Σοφία Κουρτίδου

Την είδα χτες στο Ράδιο Αρβύλα.

Ξεκίνα από αυτό:

Τις βροχές μετρώ

Sofia Kourtidou | Myspace Music Videos

Περιπαθώς Και ρουφηχτά

Sofia Kourtidou | Myspace Music Videos

Διάβασε κι αυτά:

http://www.jumpingfish.gr/sofia_kourtidou

http://www.jumpingfish.gr/jumpingfish/012012

"The Hunter"

Πολύ μου άρεσε.

IMDB Info

Βρες το - Δες το.

Προζύμι τέλος.

Τις προάλλες έκανα λίγο ψωμάκι, καθώς πορώθηκα μετά το πόστ για τους design φούρνους.

Η μαγιά ήταν ληγμένη όμως και δεν φούσκωσε. (όπως "και το χαρτί τελείωσε κι ο μαρκαδόρος χάλασε...")
Η μία λύση ήταν να πάρω φρέσκια μαγιά. Πήρα και μάλιστα βιολογική για να τη δοκιμάσω.
Αλλά διάβασα ότι οι μαγιές αυτές στα φακελάκια, δεν έχουν τα ένζυμα του ψωμιού αλλά κάποια άλλα χημικά και μπλα μπλα μπλα, τι να σου λέω τώρα, έψαχνα αφορμή να εφαρμόσω τη δεύτερη λύση.

Οπότε ξεκίνησα να φτιάχνω υπομονετικά προζύμι.
Από νερό και αλεύρι μόνο. Μαγικό!

Παίρνεις λίγο αλεύρι (σκληρό) και λίγο χλιαρό νερό και φτιάχνεις έναν πηχτό χυλό σε ένα βαθύ μπωλ. Υπολόγισε όλο αυτό να είναι όσο μια - δυο κούπες.
Το αφήνεις 3 μέρες σκεπασμένο και ήσυχο σε μια γωνιά μέσα στο σπίτι.

Σε 3 μέρες προσθέτεις άλλο τόσο νερό, ανακατεύεις καλά και μετά άλλο τόσο αλεύρι.
Ξαναφήνεις 3 μέρες. Θα αρχίσει να ξυνίζει, γεγονός που σημαίνει ότι είσαι στο σωστό δρόμο.

Σιγά σιγά θα δεις φουσκάλες, σημάδι ότι οι ζυμομύκητες άρχισαν να κάνουν αυτό τη δουλειά τους.
Σε 2 μέρες προσθέτεις ξανά χλιαρό νερό και ξανά αλεύρι. Κάνε τον χυλό λίγο πιο πηχτό τώρα, κάπως σαν μέλι φαντάσου.

Σε λίγες μέρες (1-2) θα αρχίσει να φουσκώνει και θα διπλασιάσει -τουλάχιστον- τον όγκο του.
Αν όχι, τότε περίμενε να συμπληρωθούν 3 μέρες από την προηγούμενη προσθήκη νερού και αλευριού και πρόσθεσε του ξανά.
Αν σε τρεις μέρες δεν φούσκωσε το διπλό ή τριπλό, κάτι έκανες λάθος.

Αν όμως φούσκωσε το προζύμι, χρησιμοποιείς 1:10 με το αλεύρι.
Π.χ. Ενα κιλό αλεύρι (σκληρό σταρένιο, χωρίς πρόσθετα, όχι για όλες τις χρήσεις) με 100γρ προζύμι.
Καλό ζύμωμα, καλό φούσκωμα (4ώρες) , ξανά ζύμωμα, κόψιμο σε φραντζόλες ή ατομικά καρβελάκια, ξανά φούσκωμα, χάραγμα και μετά ψήσιμο μία ώρα στους 200C.
Αφού ψηθεί το ψωμί μπορείς να το φυλάξεις στην κατάψυξη και να αποψύχεις σε θερμοκρασία δωματίου μιά ώρα πριν το χρειαστείς, όσο χρειαστείς.

Το υπόλοιπο προζύμι, το φυλάς στο ψυγείο για καμιά βδομάδα το πολύ.
Μετά θα πρέπει να το ζωντανέψεις με προσθήκη αλευριού και νερού και αναμονή ξανά 2 ημερών.
Και αυτό θα το κάνεις για πάντα.

