Αυτό που δεν μπόρεσα να κάνω ποτέ μου (ένα από όλα δηλαδή) είναι να φωτογραφίσω κάποιον άγνωστο φάτσα κάρτα, στημένα.
"Φιλαράκο να σε βγάλω μια φωτογραφία να σε δείχνω;", δεν ξέρω - δεν μου βγαίνει.
Ο Lee Jeffrie όμως ξεσκίστηκε και δεν κολώνει κι όλας, εκτός αν μοιράζει δολλάρια, οπότε δεν μετράει.
Δυνατές...
Κάνα τοπίο κανείς;
Κάνα τοπίο κανείς;
Υ.Γ. Θυμήθηκα το καλοκαίρι στην Ιθάκη, ένα μπάρμπα με μουστάκες που λιαζόταν σε ένα ψαροχώρι.
(Ελλάδα, νησί, καλοκαίρι, μπάρμπας, ψάθα, μπλέ καρέκλα, καρτποστάλ τουριστική. Το 'χεις;)
ΠεΓνάει Γάλλος τουγίστας με φωτοχγαφική,
(Εχει σταμπάρει τον μπάρμπα ώρα τώρα ο Γάλλος και κολώνει να τον φωτογραφίσει, κάνει κάτι κρυφά, κάτι πίσω από βάρκες, κάτι τυλίγεται παραλλαγή με δίχτυα, ντύνεται γλάρος και πετάει αδιάφορα, αλλά δεν του βγαίνει το κάδρο και τελικά τον πλησιάζει διστακτικά. Ο μπαρμπας βέβαια τον είχε πάρει χαμπάρι και τόση ώρα πόζαρε όλο αντρίλα, ρυτίδα και αγέρωχο βλέμμα στο ψυγείο με τα παγωτά)
Του λέει λοιπόν δείχνοντας την μηχανή του:
"Can I take one photo?"
ο μπαρμπας απλά σηκώνει το χέρι του και δείχνει τον αριθμό πέντε. (μούτζα - στυλ με απόλυτο κουλ.)
ο Γάλλος κόλλησε λίγο, οπότε ο μπάρμπας του λέει:
"Φάιβ"
o Γάλλος σάστισε, απόρησε και θύμωσε ταυτόχρονα στο ίδιο νανοσεκόντ.
"Five euros???"
και του λέει ο μπάρμπας:
"Τέικ φάιβ φότος. Νο ουάν. Φάιβ..."
Inna Modja - Mister H from Mahdi Lepart on Vimeo.
7 σχόλια:
Τοπία εδώ, όσα θες! Βλέπεις δεν είσαι ο μόνος που δεν τολμάει να σηκώσει μηχανή στα μούτρα του άλλου!
Αει γεια σου... Εμένα θα μ' άρεσε δηλαδή να με φωτογραφίζουνε;;;
Για να φωτογραφίσεις ένα πρόσωπο χρειάζεται η συναίνεσή του. Καθώς εικόνα τού προσώπου συνδέεται με το δικαίωμα στην προσωπικότητα, αποτελεί κομμάτι του. Η αυστηρότητα του νομικού κανόνα και της αντίστοιχης προστασίας υποχωρεί κατά περιπτώσεις και σε διαβαθμίσεις όταν συναντιέται π.χ. με το δικαίωμα στην καλλιτεχνική έκφραση. Για παράδειγμα, μπορείς να φανταστείς πώς θα ήταν η street photography δίχως πρόσωπα. Ανέφερα ειδικά τη street photography, στην οποία ο φωτογράφος δεν πρέπει να γίνει αντιληπτός. Τα πορτρέτα είναι άλλη ιστορία, η συναίνεση του προσώπου που φωτογραφίζεται είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.
Ωραίος ο πάππους!
Η αφηρημενοτάτη είμαι και σε αυτό και στο προηγούμενο κόμμεντ.
Ξέχασα ότι δεν ήμουν συνδεδεμένη στον μπλόγγερ.
Μετά το "πρόσωπα" ερωτηματικό, για να βγάζει νόημα.
Χμ, μάλλον αυτό εξηγούσε ένας επαγγελματίας φωτογράφος στους "εξαγριωμένους*" μικροπωλητές του Μοναστηρακίου.
Το πρόβλημα τους όμως, μάλλον προερχόταν από το γεγονός ότι αυτός ήταν επαγγελματίας και δεν έμοιαζε με τουρίστα...
Εγώ παράλληλα φωτογράφιζα με timer και τη μηχανή να κρέμεται από τον ώμο. (τώρα ξέρω - είμαι street photographer)
Υ.Γ. "εξαγριωμένος*" όπως "πρέπει να κάνω σαματά, να περάσει και η ώρα, να έχουμε να λέμε και κάτι το απόγευμα με τη μπύρα"
Αχα! Δεν είμαι η μόνη με αυτό το πρόβλημα δηλαδή! Προχθές το συζητούσα με φίλους-εκκολαπτόμενους "φωτογράφους" και είναι και ένας από τους λόγους που δεν μου αρέσει να φωτογραφίζω ανθρώπους. Βρήκα όμως τη λύση...προς το παρόν φωτογραφίζω μόνο φιγούρες και κατά προτίμηση από πολύ μακριά και από πίσω :-) Δεν φανταζόμουνα ποτέ πόσο θάρρος πρέπει να έχεις για μια φωτογραφία!
Την καλησπέρα μου!
Αυτο το "από πίσω" ακούγεται πολλά υποσχόμενο.
Πάντως, δοκιμασε το κόλπο μου με τη μηχανή στον ώμο και τον χρονοδιακόπτη. Αν μη τι άλλο, κάθε φωτογραφία θα είναι μία έκπληξη.
Πλάκα πλάκα πορώθηκα και θα ξαμολυθώ για πειράματα με το street photography που λέει η Αφηρημενοτάτη.
Στο κάτω κάτω πλέον έχω αντοχή στο τρέξιμο....
Δημοσίευση σχολίου