Το όνειρο που εκπληρώθηκε.

Με αφορμή το ποστ περί πτήσεων και ονείρων θυμήθηκα ότι το όνειρο που με έφτιαχνε για μέρες, δεν ήταν ούτε τσόντα, ούτε εφιάλτης, ούτε περιπέτεια.

Αρχισα να το βλέπω αρκετά μικρός, επαναλαμβανόταν κάθε λίγα χρόνια και με ελάχιστες παραλλαγές ξεκίναγε πάντα με εμένα να περπατάω.
Κάπου στη φύση συνήθως, σε τίποτα λιβάδια - αυτά τα φυσιολατρικά που μου αρέσουν.
Σιγά σιγά επιτάχυνα και έφτανα να τρέχω.
Οχι όμως με κανονικό τρέξιμο, αλλά - πως να στο πω - με μεγάλα βήματα, με μεγάλα λακτίσματα.

(Δοκίμασε το - δεν αυξάνεις τη συχνότητα και ταχύτητα των βημάτων σου, αλλά το μήκος του διασκελισμού σου.)

Στην αρχή λοιπόν το βήμα μου είχε άνοιγμα ένα μέτρο, μετά γινόταν ενάμιση, δύο, τρία - άλματα δηλαδή παρά βήματα - συνέχιζα εγώ: τέσσερα μέτρα, δέκα μέτρα, άρχιζε να αυξάνει και σε ύψος, είκοσι μέτρα μήκος, δέκα μέτρα ύψος, μετά πήδαγα πάνω από τις κορφές των δέντρων (στο χαλαρό πάντα, ε;) μετά πάντα έφτανα σε μία πόλη και πήδαγα από ταράτσα σε ταράτσα και κάπου εκεί τελείωνε.

Μου άφηνε πάντα ένα αίσθημα ελευθερίας, που μια και μόνο μία φορά, έχω νιώσει στον ξύπνιο μου και θα το θυμάμαι για πάντα.

Από όλα αυτά τα ονειροτρεχαλητά λοιπόν,  μου είχε μείνει ποθημένο το να τρέχω στα λιβάδια. (μην αρχίσεις το δούλεμα τώρα)

Τότε δεν έτρεχα σαν σπορ/χόμπι - πες το όπως θες - ούτε φανταζόμουν ότι θα έτρεχα ποτέ, οπότε είχα αποκτήσει άλλο ένα ανεκπλήρωτο όνειρο.
Οποτε έβλεπα λιβάδι στις εκδρομές, πάντα το σκεφτόμουν. Το τρέξιμο όμως ποτέ δεν το γούσταρα (ειδικά από όταν άρχισαν τα προβλήματα με τη μέση) οπότε και δεν πέρναγε από το νου μου να το δοκιμάσω.
Το τι λιβάδια έχω δει και έχω αφήσει "ανεκμετάλλευτα" ανά την Ελλάδα και τα εξωτερικά, δε λέγεται...

Μερικά χρόνια μετά όμως , στις αρχές του '11, στον πρώτο μου αγώνα μάλιστα, τρέχοντας σ' ένα μονοπάτι στην Πάρνηθα, πετάχτηκα ξαφνικά σε ένα ξέφωτο λιβάδι, καταπράσινο, χορταριασμένο, στο πουθενά, λουλουδιασμένο, απίθανο.

Μόλις είχα στραμπουλήξει αστράγαλο, αλλά ο πόνος δεν εμπόδισε όλα τα παραπάνω να περάσουν από το νου μου αστραπιαία, μέχρι ο αδερφός μου να αρχίσει να βελάζει σαν κατσίκα δίπλα μου, οι υπόλοιποι αθλητές του γκρουπ, να γελάνε και να σκάσει σαν φούσκα η λιβαδολαγνεία μου.

Μάλιστα το GPS κατέγραψε και ένα πέρα-δώθε που έκανα στο λιβάδι τρέχοντας, από τη χαρά μου....

Η άνοιξη είναι κοντά,

πρέπει να οργανωθούμε.

Ηδη δηλώθηκαν οι συμμετοχές για τον πρώτο φετινό αγώνα!