης από τη γη, κι αυτό συμβαίνει μια στα τόσα χρόνια, μπλα μπλα μπλα, πολύ ωραία.
(Φυσικά δεν ήταν τόσο μεγάλη, η φωτό είναι τραβηγμένη με τηλεφακό - κτήνος.)
Αυτό που θέλω να πω ξανά όμως, είναι ότι...
...φεγγάρι χωρίς αντανάκλαση,
δεν λέει μία.
Υ.Γ. Εν τω μεταξύ και σα να το 'ξερε, πέφτει σύρμα από φίλο για σελίδα με φεΝΓΚαροφωτογραφίες.
Είμαι τσίτα από τη χαρά και την αγωνία μου ταυτόχρονα.
Σε 12 ώρες θα είμαι στημένος στα λιβάδια της Πάρνηθας για την εκκίνηση ενός αγώνα trail running.
Οχι μόνο του μεγαλύτερου που έχω λάβει μέρος αλλά και της μεγαλύτερης διαδρομής που έχω κάνει εξω-αγωνιστικά.
Φοβάμαι μόνο τα νύχια των ποδιών - ακόμα είναι μαύρα και πονάνε - και θέλω όσο τίποτα να μπορέσω να τερματίσω.
25 χιλιόμετρα βουνού - γλυκειά αγωνία - ελπίζω να κοιμηθώ.
24 ώρες μετά:
25χλμ, τα τερματίσαμε επιτυχώς εγώ κι ο αδερφός, κλασσικά τερματίζοντας δίπλα δίπλα.
Αυτή τη φορά όμως ήμουν εγώ ο ξεκούραστος!
Λίγος και κακός ύπνος από την αγωνία, καταιγίδες το πρωί, κάτι κοιλιακές αναταραχές που λύθηκαν εύκολα στο δάσος υπό βροχή πριν τον αγώνα, πολύ ήλιο μετά, αέρα στα ψηλά, πολύ (μα πάρα πολύ) βράχος στις κόντρες, κολασμένες ανηφόρες, πολύ σπασμένη πέτρα στα τεχνικά μονοπάτια, αλλά και πολλά ωραία απαλά σημεία με ωραίο δάσος, θέες, λιβαδάκια, νεράιδες, κλπ όπως τα γουστάρω.
Edit: στιγμιότυπα!
Λίγο νύχια, λίγο γόνατα, λίγο απ΄ όλα, αλλά πιο πολύ αυτή η αίσθηση επίτευξης, η αίσθηση της επιμονής, δύσκολο να στο εξηγήσω.
25 πολύ δύσκολα ορεινά χιλιομετράκια, επίσης πολύ δύσκολο να εξηγήσω πόσο.
Με κίτρινο είναι η διαδρομή των 7χλμ που έκανα πέρσι, με κόκκινο η φετινή!
Σήμερα περπατώντας για λίγο πίσω της σε κάποιο διάδρομο της εταιρίας, διαπίστωσα ότι η καινούργια, αδιάφορη, και ντυμένη μόνιμα σαν έγκυος συνάδελφος, έχει τις πιο όμορφες γάμπες που θυμάμαι να έχω δει...
Προσπαθώ από το πρωί να θυμηθώ τα πόδια μιας χορεύτριας
από τα παλιά, αλλά δεν τα καταφέρνω.
Τα καταφέρνω όμως μια χαρά - κι αυτό είναι σημαντικότερο - να αντέχω τους διάφορους τύπους που με περιτριγυρίζουν στο γραφείο - και ειδικά κάτι διάττοντες αστέρες που περνάνε από πάνω μου αφήνοντας σπίθες που με τυφλώνουν και κάπνα που με πνίγει.
Μάλιστα τα υπολείμματα των ουρανοκατέβατων αυτών αστρικών σωμάτων περιπλανιούνται στον γαλαξία μου για πολλά έτη φωτός μετά τα πέρασμα τους, ρυπαίνοντας τον.
Μυώδεις όσο πρέπει, σφιχτές και γραμμωμένες!
