"Τι θα γίνει, θα σε παντρέψουμε εσένα;"
Με ρώτησε η σπιτονοικοκυρά μου ενώ έφευγα.
Μόλις της είχα δώσει το νοίκι και μίλαγε εκ του ασφαλούς. Μερικοί επιζήσαντες νευρώνες μου θύμησαν μια κουβέντα του άντρα της -που έκανα ότι δεν άκουσα τον προηγούμενο μήνα-: "Ρε συ γυναίκα, να δώσουμε την ανηψιά σου στον Τσοκορέλο, να ηρεμήσουμε;"
"Οχι ευχαριστώ - Μια χαρά είμαι έτσι."
Αλλά πρέπει να το είπα πιο άγρια, με ουουουου 666, ωξαποδώ, φτου φτου φτου, ουστ, όξω, να βγάζω αφρούς, να στριφογυρνάει το κεφάλι μου, να κοπανιέμαι στο ταβάνι και τέτοια εφέ.
Μένει κάγκελο.
"Μα γιατί;"
Εγώ εν τω μεταξύ έχω γυρίσει άμυνα και πάω με την όπισθεν προς τη πόρτα...
"Μα είναι μουρλός ο κόσμος." (έπρεπε να πω κάτι πιασιάρικο, εύκολο και που να μην επιδέχεται συζήτησης)
Εχω βγει ήδη στο διάδρομο και συνεχίζω με την όπισθεν για το ασανσέρ.
Τη βλέπω να με κοιτάει περίεργα και μου λέει:
"Καλά, γιατί σκουπίζεις τα πόδια σου φεύγοντας;"
Κοιτάω προς τα κάτω και βλέπω τα πόδια μου να τρίβονται αμήχανα στο χαλάκι.
"Είδες;" -της είπα- "άμα σου λέω είναι μουρλός...."
Πρέπει να την έπεισα οπισθοχωρώντας μεσ'το ασανσέρ, το οποίο προσπαθούσα να καλέσω πατώντας το κουμπί για το φως.
Δε ξέρω, θα μάθω τον άλλο μήνα...
5 σχόλια:
«Γιατί δεν παντρεύεσαι;» ρωτάει η σπιτονοικοκυρά το Ρασκόλνικοφ. Τον ρωτάει μία, τον ρωτάει δύο, τον ρωτάει τρεις…
Κοίτα τι με έβαλες να κάνω τώρα...
http://1lyk-arsak.att.sch.gr/wp-content/uploads/2012/01/PROJECT4.pdf
Διαβάζεται τουλάχιστον στην παραλία ή θα με βρούνε σέκο;
Υ.Γ. τι απάντησε τελικά;
Όχι βρε Τσοκορέλλο μου, στις παραλίες διαβάζουμε Άρλεκιν.
Όσο για το Ρασκόλνικοφ, έκανε υπομονή, σκούπιζε τα παπούτσια του, στριφογύριζε το κεφάλι του, κοπανιόταν στο ταβάνι και στο τέλος πήρε το τσεκούρι του και πήγε μία επίσκεψη.
Kάτι πήρε το αυτί μου ότι έγινε ξυλοκόπος τελικά. Δεν είναι να παίζεις με αυτά τα πράματα...
http://youtu.be/0Py6Ui5Jcxw
Έλα βρε Χαραλάμπη…
Δημοσίευση σχολίου