Μερικοί λένε ότι μπορείς και να το καταψύξεις και μετά να το ζωντανέψεις.

---  παύση μερικών ημερών, νομίζω οκτώ  ---

Οκτώ μέρες λοιπόν μετά την συγγραφή των παραπάνω, η κατάσταση έχει ως εξής:

Καλό ή κακό, δεν ξέρω. Απλά αυτό προέκυψε...

Πρώτον:
Το σπίτι μου βρωμάει ξυνίλα σαν τυροκομείο.
Αναγκάστηκα να κλειδαμπαρώσω τα προζύμια στο φούρνο και έχω γεμίσει ταψιά παντού γιατί δεν χωράνε μέσα μαζί με τη πλαστική λεκάνη και τα δοκιμαστικά βαζάκια.
Η μυρωδιά της ξυνίλας είναι στα ρουθούνια μου συνέχεια. Τώρα που γράφω μου μυρίζει το προζύμι κι ας είμαι 15 χιλιόμετρα μακρυά του.
Αερίζω τρεις φορές τη μέρα, και έξω έχει 5 βαθμούς.

Δεύτερον:
Ξεκινησα με 200 γρ αλεύρι οπότε βάλε-βάλε τώρα έχω φτάσει στο 1μιση κιλό, το μπωλ γέμισε, το μετακόμισα σε σαλατιέρα και τώρα μετακόμισα σε λεκάνη και εξωτερικά βαζάκια, αλλά ακόμα δεν φουσκώνει όπως πρέπει.

Πλέον η αποτυχία είναι και επισήμως παταγώδης.

Συμπέρασμα:
Θα πετάξω Πέταξα τη λεκάνη με τα 3 κιλά υποψήφιου προζυμιού και θα κρατήσω μόνο τα μικρά βάζα μπας και φουσκώσουν και ζυμώσω να μου περάσει ο καημός. (τελικά τα πέταξα κι αυτά γιατί είχα κόσμο σπίτι και δεν παιζότανε η μπόχα)
Μετά δεν θα το ξανακάνω ποτέ μου - υπόσχομαι-, εκτός αν γίνω γιαγιά, φοράω μαύρα και σι λέου "πιδάκι'μ".

Στο μέλλον μόνο μαγιά σε φακελάκι, βιολογική ή μή - δεν με ενδιαφέρει, και θα μοσχομυρίζει και το σπίτι...

Και όχι τίποτε άλλο, αλλά πολύ σπάνια τρώω ψωμί...

Γράμμα

21st April, 1969

Andy Warhol,
33 Union Square,
W.N.Y.10003
NEW YORK

Dear Andy,

I'm really pleased you can do the art-work for our new hits album. Here are 2 boxes of material which you can use, and the record.

In my short sweet experience, the more complicated the format of the album, e.g. more complex than just pages or fold-out, the more fucked-up the reproduction and agonising the delays. But, having said that, I leave it in your capable hands to do what ever you want...........and please write back saying how much money you would like.

Doubtless a Mr.Al Steckler will contact you in New York, with any further information. He will probably look nervous and say "Hurry up" but take little notice.

Love,

(Signed)

MICK JAGGER

Το αποτέλεσμα της παραγγελιας γνωστό...

 

Σύμφωνα με το wikipedia ο καβάλος δεν είναι του Τζάγκερ, αλλά τούτου εδώ.

Φωτογραφικά Πορτραίτα

Αυτό που δεν μπόρεσα να κάνω ποτέ μου (ένα από όλα δηλαδή) είναι να φωτογραφίσω κάποιον άγνωστο φάτσα κάρτα, στημένα.
"Φιλαράκο να σε βγάλω μια φωτογραφία να σε δείχνω;", δεν ξέρω - δεν μου βγαίνει.
 
Ο Lee Jeffrie όμως ξεσκίστηκε και δεν κολώνει κι όλας, εκτός αν μοιράζει δολλάρια, οπότε δεν μετράει.

Δυνατές...
Κάνα τοπίο κανείς;

Υ.Γ. Θυμήθηκα το καλοκαίρι στην Ιθάκη, ένα μπάρμπα με μουστάκες που λιαζόταν σε ένα ψαροχώρι.

(Ελλάδα, νησί, καλοκαίρι, μπάρμπας, ψάθα, μπλέ καρέκλα, καρτποστάλ τουριστική. Το 'χεις;)

ΠεΓνάει Γάλλος τουγίστας με φωτοχγαφική,

(Εχει σταμπάρει τον μπάρμπα ώρα τώρα ο Γάλλος και κολώνει να τον φωτογραφίσει, κάνει κάτι κρυφά, κάτι πίσω από βάρκες, κάτι τυλίγεται παραλλαγή με δίχτυα, ντύνεται γλάρος και πετάει αδιάφορα, αλλά δεν του βγαίνει το κάδρο και τελικά τον πλησιάζει διστακτικά. Ο μπαρμπας βέβαια τον είχε πάρει χαμπάρι και τόση ώρα πόζαρε όλο αντρίλα, ρυτίδα και αγέρωχο βλέμμα στο ψυγείο με τα παγωτά)

Του λέει λοιπόν δείχνοντας την μηχανή του:

"Can I take one photo?"

ο μπαρμπας απλά σηκώνει το χέρι του και δείχνει τον αριθμό πέντε. (μούτζα - στυλ με απόλυτο κουλ.)
ο Γάλλος κόλλησε λίγο, οπότε ο μπάρμπας του λέει:

"Φάιβ"

o Γάλλος σάστισε, απόρησε και θύμωσε ταυτόχρονα στο ίδιο νανοσεκόντ.

"Five euros???"

και του λέει ο μπάρμπας:

"Τέικ φάιβ φότος. Νο ουάν. Φάιβ..."

Inna Modja - Mister H from Mahdi Lepart on Vimeo.

Φωτογράφοι κι οι φωτογραφίες τους.

Για την ακρίβεια, φωτογράφοι με τις πιο γνωστές τους φωτογραφίες.

Στον κάθε ένα θα βρεις το site του, και μερικές φωτό από το Google.

(Υπόσχομαι ξηροφθαλμία και ξηροστομία.)

Soundtrack

Brent Stirton

Google 

 Douglas Kirkland

Google

Ηarry Βenson

Google

Jeff Widener

Google

Karen Kuehn 

Google

Neil Leifer

Google

Θυμήσου να κλείσεις τοΝ στόμα σου...

(Ευτυχώς που δεν έχω καλή μηχανή αυτό τον καιρό...)

"Δια το κύρος της υπηρεσίας"

Διαβάζω σήμερα στο in.gr ένα μυθιστόρημα με τον Λοβέρδο και τον Γεωργιάδη.

Μιλώντας στον Real Fm, ο κ. Λοβέρδος τόνισε πως θα ξαναφέρει τη διάταξη για το ωράριο των φαρμακείων, σημειώνοντας: «μου προτάθηκε λίγο πριν από την ψηφοφορία να κάνω πίσω αλλά δεν είναι στο χαρακτήρα μου».

Στο θέμα της τροπολογίας για τα φαρμακεία αναφέρθηκε και ο υφυπουργός Ανάπτυξης Αδωνις Γεωργιάδης, ασκώντας κριτική στον Ανδρέας Λοβέρδο. Μιλώντας στο ΒΗΜΑ 99,5 τόνισε: «δεν μπορεί ένας υπουργός να έρχεται ξαφνικά από το πουθενά και να επιβάλει στη Βουλή αυτό που του ήρθε να κάνει εκείνη την ώρα. Η Βουλή χρήζει αυτοσεβασμού.» 

Μάλιστα...

Κρατήσου γιατί πολιτικά δεν θα πούμε εδώ μέσα. 

Αυτό που θέλω να σου πω, είναι μια ιστορία - γεγονός:

Κατά τη διάρκεια του μεγάλου μεταναστευτικού κινήματος προς την Αμερική, ο κόσμος έφευγε άρων άρων με τα καράβια. Υπάρχουν και σχετικά λογοτεχνήματα για το μεγαλείο της οικονομικής θέσης και όχι μόνο.

Για να φύγεις, έπρεπε να έχεις διαβατήριο και κάποια χαρτιά.

Υπήρχε λοιπόν μία υπηρεσία στην Αθήνα, που εξέδιδε τα απαραίτητα έγγραφα.

Μία μέρα, την επισκέφτηκε αιφνιδιαστικά κάποιος υπουργός. (δεν θυμάμαι τι μου είχαν πει, αλλά ήταν υπουργός, πρωθυπουργός, αρχάγγελος, κάποιο τέτοιο πολύ υψηλά ιστάμενο πρόσωπο)

Πάει να μπει μέσα και βλέπει στα σκαλιά να κλαίει με μαύρο δάκρυ και λυγμούς ένας φουστανελάς, με τις μουστάκες του, παλίκαρος δυο μέτρα.

"Τι έχεις και κλαις;" τον ρωτάει.

"Να" του απαντάει ο παλίκαρος, "την Πέμπτη φεύγει το πλοίο για Αμέρικα, μου μήνυσε ο αδερφός μου πως μου έχει βρει δουλειά, η μάνα μου, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου πεινάνε στο χωριό, και πρέπει να φύγω οπωσδήποτε."

"Και ποιό είναι το πρόβλημα;"

"Το πρόβλημα είναι ότι δεν προλαβαίνουν να βγουν τα χαρτιά μου, χρειάζονται δύο εβδομάδες"

Εκείνη τη στιγμή, έχοντας πάρει χαμπάρι τον Υπουργό από την υπηρεσία, πετάχτηκαν έξω με τα κόκκινα χαλιά, ροδοπέταλα, κλπ για να τον καλωσορίσουν.

"Τι θα κάνετε για αυτόν τον άνθρωπο;" τους ρώτησε.

"Πάμε μέσα υπουργέ μου, θα σας εξηγήσουμε"

"Μα πόσο καιρό σας παίρνει να εκδόσετε τα έγγραφα που χρειάζεται;"

Δαγκώθηκαν κι απάντησαν με ψηλά το κεφάλι: "Δύο μέρες το πολύ κύριε Υπουργέ"

"Και γιατί τότε πρέπει να περιμένει δύο εβδομάδες;"

Κι απάντησαν περήφανα: "Μα, δια το κύρος της υπηρεσίας, κύριε  Υπουργέ!"

Ετσι σήμερα έμαθα ότι το ίδιο πράγμα λέγεται πλέον "αυτοσεβασμός" εκ στόματος του Υφ-υπουργού Γεωργιάδη.

Τέχνη, πένες κατεργάζεται.

23.000 Λίρες πούλησε ο Ed Chapman το έργο του, ένα πορτρέτο του Jimi Hendrix φτιαγμένο από 5000 πένες.

Τα λεφτά πήγαν σε ένα ερευνητικό ίδρυμα για τον καρκίνο.

Jimi Hendrix - All Along the Watchtower from Øyvind Rønning on Vimeo.

Μπούτια κοτόπουλου σε μαρινάρα πορτοκάλι.

Ενα πακέτο μπούτια κοτόπουλου φιλεταρισμένα.

Μαρινάρισμα σε πορτοκάλι και θυμάρι. Μόνο.

Επί δύο μέρες.

Κατσαρόλα.

Ελαιόλαδο αρκετό.

Τσιγάρισμα τα μπούτια σε δυνατή φωτιά.

Τα γυρνάς.

Ρίχνεις ένα κρεμμύδι χοντροκομμένο, μια σκελίδα σκόρδο ολόκληρη.

Περιμένεις να πιεί εντελώς τα υγρά που θα βγάλουν.

Τα γυρνάς.

Περιμένεις κι άλλο να καραμελώσουν καλά. Πολύ καλά.

Τα γυρνάς.

Σβήνεις με κρασί. Κόκκινο ξηρό.

Σχεδόν σκεπάζεις με νερό, βάζεις θαλασσινό αλάτι, φρέσκο πιπέρι και δυο χούφτες φρέσκα μανιτάρια σε φέτες.

Κλείνεις καπάκι, χαμηλώνεις πολύ τη φωτιά - ίσα να βράζει, περιμένεις μισή ώρα..

Συμπληρώνεις νερό όσο θα πιεί το ρύζι ή οι χυλοπίτες που θα ρίξεις.

Μια βράση, σβήνεις και αφήνεις με το καπάκι κλειστό να το πιεί.

Αν πεινάς πολύ όμως κι επείγεσαι, πας στον Κίτσουλα για κάνα μαγειρευτό με καλά φιλαράκια.

Υ.Γ. εκείνο το προζύμι σαν πολύ αργεί...

J it is.

Ληγμένες ενδορφίνες

Κάτι πάει στραβά με τις ενδορφίνες μου τελευταία.
Τρέχω, τρέχω, τρέχω, παράγονται, εκλύονται και πλημμυρίζω από αυτές, αλλά τους μαλάκες δεν μπορώ να τους διαχειριστώ, όπως παλαιότερα.

Ασχετο:
Ερχεται η Ιμάνι - λέει - θα πήξουμε, οπότε ώρα να το κάψω.

Θα 'ναι η ποιότητα σκέφτηκα. Ρίχνω μιάμιση ώρα τρέξιμο - τίποτα!
Θα 'ναι η ποσότητα; Ρίχνω ένα μισάωρο τέρμα γκάζια στους 180. Τζίφος!
Μην είναι τα βουνά; Τρέχω στο βουνό - λίίίίγο καλύτερα.
Μην είναι οι κάμποι; Τζίφος και στον κάμπο.
;;;;

Πρέπει οι μαλάκες να έχουν αποκτήσει ανθεκτικότητα στις ενδορφίνες, στις ντοπαμίνες και σε όλα - εν πάσει περιπτώσει - τα φυσικά μαλακοαπωθητικά και ενισχυτικά αντιμαλακίας.

Πως αποκτούν οι ιοί ανοχή στα αντιβιοτικά; Κάπως έτσι φαντάζομαι.

Εχει ο καιρός γυρίσματα...

Ενας τζίφος δεν φέρνει την άνοιξη όμως, οπότε προχώρησα και στον δεύτερο.

Χτες είδα το In Time.
Ωραία ιδέα για το σενάριο - αν και κάτι μου θυμίζει - αλλά τελικά ενώ το περίμενα τύπου Μάτριξ και Inception, να με συνεπάρει και να με ζβουρίζει γύρω γύρω, με έπιασα να σκέφτομαι τα άσχετα, να βάζω φυστίκια και να κοιτάω το ρολόι της κουζίνας... Τζίφος.

Υ.Γ. Μους μπανάνα, δοκίμασε κανείς;

Αυτός, Εγώ ναι.

Μους Σοκολάτα Μπανάνα

Τώρα την πάτησες - στο υπόσχομαι.

Πάρε τις πιο αρωματικές μπανάνες που μπορείς να βρεις.

(π.χ. τις Κρητικές)

Αστες και λίγο να ωριμάσουν.

Tip: Οι μπανάνες για να μην μαυρίζουν θέλουν σκοτάδι όχι ψυγείο. 

Βάλτες απλά σε χαρτοσακούλα και θα σου κρατήσουν δυο εβδομάδες.

Καθάρισε δύο και κόψτες σε φέτες μισού εκατοστού.

Βάλε τις φέτες στην κατάψυξη για μία ώρα τουλάχιστον.

Μετά βάλε τις παγωμένες φέτες στο blender.

Βάλε μαζί μια γερή κουταλιά κακάο σκόνη.

Βάλε απο πάνω και μία κουταλιά ζάχαρη άχνη.

(αν δεν έχεις άχνη, χτύπα πριν τις μπανάνες λίγη ζάχαρη)

Τώρα χτύπα τα όλα μαζί - θα καταλάβεις πόσο.

και απόλαυσε...

Παίξε με τις ποσότητες ζάχαρης και κακάο.

Ρίξε και λίγο (πολύ λίγο) μαύρο ρούμι αν νομίζεις.

Τώρα, αν βρεις αρωματικές φράουλες

ξέρεις τι να κάνεις...

 Υ.Γ. προφανώς και παχαίνει.

Χωρίς ρεύμα

Ανήμερα των Χριστουγέννων, μια φίλη που έχουν μετοικήσει οικογενειακώς σε ένα χωριό, έγραψε στο facebook:

Εύχομαι σε όλους Καλά Χριστούγεννα! 

Εχτές που μείναμε χωρίς ρεύμα για 12 ώρες, μαζευτήκαμε γύρω από τη μασίνα, στη κουζίνα, και επ- ανακαλύψαμε χίλιους τρόπους επικοινωνίας, χίλιους τρόπους να περάσουμε καλά. 

Εύχομαι να αρχίσουμε να ξανασκεφτόμαστε τί είναι απαραίτητο και σημαντικό στη ζωή μας και όλα θα πάνε καλύτερα.