Δυστυχώς όλες μου αυτές οι αναζητήσεις εταιρικού νοήματος και ανθρωπίνων δυνατοτήτων αλλά και αντίληψης, καταλήγουν στην αστροφυσική και την αστρολογία.
Με το ζόρι κρατήθηκα να μην της τις σχολιάσω όταν τη χαιρέτησα.
Πολύ ωραίες γάμπες...
Υπολογίζω βαλιστικές και περιφορές σωμάτων γύρω από άλλα σώματα, γύρω από τραπέζια, γύρω από προτζεκτς και ημερολόγια και μαντεύω πότε τα σώματα θα συναντηθούν γλυκά, πότε θα συγκρουστούν με αντίθετες τροχιές και πότε θα αστοχήσουν πηγαίνοντας το ένα στο γάμο του Καραγκιόζη και το άλλο στο γάμο του Κουτρούλη. Ακάλεστα.
Εχω καταλήξει ότι αν ήξερα τι είναι ο ανάστροφος Ερμής, πότε είμαι σέξυ με την Αφροδίτη και αν είναι η ώρα του Υδροχόου, τότε θα έκανα πολύ πιο εύκολη τη δουλειά μου. Αν αποτύχαινε και αυτό, η επόμενη μέθοδος θα ήταν τα ζάρια.
Χμμμμμ...
Πολλές φορές πέφτω στην παγίδα να νομίσω ότι ξέρω τη δουλειά μου όσο κανείς άλλος. Και συνήθως μένω εκεί παγιδευμένος και δεν βρίσκεται κανείς να μου αποδείξει το αντίθετο.
Κι ενώ εγώ ελπίζω για αυτό και φωνάζω μέσα από την παγίδα να είμαι εγώ λάθος, να είμαι εγώ ο μαλάκας, να έχω εγώ άδικο, να μην έχω καταλάβει, να μην έχω προβλέψει, να είχα λάθος πληροφορίες, να είχα υπερεκτιμήσει και υποεκτιμήσει ταυτόχρονα, να μην, να μην, να μην, (όχι για άλλο λόγο, αλλα για να χαλαρώσω, να περιμένω κάποιον να μου πει τι να κάνω και πως να το κάνω) τότε αυτός ο πούστης ο κάποιος δεν βρίσκεται ποτέ να μου πάρει τον πλανήτη από τους ώμους, να χαλαρώσει λίγο η μεσούλα μου.
Κι όταν μετά από καιρό έχω αφήσει ευλαβικά τον πλανήτη να στριφογυρνάει αρμονικά στο κενό, τότε αυτός ο πούστης ο κάποιος θα πεταχτεί από μια σκουληκότρυπα, να μου θυμίσει κάτι που έγινε ένα εκατομμύριο έτη φωτός πίσω στο χρόνο, κρίνοντας το με δεδομένα που δεν υπήρχαν τότε, από άλλη σκοπιά και χωρίς στόχο, ή μάλλον με μόνο στόχο να πει μια μαλακία ή μαλλον να υποστηρίξει μια μαλακία που είπε σε κάποιον άλλο.
Τότε την πούτσισε βέβαια, ξερά και επιτόπου με ασταμάτητη αντίδραση και μέχρι να χτυπήσει το χέρι στο παρκέ παραδιδόμενος ή αλλάζοντας θέμα.
Γαμπάρες λέμε, ε;
Αυτοί όλοι λοιπόν, αυτοί οι τύποι που καλούνται να αποφασίζουν, αυτοί που καλούνται να κάνουν κάτι που τρέμουν την ευθύνη του, την οποία έχουν ως στόχο ζωής να μεταθέτουν σε άλλους, και να μεταφέρουν μόνο "ότι τους είπαν άλλοι", αυτοί είναι άνθρωποι σαν όλους τους άλλους, χωρίς υψηλότερο IQ, (btw τα τεστ αυτά είναι για τον πέουλο - ψάξτο.) χωρίς σημαντικότερη εμπειρία, απλά προσλήφθηκαν για μια συγκεκριμένη δουλειά.
