Ακόμα και τώρα - που έχω κλείσει τα 29 (στο δεκαεξαδικό, ε;) - βγαίνοντας από την αίθουσα μετά από μια ταινία δράσης, πάντα νιώθω λίγο σούπερμαν, λίγο καμπόης, λίγο μπρους γουίλις, άντε και λίγο φορεστ γκαμπ.
Οχι για πολύ όμως - μέχρι να πάω στο μηχανάκι και να οδηγήσω λίγα μέτρα ή μέχρι να σβήσουν οι αναλύσεις του έργου μέσα στα χασμουρητά.
Αρκετά για να κάνει το σινεμά, αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει - σε εμένα τουλάχιστον.
Χτες όμως βγαίνοντας από το Βίλατζ, δεν ένιωσα μπάρμαν.
Ούτε λίγο.
Ούτε καν μπόρεσα να απομονώσω μία αγαπημένη σκηνή.
Και το χειρότερο όλων ήταν ότι το μοτοσακό του μπάρμαν είναι αίσχος. Οι αναρτήσεις του είναι κούτσουρα και με αυτά τα λάστιχα δεν στρίβει με τίποτα. Επίσης έτσι ξαπλωτός που κάθεται είναι χειρότερα κι από χάρλεϊ. Μαλλον γι αυτό την έδωσε στο φίδι με το κολάν, και εκείνος πήρε το ιπτάμενο. Ασε που οι κακοί σκάσαν μύτη με μπεμβέδες και μου φεύγανε τα νάτσος.
 |
| Βάλε ένα τελευταίο ρε μπάρμαν. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου