Αλαζόνα

Δεν θέλω να με πεις αλαζόνα ( ούτε αμαζόνα* ), αλλα δεν ξέρω πως αλλιώς μπορεί να γίνει.

Μου έχω υποσχεθεί να μην γκρινιάξω, να μην το μεταδώσω, να μην καταναλώσω ούτε μία θερμίδα γκρινιάζοντας, εκτός αν αυτό μου κάνει καλό και δεν είναι απλή αναμετάδοση, γιατί κάτι - κάποιος (με προτεραιότητα ο Τσοκορέλος) ίσως μάθει από αυτό.
Ισως και όχι.

Ομως αυτές οι γκρίνιες/περιγραφές, οδηγούν συνήθως σε διαγωνισμό εμπειριών, (κάτι σαν τους γέρους που κάνουν κόντρα με αρρώστιες και φάρμακα) και επανάληψη των ίδιων και των ίδιων ξανά ιστοριών, η μία πιο βαρετή από την άλλη, καθώς αφορμές υπάρχουν παντού στα πάντα και το μυαλό μας τείνει να εστιάζει και να μονοπωλείται -συχνά- από αυτές.

[εδώ έγραφε κάτι παλιά]

Τέλος πάντων έσβησα όλα τα κατεβατά που έγραψα -γιατί ούτε ο Τζακ δεν έβγαζε άκρη- (είχε να κάνει πάντως με στενομυαλιά) και αποφάσισα να σου πω μόνο κάτι που έλεγε ο Αϊνστάιν, σε ελεύθερη όμως απόδοση.

Η γνώση είναι περιορισμένη και ακριβώς γι αυτό και περιοριστική.

Η φαντασία είναι αυτή που θέτει όρια, 

τα ξεπερνάει και τραβάει τη γνώση ξωπίσω της.

Τσάκω και artwork 

(όλα με τη δεύτερη τα βρίσκω σήμερα)

Αλλιώς το θυμόμουν, αλλά λάθος δε με λες...

*Υ.Γ.

Μια φορά κι ένα καιρό, είμασταν δυο ζευγάρια σε μια παραλία κάπου στην Φοινικούντα, πριν γίνει ο δρόμος και πριν ανακαλυφθούν οι ομπρέλες. Επεφτε ο ήλιος σιγά σιγά, τα αγόρια έστηναν σκηνές και τα κορίτσα μάζευαν ξύλα για τη φωτιά. Τελικά τα αγόρια μάζεψαν και τα ξύλα, γιατί τα κορίτσα πήγαν για κατούρημα πίσω από έναν κάβο και έμειναν εκεί τρακόσες ώρες. (δηλαδή πήγαν για χοντρό)

Εχασαν όμως το εξής θέαμα: Ενα άλογο από το πουθενά, με αναβάτη μία κοπέλα με τζην και λυτά μαλλιά, τρέχει στην ακροθαλασσιά, έρχεται μέχρι μπροστά μας, χαιρετάει, κάνει αναστροφή και πάει από κει που 'ρθε, χωρίς καν να κλείσουμε τα στόματα μας.

Την αμαζόνα την είχα φωτογραφίσει. Μια θολούρα με μισό άλογο, ένα τζην πουκάμισο με ξανθά μαλλιά να φεύγει προς τ' ανατολικά. Δεν μπορώ να τη βρω πουθενά. Κρίμα. Ισως είναι σε slide.

Τη βρήκα !!! ήταν slide...

Η αλαζόνα.

Και φυσικά "αλλιώς το θυμόμουν, αλλά λάθος δε με λες..."