Και η φούστα να ανεμίζει στο γόνατο, καλοκαιράκι έρχεται,
σκάσανε και το φορεματάκια στη πλατεία χτες - μπράβο κορίτσα!
Είναι κοινό μυστικό οι δύο συλλογές κανόνων που κάθε μάπης (Mature.Urban.Professional όπως Y(oung)U.P.) οφείλει να κατέχει.
1) Sun Tzu - The art of war
2) The Mafia Manager
Δεν θα τα παρουσιάσω/αναλύσω, να πας να τα αγοράσεις και να τα έχεις στο κομοδίνο σου.
Διαβάζοντας τα, θα πάρεις μερικές απλές και στοιχειώδεις απαντήσεις στα "γιατί" των παραπάνω και πολύ περισσότερο στα "γιατί" και τα "μα πως" όσων συμβαίνουν γύρω μας.
Κόβοντας με το μαχαίρι (ένα παλιό φτηνό, που κόβει καλά) ένα κομμάτι από μήλο, αυτό μου γλύστρισε και έπεσε ακριβώς πάνω στο κουμπί του PC, και μου το έσβησε.
Μέχρι να ξαναμπουτάρει θυμήθηκα δυο παλιά επεισόδια:
Οι φακοί:
Είχα βγάλει τους φακούς επαφής, τους είχα βάλει στο ειδικό παπαράκι με τα δύο αυτάκια που μετά το βυθίζεις στο υγρό και τους είχα ακουμπήσει δίπλα στις οδοντόβουρτσες στον καθρέφτη του μπάνιου. Τότε οι φακοί κόστιζαν ένα βδομαδιάτικο.
Με μια αδέξια κίνηση σκουντάω το φακοπραματάκι το οποίο και βλέπω σε slow motion να πετάει, να μπιστάει στο χείλος του νιπτήρα, μετά στο χείλος της λεκάνης και μετά να βυθίζεται - πλοτς - ακριβώς στο κέντρο της λεκάνης.
Το καλό ήταν ότι δεν κερδίζεις τίποτα με τη βιασύνη, οπότε άργησα να βουτήξω το χέρι μου και να τους σώσω. Αντί φιλιού της ζωής, πήγαν για καθαρισμό και μετά από κάνα δυο παρόμοια συμβάντα, έκανα λέιζερ κι ησύχασα.
Τα πιάτα :
Επλενα πιάτα - στοίβες πιάτα.
Γλυστράει ένα, πέφτει στα άλλα, τινάζω το χέρι να το πιάσω, το πιάνω αλλά γλυστράει από το σαπούνι και μου φεύγει με φόρα. Γκρεμίζει τη στοίβα, τινάζω χέρι να τη σώσω, το κόβω σε ένα μαχαίρι, μπλέκεται σε μια κούπα, εκτοξέυω την κούπα στη τιγκαρισμένη πιατοθήκη, δεν σπάει, γυρίζω να το πιάσω πριν σπάσει, κοπανάω το ανοιχτό ντουλάπι, τραβάω την κουρτίνα, πεφτει το κουτί με τα λαστιχάκια και τους σπάγγους στον νεροχύτη, μετακινεί ένα κουτάλι ακριβώς κάτω από το νερό που είχα καταλάθος ανοίξει στο τέρμα, πιτσιλάει τα πάντα κι εμένα μαζί.
Τότε κατάλαβα πως ότι και αν έκανα, απλά χειροτέρευα την κατάσταση και ασυναίσθητα σήκωσα τα χέρια ψηλά και έμεινα ακίνητος.
Μόνο όταν σταμάτησαν να πέφτουν πράματα, έκλεισα τη βρύση.
Ενα τριήμερο της τελευταίας στιγμής.
Βιαστική αναχώρηση με μία μέρα άδεια και επιστροφή στο τσακ για να ψηφίσω.
(παλιότερα σε ένα αφιέρωμα απο την προσωπική μου συλλογή Χαϊκού έγραψα: "Αντίο ψήφε, σε αφήνω ευλαβικά
σε διάφανο φέρετρο."
