Πείσμα

Στα μπάζα μιας οικοδομής ένα κρινάκι κατάφερε να δει τον ήλιο.

Την άλλη μέρα ξεψύχησε.

Δεν ξέρω αν έφταιγε που το πότισαν 

ή απλά έζησε ίσα να δει το φως.

(μη βουρκώσεις, τελειώνω.)

Ισως μερικά πράματα πρέπει να αφήνονται να εξελίσσονται μόνα τους, χωρίς παρεμβάσεις. 

Η φύση, η τύχη, η θεία πρόνοια, ή ότι άλλο πιστεύει ο καθένας θα κάνει ότι είναι να κάνει.

Ισως οι επεμβάσεις να ικανοποιούν μόνο εγωισμούς και ματαιοδοξία.

Φυσικά και υπάρχει αντίλογος αλλά βαριέμαι να τον γράψω γιατί είμαι με τέσσερις ώρες ύπνο σήμερα και ξύπνημα από τις έξι με τρεχαλητό για κάτι έκτακτο στη δουλειά, έναν άθλιο καφέ που μου έστριψε το στομάχι άνευ προηγουμένου, νύστα - νύστα - νύστα (τρις), 'Θεέ μου πόσο νύστα ξόδεψες για να μη σε βλέπω' (παράφραση του Ελύτη), τουλάχιστον προσεδαφιστήκαμε στον Αρη και είδαμε από κοντά τα βότσαλα του, κάναμε ένα μπάνιο χτες και φάγαμε ωραία αθερίνα ψιλή σα σπιρτόξυλο, πήρα μεταπτυχιακό σε βάψιμο κάγκελων εξοχικού φίλων το Σάββατο με ωραία θέα, βανίλιες άφρο (πριβέ ανέκδοτο - κάνε skip), αντικουνουπικά τρίτου επιπέδου και επιστροφή στην Αθήνα μέσω Παραγουάης και ωραία νυχτερινή και δροσερή μοτοβόλτα.