Χωρίς ρεύμα

Ανήμερα των Χριστουγέννων, μια φίλη που έχουν μετοικήσει οικογενειακώς σε ένα χωριό, έγραψε στο facebook:

Εύχομαι σε όλους Καλά Χριστούγεννα! 

Εχτές που μείναμε χωρίς ρεύμα για 12 ώρες, μαζευτήκαμε γύρω από τη μασίνα, στη κουζίνα, και επ- ανακαλύψαμε χίλιους τρόπους επικοινωνίας, χίλιους τρόπους να περάσουμε καλά. 

Εύχομαι να αρχίσουμε να ξανασκεφτόμαστε τί είναι απαραίτητο και σημαντικό στη ζωή μας και όλα θα πάνε καλύτερα.

Γνωστά αυτά, πλην όμως ξεχασμένα από τον πολύ κόσμο. 
Ηταν αφορμή να θυμηθώ ένα συμβάν πριν χρόνια στην παλιά μου γειτονιά.

Ανοιξη προς καλοκαίρι του 2000κάτι σε μια κλασσική γειτονιά της Αθήνας.
Είχε βραδιάσει - θα είχε πάει 10 ή κάτι τέτοιο - και η θερμοκρασία ήταν τέτοια που ήσουν μεν με κλειστά παράθυρα, αλλά θα μπορούσες να αράξεις και στο μπαλκόνι.
Ημουν χωμένος στο ιντερνετς ή σε τίποτα παιχνίδια που παίζω, μουσική, τηλεόραση, φώτα, τα πάντα όλα.

Ξαφνικά Τσαφ!!! 

Τέλος τα πάντα - απόλυτο σκότος.

Αυτοπροσωπογραφία

 
Εκατσα ακίνητος στην καρέκλα όπως ήμουν και περίμενα να περάσουν τα ακαδημαϊκά 30 δευτερόλεπτα της διακοπής, για να ξανάρθει το ρεύμα.

Τίποτα.

Παίρνω αναπτήρα (τα καλά του καπνίσματος) και πάω στον πίνακα με τις ασφάλειες.

Ολες πάνω και το ρελέ επίσης.

Ανοίγω εξώπορτα και δοκιμάζω το ρεύμα στις σκάλες.

Τίποτα και το κοινόχρηστο.

Βγαίνω στο μπαλκόνι.
Την ίδια στιγμή έβγαινε και ο απέναντι με το φανελάκι.

Σβηστά τα φώτα του δρόμου, σβηστά και του απέναντι, και του παραδίπλα και όλης της γειτονιάς και της μισής Αθήνας από όσο έβλεπα...


Και τότε έγινε ένα μαγικό: Κατέβηκε από τον ουρανό ένας μεγάλος φωτεινός δίσκος με τον αη βασίλη και  (πλάκα κάνω)

Μαζί με εμένα και τον απέναντι, βγήκε και ο παραδίπλα με τη γυναίκα του κι άναψαν τσιγάρο.
Εγώ έβγαλα μια μπύρα, ζήλεψε ο απέναντι έφερε κι αυτός.
Εν τω μεταξύ είχαν βγει στα μπαλκόνια σχεδόν όλοι και οι περισσότεροι είχαν ανάψει και κεριά.

Κάποιοι που αρχικά μιλούσαν κρεμασμένοι από τα μπαλκόνια τους, κατέβηκαν στο δρόμο με τις φόρμες και τα σορτσάκια, ακούμπησαν σε ένα αυτοκίνητο, κάποιοι άλλοι κατέβασαν μπύρες και άρχισε να ακούγεται θόρυβος κόσμου αντί για την ησυχία της απομόνωσης, της τηλεόρασης και του ιντερνετς.

Ενα τρανζιστοράκι βγήκε σε κάποιο μπαλκόνι κι η νύχτα απέκτησε και μουσική.
Ενα ύψωμα της μπύρας προς τον απέναντι και η ανταπόδωση του, μου προκάλεσαν χαμόγελο.

Θυμήθηκα πλατεία χωριού, ίσως και ελεύθερο κάμπινγκ, μέρη όμορφα που ο κόσμος συγκεντρώνεται για τον κόσμο χωρίς αντιπερισπασμούς. Χαλαρός, ανοικτός, δεκτικός, δοτικός.

Μέσα σε 10 λεπτά, επανήλθε στο φυσιολογικό αυτό που καταφέραμε να καταστρέψουμε εδώ και δεκαετίες: η έννοια της γειτονιάς.
Κι αυτό μόνο και μόνο, επειδή σταμάτησε να λειτουργεί η μεγαλύτερη εφεύρεση που έγινε ποτέ. Ο ηλεκτρισμός.

Σε μισή ώρα η βλάβη της ΔΕΗ διορθώθηκε, και μπορέσαμε όλοι να συνεχίσουμε φυσιολογικά τις ζωές μας...

Υ.Γ. Οση ώρα το έγραφα, ευχόμουν να κοπεί το ρεύμα....