Μία από τα ίδια και φέτος, σε μία σεμνή τελετή με εμένα μόνο, τους ιερείς της εφορευτικής και μία απίστευτη γκόμενα δικαστική αντιπρόσωπο, από αυτές που πέφτεις με τα μπούνια και χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι να κοιτάς βιτρίνες στη Γλυφάδα και διακοπές στη Σαντορίνη με ριγέ πόλο και ρολόι - τέρας, ενώ αυτη είναι βιδωμένη στη ξαπλώστρα με κολωνάτα ποτήρια και χίλια ενυδατικά.
(ναι, είμαι μέντιουμ)
1000 χιλιόμετρα σχεδόν μέχρι την Ηπειρο, πήγαινε από Θεσσαλία - Εγνατία και έλα από Ρίο.
Στο πήγαινε έκανα 492χλμ, έκαψα 43 λίτρα = 75€, κατανάλωση 8,8λτ/100χλμ, έδωσα 10,75€ διόδια, και οι 7 ώρες κόστισαν συνολικά 86€.
Στο έλα, έκανα 460χλμ, έκαψα 33 λίτρα = 57€, κατανάλωση 7,3λτ/100χλμ, έδωσα 19,95€ διόδια (άν έπαιρνα το φέρρυ στο ρίο, θα έδινα 12,8 διόδια) και οι 6μιση ώρες κόστισαν 77€
Χαράς Ευαγγέλια στον ταμιευτηρίου μου.
Πήγαινα ευλαβικά με 100-120, προσευχόμενος στο θεό της οικονομίας και της κατανάλωσης, σταύρωνα τον ψεκασμό και είχα μέχρι και κατεβασμένη κεραία για να είμαι αεροδυναμικός. (λέμε τώρα...) Ντράφτινγκ πίσω από λεωφορεία και νταλίκες και προσπέρναγα μόνο αν είχα φόρα ή ούριο άνεμο.
Η διαφορά στην κατανάλωση των δύο διαδρομών οφείλεται νομίζω κυρίως στο ανάγλυφο τους, καθώς η παράκτια από Ρίο έχει ανηφόρες μόνο μετά τα Γιάννενα, ενώ η Θεσσαλική διαδρομή ανεβοκατεβαίνει ότι βουνό βρει μπροστά της.
Είναι όμως απείρως ομορφότερη και δροσερότερη και ασφαλέστερη και με καλύτερα μέρη και καλύτερες στάσεις, καλύτερα τοπία, καλύτερα τα πάντα όλα.
Από εκεί πάνω....
... βλέπεις αυτό! Ε;
Ο άλλος του Ρίο, είναι σκατόδρομος με λακούβες ασταμάτητες, έργα παντού, μηδενική ασφάλεια, έτσι και βρέχει κάνε διαθήκη και έχει 1000 πιθανά σημεία να φας μποτιλιάρισμα χιλιομέτρων.
Παρ΄ όλα αυτά, όλοι πάνε από εκεί και μόνο εγώ πάω από την άλλη...
Στο καλό και να μου γράφουν.
Τι άλλο;
Ααααα... φεγγάρι!
Τι φεγγάρι, τι φανάρι...
Ωραία βραδιά.
Μεγάλο - πολύ μεγάλο - φεγγάρι, στα 1000 μέτρα υψόμετρο, με τσίπουρα και μπύρες και γαλοτύρια και προβατίνες και δάση και καταρράκτες και πουρνάρια και δροσιές και λιακάδες και κάμπους και γατάκια και κουτάβια και πέτρες - πολλές πέτρες - και ηλιοβασίλεμα με χρώματα, με πρόβατα, με τα σκλιά να μυρίζουν το γρούν και την αρκούδα και ανατολή με κάμπους που αχνίζουν στις αχτίδες του ήλιου και να ξυπνάει σιγά σιγά η φύση, ενώ εγώ κατούρησα έξω και την ξανάπεσα.
Το φως που μ' αρέσει...