Γνωστά αυτά, πλην όμως ξεχασμένα από τον πολύ κόσμο. 
Ηταν αφορμή να θυμηθώ ένα συμβάν πριν χρόνια στην παλιά μου γειτονιά.

Ανοιξη προς καλοκαίρι του 2000κάτι σε μια κλασσική γειτονιά της Αθήνας.
Είχε βραδιάσει - θα είχε πάει 10 ή κάτι τέτοιο - και η θερμοκρασία ήταν τέτοια που ήσουν μεν με κλειστά παράθυρα, αλλά θα μπορούσες να αράξεις και στο μπαλκόνι.
Ημουν χωμένος στο ιντερνετς ή σε τίποτα παιχνίδια που παίζω, μουσική, τηλεόραση, φώτα, τα πάντα όλα.

Ξαφνικά Τσαφ!!! 

Τέλος τα πάντα - απόλυτο σκότος.

Αυτοπροσωπογραφία

 
Εκατσα ακίνητος στην καρέκλα όπως ήμουν και περίμενα να περάσουν τα ακαδημαϊκά 30 δευτερόλεπτα της διακοπής, για να ξανάρθει το ρεύμα.

Τίποτα.

Παίρνω αναπτήρα (τα καλά του καπνίσματος) και πάω στον πίνακα με τις ασφάλειες.

Ολες πάνω και το ρελέ επίσης.

Ανοίγω εξώπορτα και δοκιμάζω το ρεύμα στις σκάλες.

Τίποτα και το κοινόχρηστο.

Βγαίνω στο μπαλκόνι.
Την ίδια στιγμή έβγαινε και ο απέναντι με το φανελάκι.

Σβηστά τα φώτα του δρόμου, σβηστά και του απέναντι, και του παραδίπλα και όλης της γειτονιάς και της μισής Αθήνας από όσο έβλεπα...


Και τότε έγινε ένα μαγικό: Κατέβηκε από τον ουρανό ένας μεγάλος φωτεινός δίσκος με τον αη βασίλη και  (πλάκα κάνω)

Μαζί με εμένα και τον απέναντι, βγήκε και ο παραδίπλα με τη γυναίκα του κι άναψαν τσιγάρο.
Εγώ έβγαλα μια μπύρα, ζήλεψε ο απέναντι έφερε κι αυτός.
Εν τω μεταξύ είχαν βγει στα μπαλκόνια σχεδόν όλοι και οι περισσότεροι είχαν ανάψει και κεριά.

Κάποιοι που αρχικά μιλούσαν κρεμασμένοι από τα μπαλκόνια τους, κατέβηκαν στο δρόμο με τις φόρμες και τα σορτσάκια, ακούμπησαν σε ένα αυτοκίνητο, κάποιοι άλλοι κατέβασαν μπύρες και άρχισε να ακούγεται θόρυβος κόσμου αντί για την ησυχία της απομόνωσης, της τηλεόρασης και του ιντερνετς.

Ενα τρανζιστοράκι βγήκε σε κάποιο μπαλκόνι κι η νύχτα απέκτησε και μουσική.
Ενα ύψωμα της μπύρας προς τον απέναντι και η ανταπόδωση του, μου προκάλεσαν χαμόγελο.

Θυμήθηκα πλατεία χωριού, ίσως και ελεύθερο κάμπινγκ, μέρη όμορφα που ο κόσμος συγκεντρώνεται για τον κόσμο χωρίς αντιπερισπασμούς. Χαλαρός, ανοικτός, δεκτικός, δοτικός.

Μέσα σε 10 λεπτά, επανήλθε στο φυσιολογικό αυτό που καταφέραμε να καταστρέψουμε εδώ και δεκαετίες: η έννοια της γειτονιάς.
Κι αυτό μόνο και μόνο, επειδή σταμάτησε να λειτουργεί η μεγαλύτερη εφεύρεση που έγινε ποτέ. Ο ηλεκτρισμός.

Σε μισή ώρα η βλάβη της ΔΕΗ διορθώθηκε, και μπορέσαμε όλοι να συνεχίσουμε φυσιολογικά τις ζωές μας...

Υ.Γ. Οση ώρα το έγραφα, ευχόμουν να κοπεί το ρεύμα.... 