είχε κι ένα κατάμαυρο αδέρφι, αλλά δεν είχε φωτογένεια.
Αυτή είναι η αγαπημένη μου.
Α ναι!
Και ένα τελάρο ώριμες πρωινές μυρωδάτες φράουλες από το Αγρίνιο, πρωινές με 8€ (9 κεσεδάκια)
Τα τρία δώθηκαν ήδη, αλλά τα υπόλοιπα θα περιμένουν εκτός ψυγείου - σύμφωνα με τις οδηγίες του παραγωγού - για τρεις μέρες ώστε να ωριμάσουν και να βγάλουν τα αρώματα τους στο λικέρ και τη μαρμελάδα. Αντε να χτυπήσω και κάνα ΕΒΟΛ πλήρες στο μίξερ σε σαντιγύ για μερικές ακόμα. (εναλλακτικά χτύπα γάλα Στάμου, νομίζω έχει ο Σκλαβενίτης - θα πάθεις πλάκα)
Αφιξη στην αθήνα, φουλάρισμα ρεζερβουάρ για μετρήσεις, εκλογικό κέντρο (στο οποίο αψήφησα όλες τις προκαταλήψεις ότι δηλαδή αν η επιλογή μου δεν μπει βουλή, τότε η ψήφος μου αντί για εκεί που την άφησα (το διάφανο φέρετρο που λέγαμε) πάει στον πρώτο... τι όμορφα στημένη παράσταση... τύφλα να ΄χει ο Μπομπ Φος) μετά φαγητό, μετά μπάνιο και ξεπακετάρισμα και στο καπάκι περπατηματάκι χαλαρό στο βουνό, μέχρι να πέσει ο ήλιος και να δροσίσει η νύχτα.
Με αφορμή αυτό (μια μαλακία και μισή), θυμήθηκα κάποιες κουβέντες που είχα κάνει παλαιότερα με φίλους για την δωρεά οργάνων, ένα θέμα που με απασχολεί πολύ καιρό τώρα.
Οι περισσότεροι συμφωνούσαν όχι μόνο στην αναγκαιότητα δωρεάς οργάνων, αλλά και στον φόβο μην τυχόν τους σκοτώσουν για να τους πάρουν τα όργανα παρά τη θέληση τους!
Αυτό μου θυμίζει δύο πράματα:
Πρώτον, την ιστορία με τηκαρφίτσα που είναι μολυσμένη με HIV και την βάζουν στα καθίσματα των σινεμά (urban myth, και εφικτό, αλλά πιθανό όσο και το να πέσει πάνω σου πιάνο με ουρά που κρέμεται από ουρανοξύστη.)
Είχα πάει μόνος μου να το δω στον Δαναό, και θυμάμαι τον κόσμο να φεύγει αηδιασμένος.
Είναι όντως περίεργο το αγγλικό χιούμορ και παρότι μου αρέσει, δεν το αντέχω για πολύ.
Τα ίδια έλεγα και παλιά, και - ένα και βάλε χρόνο μετά - δεν έχει αλλάξει κάτι. Ούτε μέσα μου, ούτε έξω μου.
Πιθανώς να υπάρχει παραεμπόριο και κυκλώματα, πιθανώς κάποιες ασιατικές χώρες που πουλάνε νόμιμα νεφρά να πληγούν, πιθανώς να θέλουν κονδύλια για έρευνα συνθετικών (τεχνητών) μοσχευμάτων, πιθανώς να μην συμφέρει τα ταμεία, πιθανώς να είναι απλά ενάντια στη φύση μας ή να μας απαγάγουν οι εξωγήινοι για να μας τα παίρνουν, ειλικρινά δεν ξέρω.
Πιθανότερο είναι όμως να χρειαστείς μόσχευμα (υποθετικός ο δεύτερος ενικός) και να χαιρετήσεις πρόωρα γιατί οι υπόλοιποι φρόντισαν να σπρώξουν τα μεταχειρισμένα τους ρούχα/βιβλία/ανταλλακτικά/αυτοκίνητα/λαπτοπ/κλπ αλλά όχι τα - άχρηστα μετα θάνατον - όργανα τους.
Βέβαια, για να υπάρχει - αποδεδειγμένη περίτρανα - διαφθορά στα πάντα, από γάζες μέχρι κωλόχαρτα, γιατί να μην υπάρχει και στη δωρεά οργάνων;
Τι να απαντήσω στους φίλους μου εγώ και τι σε εμένα, που ρωτάω τα ίδια.
(εδώ είναι που κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι και στο καπάκι μπαίνουμε facebook να πάρουμε μάτι κάνα γκομενάκι, αλλάζοντας άτακτα θέμα - εγώ τουλάχιστον.)
Δεν έχω απάντηση να δώσω, έχω μόνο την ελπίδα ότι κάπως κάτι θα γίνει και όλα κάπως κάποτε θα λειτουργούν.
Το λιθαράκι μου το βάζω με τη συμπεριφορά μου, με το τρόπο που ζω και που ξοδεύω το οξυγόνο μας.
Δελτίο Ειδήσεων:
Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων στα δελτία τύπου του, ανακοινώνει τακτικά τις μεταμοσχεύσεις δυστυχώς σαν κατ' εξαίρεση φαινόμενο (που είναι) αντί για ρουτίνα (που δεν είναι).
Επίσης ενημερώνει (φτωχά και πρόχειρα νομίζω) για τη διαδικασία λήψης οργάνων.
Πότε θεωρείται κάποιος νεκρός, πως είναι οι επιτροπές (εγώ τρώω φλας, επιτροπή = λάδωμα), ποιός αποφασίζει (εγώ ξανατρώω φλας, απόφαση = λάδωμα) και πιάσ' τ' αυγό και κούρευ'το.
Από την άλλη βγαίνει η ορθοδοξία και μας μιλάει (ανώνυμα σε πρώτο πρόσωπο) για την "παγίδα της δωρεάς οργάνων" υποτίθεται (γιατί δεν θέλω να το πιστέψω) εκ στόματος Διευθυντή (ανώνυμου πάντα) υπηρεσίας Εξωνεφρικής Κάθαρσης και Μεταμοσχεύσεων πως: "Για να έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε τα όργανα ενός δότη, πρέπει οπωσδήποτε να του τα αφαιρέσουμε ενώ αυτός είναι ακόμα ζωντανός!!! Και για να είμαστε απόλυτα σίγουροι πως δεν πρόκειται να ξυπνήσει, ο αναισθησιολόγος τον υποβάλλει σε ολική νάρκωση(!), με σκοπό να διασφαλιστεί έτσι η ομαλή εξέλιξη της επέμβασης»"
Ξαναδιάβαστο - έχει πλάκα!
(Τώρα θα εκτίμησες τους Monty Python)
Για το μπούτσο καβάλα όποιος το έγραψε, αλλά εν πάσει περιπτώσει υποστηρίζουν ότι υπάρχει επιστημονικό υπόβαθρο εδώ για το ότι ο εγκεφαλικός θάνατος, δεν είναι θάνατος.