Ζωγραφική με στυλό

Θυμάσαι πέρσι, που μαζί με τις ζωγραφικές της Αγγελικής Σαλαμαλίκη και του Ηλία Χατζούδη, λέγαμε και για τις ζωγραφιές με στυλό της Andrea Joseph;

Φέτος μάθαμε για τον Juan Francisco Casas, Ισπανό, ο οποίος φωτογραφίζει τα θέματα του μοντέλα του και μετά τα αποτυπώνει με κλασσικό στυλό ή λάδι σε μεγάλες επιφάνειες.
Βιογραφικό εδώ.

Ωραίες φωτογραφίες - αρχικά - έχω να πω....

Λάδι

Λάδι

λεπτομέρεια

Δες και το Blog του:

http://juanfranciscocasas.blogspot.com/

Etta James

Ευχαριστούμε.

Το όνειρο που εκπληρώθηκε.

Με αφορμή το ποστ περί πτήσεων και ονείρων θυμήθηκα ότι το όνειρο που με έφτιαχνε για μέρες, δεν ήταν ούτε τσόντα, ούτε εφιάλτης, ούτε περιπέτεια.

Αρχισα να το βλέπω αρκετά μικρός, επαναλαμβανόταν κάθε λίγα χρόνια και με ελάχιστες παραλλαγές ξεκίναγε πάντα με εμένα να περπατάω.
Κάπου στη φύση συνήθως, σε τίποτα λιβάδια - αυτά τα φυσιολατρικά που μου αρέσουν.
Σιγά σιγά επιτάχυνα και έφτανα να τρέχω.
Οχι όμως με κανονικό τρέξιμο, αλλά - πως να στο πω - με μεγάλα βήματα, με μεγάλα λακτίσματα.

(Δοκίμασε το - δεν αυξάνεις τη συχνότητα και ταχύτητα των βημάτων σου, αλλά το μήκος του διασκελισμού σου.)

Στην αρχή λοιπόν το βήμα μου είχε άνοιγμα ένα μέτρο, μετά γινόταν ενάμιση, δύο, τρία - άλματα δηλαδή παρά βήματα - συνέχιζα εγώ: τέσσερα μέτρα, δέκα μέτρα, άρχιζε να αυξάνει και σε ύψος, είκοσι μέτρα μήκος, δέκα μέτρα ύψος, μετά πήδαγα πάνω από τις κορφές των δέντρων (στο χαλαρό πάντα, ε;) μετά πάντα έφτανα σε μία πόλη και πήδαγα από ταράτσα σε ταράτσα και κάπου εκεί τελείωνε.

Μου άφηνε πάντα ένα αίσθημα ελευθερίας, που μια και μόνο μία φορά, έχω νιώσει στον ξύπνιο μου και θα το θυμάμαι για πάντα.

Από όλα αυτά τα ονειροτρεχαλητά λοιπόν,  μου είχε μείνει ποθημένο το να τρέχω στα λιβάδια. (μην αρχίσεις το δούλεμα τώρα)

Τότε δεν έτρεχα σαν σπορ/χόμπι - πες το όπως θες - ούτε φανταζόμουν ότι θα έτρεχα ποτέ, οπότε είχα αποκτήσει άλλο ένα ανεκπλήρωτο όνειρο.
Οποτε έβλεπα λιβάδι στις εκδρομές, πάντα το σκεφτόμουν. Το τρέξιμο όμως ποτέ δεν το γούσταρα (ειδικά από όταν άρχισαν τα προβλήματα με τη μέση) οπότε και δεν πέρναγε από το νου μου να το δοκιμάσω.
Το τι λιβάδια έχω δει και έχω αφήσει "ανεκμετάλλευτα" ανά την Ελλάδα και τα εξωτερικά, δε λέγεται...

Μερικά χρόνια μετά όμως , στις αρχές του '11, στον πρώτο μου αγώνα μάλιστα, τρέχοντας σ' ένα μονοπάτι στην Πάρνηθα, πετάχτηκα ξαφνικά σε ένα ξέφωτο λιβάδι, καταπράσινο, χορταριασμένο, στο πουθενά, λουλουδιασμένο, απίθανο.

Μόλις είχα στραμπουλήξει αστράγαλο, αλλά ο πόνος δεν εμπόδισε όλα τα παραπάνω να περάσουν από το νου μου αστραπιαία, μέχρι ο αδερφός μου να αρχίσει να βελάζει σαν κατσίκα δίπλα μου, οι υπόλοιποι αθλητές του γκρουπ, να γελάνε και να σκάσει σαν φούσκα η λιβαδολαγνεία μου.

Μάλιστα το GPS κατέγραψε και ένα πέρα-δώθε που έκανα στο λιβάδι τρέχοντας, από τη χαρά μου....

Η άνοιξη είναι κοντά,

πρέπει να οργανωθούμε.

Ηδη δηλώθηκαν οι συμμετοχές για τον πρώτο φετινό αγώνα!

No More Heroes

Ρώμη, Ιταλία
Aποκαλυπτικός είναι ο διάλογος των λιμενικών αρχών του Λιβόρνο με τον καπετάνιο του Costa Concordia, τη στιγμή που ο δεύτερος εγκαταλείπει το πλοίο και οι λιμενικοί από τον ασύρματο τού ζητούν πληροφορίες για την εξέλιξη της επιχείρησης διάσωσης.

Ιδού ένα μικρό απόσπασμα του διαλόγου μεταξύ του καπετάνιου Σκετίνο και του λιμενικού Ντε Φάκο, όπως το δημοσιεύει ο βρετανικός Guardian:

- Τώρα το πλοίο βυθίζεται
- Ανέβα τώρα από τη μικρή σκάλα και πες μου πόσοι επιβάτες είναι ακόμα επάνω. Πρέπει να μου πεις αν υπάρχουν παιδιά, γυναίκες, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες... Ακου Σκετίνο, εσύ μπορεί να σώθηκες από τη θάλασσα, αλλά θα σου.... ειλικρινά θα το πληρώσεις! Θα σου κάνω κακό! Πήγαινε τώρα επάνω!
- Είμαι εδώ με τις ομάδες διάσωσης, εδώ είμαι δεν πάω πουθενά...
- Τι ακριβώς κάνεις;
- Συντονίζω την επιχείρηση διάσωσης..
- Από εκεί τι ακριβώς συντονίζεις; Ανέβα επάνω να συντονίσεις από το πλοίο. Αρνείσαι;
- Δεν αρνούμαι...
- Μπορείς να μου πεις το λόγο για τον οποίο δεν πηγαίνεις επάνω;
- Δεν μπορώ να ανέβω γιατί η μηχανή της λέμβου έχει σταματήσει...
- Ανέβα επάνω, είναι διαταγή. Μην μου λες άλλες δικαιολογίες. Έδωσες διαταγή να εγκαταλείψουν όλοι το πλοίο. Τώρα εγώ έχω την ευθύνη. Πήγαινε επάνω! Είναι σαφές;
[...]
- Πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους;
- Δεν γνωρίζω. Έχω ακούσει για τουλάχιστον για έναν νεκρό. Εσύ πρέπει να μου πεις πόσοι είναι νεκροί. Ήμαρτον!
- Καταλαβαίνεις ότι είναι σκοτάδι και δεν βλέπω τίποτα;
- Και τι θα πει αυτό; Θέλεις να πας σπίτι Σκετίνο; Μου λες ότι είναι νύχτα και θέλεις να πας σπίτι; Ανέβα τώρα από τη μικρή σκάλα και πες μου τι μπορεί να γίνει. Τώρα! 

Την Πέμπτη ξεκίνησαν εκ νέου οι έρευνες για επιζώντες στο εσωτερικό του κρουαζιερόπλοιου, ενώ επιταχύνονται οι προετοιμασίες για την άντληση των καυσίμων από τις δεξαμενές του.

Οι έρευνες των σωστικών συνεργείων διεκόπησαν την Τετάρτη για λόγους ασφαλείας, όταν διαπιστώθηκε μικρή μετακίνηση του πλοίου.

Ο μέχρι τώρα απολογισμός αναφέρει ότι 11 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ αγνοείται η τύχη άλλων 20. Ο πλοίαρχος, ο οποίος αποφυλακίστηκε και παραμένει σε κατ' οίκον περιορισμό, φέρεται να δήλωσε ότι δεν εγκατέλειψε το πλοίο, απλώς ...έπεσε κατά λάθος σε σωστική λέμβο και μετά δεν μπορούσε να επιστρέψει.

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-16599655#TWEET63727

Η κότα και το αυγό.

Τελικά, τι;

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;