Επικρατεί τέτοιο ηθικό μπάχαλο που εδώ σχετικά με το νόμο αυτόματης δωρεάς (που σιγά μην περάσει αμα δεν το θέλει η εκκλησία - είδες που μαθαίνω σιγά σιγά;) διάβασα το εξής σχόλιο:
Ο/Η Ιοκλής έγραψε:(πριν 8 μήνες)
Το θέμα των μεταμοσχεύσεων έχει πολλές πτυχές και διαστάσεις. Όμως ο νόμος αυτός όπως εχει παρουσιαστεί μέχρι τώρα προκαλεί αντιδράσεις διότι έρχεται σε αντίθεση με το αυτεξούσιο του ανθρώπου. Καταλύει κάθε εννοια σεβασμού απέναντι στην ανθρωπινη προσωπικότητα που και ο ίδιος ο Θεός την εχει αφήσει ελευθερη να επιλέγει. Αν εφαρμοστεί ο νομος αυτός καταναγκαστικά θα δινουμε τα οργανα μας, αυτοματα τα σωματα μας θα θεωρουνται κρατική ιδιοκτησια για εκμεταλλευση. Και όλλα αυτά για να βγούν ενδεχομενως τα στατιστικά και να μην ειμαστε ουραγοί στους αριθμούς. Διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό δεν γίνεται από ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Με τετοιο νόμο και αν ακόμα για να σωθεί ένας άνθρωπος σε αλλη περίπτωση απεφασιζα να γινω δωρητής τώρα σίγουρα θα κάνω δήλωση για το ακριβώς αντίθετο διότι ειναι πολύ προτιμότερο να μην κάνεις ένα καλό παρά να σου επιβάλλουν να κάνεις ενα καλό. Απο τη στιγμή που ενα καλό γινεται καταναγκαστικά παυει να ειναι καλό και ίσως να ειναι και μια από τις χειρότερες μορφές του κακού των ημερών μας
Ξαναδιάβασε τα bold με μισόκλειστα μάτια για να μη σου πεταχτούν έξω.
Εγώ το λέω πάντως: Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο Τζακ Ντάνιελς. Δεν θέλετε να με ακούσετε...
ΔυστυχέστΕτα δεν έχω απαντήσεις, δεν έχω λύσεις και δεν έχω ούτε καν αντιπρόταση.
Ούτε καν μια μαλακία να πω τύπου πλατείας, έτσι για να ξερολιάσω κι εγώ λίγο, να τους βγάλω όλους μαλάκες για να γουστάρω.
Μέχρι στιγμής βασίζομαι στους δικούς μου ανθρώπους να κάνουν το σωστό όταν φύγω και ναι, πιστεύω ακόμα ότι είναι τεράστιο βάρος για να το μεταθέσω.
Δεν ξέρω γιατί με απασχολεί, ίσως για να νοιώθω καλά εγώ, ίσως για το ενδεχόμενο να βοηθηθεί κάποιος, ίσως και τα δύο, ίσως και όχι.
Δεν ήθελα να πείσω κανέναν για κάτι, απλά να το θυμίσω.
Αν είσαι σε αυτούς που ψήφισαν ότι δεν βλέπουν τα βίντεα που βάζω, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Σάμπως θα μάθεις ποτέ τι κέρδισαν οι άλλοι στην τελική;
Πάρε συνταγή λοιπόν για εγκεφαλικά νεκρό κοτόπουλο με μανιτάρια νεκρά επίσης, όλα δωρητές σώματος παρά τη θέληση τους:
Δύο φιλέτα μπούτια κοτόπουλο.
Μερικά μανιτάρια φρέσκα σε φέτες.
Χοντρό αλάτι και φρέσκο πιπέρι.
Μαντεμένιο αντικολλητικό τηγάνι χωρίς λάδια.
Καις τηγάνι και καραμελώνεις το κοτόπουλο. (υπονοούμενο κι έτσι...)
(εγώ κρεμμύδια δεν βάζω αλλά εσύ κάνε ότι θες)
Το καραμελώνεις για κάνα δεκάλεπτο με ένα τουμπάρισμα.
Ρίχνεις μία χούφτα μανιτάρια,
μόλις τσιτσιρίσουν ζβήνεις με κρασί κατά προτίμηση κάνα κόκκινο όχι ξηρό
χαμηλώνεις το μάτι στο ίσα να ψήνεται (4/9)
σκεπάζεις με λίγο αλουμινόφυλο και το αφήνεις 20 λεπτά με μια δυο τούμπες ενδιάμεσα.
(να προσέχεις μη χτυπήσεις μόνο)
Στα μισά του ψησίματος, τσατσάλιασε μερικές φέτες πορτοκάλι μέσα γιατί ξέχασες να πάρεις λεμόνια.
Να ψήνεις πάντα καλά το κοτόπουλο, γιατί αλλιώς σε βλέπω δωρητή καραμπινάτο.
